1. QUERIDO DAVID:<br />Acaban de dar as doce, xa é a hora na que as meigas collen as súas escobas para percorrer as aldeas de Galicia botando feitizos sobre elas; hoxe é lúa chea, así que supoño que tamén sairán os homes lobo para atacar a todo aquel que se extravíe do seu camiño. Pero iso non me importa, o que realmente me importa é o día no que me atopo, estamos a 14 de febreiro, día de San Valentín. <br />Preguntaraste que por que me deu por comezar a escribir unha carta a estas horas, bueno, a resposta é sinxela e á vez complicada, estou namorada de ti, si, xa ves, seguro que te quedaches de pedra, e non me estraña nada, toda a vida xuntos e agora xusto cando me vou e cando me dou conta do que realmente te necesito e te estraño, que cousas non? Aínda recordo cando me dicías se quería saír contigo e votaba a correr polos fermosos camiños empedrados na aldea na que nos criamos, en Quimos, nesa aldea que agora boto tanto en falta. Recordas cando me bicaches por vez primeira? A verdade é que me puxen vermella coma un tomate, que atrevido fuches sempre, cariño. Aquí, en Alemaña, atópome moi soa, xa non me concentro á hora de facer as miñas esculturas e xa mingúen me da apoio como ti o facías.<br /> Creo que cando estabamos xuntos non valoraba o que me dabas, e mírame agora, un ano despois case suplicándoche o teu amor. En verdade, sempre fun moi tímida e xamais puiden expresar o que sentía, pero penso que xa non somos mociños e que é demasiado tempo o que levo ocultando isto. Agora, teño nas mans o álbum de fotografías que trouxen de Galicia, estou vendo aquelas nas que saímos os dous xuntos, é curioso ver o estaticismo do tempo nas fotos. Nesta que agora saquei e teño entre as mans, apareces cunha gabardina de ante e uns pantalóns folgados, que guapín estabas, agarrándome da cintura e mirándome fixamente aos ollos; recordo aquel momento, ese día foi inesquecible, cando me levaches ao porto na túa moto, co vento en contra e chovendo como estaba, entón arrimámonos ao carón dun pequeno refuxio e dixéchesme, mirándome aos ollos, que eu che cambiara a vida, que eras outra persoa dende que caeras namorado de min e que nin o tempo, nin a peor enfermidade do mundo ían cambiar iso, e que si nalgún momento pasaba, que sería porque o teu corazón deixara de latexar; entregárasme un pano, un pano fermosísimo, branco co meu nome bordado entre rosas, aínda o teño, gardado coma un tesouro, non sei de onde o sacaches pero cando te poñías sentimental, nin o mesmo Leonardo DiCaprio te superaba, e logo, acórdaste cando colliches as miñas mans entre as túas? Susurráchesme que o único propósito que tiñas era o de facerme feliz. Que burriña de min, ninguén coma ti para sacarme un sorriso en calquera momento, pero o único que se me ocorreu responder aquel día foi que non me gustabas. <br />Como se tornan as cousas ás veces. Parecemos estúpidos ao vendar os ollos para impedir ver todo o bo que temos ao noso redor como se esperásemos atopar un príncipe azul que nos cambie a vida cando en realidade a nosa vida xa está cambiando. Quérote David e seguireite querendo o resto da miña existencia, soamente che pido que si de verdade estás disposto a volver a amarme como antes, reenvíes unha carta, se non o fas, saberei que a túa resposta é un no para sempre e xa nunca volverei a falarche disto, ata que o meu corazón deixe de latexar.<br />Por: Marta Arias Fernández Nº4 3ºAESO<br />