1. Τθν άλλθ μζρα το πρωί το καράβι ςάλπαρε. Με οφριο άνεμο ταξίδεψαν για πολλζσ
ϊρεσ μζςα ςτο πζλαγοσ. Κάποια ςτιγμι αντίκριςαν από μακριά το νθςί των
Σειρινων. Αυτζσ ιταν καλαςςινά πλάςματα που με τθ γλυκιά τουσ φωνι ζκαναν
τουσ ανκρϊπουσ να λθςμονοφν τα πάντα. Οι ναυτικοί που δεν μποροφςαν ν'
αντιςτακοφν με κανζναν τρόπο ςτα κζλγθτρά τουσ, κατζβαιναν ςτο νθςί τουσ.
Επειδι ζμεναν μαγεμζνοι από το τραγοφδι τουσ, πζκαιναν εκεί από πείνα και δίψα.
Γι' αυτό, δίπλα ςτισ Σειρινεσ, που ιταν πουλιά με κεφάλι γυναίκασ, υπιρχαν
τεράςτιοι ςωροί από ανκρϊπινα κόκαλα.
Αμζςωσ ο πανζξυπνοσ Οδυςςζασ ζβαλε ςε εφαρμογι το ςχζδιο που του είχε
ςυμβουλζψει θ Κίρκθ. Έλιωςε κερί και ζφραξε μ' αυτό τ' αφτιά των ςυντρόφων του·
ζπειτα τουσ ζβαλε να τον δζςουν πάνω ςτο κατάρτι. Αυτόσ κα ιταν ο μόνοσ που κα
άκουγε το μαυλιςτικό τραγοφδι. Όταν ζφταςαν μπροςτά ςτο νθςί, οι Σειρινεσ
κάλεςαν τον Οδυςςζα με το γλυκόφωνο τραγοφδι τουσ.
Γνϊριηαν τθν ταυτότθτα του ιρωα και όλα τα γεγονότα του Τρωικοφ πολζμου.
Αυτόσ άρχιςε να χτυπιζται και να κάνει νοιματα ςτουσ ςυντρόφουσ να τον λφςουν.
Μα ο Περιμιδθσ και ο Ευρφλοχοσ, ςφμφωνα με τισ διαταγζσ που τουσ είχε δϊςει
από πριν, ζςφιγγαν περιςςότερο τα ςκοινιά.
