8. Մնաս բարով, և եթե պետք է հավիտյան,Էհ ինչ արած հավիտյանս մնաս բարով:Թեկուզ և դու լինես անգութ, երբեք սակայնՍիրտս քո դեմ չի լցվելու ցասման հրով:Ինչ որ չէիր կարող կարդալ դու այս կրծքում,Որի վրա քո գլուխն էր հակվում լռին,Երբ որ իջնում էր կոպերիդ խաղաղ մի քունԱյսուհետև չես իմանա ամենևին...Ես, անկասկած, գործել եմ բյուր հանցանք ու մեղք,Բայց խոցելու համար այսքան դաժան ու խորՉէիր կարող գտնել ուրիշ, ուրիշ մի ձեռք,Քան այն, որ ինձ պարուրել էր, գրկել մի օր:Սակայն թող քեզ պատիր խոհեր չմոլորեն.Սերնհանգում է դանդաղորեն,անգիտակից,Միհավատա, որկարողենհանկարծորենՊոկելերկուսիրողսրտերըիրարից...Մնասբարով.Այսպես, խզածամենմիկապ,Քեզնիցհեռու, կորցրածսերուապավեն,Խորշակահար, մենմիայնակ, տերևաթափ,Եսավելիմահանալչեմկարողարդեն:
