1. O MEU SILLÓN ( I )
Temos un sillón na casa que é unha marabilla. Foi un
capricho meu. A muller non quería mercalo porque era moi
caro, pero insistín e insistín ata que se deu por vencida.
É un sillón de coiro negro. Moi cómodo. Xiratorio. Dáslle
a unha panca lateral e agochada e érguese un dispositivo que che
permite ter os pés en alto. Ademais, empurrando cara atrás,
reclinas o respaldo. Ideal para ver a tele ou botar a siesta.
Pois ben, teño un desgusto moi grande co meu sillón:
¡Comeume o mando do decodificador! O que vos digo.
Fora eu pola mañá a axudar ao meu amigo Antonio a
arrumbar un camión de leña para o inverno e voltei moi canso.
Chegaría a casa a iso das dúas da tarde. Ducheime, xantei e,
derreado como estaba, ¿a onde fun? Xa o imaxinades.
Aínda vin rematar a etapa do Tour dese día. Foi cando
gañara un paisano noso, Marcos Serrano. Aguantei
perfectamente ata o final da etapa. ¡Non era para menos!
Estou seguro de que, estricado no sillón, tiña os dous
mandos: o da tele e o do deco (por aquilo de cambiar a
Eurosport cando había anuncios). Despois durmín.
Espertei ás sete, máis ou menos, e ao principio non me din
de conta, pero logo quixen cambiar o canal no deco e ... ¿Onde
estaba o mando?
Buscamos todos por toda a casa. Ata no lixo.
Preguntarédesvos se miramos no sillón. ¡Pois claro! Movémolo
para todos os lados, metemos as mans por currunchos
imposibles..., pero do mando nin rastro. E, porén, eu estou
seguro de que está agochado nalgún sitio do seu inmenso fol
negro. Non pode ser doutra maneira.