Professional Sinnerz- Rapsodos Philologos S'ena mikro xartaki

1. «΢’ ζνα μικρό χαρτάκι»
Χαράηω πάνω ςτον χρόνο μου, μ’ ζνα ςτυλό το ό, τι ηω,
ς’ ζνα μικρό χαρτάκι
Κι ζτςι όταν φφγω για τα ξζνα και χακϊ να υπάρχει το παρελκόν μου
Αδάμαντασ:
Περνϊ τθν ϊρα μου ςκεπτόμενοσ τι μζλλον κα ζχουμε,
Μάλλον κάτι που κα μασ κάνει πιο πολφ να τρζχουμε
Γιατί ό, τι ζχουμε απλά το καταςτρζφουμε,
΢τρζφουμε τισ κάννεσ ακριβϊσ εκεί που μζνουμε
Άκρθ δεν βγάηω αλλά βάηω ςτο χαρτί μου εικόνεσ ,
που ηωγραφίηω καλοκαίρια με πολλοφσ χειμϊνεσ
Με λίγεσ λζξεισ βάηω τζλοσ ςτο κείμενο
Ζνα ςτιχάκι που το νόθμα να μθν είναι εφιμερο
Ενιμερο οι πράξεισ του κακζνα με κρατάνε
΢ε μια βρεγμζνθ ζρθμο νερό αναηθτάνε
Σουσ τφφλωςε ο ιλιοσ, για ο Κφριοσ τιμωρεί;
Λοιπόν, αν ξζρει τθν απάντθςθ κανείσ να μου τθν πει
Επίςθσ να μου απαντιςει και ςε κάποια ερωτιματα
Που τα’ χω από μικρό παιδί κι’ είναι ςαν εξανκιματα
΢το δζρμα μου επάνω, κι’ όλο χρϊμα χάνω
Σα χάνω όπωσ ςτο όνειρό μου παίηω πιάνο
Πιάνω το μικρόφωνο αρχίηοντασ τον πρόλογο
Πάνω ς’ ζνα ςφννεφο του ονείρου μου μονόλογο
Ομολογϊ με Ραψωδό φιλόλογο, ελεφκερα πιςτεφοντασ πωσ
Όλα τα άςχθμα κα ζρκουνε δεφτερα.
Χαράηω πάνω ςτον χρόνο μου ,μ’ ζνα ςτυλό το ό, τι ηω,
ς’ ζνα μικρό χαρτάκι
Κι ζτςι όταν φφγω για τα ξζνα και χακϊ να υπάρχει το παρελκόν μου
Ραψωδόσ Φιλόλογοσ :
Ψάχνω το δοφνε και λαβείν , του μετά με το πριν
Μπασ και πιςτζψω ότι υπάρχει νόθμα προσ ςτιγμιν
ςε όςα ζηθςα και ηω παριςτάνοντασ το χαηό
Ελπίηοντασ πωσ το μζλλον κάκε λεπτό κα κομίηω
Μζςω πολζμου γιατί είμαι ο μόνοσ που επιμζνει
να μιλάει για ςκθνι μεσ ςτο ςπίτι του κρεμαςμζνου,
Άνευ φρζνου, διαλζγω τον δρόμο με τα αγκάκια
Και το καλό παιδί ταίριαξε με τα κατακάκια
Επιτζλουσ βοφτθξα ςτθ δθλθτθριαςμζνθ ψυχι μου
Νιϊκω ανακοφφιςθ ςτθν άκρθ του βζλουσ
Και ςθμαδεφω μιςοκλείνοντασ τα μάτια
Και πάλι ελπίηοντασ λίγο οξυγόνο να βρω μεσ’ ςτθν αικάλθ
Όμωσ μάταια , δεν αρκοφν ποτζ λίγεσ ςτιγμζσ,
Γιατί το χκεσ πλθρωμι κζλει για τθσ χαράσ τα γραμμάτια, με τόκο
Και μθν πεισ ποτζ ςου πωσ τηάμπα κόπο μζχρι τϊρα ζχεισ κάνει,

2. Απλά βρεσ άλλο τρόπο, αμαρτωλό , ξζρω το μζλλον φαντάηει κολό
Με πιάνω κι’ εμζνα ςτιγμζσ ςτο παρελκόν να αναπολϊ
Μα θ ηωι πάει μπροςτά πάντα αμείλικτα και ακλόνθτα
Γι’ αυτό για πάρτθ τθσ με δφο φίλουσ απ’ τθ ΢αλόνικα
Απόψε γράφω ρίμεσ, δεν αρνοφμαι τισ ευκφνεσ
Επιμζνω φωσ να ρίχνω, κι’ ασ με πιάνουν ςκοτοδίνεσ ϊρεσ-ϊρεσ
Γι’ αυτό πλζκω με τθ μουςικι αιϊρεσ
κι’ ενϊ πάνω τουσ αράηω , πθγαίνω ςε άλλεσ χϊρεσ
Αντίο! Λοιπόν, μικρό, αμαρτωλό μου όνειρο,
Δε λζω, κα ςε βρω ςε κάποιο μζροσ πιο οικείο
Μζχρι τζλουσ ορκίςτθκα να ςε κυνθγϊ
Και κα ςε βρω ενδιάμεςα ςε Ομόνοια και Αριςτοτζλουσ
Κι’ αν ςου ’μεινε κάποιο ερϊτθμα αναπάντθτο
Σραγοφδι φιλολογικό με λόγο αδαμάντινο,
ςου δίνω για να ψάξεισ και να βρεισ τισ απαντιςεισ ςου,
Ελπίηοντασ πωσ κα οχυρϊςουν τισ αντιλιψεισ ςου
Χαράηω πάνω ςτον χρόνο μου, μ’ ζνα ςτυλό το ό, τι ηω,
ς’ ζνα μικρό χαρτάκι
Κι ζτςι όταν φφγω για τα ξζνα και χακϊ να υπάρχει το παρελκόν μου
(X 2)