narradores e puntos de vista, narrador expresionista

1. O crepúsculo e as formigas
O sol está morrendo e sobre a vila treme unha brétema moi lixeira e algo vermella.
Eu vivo no derradeiro piso e ollo a vila.
Emprincipian a se acender as luces, impotentes contra a mesta e bárbara avanzada das sombras. As sombras penetran as rúas como algo sen corpo e fanse mestas nos ollos dos homes.
É o intre do crepúsculo.
Agora é cando morre a lus e o perfís das cousas deixan de ser concretos.
Achego a miña cara á fiestra, aos vidros da fiestra, e vexo a rúa longa, ateigada de xente informe, coma un carreiro de formigas que fervera estreitamente, escuramente.
Os homes son coma formigas, na vila sen nome.
E eu, niste intre do crepúsculo, véxoos desdibuxados, esvaídos, pois o alento da miña boca vai embazando progresivamente o cristal que se interpón entre os homes e a miña ollada.
Eu non limpo o cristal, non abro a fiestra.
Deixo, lector, que ese bafo inapalpábel desfigure a miña imaxe dos tebregosos homes da vila, no crepúsculo, que mesmamente enchen a rúa estreita e prolongada coma se fosen unha columna de formigas en marcha.