1. Ο Δ., μας γράφει...
Στα παιδικά μου μάτια όλες τις γιορτές τις βίωνα μέσα από το καφενείο του πατέρα μου,σε μια μικρή
κωμόπολη της Αιτωλοακαρνανίας. Τα Χριστούγεννα τα απολάμβανα μέσα στην αχλύ της χειμωνιάτικης
υγρασίας που με βοηθούσεόσα έκρυβεη θολούρα να τα συμπληρώνω με τον νου μου.Άνθρωποι,
τροχοφόρο,φωνές, μαλώματα, καλημέρες, ευχές ανάμεικτα χόρταιναν τα μάτια και τα αυτιά μου,
απολαμβάνοντας ένα γιορταστικό μωσαϊκό.Θυμάμαι ιδιαίτερα τις Παραμονές Χρισουγέννων και
Πρωτοοχρονιάς που αξημέρωτα τα παιδιά έμπαινα παρέες παρέες μέσα "Να τα πούμε, μπαρμπα Νίκο",
έλεγαν στον πατέρα μου κι εκείνος με ένα χαμόγελο μόνο ή με ένα κούνημα του κεφαλιού τους επέτρεπε
να ψάλλουν τα κάλαντα τα οποία σιγοτραγουδούσε πάνω από ένα μπρίκι που έψηνε διάφορα είδη
καφέ, γλυκύ βραστό, βαρύ γλυκό, με ολίγη, σκέτο ή τσάϊ "ευρωπαϊκό", χαμομήλι ή μολοχάνθι... Οι
θαμώνες τυ καφενείου αχνογελούσαν ακούγοντας ξανά και ξανά τις παιδικές φωνές, κι άφηνα δίπλα
τους στο μαρμάρινο τραπεζάκι τους ένα μικρό νόμισμα, αντιχάρισμα της χαράς που έλαβαν. ΄Ηταν τότε
που όλα φάνταζαν τόσο αδιόρατα ωραία, τόσο αδιόρατα παράξενα,τόσο αδιόρατα μαγικά. Σε ενα μικρό
μέρος σε μια γωνιά του θεού,εκεί που πάντα γυρνάει η σκέψη μου κάθεφορά που τα παιδιά
τραγουδούν "τα καλά νέα" ακόμα και τώρα που ο πατέρας έχει ταξιδέψει για μέρη μακρινά, που δεν ζω
πια στην υγρή πολιτεία που γεννήθηκα, που δεν είμαι πια το μικρό παιδί του καφενείου αλλά ένα μεγάλο
παιδί που αγωνίζομαι να μην πεθάνει εκείνος ο μικρός μπόμπιρας που χαιρόταν με τόσα απλά και
ταπεινά μικροπραγματάκια και καταστάσεις,την ώρα που ονειρευόμουν μια μεγάλη ζωή ή μια μεγάλη
φυγή...
