W czasach prehistorycznych, gdy Żydzi nie prowadzili jeszcze osiadłego tryby życia, będąc ciągle wędrownymi plemionami pasterskimi, posługiwali się rachubą miesięcy opartą wyłącznie na cyklu księzycowym. Było to powszechne dla podobnych im plemion. Dopiero po osiedleniu sie w Plaestynie Żydzi zaczęli korygować tę rachubę o obserwację pozycji słońca i cykliczność pó roku. Nie wiadomo jednak, w jaki sposób wyrównywali różne długości roku księżycowego i słonecznego. Zapewne po prostu dodawali określoną liczbę dni pod koniec 12-miesięcznego roku księzycowego. Z czasem wykształcił się, obecny do dziś, mechanizm regularnie pojawijającego się roku przestępnego. Kalendarz żydowski w dzisiejszym rozumieniu tego pojęcia uformował się podczas niewoli babilońskiej (VI w. p.n.e.). Posiada on niezmiernie ważne znaczenie w życiu religijnego Żyda, ponieważ według niego ustalany jest termin wszystkich świąt. Rachuba kalendarza zaczęła się, według tradycji, od dnia stworzenia świata lub (jak sądzą niektóre autorytety) od szóstego dnia świata, tj. od stworzenia człowieka. Obecnie mamy rok 5764 (rozpoczęty we wrześniu 2003 roku kalendarza gregoriańskiego). Kalendarz żydowski ma charakter księżycowo-słoneczny. Miesiące określane są w oparciu o cykl faz Księżyca, natomiast lata - w oparciu o ruch Słońca. Miesiąc księżycowy liczony jest od nowiu (molad - narodziny księżyca) do nowiu i trwa 29,5 dnia. W związku z tym dwunastomiesięczny rok księżycowy trwa 354 dni, podczas gdy rok słoneczny 365,25 dnia, co daje ok. 11 dni różnicy. W ciągu 19 lat (gdy fazy księżyca przypadają ponownie na te same dni tygodnia) różnica ta urasta do 210 dni, a więc siedmiu trzydziestodniowych miesięcy. Dlatego w ciągu tych 19 lat siedmiokrotnie dołączany jest dodatkowy miesiąc (w 3, 6, 8, 11, 14, 17 i 19 roku cyklu). Dodatkowy miesiąc nazywany jest Adar bet (lub Adar szeni). Dla dokładnego wyrównania rachunku niekiedy w miesiącach Cheszwan i Kislew dodaje się po jednym dniu. W zależności od konfiguracji długości tych miesięcy rok przyjmuje następujące nazwy: