1. Reflexións do pasado
Desde hai cincuenta anos, o mundo xa non é o que era. Agora, os polos son unha vella lembranza,
toda África é un deserto despoboado e a selva do Amazonas é todo un claro onde se pode ver como
a capa de ozono vai desaparecendo. Moitas cidades e pobos costeiros deixaron de existir a causa da
subida do nivel do mar e a Terceira Guerra Mundial está a punto de comezar polas últimas reservas
de petróleo e carbón. As últimas reservas de “civilización”.
Si, o mundo xa non é o que era. Recordo cando era pequena. Recordo a miña nenez. Lémbrome
da miña casiña rodeada de campos verdes e de árbores froiteiras. Lémbrome do mar, un mar limpo,
cheo de vida. Un mar azul, infinito. Un mar no que podías respirar libremente sen ter que tusir os
vapores que escupían as chemineas das fábricas situadas á súa beira. Estas fábricas xa non teñen
ningunha utilidade debido a que as materias primas esgotáronse hai anos, pero inexplicablemente os
seus corazóns aínda seguen latexando, resístindose a aceptar que todo acabou.
Todo cambiou moito. Todo cambiou moi rápido. Os residuos abandonados en ríos, montes e leiras
están provocando trastornos xenéticos en animais e humanos. A terra estase quentando e, en Italia,
xa chegaron aos 47ºC. Estanse construindo refuxios baixo terra, pero non vai servir de nada. Seino.
O mundo está condenado pola nosa culpa. Todo é pola nosa culpa e pola sobreexplotación do noso
planeta.
Venme á memoria a imaxe miña indo comer ao monte con meus pais e meu irmán. Todo era verde
e marrón, con tonos azuis cando alzabas a vista. Todo era perfecto. Vimos raposos, esquíos e lebres.
Todos os animais corrían felices, sen preocupación. Anos despois volvín e boteime a chorar ao ver
no que se convertira aquilo: crearan un polígono industrial no medio da nada. Por que fixeran iso? E
que non tiñan suficientes? E que tiñan que destruir algo tan fermoso para construit esa barbaridade?
Non o entendía. Non podía entendelo, e despois de tantos anos sigo sen poder entendelo.
Agora todo é moi triste, moi frío, sen vida. Hai demasiado tempo que non escoito os paxaros
cantar. Simplemente, hai demasiado tempo que non vexo ningún animal. Case todos están
extinguidos, e como sigamos así, nós tamén acabaremos desaparecendo. Pero non teremos unha
segunda oportunidade. Non a merecemos. Non, despois do que fixemos.
Antía Luhía Bouzas