Historia sen fin das venturas dunha castaña e o seu destino.

1. Historia
dunha
castaña

2. A castaña vivía tranquila no seu ourizo no curuto do
castiñeiro, escoitando os paxaros, as historias que
traía o vento e as ensinanzas da árbore que a
criaba.
Pero aburríase
naquel escuro.
Era curiosa e quería ver.

3. No bico do ourizo fúixose unha pequena regaña
pola que entrou a luz e puido ver o ceo e as follas
arroladas polo vento.
E para ver tiña que
abrir o ourizo no que
estaba pechada.
Pero como? E tivo unha idea:
facer forza!
Colleu aire. Fixo
canta forza tiña
contra as
paredes… e, non sen tempo,
conseguíuno.

4. xa entraba
a calor do
sol, xa se
vían os
paxaros e
ata, de
reollo, alá
en baixo, o
chan.
Conseguira un
triunfo, pero
non era
abondo. Volveu
empuxar e a
regaña fíxose
máis grande:

5. foi parar ao chan.
Pero non
lle era
suficiente,
empurrou
un pouco
máis
e, de
súpeto,
veuse
no aire,
e dando
tombos
entre
ponlas e
follas,

6. E empezou a pensar no seu futuro: levaría
un paxaro no peteiro?... comería un rato?...
un xabarín?…
Non lle doeu tanto o golpe,
que non foi pequeno, como
darse conta do que lle
acababa de pasar.
Estaba exposta aos perigos do
mundo. Xa non tiña a
protección do ourizo nin da
altura.

7. o tempo pasaba
amodiño e
medraba o
medo, mentras,
a castaña,
tentaba adiviñar
canto tardaría o
futuro en facerse
realidade;
cando, de repente,
sentiu que a
erguían no aire e
logo todo se fixo
escuro.

8. ¡O futuro xa era presente!. cal sería o final? sería
rillada polo esquío que a agochara? iría polo mundo
metida nun saco? para ser cocida, asada, ou
convertida en calquera das cousas que se fan coas
castañas, ou plantaríana para que fora unha árbore.

9. Logo dun anaco,
decatouse de que non
sentira nada extraño,
só calor e escuridade ,
pero nada máis. Polo
momento ningún dos
terribles acasos se
fixera realidade. O que
non deixaba de ser
unha grande sorte.
Pero que lle pasara
entonces?

10. Despois de collela, pensou en partila e
rillala mentras continuaba o seu paseo,
pero logo, volveuna mirar e meteuna no
peto para ensinarlla, ao día seguinte, aos
seus compañeiros da escola.
Pois pasara que
unha nena que
paseaba polo souto
descubrira brilando
entre a herba “¡A
primeira castaña do
ano!”.

11. Pola mañán a castaña foi
vista e admirada por todos os
nenos e nenas da clase e,
sen saber de quen foi a idea,
acordaron plantala nunha
maceta.

12. Tiveron a
pacencia
suficiente para
regala con mimo
e agardar ata
que no medio da
terra abrollou un
gromo e nel, uns
días máis tarde,
a primeira folla,
e logo a
seguinte,

13. e outra, e
outras… e o
pequeno
castiñeiro
sigueu a
medrar ata
que o espacio
do cacharro
xa lle era
insuficiente.

14. Undía
transplantárono
ao monte

15. onde co paso dos
anos, e libre do lume e
das enfermidades, se
converteu nun rexo
castiñeiro no que cada
verán brilan ao sol os
ourizos, que gardan
castañas que escoitan
a voz dos paxaros e
do vento, e ulen o
mundo, e aprenden
moreas de historias

16. como esta que me
contou unha castaña
que atopei o outro
día á que metín no
peto e levei a escola
e logo plantamos
nun cacharro que
estamos a regar con
mimo.

17. fin