ห้องทางผ่าน
- 1. 3 ปีที่แล ้ว หลังจากฝึกงานเสร็จ ผมเป็นคนต่างจังหวัด แต่คงยังต ้องอยู่ในจังหวัดแห่งหนึ่งในภาคเหนือที่คน
ชอบไปเที่ยวกัน เป็นจังหวัดที่ใหญ่ที่สุดใน 8 ภาคเหนือ
หลังจากฝึกงานเสร็จผมต ้องไปหาหอพักใหม่ เพราะผมฝึกอาเภอที่ติดกับอาเภอเมือง หลังจากหาหอพักอยู่
หลาย ก็ไปถูกใจอยู่หอพักนึ่ง เพราะคนพักเยอะ ดูปลอดภัย สะอาด จึงตัดสินใจจอง มันเหลืออยู่ 2 ห ้อง โดย
ที่ผมไม่ได ้ดูห ้อง แล ้วก็ไม่รู้ว่าอยู่ชั้นไหน(ที่นี่มี 4 ชั้น) ห ้องหนึ่งต ้องรอคนเช่าเดิมออกสิ้นเดือน อีกห ้องไม่มี
คนเช่าอยู่ พอมาถึงวันที่ 1 ผมก็เตรียมของบ ้างอย่าง แค่เสื้อผ ้าไม่กี่ชุด แล ้วชุดปูที่นอน 1 ชุด แค่นั้น เจ้าของ
หอพักก็ให ้เลือกว่าจะอยู่ห ้องไหน ห ้องแรกอยู่ชั้น 1 เจ้าของเดิมเก็บของออกหมดแล ้ว ห ้องก็ทาความสะอาด
เรียบร ้อย แต่ห ้องไม่มีระเบียงหลังห ้อง แดดเข ้าไม่ถึง พอมาห ้องที่สอง อยู่ชั้น 2 พอเดินขึ้นมาเจอห ้องเลย
คือบันไดตรงกลับประตูเป๊ ะเลย ตรงประตูก็มีกระจกติดไว ้ให ้เรียบร้อย จึงเปิดประตูเข ้าไปดู ห ้องสว่าง แดด
เข ้าถึง มีระเบียงหลังห ้อง จึงตัดสินใจเอาห ้องนี่
ผมไม่ได ้เป็นคนคิดเรื่องเกี่ยวกับความเชื่ออะไรมาก ถ ้าชอบก็คือชอบ แล ้วก็เอาขนขึ้นไว ้ที่ห ้อง แล ้วออกไป
ทานข ้าว กลับมาถึงห ้องก็ 3-4 ทุ่มแล ้วมั้ง แล ้วก็เตรียมตัวอาบน้า แก ้ผ ้าหมดล่ะ เข ้าไปอาบน้า ช่วงนั้นเป็นช่วง
ที่กาลังเข ้าหน้าหนาว แต่อากาศมันยังร ้อนอยู่ ผมไม่ได ้เปิดเครื่องทาน้าอุ่นนะ น้าก็ไหลเย็นตามปกติ สักแปป
เดียว เพี๊ยะ!!! เราร้อง โอ๊ย!!! น้าร้องมาก เหมือนแบบจะโดนน้าร้อนลวก เบรกเกอร์เด ้งขึ้นเอง ไฟเครื่องทา
น้าอุ่นติด รีบออกมากดเบรกเกอร์ลง แล ้วก็ขึ้นคิดสักแบบว่า เบรกเกอร์มันเสียหรือป่ าว แล ้วก็ไปอาบน้าต่อ
อาบน้าเสร็จก็ไปนอนต่อ แต่นอนไม่ค่อยหลับเท่าไหร่
หลังจากนอนตื่นขึ้นมาในคืนที่ 2 พอตื่นนอนตอนก็ประมาณเที่ยง เริ่มหิวข ้าว ก็กาลังจะไปอาบน้า พอกาลังจะ
เดินเข ้าประตูห ้องน้า ก็ชงัก นิดหนึ่ง ยื่นดูเบรกเกอร์ แล ้วก็ลองดึงขึ้น-ลง มันก็ปกติดีไม่เห็นจะเสียตรงไหน ก็
ยังนึกอีกว่า มันคงกระตุกเองมั้ง แล ้วก็เข ้าไปอาบน้า คราวนี้ไม่มีอะไร น้าเย็นสบาย อาบน้าเสร็จ แต่งตัวไปหา
ข ้าวทาน กลับมาถึงห ้อง ประมาณเกือบ 6 โมง เย็น คือแบบว่ามันกาลังจะเข ้าหน้าหนาว บรรยายกาศที่นี่มัน
มืดเร็ว เปิดประตู แล ้วก็เปิดไฟ ไฟสว่างปกติ จากนั้นผมก็ นาเสื้อผ ้าแขวนไว ้ในตู้ประมาณ 2-3 ตัวได ้เพราะยัง
ไม่ได ้นาของอะไรมามาก
ในตู้เสื้อผ ้ามันก็โล่ง ไม่มีอะไร มีแต่เสื้อ 2-3 ตัวที่แขวนไว ้แล ้วสิ่งที่เกิดขึ้น ไฟกลางห ้อง กับไฟที่ระเบียง มัน
ติดๆดับๆ คือแบบว่ามันราคาญสายตามาก ผมก็รอประมาณสัก ครึ่งชั่วโมง ดูว่ามันจะหายกระพริบหรือป่าว แต่
ก็ยังไม่หาย ผมจึงไปบอกเจ้าของหอ ซึ่งตอนออกห ้องไปไฟมันก็ยังกระพริบอยู่ ออกไปตามเจ้าของห ้อง
ประมาณ 5 นาที พอเดินกลับเข ้ามาในห ้อง ไฟสว่างเหมือนเดิม ไม่กระพริบอะไรสักอย่าง เออ…คือยืน งง อยู่
แปป ก็บอกเจ้าของหอไปว่าเมื่อกี่มันกระพริบอยู่ สงสัยมันกลัวเจ้าของหอมั้งคับ 555 เจ้าของหอก็ใจดี เช็คไฟ
- 2. ให ้อีกที เปลี่ยนให ้เลยด ้วยซ้า หลังจากนั้นก็ตามปกติไม่มีอะไรมาก แต่ก็ยังนอนไม่หลับอยู่ดี หลับๆตื่นๆ จึงทา
ให ้ตื่นเกือบเที่ยงคับ
คืนที่ 3 คืนนี้หลังจากกลับมาถึงห ้องประมาณ 6 โมง กว่าๆเหมือนเดิม แต่วันนี้รู้สึกหนาวเย็นยะเยือกขึ้นมา
ตั้งแต่เดินขึ้นบันไดมาจนถึงเปิดประตูห ้องมาแล ้ว อาบน้าเสร็จ นั่งเล่นโน๊ตบุ๊ต ทาโน้นทานี่ไป เริ่มง่วง แล ้ว
บรรยายกาศเริ่มเงียบ และเย็น ที่หอพักนี่เงียบคงเป็นช่วงที่เด็กนักศึกษากลับบ ้านหรือไปไหนกันไม่รู้ น่าจะ
เป็นวันศุกร์หรือวันเสาร์ จาไม่ค่อยได ้ ประมาณสี่ทุ่มกว่า ก็ขึ้นเตียงนอน เล่นมือถือสักแปป
เริ่มง่วงแล ้ว แต่มันยังนอนไม่หลับ พยายามขมตานอนก็ยังไม่หลับ คือถ ้าเดินขึ้นบันไดมา แล ้วก็เดินตรงมาเปิด
ประตูห ้อง (ถ ้ามองตรงไปจะเป็นประตูระเบียงถ ้าเปิดออกไปด ้านซ ้ายจะเป็นห ้องน้า) เตียงจะด ้านซ ้ายหันหัว
เตียงติดมุมเป็นแนวขว ้างติดผนังทางเดินไปห ้องอื่นแล ้วตู้เสื้อผ ้าจะติดผนังห ้องน้า มีพื้นที่ว่างตรงกลาง
ระหว่างเตียงกับตู้(พอมองภาพกันออกหรือป่ าวไม่รู้นะคับ) ประมาน ห ้าทุ่มกว่า ก็ยังหลับๆตื่นๆ ที่รู้เวลาเพราะ
ดูเวลาจากมือถือด ้วย แล ้วประมาณเกือบเที่ยงคืน ได ้ยินเสียงคนเดินจากข ้างนอก ที่รู้เพราะในเวลานั้นนอนติด
กาแพงห ้องที่ติดทางเดิน นอนตะแคงแบบนั้น แล ้วห ้องมันค่อยข ้างมืดด ้วยนะ
หลังจากนั้นเริ่มรู้สึกเหมือนว่า ได ้ยินเสียงดัง ก๊อกๆแก๊ก จากที่ระเบียงห ้องก่อน แต่ไม่คิดไรมาก หลังจากนั้นก็
ได ้ยินเริ่มใกล ้เข ้ามาแล ้ว คือในตู้เสื้อผ ้า มันเป็นเสียงแบบนี้อยู่นานเป็นชั่วโมงเลย แบบว่า แก๊กๆๆ แล ้วหาย
แล ้วก็ดังอีก ที่จริงก็นอนคิดไปด ้วยนะว่าคงเป็นหนูหรือแมลงอะไรประมาณนี้ แต่ยังไม่ได ้หันหน้ากลับมาดู ยัง
หันหน้าติดผนังอยู่ เพราะกาลังกลัวอย่างมาก พอเสียงมันไม่ยอมหยุดหายก็เริ่มจะไม่ไหวแล ้ว ทั้งกลัว ทั้งง่วง
ตัดสินใจพลิกตัวกลับหันหน้าไปที่ตู้ ตัดสินใจลืมตา นอนมองที่ตู้
ทันใดนั้นเสียงมันก็หายไม่ได ้ยินประมาณ 15 นาทีมั้ง แล ้วตาผมก็เริ่มจะปิดลงๆ แต่สายตามองไปที่ประตูบาน
เลื่อนของตู้เสื้อผ ้า ทันใดนั้นประตูตู้เสือผ ้าเริ่มเลื่อยออก เลื่อยออก (คือประตูเสื้อผ ้าเป็นแบบบานเลื่อนสอง
บานใหญ่ซ ้ายขวา) คือมันค่อยๆเลื่อนที่ละเล็กละน้อย แบบคือมองเข ้าไปในตู้ที่บานประตูมันค่อยๆเลื่อน ในนั้น
มันมืดมาก แล ้วตอนนั้นในใจเต ้นแรง เหนื่อยแตก กลัวมากๆ จนแบบประตูมันเปิดออกได ้ประมาณ 1 ฝ่ ามือ
คิดว่ามันจะหยุดเพราะคิดว่าร่องบานประตูตู้ไม่เท่ากันหรือป่ าว คือไม่ไหวแล ้ว กลัว
จึงลุกขึ้นไปดันบานประตูปิดไว ้อย่างเดิม แล ้วยืนคิดว่าจะมีอะไรออกมาหรือป่ าว ยืนดันบานประตูแบบนั้น ทั้ง
กลัว ทาไรไม่ถูก ไม่กล ้าปล่อยมือ ยืนแบบนั้นได ้ประมาณครึ่งชั่วโมง หลังจากตั้งสติได ้แล ้วรีบวิ่งไปเปิดไฟที่
ประตูเข ้าออกห ้อง แล ้วกลับมานั่งขัดสมาธิกลางเตียง แล ้วนั่งจ้องที่ประตูตู้เสื้อผ ้า มันก็ไม่เลื่อน นั่งจ้องสัก 10
นาที ก็ไปปิดไฟ เพราะง่วงนอนมาก มันเกือบจะตีสี่แล ้วตอนนั้น แล ้วก็เอนตัวนอน แต่เสียงมันก็ยังได ้ยินอีก
ที่นี่ตัดสินใจ เลื่อนเปิดบานประตู้เสื้อผ ้าเองเลย แต่ก็ไม่มีอะไร แล ้วก็ปิดประตู กลับมานอน หันหน้าเข ้าผนัง
แล ้วก็พูดขึ้นว่า จะทาอะไรก็ทาเลย ไม่ไหวแล ้ว ง่วงนอน แล ้วก็หลับไปเลย ตื่นอีกทีบ่ายโมงกว่าของบ่ายวัน
นั้น
คือในตู้เสื้อผ ้ามันไม่มีอะไรเลยนอกจาก เสื้อผมที่แขวนไว ้2-3 ตัว แล ้วหลังจากที่ตื่นรีบเปิดคอม ออนเฟส เล่า
ให ้เพื่อนฟัง เพราะพวกเพื่อนรู้ว่าผมมีเซ ้น อะไรประมาณนี้ เพือ่นยังถามเลยว่าไหว ้เจ้าที่หรือยัง แต่ผมก็ยัง
ไม่ได ้ไหว ้ด ้วยคับ แล ้วมันยังบอกอีกว่าห ้องเป็นแบบนั้นจะอยู่ทาไม แต่ก็เจอมาเรื่อยๆนะคับ แต่ผมก็ไม่ย ้าย
ออก ชอบห ้องนี้ จนได ้งานอีกจังหวัดถึงย ้ายออก
