1. ΠΕΡΙΓΡΑΦΩ ΤΟ ΜΠΑΜΠΑ ΜΟΥ
Το μπαμπά μου τον λένε Βασίλη και είναι σαράντα δύο χρονών. Γεννήθηκε στην
Πετρούπολη όπου και μεγάλωσε αλλά κατάγεται από τη Μυτιλήνη.
Ο μπαμπάς μου είναι
μάλλον τεράστιος! Δεν υπάρχει περίπτωση να περάσει
απαρατήρητος από κανέναν! Είναι πολύ ψηλός , σχεδόν 1,90. Βέβαια έχει και λίγα
παραπανίσια κιλά που κάθε φορά που του τα θυμίζω υπόσχεται να κάνει δίαιτα
«από Δευτέρα»… Ο μπαμπάς μου έχει μαύρα σγουρά μαλλιά και πράσινα μάτια. Έχει
μεγάλα, δυνατά μπράτσα και πολύ μεγάλα χέρια. Έτσι τα βλέπω εγώ. Αυτό που μου
αρέσει όμως πάρα πολύ είναι να ξαπλώνω στην αγκαλιά του και να μου λέει με τη
βραχνή του φωνή : «Αλεξανδρούλα μου να σου πω μια ιστορία;»
Ο μπαμπάς μου εργάζεται πάρα πολύ. Η δουλειά του δεν του επιτρέπει ούτε
Κυριακές ούτε αργίες και γι αυτό μου λείπει πολύ. Τα βράδια όταν έρχεται από τη
δουλειά του αρέσει να ξεκουράζεται στην τηλεόραση μαζί με το ποτηράκι του το
κρασάκι που του έχει μείνει από το φαγητό. Φυσικά η χαλάρωση στο σπίτι μας δεν
είναι και από τα πιο εύκολα πράγματα γιατί είμαστε πολλοί και γι αυτό καμιά φορά
νευριάζει και μουτρώνει και παραπονιέται ότι δεν τον σκεφτόμαστε ενώ εκείνος
τρέχει για όλους μας. Τότε στεναχωριέμαι λιγάκι και του κάνω μια μεγάλη αγκαλιά
και του λέω «συγνώμη». Αμέσως χαμογελάει ξανά και μου λέει «Δεν πειράζει. Κι
εγώ όταν ήμουν μικρός δεν άφηνα τον πατέρα μου σε ησυχία. Έτσι είναι τα παιδιά».
Η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσα να είμαι δυστυχισμένη γιατί δεν έχω ούτε τη
μυρωδιά ούτε τα χάδια της μαμάς μου. Η μαμά μου για μένα είναι κάποιες
φωτογραφίες που με κρατάει νεογέννητη και κάποια προσωπικά της πράγματα που
φυλάω με ευλάβεια. Όμως ο Θεός με ευλόγησε με έναν πραγματικά υπέροχο πατέρα
που δε με αφήνει στιγμή να νιώσω την απώλειά της. Είμαι πραγματικά ευτυχισμένη
και χαρούμενη που τον έχω.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ