Miren Sukia Pasaiako Txirrita AEK euskaltegiko ikasleak Amets Arzallusen Miñan liburuaren iruzkina idatzi du

1. Amets Arzallusek Ibrahima Baldek ahoz kontatutakoa idatzi du.
Entzundako moduan idatzi nahi izan du liburua, bere molde edo
estilora ekarri gabe. Ez du apaindu nahi izan. Eta zinez bete du bere
helburua, era errezean kontatu eta irakurketa aberatsa lortuta. Estilo
lauan dago idatzita, ez dio bizitasun erantsirik eman pasarte
batzuetan irakurlearengan haserrea, harridura edo atsekabea
eragiteko. Kontakizunak indarra eta sinisgarritasuna duelako lortzen
du sentimendu horiek piztea.
Askatasuna lortu arren, kolonizatuta jarraitzen dute Afrikako hainbat
herrialdek eta agintari ustelak ari dira aberasten Europak eta
multinazionalek herrialdeen aberastasunaren etekinak irabaztearen
truke. Ondasuna ez da herriarengana iristen eta hortik dator
migratzearen beharra.
Ibrahima eta afrikar etorkin guztiek urteak iraun ditzakeen
sufrimenduz betetako bidaia egiten dute. Libia edo Marokoko
infernutik bizirik ateratzea lortzen dutenek patera batean sartzeko
aukera izango dute, baldin eta mafiei ordaintzeko dirua iristen bazaie.
Liburuaren izenburua: Mi�an
Egileak: Amets Arzallus eta Ibrahima Balde
Argitaletxea: Susa
Orrialde kopurua: 142
Iruzkinaren egilea:
Miren Sukia Mu�oz. Pasaiako Txirrita AEK-ko ikaslea

2. Hondoratzen ez badira, Europara iritsi eta poliziak harrapatzen baditu,
Afrikara itzuliko dira bueltan. Poliziari izkin egiten diotenak sartzen
dira Europan. Eta laster bertan behera gelditzen da hasierako poza:
ilegalak dira, paperik gabekoak. Beraz, ezin dute lanik lortu, ezin
ametsak bete; tranpa haundi batean erori dira.
Hori gutxi balitz, europearron arrazakeria jasan behar izaten dute.
Nahiz eta ustez edo hitzez inoiz ez dugun geure burua arrazistatzat
jotzen, onartu beharko dugu badugula beraienganako ajolagabekeria.
Kolonialismoak eta kapitalismoak bultzatutako premiazko
emigrazioaren konponbidea ez dago gure esku, baina Mi�an liburua
irakurri ostean, agian, beste era batera ikusiko ditugu etorkin
afrikarrak, eta begietara begira, konturatuko gara beraien irripar
zabalak ezin duela izkutatu jasandako sufrimendua.
Miresten dut Ibrahima, eta bera bezala egunero berriro altxa eta
aurrera jarraitzeko indarra eta borondatea erakusten duten etorkinak,
baita bidean gelditu direnak ere; denak miresten ditut.
Baina nik oso bestelako mundu batekin egiten dut amets.