1. SamenstellingMaureenBrokken
Lenny van Rooijen
Dichtbij
‘Op de middelbare school had ik een beste vrien-
din met wie ik een heel innige vriendschap had.
Vanaf de brugklas tot en met ons eindexamen
trokken we dagelijks met elkaar op en we deel-
den alles met elkaar: van intens puberverdriet
tot uitzinnige geluksmomenten. Ze wist alles van
me en ik van haar. Na mijn eindexamen ben ik in
Zwolle gaan studeren en is zij naar het atheneum
gegaan. We verloren elkaar uit het oog. Toch dacht
ik nog vaak aan haar, ik miste haar en ik vroeg
me regelmatig af hoe het toch met haar zou gaan.
Toen ik met mijn vriend een weekendje in Parijs
was, liepen we over de Champs Elysées. We stop-
ten bij een kioskje met leuke ansichtkaarten.
Opeens klopte er iemand op mijn schouder, ik
draaide me om en stond oog in oog met mijn lieve
vriendin. Zij was ook een weekendje weg met haar
vriend. We hebben elkaar eerst een half uur bont
en blauw geknepen omdat we het maar niet konden
geloven. We waren ontzettend blij om elkaar te-
rug te zien. Bovendien bleek dat ze al die jaren
heel dicht bij me in de buurt was geweest - ze
woont praktisch bij mij om de hoek! We hebben de
draad van onze bijzondere vriendschap gewoon
weer opgepakt.’
Barbara van Ede
Tsjechisch toeval
‘Jaren geleden gingen mijn toenma-
lige man en ik op vakantie naar
Tsjechië, waar we Nederlandse
vrienden in Praag zouden opzoeken.
Toen we ’s avonds laat bij de
Duits-Tsjechische grens aankwamen,
wachtte ons een vervelende verras-
sing: de Tsjechische douanebeambte
nam ons paspoort en identiteits-
kaart aan, bekeek ze kort en gaf ze
weer terug. Vervolgens dirigeerde
hij ons naar een plek verderop en
wij reden braaf achter hem aan. Tot
onze grote verbazing stonden we
weer met onze neus richting Duits-
land! We snapten er niets van en
keerden de auto weer om, richting
Tsjechië. Maar de douanebeambte
herkende ons en zonder pardon
moesten we weer terug. Wat was er
aan de hand? In gebrekkig Duits
vertelde de beambte dat ik het land
met een identiteitskaart niet in
mocht; het moest een paspoort zijn.
Ik barstte in huilen uit: ik was
intens moe en ik had me er zo op
verheugd om onze vrienden weer te
zien. Maar helaas, de beambte had
daar geen boodschap aan en bleef
bij zijn weigering.
Het was midden in de nacht toen we
onze vrienden belden om te vertel-
len dat ze voorlopig niet op ons
hoefden te rekenen. Ze stelden voor
om in Duitsland te overnachten en
het morgen gewoon nog eens te
proberen, wie weet… Inmiddels was
ik wat schietgebedjes aan het doen:
‘Alstublieft, laat ons toch verder
mogen rijden!’ Onze vrienden wens-
ten ons sterkte en ook al wisten ze
nog niet hoe, ze zouden hun best
voor ons doen.
Een uur later belde onze vriend
naar mijn mobiel om te vertellen
dat ook hij geen oplossing had.
Tenminste, hij dacht dat hij naar
mij belde. Omdat hij was vergeten
de landcode voor mijn nummer in te
toetsen, kreeg hij een onbekende
man aan de lijn. Na een paar woor-
den over en weer hadden ze al snel
door dat ze allebei Nederlanders
waren. Wat bleek, onze vriend had de
Nederlandse ambassadeur in Tsjechië
aan de telefoon! De ambassadeur
stond op een feestje maar nam toch
de tijd om vervolgens ons te bellen.
Hij had met ons te doen en vroeg ons
nog even te wachten. Al snel werden
we teruggebeld met het fantastische
nieuws dat we toch het land in
mochten. We hoefden de volgende dag
alleen maar even langs de ambassade
voor tijdelijke papieren. Uiteinde-
lijk hebben we een prachtige week
gehad met onze vrienden.’
Ronald Kramer
Vallende ster
‘Mijn vrouw en ik waren intens gelukkig
met elkaar. Voor onze twee dochters was
Jolanda een rots in de branding en de
allerliefste moeder die je je als kind
maar wensen kunt. Je zult begrijpen dat
onze wereld instortte toen bleek dat ze
een hersentumor had; ze was pas 35 jaar.
Jolanda was een vechter en hoe ziek ze
ook was, ze bleef optimistisch. Ze was
ervan overtuigd dat er meer was dan
alleen dit leven. ‘Wacht maar,’ zei ze,
ze zou zeker nog van zich laten horen.
Jolanda overleed tien jaar geleden, ze
was 36 jaar oud. Sindsdien ga ik elk
jaar op haar sterfdag samen met mijn
dochters naar Ameland. ’s Avonds gaan
we naar het strand, om tien uur, het
tijdstip waarop ze haar laatste adem
uitblies, kijken we naar boven naar de
prachtige sterrenhemel. Zelfs als het
de hele dag bewolkt, mistig of regen-
achtig is geweest, worden we betoverd
door de hoeveelheid aan sterren. Elk
jaar weer. En dan is het wachten op die
éne vallende ster, die ster die altijd
valt als wij daar met z’n drieën arm in
arm staan en aan haar terugdenken. Er
is nog geen jaar voorbijgegaan dat er
geen ster viel. Jolanda heeft haar
woord gehouden.’
124 | happinez happinez | 125
Hebt u ook een wonderlijk verhaal meegemaakt?
Mail het in maximaal 500 woorden naar wonderen@happinez.nl
en misschien wordt het in Happinez gepubliceerd.
WonderenWonderen voltrekken zich elke dag, vaak op de meest onverwachte momenten. Het zijn
verhalen vol mysterie, wijsheid en schoonheid, die erom vragen gedeeld te worden.