Аб вадзе, паветры, жанчыне і пра мужчыну

1. Алёна Каплунова
(АлёнКа)

2. 
 Апошняя, як памятаем, першапачаткова складалася з
вады. Такім чынам, спачатку стварыў Бог паветра і
ваду – першыя дуальныя праяўленні Сябе, дзе вада
(Маці-Зямля) стала ўвасабленнем жаночага пачатку, а
паветра (мужчынскага роду Вецер) з'явіўся
правобразам мужчыны.
 Перанясем уласцівасці прамаці-вады на якасці
жанчыны, а прабацькі-паветра на характэрныя
асаблівасці мужчыны з тым, каб зрабіць спробу
вынайсці нейкія ідэальныя вобразы той і другога, каб
ведаць, да чаго, акрамя вядомага 90х60х90, варта
імкнуцца жанчыне.
«Стварыў Бог неба і зямлю».

3. 
 Вось ідэал жанчыны і аформіўся: не спаскуджаная
крывадушнымі ўзаемаадносінамі з бліжнімі, адкрытая
аж да абсалютнай яснасці і поўнай празрыстасці і
прастаты, паглыбленая ў сябе, у свой унутраны свет на
невымерную глыбіню і таму загадкавая (і тады
інтравертнасць з'яўляецца характэрнай асаблівасцю
жаноцкага склада характару), заўсёды строячая
стасункі з уласцівай жанчыне і вадзе гнуткасцю,
мяккасцю, чуллівасцю і пяшчотай, здольная таксама як
ахаланіць, так і разагрэць субяседніка (пры ўмове, калі
яе саму давесці да кіпені).
Вада, якой яна мяркуема была адразу пасля стварэння:
чыстая, празрыстая, глыбокая, плыўная, цякучая, гнуткая,
мяккая, шаўкавістая, халаднаватая.

4. 
 Вось так і жанчына: стаіць сёння яснае ціхае надвор'е
– яна спакойная і лагодная, заўтра набяжыць ветрык –
настрой пачынае рабаціць, вецер узмацніцца –
жанчына ўсхвалюецца, уздыбіцца, страсці распаляцца.
А паўночны падуе вецер – зусім замярцвее, астыне і
душой, і целам. Узмоцніцца вецер, надзьме ў
празрыстыя воды ракі пяску, гразі, смецця… а
жанчыне што рабіць? не можа яна сама пазбавіцца ад
бруду, як тая рака. Хіба што з цягам часу асядзе ўсё на
самае дно душы. Асядзе, але не знікне зусім.
Рака можа быць рознай: спакойнай і бурнай, паўнаводнай
і мелкай, цёплай, прыемна ахалоджваючай ці скаванай
ільдом, але вада ніколі не бывае бруднай сама па сабе,
датуль, пакуль нехта яе не забрудзіў.

5. 
 Там ёсць такія радкі (27): «…Ісус сказаў: «Калі
станеце двое адным, а ўнутранае стане як знешняе, і
знешняе як унутранае, а высокае быццам нізкае! І калі
зробіце з мужчыны і жанчыны адзінае, каб мужчына
больш не быў мужчынам, а жанчына – жанчынай;
тады ўвойдзеце ў царства». І яшчэ (118): «Ісус сказаў:
«Вось я вазьму яе [Марыю] з сабой, каб зрабіць яе
мужчынам, каб і яна стала жывым духам, падобным
вам, мужчынам. Таму што ўсялякая жанчына, каторая
стане мужчынам, уступіць у царства нябеснае».
Ведаеце, акрамя чатырох змешчаных у Бібліі
евангелляў, ёсць яшчэ адно, не ўвайшоўшае ў
склад кнігі і таму малавядомае – «Евангелле ад
Фамы».

6. 
 Думаю, што не тым шляхам, якім большасць жанчын
вымушаны станавіцца «мужчынамі» зараз – праз
часам міжвольнае адпавяданне вядомай прымаўцы «Я
і конь, я і бык, я і баба, і мужык». Гэтак атрымліваецца
ад безвыходнасці.
 Жанчына можа ператварыцца на мужчыну, а,
дакладней, стаць андрагінам, толькі пры ўмове
пастаяннага знаходжання пры тэмпературы кіпення;
трэба гарэць – любоўю, ідэяй, работай, сям'ёй.
«Царства Божага» дасягнуць выкіпеўшыя да самага
дна. Жанчына, імкнучаяся да цэласнасці, павінна
навучыцца ва ўсё ўкладваць душу.
Жанчыну зрабіць мужчынам. Гэта як?

7. 
 Сустракалі такіх? Іх няма ў чым дакарыць, з прыродай не
паспрачаешся. І цяпер зразумела, якім «ветрам» часам бывае
жанчыне дзіцё «надзьме» – красамоўным.
 Мужчынам, намагаючымся стаць андрагінамі (самадастатковымі),
мае сэнс ператварыцца ў фізічнае паняцце «вадкае паветра» –
трэба набыць недастаючыя жаночыя якасці: апусціцца з нябёсаў
на зямлю, замяніць легкадумнасць глыбакадумнасцю, імкнуцца
да рэалізацыі сваіх паветраных збудаванняў.
 Жанчыне, каб не стаць на яго шляху непатрэбным баластам,
неабходна прасякнуцца ідэямі свайго мужчыны, каторы, у сваю
чаргу, павінен памятаць, што цёпла, сытна, камфортна, утульна ў
доме не само па сабе, а дзякуючы камусьці, каму і варта
аддзячыць. Узаемапаразуменне пачынаецца з удзячнасці, лепш
выражанай не на словах, а пры дапамозе падарункаў – памятаем
пра матэрыяльную жаночую прыроду.
Вецер і мужчына: няўлоўны, ветрагон, у яго
вецер у галаве, шукай ветру ў полі, кідае словы
на вецер, трымае нос па ветры.

8. 
 Як для мужчын важныя нейкія духоўныя пошукі (духоўны ад
слова дух – «воздух», паветра), так для жанчыны мае значэнне,
каб пошукі яе мужчыны добра аплачвалісь (вада, і тым больш
зямля – рэчы канкрэтныя, якія ўспрымаюцца дотыкам,
матэрыяльныя). Гэта таксама нармальная, здаровая, адвечная
мужчынска-жаночая пазіцыя, абумоўленая, зноў жа,
асаблівасцямі адпаведных стыхій. Стаць андрагінам у гэтым
кантэксце, значыць здолець злучыць неспалучальнае, паяднасць у
асобе аднаго чалавека (будзь-то мужчына або жанчына) абедзве
процілеглыя пазіцыі, што дазволіць адухатварыць матэрыяльныя
праявы нашага свету, дасць магчымасць дасягнуць раю на зямлі,
зямного раю – таго, аб якім гаворка як раз і ідзе ў Бібліі. Трэба
палюбіць грошы ўсёй душой, а калі грошы адкажуць табе
ўзаемнасцю, ты палюбіш жыццё. Імкненне ж да жыцця супадае з
накірункам руху да раю. Вось па такіх правілах мае сэнс
усталёўваць адносіны паміж жанчынай і мужчынам (а не паміж
жанчынай і мужчынай, як гэта часта бывае сёння).
У выпадку двух андрагінаў (самастойных,
незалежных, самадастаковых асоб) будзе мець
месца узаемапранікненне поглядаў.

9. 
 Тое, што сучасных мужчын больш цікавяць цялесныя ўцехі,
а жанчыны жадаюць духоўнага зліцця – добрая прыкмета
набліжэння часу «Царства Божага», бо, па логіцы рэчаў, усё
павінна быць наадварот. Пры гэтым, спакусы ў вобразе
жанчыны не варта пазбягаць, дастаткова палюбіць яе ўсім
сэрцам, узжадаць ад душы, што дазволіць паяднаць
матэрыю (цела) з духам.
 Вось так, прытрымліваючыся сярэдзіннага шляху, не
ўпадаючы ў крайнасці, зямля-вада-жанчына-маці і неба-
вецер-мужчына-бацька, пераплятаючыся, садзейнічаюць
паступоваму пераходу ад дуальнага ўспрыняцця свету да
перажывання пачуцця абсалютнага адзінства,
набліжаючыся тым самым да Адзінага, да Творцы, Ісціны,
Абсалюта.
Зразумела, што любоў-дзеянне і любоў-адносіны варта
распаўсюдзіць на ўсё, чаго жадае душа, што дазволіць
задаволіць яе патрэбы.