หยุดงานทั่วไปชี้ขาดชัยชนะ สร้างอำนาจประชาชน บรรลุระบอบระชาธิปไตย

1. หยุดงานทั่วไปชี้ขาดชัยชนะ สร้างอานาปประชาชน รรรุุระรอรระ
"ลง มือผลักดันการสร้างประชาธิปไตยตามาตรการผลักดันของกรรมกรที่ทรงพลังและสันติ ถูกกฎหมาย ตามวิถีทางรัฐธรรมนูญดังเช่น
คารายงานของสมัชชากรรมกรแห่งชาติคือการหยุดงานทั่วไปเพื่อสร้าง ประชาธิปไตย(General Strike)
อันเป็นหยุดงานทางการเมือง(Political Strike) ซึ่งเป็นการปฏิบัติกฎหมายสูงสุด (SupremeLaw)
คือรักษาความมั่นคงแห่งชาติทั้งสถาบันชาติ สถาบันศาสนาและสถาบันพระมหากษัตรริย์ โดยการสร้างประชาธิปไตย ต่อสู้เพื่อเอาชนะขบวนการ
ล้มปืนล้มทุน ล้มเจ้า หรืออาเพศ 10 ประการตามแบบอย่างการสร้างประชาธิปไตยของพระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว
อันเป็นการปฏิบัตินโยบาย 66/23 ขั้นตอนที่ 2 คือขยายเสรีภาพของบุคคล
ขยายอานาจอธิปไตยของปวงชนบรรลุการปกครองระบอบประชาธิปไตย อันเป็นการกระจายอานาจ และนาสู่การสร้างประชาธิปไตยทางเศรฐกิจคือ
การกระจายทุน และการสร้างประชาธิปไตยทางวัฒนธรรม คือการกระจายธรรมบรรลุสังคมประชาธิปไตยที่เป็นสังคมในอุดมคติของคนไทยทุกคน
และที่สาคัญที่สุดแก้ปัญหาที่กาลังเผชิญหน้าคือความขัดแย้งของลัทธิรัฐ ธรรมนูญระหว่างรัฐบาล กับ
กปปส.ที่กาลังจะรุนแรงนองเลือดให้ยุติลงในทันทีที่กรรมกรลงมือปฏิบัติภารกิจ การผลักดันการสร้างประชาธิปไตย"

2. วันที่ 1 พฤษภาคมของทุกปีได้รับการสถาปนาให้เป็น “วันกรรมกรสากล” หรือวันเมเดย์ (May
Day)อันเป็นวันแห่งการเฉลิมฉลองชัยชนะของการต่อสู้ของมวลพี่น้องกรรมกรสากล ในอดีต คือชัยชนะที่ได้มาชึ่ง “ระบอบประชาธิปไตย” และ
ชัยชนะที่ได้มาซึ่ง “ระบบ 3 แปด”กล่าวอย่างเป็นรูปธรรมที่สุดคือ กรรมกรต่อสู้มีชัยชนะได้อานาจอธิปไตยของปวงชน (Sovereigntyof
the People) และกรรมกรต่อสู้มีชัยชนะได้สิทธิประชาธิปไตยด้านแรงงานในระบบ3 แปด ทางาน8 ชั่วโมง ศึกษา 8 ชั่วโมง พักผ่อน 8
ชั่วโมงอันเป็นการต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่ครึกโครมที่สุดในยุคประวัติศาสตรสมัย ใหม่
ซึ่งเป็นการปฏิบัติภารกิจทางประวัติศาสตร์ที่แบ่งยุคแบ่งสมัยจากยุคสมัยเก่า สู่ยุคสมัยใหม่นั่นเอง
เศรษฐกิจเสรีนิยมที่นาย ทุนและกรรมกร เป็นคู่แห่งเอกภาพผู้ดาเนินการระบบเศรษฐกิจทุนนิยม (Capitalism)ซึ่งเรียกว่า “ระบบเสรีนิยม”
(Liberalism) เรียกด้านตลาดเสรีว่า“ระบบเศรษฐกิจการตลาด” (Market Economy)หัวใจของระบบทุนนิยมคือ
“อุตสาหกรรมสมัยใหม่” ทางเศรษฐกิจ และประชาธิปไตยสมัยใหม่คือ “ระบอบประชาธิปไตย” ทางการเมืองซึ่งเพิ่งมีเมื่อ 300
ปีมานี้ระบบทุนนิยมเป็นระบบเศรษฐกิจผลิตเป็นสินค้า(Commodity)อันเป็นการ ผลิตจานวนมากต่อเนื่องอย่างเป็นระบบ(Mass
Production)ที่นาพามวลมนุษยชาติขึ้นสู่ยุคประวัติศาสตร์สมัยใหม่ที่ศิวิไลซ์
ก้าวหน้าแม้บางลัทธิจะโจมตีว่าระบบทุนนิยมเป็นระบบที่มีการขูดรีดแต่การขูด รีดก็ทาให้เกิดการพัฒนา เป็นสองด้านของเหรียญ
“ด้านหนึ่งเป็นการขูดรีดอีกด้านหนึ่งเป็นการพัฒนา” อันเป็นไปตามสัจจธรรมที่ว่า“สิ่งหนึ่งมีสองด้านที่ตรงข้ามกัน” ดังเช่น เอกภพหรือจักรวาฬ
(Universal) ซึ่งประกอบด้วย 2 ด้าน คือ เอกภาพ (Unity)และความขัดแย้ง
(Versus)แต่การขูดรีดที่อยู่ภายใต้อานาจอธิปไตยของปวงชนหรือระบอบ
ประชาธิปไตยคอยควบคุมไว้ก็จะลดระดับการขูดรีดลงจนถึงขั้นไม่เป็นการเบียด
เบียนต่อปวงชนแต่เป็นการพัฒนาให้เกิดประโยชน์สุขแก่ปวงชนการขูดรีดภายใต้ ระบอบประชาธิปไตยจึงเป็นการ
“ขูดรีดที่เป็นธรรมเจริญก้าวหน้าพัฒนา”ไม่ต้องล้มล้างระบบทุนนิยมก็แก้ปัญหา
การขูดรีดนาไปสู่ความเจริญวิวัฒน์พัฒนาได้แต่ประเทศคอมมิวนิสต์ที่โค่นระบบ ทุนนิยมทิ้งใช้ระบบสังคมนิยมล้วน ๆ แทน
กลับล้าหลังไม่พัฒนาล่มสลายไปในที่สุด เช่นสหภาพโซเวียต แต่ประเทศที่ใช้ระบบทุนนิยมกลับพัฒนาเจริญก้าวหน้า
เช่นประเทศจีนดังเช่นคุณธรรมของคนจะมีหรือไม่มี มีมากหรือมีน้อย ขึ้นอยู่กับจุดยืน (Standpoint) 2 ด้านหรือ 2 จุดยืน
ว่าด้านใดจะมากกว่าหรือน้อยกว่าคือจุดยืนเห็นแก่ส่วนตัว กับเห็นแก่ส่วนรวม
ถ้าเห็นแก่ส่วนตัวมากก็มีคุณธรรมน้อยถ้าเห็นแก่ส่วนตัวน้อยก็มีคุณธรรมมาก จึงเป็น “เอกภาพที่เป็นปฏิปักษ์ต่อกัน”
หรือ“ความขัดแย้งภายใต้เอกภาพ” ซึ่งตรงกับพุทธพจน์ที่ว่า “ประโยชน์ตน ประโยชน์ท่าน”คือ ประโยชน์ตนมากคุณธรรมน้อย
ประโยชน์ตนน้อยคุณธรรมมาก
กรรมกร คือผู้ใช้แรงงาน ซึ่งหมายถึงทั้งแรงงานทางกายและแรงงานทางสมองแต่กรรมกรไม่ใช่ผู้ใช้แรงงาน
ทั่วไปหรือไม่ใช่ผู้ใช้แรงงานทั้งหมดแต่กรรมกรนั้นหมายความถึงเฉพาะผู้ใช้ แรงงานรับจ้างในระบบอุตสาหกรรมสมัยใหม่เช่นผู้ใช้แรงงานอิสระ
หรือชาวนาที่ทานาของตัวเองไม่ใช่กรรมกร อุตสาหกรรมสมัยใหม่คือการผลิตที่ใช้พลังงานเครื่องจักรไม่ใช้แรงงานคน
หรือแรงงานจากสัตว์ หรือพลังงานจากธรรมชาติดั้งเดิมแต่ใช้เทคโนโลยีในการผลิต(เทคโนโลยีคือการ
ใช้วิทยาศาสตร์มาประยุกต์ใช้กับการผลิต)และเป็นการผลิตแบบจานวนมากอย่างเป็น ระบบต่อเนื่อง(Mass Production)
กรรมกรจึงเป็นผู้ปฏิบัติอยู่กับวิทยาศาสตร์และเทศโนโลยีหรือสรรพวิทยาการที่

3. สั่งสมมาตลอดระยะเวลาอันยาวนานของประวัติศาสตร์มนุษยชาติโดยเป็นส่วนที่ สาคัญที่สุดของระบบเศรษฐกิจเสรีนิยม คือ “พลังการผลิต”
ซึ่งเป็นส่วนที่ก้าวหน้าคู่กับ“ส่วนความสัมพันธ์การผลิต” ผู้เป็นเจ้าของปัจจัยการผลิต คือ นายทุน
นั่นคือพลังการผลิตโดยกรรมกรจะผลักดันส่วนความสัมพันธ์การผลิตโดยนายทุนให้ ก้าวหน้าพัฒนาไปไม่หยุดยั้งทั้งทางด้านเศรษฐกิจการเมือง
และวัฒนธรรม สู่สังคมประชาธิปไตยอันเป็นอุดมคติ
อุตสาหกรรมสมัยใหม่คือรากฐานของ ระบบเศรษฐกิจทุนนิยม และผู้สร้างระบบเศรษฐกิจทุนนิยมคือนายทุนกับกรรมกรร่วมกันแต่ทาหน้าที่ต่าง กัน
กล่าวคือ นายทุนเป็นเจ้าของปัจจัยการผลิตกรรมกรเป็นพลังการผลิต นั่นคือ ฝ่ายหนึ่งเป็นทุน (Capital) อีกฝ่ายหนึ่งเป็นแรงงาน (Labour)
ทุนกับแรงงานบวกกันก่อให้เกิดระบบทุนนิยมถ้าขาดฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งก็ไม่มีระบบ เศรษฐกิจทุนนิยม
ฉะนั้นนายทุนกับกรรมกรจึงเป็นลูกฝาแฝดที่แยกกันไม่ออกในการสร้างเศรษฐกิจทุน
นิยมซึ่งเป็นระบบเศรษฐกิจที่ครอบงาในโลกปัจจุบันนี้ที่มีประสิทธิภาพมากที่ สุดนักปราญช์ผู้บัญญัติศัพท์คาว่า “นายทุน กับ กรรมกร”
คือพระเจ้าบรมวงศ์เธอกรมหมื่นนราธิปพงศ์ประพันธ์ ดังนั้น คาว่านายทุนและกรรมกรจึงเป็นคาที่มีเกียรติคู่กัน ผู้ใช้แรงงานเป็นคาธรรมดา
เพราะหมายถึงผู้ใช้แรงงานทั่วไปและใคร ๆก็เป็นผู้ใช้แรงงานได้ แต่กรรมกรเป็นผู้ใช้แรงงานที่เป็นองค์ประกอบที่ขาดมิได้ในการสร้างระบบ
เศรษฐกิจทุนนิยมกรรมกรจึงเป็นผู้มีคุณูปการที่ยิ่งใหญ่แก่สังคมมนุษยชาติใน
ยุคปัจจุบันในระบบทุนิยมนายทุนกับกรรมกรต้องอยู่ร่วมกันและร่วมกันดาเนิน ระบบเศรษฐกิจแห่งชาติโดยมีหน้าที่ทางเศรษฐกิจ คือ
นายทุนออกทุนกรรมกรออกแรง แต่ในระบบสังคมนิยมมีแต่กรรมกรอย่างเดียวไม่มีนายทุนแต่ต้องใช้ระบบทุนนิยม
ไปช่วยสร้างสังคมนิยมจึงจะดารงค์อยู่และพัฒนาไปได้เช่น จีนเวียดนามลาว เขมร เป็นต้น
กรรมกรนอกจากจะเป็นผู้สร้างระบบ ทุนนิยมคู่กับนายทุนดังกล่าวแล้วยังเป็นผู้สร้างการปกครองระบอบประชาธิปไตย
และระบบเศรษฐกิจทุนนิยมเป็นรากฐานของการปกครองระบอบประชาธิปไตยและระบบ
เศรษฐกิจทุนนิยมจะดารงอยู่และพัฒนาไปสู่ความไพบูลย์ได้ต้องอาศัยการปกครอง ประชาธิปไตย ถ้าการปกครองเป็นระบอบเผด็จการไม่ว่ารูปใด
ๆก็ไม่เพียงแต่จะขัดขวางพัฒนาการของระบบเศรษฐกิจทุนนิยมเท่านั้นหากยังเป็น
อันตรายแก่ระบบเศรษฐกิจทุนนิยมถึงกับวินาศย่อยยับได้ด้วยดังเช่นการปกครอง ระบอบเผด็จการในหลายประเทศ และวิกฤตเศรษฐกิจพ.ศ.
2540ของประเทศไทย เป็นเงื่อนไขให้คอมมิวนิสต์ทาลายระบบเศรษฐกิจทุนนิยมทาให้ประเทศเหล่านั้น กลายเป็นคอมมิวนิสต์ไป
กรรมกรร่วมกับนายทุนใน การสร้างประชาธิปไตยนั้นทาหน้าที่คนละอย่างเช่นเดียวกับการร่วมกันสร้างทุน นิยม
กล่าวคือนายทุนเป็นผู้สร้างหลักการของการปกครองระบอบประชาธิปไตย เช่น อานาจอธิปไตยของปวงชนเสรีภาพ ความเสมอภาคหลักนิติธรรม
และรัฐบาลจากการเลือกตั้ง หลักการเหล่านี้ของการปกครองระบอบประชาธิปไตยทาให้การปกครองระบอบ
ประชาธิปไตยกลายเป็นการปกครองที่ดีที่สุดของมวลมนุษยชาติจึงได้รับความสนับ
สนุนจากประชาชนทั่วไปแต่เมื่อนายทุนได้อานาจการปกครองประเทศโดยการสนับสนุน จากประชาชน
สาคัญที่สุดคือความสนับสนุนจากกรรมกรแล้ว ก็ละทิ้งหลักการประชาธิปไตยที่ตนสร้างขึ้นเสียเองและหันไปใช้การปกครองระบอบ
เผด็จการกรรมกรจึงนาประชาชนเข้าต่อสู้เพื่อผลักดันให้นายทุนปฏิบัติหลักการ ประชาธิปไตย
ทาให้การสร้างประชาธิปไตยเป็นผลสาเร็จความสาเร็จของการสร้างประชาธิปไตยจึง เกิดจากบทบาทของกรรมกรเป็นสาคัญ ไม่ว่าในอักฤษฝรั่งเศส
อเมริกา ญี่ปุ่น หรือประเทศอื่น ๆ ที่สร้างประชาธิปไตยสาเร็จล้วนแต่เป็นเพราะการต่อสู้ของกรรมกรทั้งสิ้น

4. ประเทศใดกรรมกรไม่ต่อสู้เพื่อสร้างประชาธิปไตยประเทศนั้นก็สร้างประชาธิปไตย ไม่สาเร็จดังนั้น
กรรมกรจึงเป็นผู้ชี้ขาดความสาเร็จของการสร้างประชาธิปไตยกรรมกรจึงเป็นผู้มี
เกียรติอย่างยิ่งแต่ความเป็นจริงข้อนี้ประชาชนมักจะมองไม่ใคร่เห็นเพราะนัก ประวัติศาสตร์มักจะมีอคติต่อกรรมกร
เมื่อกรรมกรมีบทบาทสาคัญในการ สร้างประชาธิปไตยเช่นนี้จึงมีสิทธิ์ที่จะได้รับประโยชน์จากการปกครองระบอบ
ประชาธิปไตยอย่างเต็มภาคภูมิทั้งสิทธิทางเศรษฐกิจสิทธิทางการเมือง และสิทธิทางสังคมรวมถึงสิทธิด้านแรงงานสัมพันธ์ไม่มีบทบัญญัติแห่งรัฐ
ธรรมนูญหรือหลักกฎหมายใดในประเทศประชาธิปไตยตัดสิทธิเหล่านี้ของกรรมกรถ้า กรรมกรของประเทศใดถูกตัดสิทธิเหล่านี้
ประเทศนั้นจะอ้างว่ามีการปกครองระบอบประชาธิปไตยมิได้เลยข้อเท็จจริงใน ประเทศประชาธิปไตยทั้งหลาย เช่น ในอังกฤษ ฝรั่งเศส อเมริกา
ญี่ปุ่นฯลฯ ยืนยันว่ากรรมกรมีสิทธเหล่านี้อย่างบริบูรณ์และกล่าวเฉพาะสิทธิด้านแรงงาน
สัมพันธ์แล้วมาตรฐานก็คืออนุสัญญาทั้งหลายขององค์การกรรมกรระหว่างประเทศของ สหประชาชาติ หรืออนุสัญญา ILO หนังสือพิมพ์ คมชัดลึก
วันที่ 30 เมษายน51 พาดหัวว่า“ตบหน้าลูกจ้างล้มถกค่าแรงดับฝันวันเมย์เดย์-ม็อบฮึ่ม”กรรมกรเรียก ค่าแรงขั้นต่าอีก 9
บาทปรากฎว่าค่าใช้จ่ายในชีวิตประจาวันขึ้นไปรออยู่แล้ว 22 บาทแสดงว่ายิ่งเรียกร้องค่าแรงขั้นต่ายิ่งไม่พอกินดังเช่นเรียกร้องค่าจ้าง
ขั้นต่ากันตลอดมาทุก ๆ ปี มีทางเดียวเท่านั้นคือเรียกร้องให้พอกิน คือเรียกร้องประชาธิปไตยเช่นเดียวกับกรรมกรทั้งโลก
แต่ ประเทศไทยยังไม่มีการปกครองระบอบประชาธิปไตยจึงไม่มีสิทธิใด ๆ ทั้งสิ้นและยากจนหนักลง ถ้าดูอีกแง่หนึ่ง
เมืองไทยมีประชาธิปไตยเหมือนกันแต่ประชาธิปไตยที่เรามีนั้น ไม่ใช่การปกครองระบอบประชาธิปไตยแค่เพียงมีวิธีการประชาธิปไตยบางอย่าง เช่น
ระบบรัฐสภาและการเลือกตั้งเป็นต้นและเอาสิ่งเหล่านี้มารับใช้การปกครองระบอบ เผด็จการเท่านั้นการปกครองของเราเป็นระบอบเผด็จการ
เพราะอานาจอธิปไตยอยู่ในกามือของนายทุนพ่อค้านักธุรกิจแต่เอาระบบรัฐสภามา
เป็นรูปแบบของการปกครองเผด็จการจึงเรียกว่าระบอบเผด็จการชนิดนี้ว่าการ
ปกครองระบอบเผด็จการรัฐสภาแต่มีการหลอกกรรมกรและประชาชนว่าเป็นการปกครอง
ระบอบประชาธิปไตยเครื่องมือสาคัญที่ใช้ในการหลอกก็คือการเลือกตั้งแบบเผด็จ
การซึ่งเป็นการเลือกตั้งที่ตัดสิทธิ์ทางการเมืองอย่างร้ายแรงชนิดที่ไม่เคย มีในการเลือกตั้งของระบอบประชาธิปไตยในประเทศใดๆ
ไม่ต้องดูจากการตัดสิทธิ์ทางการเมืองของประชาชนทั่วไป ดูแต่เพียงตัดสิทธิด้านแรงงานสัมพันธ์ที่ไม่ยอมให้กรรมกรรัฐวิสาหกิจมีสหภาพ แรงงาน
หรือไม่ยอมให้มีสหภาพแรงงานสาหรับกรรมกรทั่วไปเช่นพรบ.แรงงานสัมพันธ์ พ.ศ.2518
แต่เป็นพรบ.ที่ตัดสิทธิของกรรมกรอย่างรุนแรงและปัญหาความยากจน ก็เห็นชัดเจนแล้วว่า ประเทศเราไม่มีการปกครองระบอบประชาธิปไตย
เมื่อ ประเทศยังไม่มีการปกครองระบอบประชาธิปไตยหรือยังไม่เป็นประชาธิปไตย
กรรมกรจึงมีภารกิจในการต่อสู้เพื่อทาให้ประเทศเป็นประชาธิปไตยเพราะกรรมกร
ต้องต่อสู้เพื่อทาให้ประเทศเป็นประชาธิปไตยแล้วเท่านั้นจึงจะมีกฎหมายรับรอง
สิทธิโดยบริบูรณ์ของกรรมกรและกรรมกรจึงจะหมดสิ้นความยากจนได้

5. ฉะนั้น เมื่อพูดถึงสิทธิของกรรมกรไทยในปัจจุบัน รวมทั้งพนักงานรัฐวิสาหกิจ
จึงหมายถึงสิทธิของกรรมกรในประเทศเผด็จการไม่ใช่สิทธิของกรรมกรในประเทศ ประชาธิปไตย
สิทธิของกรรมกรในประเทศเผด็จการ นั้นด้านหนึ่งกรรมกรถูกตัดสิทธิอย่างรุนแรง
เป็นต้นแต่อีกด้านหนึ่งกรรมกรมีสิทธิโดยธรรมชาติในการต่อสู้เพื่อให้ได้มา ซึ่งประชาธิปไตยจะเห็นได้จากข้อเท็จจริงที่กรรมกรในประเทศต่าง
ๆใช้สิทธิของตนในการต่อสู้เพื่อประชาธิปไตย เช่น อังกฤษ อเมริกา ฝรั่งเศส ฯลฯ
ที่กล่าวมาแล้วซึ่งกรรมกรในประเทศเหล่านั้นจะต้องใช้สิทธิตามธรรมชาติต่อสู้
ให้ได้มาซึ่งประชาธิปไตยเท่านั้นกรรมกรจึงจะมีสิทธิตามกฎหมายในระบอบ ประชาธิปไตยได้
การหวังจะให้มีสิทธิตามระบอบประชาธิปไตยในขณะที่ยังไม่มีระบอบประชาธิปไตย นั้นเป็นไปไม่ได้
ฉะนั้นการใช้สิทธิของกรรมกร ไทยในปัจจุบันรวมทั้งกรรมกรรัฐวิสาหกิจจึงหมายถึงการใช้สิทธิตามธรรมชาติ
ซึ่งมีอยู่อย่างกว้างขวางในการต่อสู้เพื่อให้ได้มาซึ่งประชาธิปไตยและเป็น การต่อสู้
โดยสันติตามวิถีทางรัฐธรรมนูญซี่งเป็นทางเดียวที่จะบรรลุความสาเร็จของการ สร้างประชาธิปไตยในประเทศไทย
การผลักดันการ สร้างประชาธิปไตยโดยกรรมกรนั้นมีอยู่เป็นสากลอันเป็นสิทธิของกรรมกรตาม ที่ILO
รับรองอยู่แล้วซึ่งมีอยู่ตามคารายงานต่อที่ประชุมสมัชชากรรมกรแห่งชาติสมัย ประชุมที่ 1/2536 เมื่อ11 กันยายน 2536 ณ ปากช่อง
นครราชสีมา เรื่อง“แนวทางการต่อสู้ของกรรมกรไทยกับการแก้ไขปัญหาของชาติ” ดังต่อไปนี้
“เพื่อนกรรมกรที่รักแนวทางของกรรมกรคืออะไรนั้น กรรมกรทุกคนทราบดีอยู่แล้วแนวทางของกรรมกรก็คือแนวทางการหยุดงานทั่วไป
แนว ทางการหยุดงานทั่วไปเป็นแนวทางการต่อสู้ของกรรมกรเองโดยเฉพาะและเป็นแนวทาง
ของกรรมกรทั่วโลกแม้ว่ากรรมกรจะมีรูปแบบการต่อสู้อย่างอื่น แต่การหยุดงานทั่วไปเป็นรูปแบบการต่อสู้สูงสุดของกรรมกรจึงทาให้การหยุดงาน
ทั่วไปมีประสิทธิภาพสูงสุดในการโค่นเผด็จการ และการสร้างประชาธิปไตย

6. การ สร้างประชาธิปไตยในประเทศต่างๆ นอกจากที่ดาเนินการโดยพระมหากษัตริย์แล้ว
สาเร็จลงด้วยการหยุดงานทั่วไปของกรรมกรเป็นพลังผลักดันทั้งสิ้นเพราะเมื่อ นายทุนได้อานาจรัฐด้วยการสนับสนุนจากกรรมกรแล้ว
ก็ละทิ้งหลักการประชาธิปไตยของตนเสียหันไปใช้การปกครองระบอบเผด็จการที่ตน
โค่นล้มลงไปกรรมกรจึงต้องผลักดันให้นายทุนปฏิบัติหลักการประชาธิปไตยของตน วิธีผลักดันที่สาคัญที่สุดคือการหยุดงานทั่วไป
นี่คือกรรมกรเป็นผู้สร้างประชาธิปไตยร่วมกับนายทุนทาให้ความสาเร็จของการ สร้างประชาธิปไตยขึ้นอยู่กับบทบาทของกรรมกร
ถ้าไม่มีการผลักดันจากกรรมกรแล้วนายทุนก็ไม่ยอมสร้างประชาธิปไตยแต่นัก ประวัติศาสตร์มักจะปิดบังความจริงข้อนี้ พราะมีอคติต่อกรรมกร
การ หยุดงานทั่วไปมีบทบาทชี้ขาดในประวัติศาสตร์ของการโค่นล้มเผด็จการสร้าง
ประชาธิปไตยเริ่มต้นด้วยการสร้างประชาธิปไตยของขบวนการกรรมกรชา ติสต์(Chartist)
ในอังกฤษซึ่งการปกครองระบอบประชาธิปไตยของอังกฤษที่เป็นแบบฉบับโดยการหยุด
งานทั่วไปเป็นรูปการต่อสู้ที่สาคัญระยะหลังสุดคือการโค่นล้มระบอบเผด็จการ
คอมมิวนิสต์ในสหภาพโซเวียตและยุโรปตะวันออกโดยเฉพาะในโปแลนด์ ระบอบเผด็จการคอมมิวนิสต์นั้นไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่าจะถูกโค่นลง
มาได้แต่ ขบวนการกรรมกรโซลิดาริตี้ (Solidarity)ในโปแลนด์ก็พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าสามารถโค่นลงได้ด้วยการหยุด
งานทั่วไปไม่ว่าการปกครองระบอบเผด็จการรูปใด รวมทั้งระบอบเผด็จการระบบรัฐสภาสามารถเปลี่ยนแปลงให้เป็นระบอบประชาธิปไตย
ได้ทั้งสิ้นได้ด้วยการหยุดงานทั่วไป นีคือสูตรของการสร้างประชาธิปไตยในประเทศทั้งปวงประเทศไทยก็ไม่มีข้อยกเว้น แต่การหยุดงานทั่วไป
จะเป็นไปตามลักษณะพิเศษของประเทศไทยคือ เป็นสันติวิธีอย่างแท้จริง
พี่น้องกรรมกรทั้งหลายเมื่อพระราชกรณียกิจ สถาปณาการปกครองระบอบประชาธิปไตยของพระมหากษัตริย์สมบูรณาญาสิทธิราชถูกขัด
ขวางทาลาย ภารกิจการสร้างประชาธิปไตยในประเทศก็มาตกอยู่กับกรรมกร
ฉะนั้นแนวทางการต่อสู้ของกรรมกรไทยกับการแก้ปัญหาของชาติก็คือการหยุดงาน
ทั่วไปเพื่อการสร้างประชาธิปไตยและนี่คือภารกิจของสมัชชากรรมกรแห่งชาติ”
ดัง นั้นเพื่อบรรลุความสาเร็จในภารกิจทางประวัติศาสตร์อันยิ่งใหญ่สร้าง
ประชาธิปไตยแก้ไขปัญหาของชาติและของประชาชนแล้วจะแก้ปัญหาของกรรมกรตกไป
อย่างเป็นไปเองกระผมจึงเสนอต่อมวลพี่น้องกรรมกรผู้มีเกียรติทั้งหลายและผู้ เกี่ยวข้องทุกฝ่ายดังต่อไปนี้...

7. 1. เริ่มต้นมาตรการแรกที่สุดคือ ปฏิวัติขบวนการกรรมกรให้สาเร็จเสียก่อน คือ เลิกคิดเลิกเรียกตัวเองว่า“ผู้ใช้แรงงาน” หรือ
“พนักงานรัฐวิสาหกิจ” กลับไปสู่สภาพเดิมแท้ (Status-quo) เป็นตัวของตัวเอง คือ
“กรรมกร”ซึ่งเป็นคาที่มีเกียรติสูงส่งที่สุดตามที่พระเจ้าบรมวงศ์เธอกรม
หมื่นนราธิปพงศ์ประพันธ์ได้รับรองไว้อย่ายอมตกเป็นทาสทางความคิดของฝ่าย
เผด็จการที่ทาลายกรรมกรให้อ่อนแอพ่ายแพ้โดยบิดเบือนความเป็นกรรมกรและภารกิจ
ทางประวัติศาสตร์อันยิ่งใหญ่ของกรรมกรทั้งด้านเศรษฐกิจและด้านการเมือง
2. ให้ฝ่ายการเมือง และข้าราชการที่เกี่ยวข้องกับกรรมกรทั้งสิ้นให้ช่วยปลดปล่อยทางความคิดจิต
วิญญาณและทางการเมืองอันเป็นการสร้างประชาธิปไตยมาตรการแรกคือ เปลี่ยนคาว่า “พนักงานรัฐวิสาหกิจและผู้ใช้แรงงาน” มาเป็นคาว่า
“กรรมกร”ที่ถูกต้องตามหลักวิชาและเป็นการให้เกียรติไม่เหยียดหยามต่อกรรมกร
เยี่ยงเผด็จการโดยเปลี่ยนวันแรงงานแห่งชาติเป็นวันกรรมกรแห่งชาติดังประกาศ คณะรัฐมนตรี เมื่อวันที่ 17 ธันวาคม
พ.ศ.2498อีกทั้งให้สิทธิเสรีภาพแก่กรรมกรในการเคลื่อนไหวกู้ชาติสร้าง
ประชาธิปไตยแก้ปัญหาชาติประชาชนอันเป็นการแก้ปัญหาของกรรมกรอย่างเป็นไปเอง
รัฐบาลจะได้ไม่ต้องมาคอยแก้ไขปัญหาม็อบหรือปัญหาค่าแรงขั้นต่าไม่รู้จบอยู่ เช่นนี้ และกรรมกรจะช่วยแก้ปัญหาการเมือง เศรษฐกิจสังคม-
วัฒนธรรมอย่างทั่วด้าน คือช่วยเป็นแรงพลังผลักดันช่วยรัฐบาลสร้างประชาธิปไตยให้สาเร็จรัฐบาลก็จะมี เสถียรภาพอยู่ได้ยาวนานต่อไป
3. พี่น้องกรรมกรผู้มีเกียรติที่รักทั้งหลายเริ่มติดอาวุธทางความคิดโดยยึดถือ
แนวทางการแก้ปัญหาชาติของขบวนการกรรมกรไทยที่สืบทอดพระบรมราโชบายการสถาปณา การปกครองแบบประชาธิปไตยของล้นเกล้ารัชกาลที่
7 พระบิดาแห่งระบอบประชาธิปไตย ที่เป็นอันหนึ่งอันเดียวกันกับนโยบาย66/23 อันเป็นนโยบายแห่งชาติที่เคยใช้รักษาเอกราชของชาติไว้มาแล้ว
3 ครั้งคือรักษาเอกราชจากการรุกรานของลัทธิล่าอาณานิคมโดยสมเด็จพระพุทธเจ้า หลวงรัชกาลที่
5รักษาชาติบ้านเมืองจากภัยคอมมิวนิสต์อินโดจีนด้วยการต่อสู้เอาชนะปฏิเสธ ทฤษฎีโดมิโนตามคาสั่งสานักนายกรัฐมนตรีที่ 110/12
โดยรัฐบาลจอมพล ถนอม รักษาชาติและราชบัลลังก์จากภัยของพรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทย ตามนโยบาย66/23 โดยรัฐบาลพลเอก เปรม
4. พี่น้องกรรมกรผู้มีเกียรติที่รักทั้งหลายเริ่มทาการจัดตั้งองค์การมวลชน กรรมกรระดับชาติให้เป็นเอกภาพเข้มแข็งในรูปของ“สภาแรงงานแห่ง
ชาติ”(NationalLabour Council) ตามหลักการจัดตั้ง 5 หลักขององค์การสหประชาชาติ คืออิสระภาพ เสรีภาพ เสมอภาค
สุขุมคัมภีรภาพ ดุลยภาพ

8. 5. ลงมือผลักดันการสร้างประชาธิปไตยตามาตรการผลักดันของกรรมกรที่ทรงพลังและ สันติถูกกฎหมาย ตามวิถีทางรัฐธรรมนูญดังเช่น
คารายงานของสมัชชากรรมกรแห่งชาติคือการหยุดงานทั่วไปเพื่อสร้าง ประชาธิปไตย(General Strike)
อันเป็นหยุดงานทางการเมือง(Political Strike) ซึ่งเป็นการปฏิบัติกฎหมายสูงสุด (SupremeLaw)
คือรักษาความมั่นคงแห่งชาติทั้งสถาบันชาติ สถาบันศาสนาและสถาบันพระมหากษัตรริย์ โดยการสร้างประชาธิปไตย ต่อสู้เพื่อเอาชนะขบวนการ
ล้มปืนล้มทุน ล้มเจ้า หรืออาเพศ 10 ประการตามแบบอย่างการสร้างประชาธิปไตยของพระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว
อันเป็นการปฏิบัตินโยบาย 66/23 ขั้นตอนที่ 2 คือขยายเสรีภาพของบุคคล
ขยายอานาจอธิปไตยของปวงชนบรรลุการปกครองระบอบประชาธิปไตย อันเป็นการกระจายอานาจและนาสู่การสร้างประชาธิปไตยทางเศรฐกิจคือ
การกระจายทุน และการสร้างประชาธิปไตยทางวัฒนธรรม คือการกระจายธรรมบรรลุสังคมประชาธิปไตยที่เป็นสังคมในอุดมคติของคนไทยทุกคน
และที่สาคัญที่สุดแก้ปัญหาที่กาลังเผชิญหน้าคือความขัดแย้งของลัทธิรัฐ ธรรมนูญระหว่างรัฐบาล กับ
กปปส.ที่กาลังจะรุนแรงนองเลือดให้ยุติลงในทันทีที่กรรมกรลงมือปฏิบัติภารกิจ การผลักดันการสร้างประชาธิปไตย
(เอกสารศึกษาภายในขบวนการกรรมไทย)
Edit : thongkrm_virut@yahoo.com