Diálogo da película de 1996 (traducido literalmente do castelán)

1. Ama: Señora a vosa nai chámavos!
Paris: Negádevos a bailar comigo!
Señora Capuleto: Vaia home rapaza, vaia home!
Teobaldo: Que… atrévese ese vilán a vir a burlarse da nosa festa solemne! De acordo
polo meu berce e polo honor da miña estirpe! Non é un crime matarlle dun golpe!
Capuleto: Que pasa sobriño, por que te enfureces tanto?
Teobaldo: Tío, é ese canalla de Romeo! Un inimigo Montesco!
Teobaldo: Si que o é!
Capuleto: Cálmate sobriño, déixao en paz. Nin por toda a riqueza da cidade queríalle
facer eu un desaire aquí na miña casa, así que, ten paciencia e non te fixes nel.
Teobaldo: Non o aguantarei.
Capuleto: Si que o aguantarás, claro que si, óesme mozo o aguantarás claro que si.
Teobaldo: Tío é unha vergonza.
Capuleto: Un alboroto ante os meus invitados!
Romeo: Sabía eu o que é amor, ollos xurade que non. Porque nunca vira unha beleza
así.
Romeo: Se profano coa miña indigna man este sagrado santuario pecado de amor será.
Romeo: Meus labios peregrinos ruborizados quixeran facer penitencia con un doce
bico.
Xulieta: Bo peregrino non rifes tanto a túa man, que demostra un gran fervor a isto,
pois ata as mans dos santos tocan as dos peregrinos e ao tocar palma con palma e o bico
do palmeiro.
Romeo: Non teñen labios os santos e os piadosos palmeiros.
Xulieta: Si peregrino labios para usar na oración.
Romeo: Entón querida santa deixa que os labios fagan como as mans. Non convertas fe
en desesperación.

2. Xulieta: Os santos non se moven cando acceden as suplicas.
Romeo: Entón quieta mentres recollo o efecto da miña oración.
Romeo: Así quedan meus labios limpos de pecado polos teus.
Xulieta: Entón os meus labios teñen agora o pecado!
Romeo: Pecado dos meus labios repróchasme con dozura, devólveme o meu pecado!
Xulieta: Besas coma un mestre.
Señora Capuleto: Xulieta, Xulieta, Xuli-e-ta, Xulieta.
Ama: Señora, túa nai desexa dicirche unha palabra! Ven vamos!
Romeo: É unha capuleto.
Ama: Chámase Romeo e é un montesco, o fillo único do voso gran inimigo.
Mercurio: Anda ven, vamos, a festa esta no mellor!
Romeo: Iso me temo e aínda me preocupa máis.
Xulieta: Meu único amor nace do meu único odio! Pronto o vin e tarde o coñezo!
Estraño nacemento do amor que me fai amar a meu inimigo peor!
Teobaldo: Retírome pero esta intrusión que agora parece ser tan doce, volverase
amarga fel!