3. Նրա գույնն ամբողջովին մոխրագորշ է, միայն փոքրիկ պոչի տակ է
շլացուցիչ սպիտակ: Դա, ինչպես շատ կենդանիների, այնպես էլ
նապաստակի ձագերի համար ազդանշան է. երբ նապաստակը
բարձրացնում է պոչը, ձագերը նրան տեսնում են, երբ իջեցնում
է, ասես միաձուլվում է խոտին: Թշնամու մոտենալը նկատելուն օգնում
են նրանց լավ զարգացած
տեսողությունը, լսողությունը, հոտառությունը:
4. Ձմռանը վատ կլիներ նապաստակի վիճակը, եթե նա մնար մոխրագույն: Եվ
ահա գորշ նապաստակն աշնանը մազափոխվում է. մոխրագույն
մազածածկույթի փոխարեն աճում է ձյունաճերմակը: Ականջների ծայրն ու
քիթն են միայն մնում մոխրագույն: Նապաստակը շատ թշնամիներ ունի՝
աղվեսն ու գայլը, լուսանն ու կուղբը, բվեճն ու արծիվը: Բայց հասուն
նապաստակին այնքան էլ հեշտ չէ հաղթելը. նա պաշտպանվում է երկար
ճիրաններ ունեցող հետևի թաթերով: Որսորդները գիտեն, որ կենդանի
նապաստակին չի կարելի ականջներից բռնած բարձրացնել. դա կարող է լուրջ
վերքեր պատճառել կենդանուն:
5. Նապաստակին հաճախ են վախկոտ անվանում: Սակայն դա այդպես չէ.
արժե տեսնել, թե նա ինչպես է երկար ցատկերով, ասես գետնատարած,
երկար ականջները մեջքին սեղմած առաջ նետվում և փախչում որսկան
շներից: Ցատկելով մեկ` հետ, մեկ կողք՝ խառնում է հետքերը, ապա
հեռանում է ու թաքնվում: Զուր չէ, որ նապաստակին «շլդիկ» են ասում.
նա ոչ միայն իր առջևն ու շուրջն է տեսնում, այլև մի քիչ էլ՝ հետևը:
Ականջները նույնպես շրջվում են չորս կողմ, և գլուխը պտտելու կարիք
չի լինում:Ավելի ցուրտ վայրերում ապրում է սպիտակ նապաստակը:
Նա ավելի փոքր է, քան գորշը, բայց նրա հետքերն ավելի լայն են, ասես
նա գորշից ավելի խոշոր է: Բանն այն է, որ սպիտակ նապաստակը
հարմարվում է խոր ձյան միջով շարժվելուն. նրա թաթերին գոյանում է
խիտ մազածածկույթ, որի շնորհիվ կարողանում է ձյան վրայով շարժվել
առանց խրվելու:
Մայր գորշ նապաստակը մնում է ձագերի
մոտ, իսկ սպիտակը նորածին ձագերին
կերակրելուց հետո նրանց մենակ է թողնում,
որպեսզի գիշատիչ կենդանիներն իր հետքով
չգտնեն փոքրիկներին:
