6. – 5 –
Dit ben ik: Bas Geitenbreier
(voor mijn beste vrienden Bassie)
Dat ik een genie ben, weet
(nog) bijna niemand. Zelfs
mijn ouders hebben geen idee
waartoe ik in staat ben. Om
maar te zwijgen van mijn twee
zussen Liv en Liz: die stoppen al
hun energie in het ontdekken
van hun eigen talenten.
7. – 6 –
Dat ze ieder twee flinke kanjers van talenten
hebben, waar ze de wereld mee kunnen veroveren,
dringt nog niet echt tot ze door. Ik laat het maar
even zo. Sommige talenten moet je koesteren.
Mijn moeder, de advocate, besteedt 86.400
seconden per etmaal aan haar cliënten: criminelen,
oplichters, moordenaars en winkeldieven… Ze
geeft ze al haar tijd en energie onder het motto: ‘Ik
doe iets nuttigs voor de samenleving!’
8. – 7 –
Op zich vind ik dat natuurlijk een mooi streven.
Ware het niet dat we een gezin zijn. Pap, mam, ik en
mijn twee zussen. En gezinnen hebben een moeder
nodig. Uit onderzoek blijkt dat gezinnen zonder
moeder een voedingsbodem zijn voor probleem-
kinderen. Grote kans dus dat ik een
probleemkind word… of eigenlijk al
ben (als ik naar mijn leraren luister).
Mijn moeder houdt dus haar eigen
beroepsgroep in leven en dat vind ik
nu niet echt getuigen van inzicht in
de maatschappij.
9. – 8 –
Voor een advocaat toch jammer. Het genie-zijn
kan ik gewoonweg niet van haar hebben.
Blijft over: mijn vader.
Mijn vader doet vreselijk zijn best doen om mijn
moeders afwezigheid te compenseren door de
hele dag thuis te werken.
Nou ja, werken...
Stofzuigen, afwassen, ramen
lappen, bedden opmaken,
wassen en dweilen mag mijn
vader dan een ‘glanzende’
carrière noemen, ik vind het
nogal suf. Iemand met een
beetje
intelligentie sluit zich toch niet
op in zijn huis om dat vervolgens
met veel enthousiasme elke
dag te soppen? Intelligentie
en gek zijn op soppen gaan
wat mij betreft niet samen. Ik
vraag me dan ook al jaren af
welke van de twee mijn vader
10. – 9 –
faket: zijn liefde voor soppen
of zijn intelligentie. Het kan
natuurlijk ook dat mijn vader
mijn vader niet is, maar die
gedachte wil ik als laatste
redmiddel gebruiken.
Op zich is mijn vader namelijk best intelligent. Hij
kent wel 10.000 recepten uit zijn hoofd en weet zich
tot op de decimalen precies de ingrediënten van
taart, pasteitjes en soufflés te herinneren. Best
knap, toch?
11. – 10 –
En dat hij tijdens het soppen, wassen en schrobben
de vrolijkste liedjes fluit, getuigt in ieder geval van
enthousiasme.
Ik ben er alleen van overtuigd dat intelligentie en
enthousiasme voor het huishouden niet samengaan.
Echt niet! Als je intelligent bent, zorg je er namelijk
voor dat je als een gek die maatschappelijke
ladder op klimt. Met een beetje intelligentie zit je
binnen no time op een topfunctie of
verdien je goudgeld met een van je
uitvindingen of patenten. Geen haar
op je hoofd die er dan nog aan denkt
dat je het huishouden moet doen. Nee!
Natuurlijk niet. Je huurt met gemak
een huishoudster die fluitend het werk
voor je doet.
Kijk, en daarom ben ik er nog steeds
niet achter of ik de intelligentie van
mijn vader of van mijn moeder heb
geërfd. Beiden zijn twijfelachtig.
Hmm, misschien ben ik wel een evolu-
tionair wonder: een selfmade genie.
12. – 11 –
Gefeliciteerd!
Ik geef mijn twee jarige zussen een kus op hun
wang en leg een zelfgemaakte tekening op de
verder lege tafel.
Mijn vader kijkt bewonderend naar het exact
nagetekende koffiezetapparaat. ‘Knap gedaan,
Bas!’ zegt hij. ‘Ik denk dat je zussen er erg blij mee
zijn.’
Terwijl Liv en Liz mij bedanken, kijken ze
ondertussen speurend rond in de kamer. Uit hun
teleurgestelde blikken kan ik opmaken dat ze toch
wel wat meer cadeaus hadden verwacht.
13. – 12 –
‘Jullie moeten de groeten hebben
van mama,’ zegt pap en de meiden
knikken. Zo te zien is de afwezigheid van
cadeautjes erger dan die van hun moeder.
Mijn moeder is sinds gisteravond weg. Ze heeft het
druk met Boris Bratsjlava, een Russische crimineel
die vastzit voor fraude in de modebranche. Of
liever gezegd… vastzat.
Gisteravond rond een uur of zeven kreeg mijn
moeder een belletje dat Boris ontsnapt was en dat
dat haar schuld was. Zij had hem die middag het
laatst gesproken en per ongeluk
haar nagelvijltje laten liggen op de
bezoekerstafel. De sluwe, handige
Boris had daar dankbaar gebruik
van gemaakt en was spoorloos.
14. – 13 –
Volgens de politie was hij op weg naar zijn geheime
werkplaats, een plek die niemand kende. (Daarom
was het ook een geheime werkplaats.) Mijn moeder
was in alle staten. Stel je voor dat hij achter haar
aankwam? Met criminelen wist je het nooit zeker.
Ze waren zo onvoorspelbaar.
Mijn vader kon haar gelukkig meteen geruststel-
len. Er liep al jaren niemand achter haar aan, dus
waarom zou dat nu wel gebeuren?
Zelf vond ik het wat negatief klinken, maar mijn
moeder was opgelucht en trok haar jas aan. ‘Ik
moet iets doen,’ hijgde ze en ze gaf Liv en Liz
een kus. ‘Fijne dag morgen!’ Even later was ze
vertrokken.
15. – 14 –
Terwijl hij zijn zelfgebakken, knalroze meidentaart
uit de koelkast pakt, wijs ik mijn zussen op de
versierde stoelen, de ballonnen en de slingers. Pap
en ik hebben er alles aan gedaan om er een feest
van te maken.
16. – 15 –
‘Lang zullen ze leven, lang zullen ze
leven…’
We zingen uit volle borst (jammer dat Liv en Liz niet
meedoen, juist zij kunnen dit van nature). Even later
blazen de meiden hun kaarsjes uit en snijdt pap de
taart aan. Liv en Liz staan op het punt in tranen uit te
barsten.
Ik kan het niet langer aanzien. ‘Krijgen ze geen
cadeau?’ sis ik als ik samen met pap het drinken uit
de keuken haal.
