Remembering Mr. Charn Srivicharnkul, Founder of C.I.T. Corporation Limited
•
1 like•1,652 views
บันทึกชีวิตของข้าพเจ้า ชาญ ศรีวิชาญกุล https://goo.gl/22SppJ
More Related Content
What's hot
What's hot (17)
Similar to Remembering Mr. Charn Srivicharnkul, Founder of C.I.T. Corporation Limited
Similar to Remembering Mr. Charn Srivicharnkul, Founder of C.I.T. Corporation Limited (20)
More from Santi Srivicharnkul
Remembering Mr. Charn Srivicharnkul, Founder of C.I.T. Corporation Limited
- 2. คุณพ่อผู้เป็นแบบอย่างและเป็นที่รักของผู้คน ผมและพี่ๆ ทั้ง 6 คน พวกเราทราบดีว่า เราโชคดีที่เกิดมาในครอบครัวแสนอบอุ่น ที่มีคุณพ่อชาญ และ คุณแม่พัชรี ศรีวิชาญกุล เป็นผู้ให้ก�าเนิดและอบรมสั่งสอน ตลอดชีวิตที่ผ่านมา ผมได้รับการเลี้ยงดูอย่างดีที่สุดในทุกๆ ด้าน ทั้งในเรื่องความรัก ความอบอุ่น การดูแล รวมถึงโอกาสในการไปศึกษาเล่าเรียนที่ต่างประเทศ จนไม่คิดว่าตน จะสามารถทดแทนพระคุณของคุณพ่อคุณแม่ได้ดีเพียงพอกับสิ่งที่ท่านเสียสละให้ พี่น้อง ทุกท่านก็คงคิดเช่นกัน ยิ่งเมื่อผมได้มีโอกาสอ่าน “บันทึกเรื่องราวชีวิตของคุณพ่อชาญ” ที่มาจากการบอก เล่าของท่านเอง ผ่านความช่วยเหลือในการเรียบเรียงของหลานสะใภ้ซูซาน (คุณเตียฉอซัง) ผมยิ่งรู้สึกประทับใจในแนวคิด มุมมองในการด�าเนินชีวิต ความเพียรพยายาม ฟันฝ่าก่อร่าง สร้างตน และที่ส�าคัญคือ การเน้นรักษา “คุณธรรม” ในการใช้ชีวิต ในช่วงระยะเวลาประมาณ 5 ปี ที่ผมได้กลับมารับช่วงดูแลธุรกิจที่บ้าน ผมได้มี โอกาสพบกับบุคคลที่คุ้นเคยกับคุณพ่อชาญมากมาย ทั้งซัพพลายเออร์ ทั้งลูกค้า ลูกน้อง เพื่อนฝูง และญาติๆ ทั้งในไทยและต่างประเทศ ทุกท่านล้วนให้เกียรติและเคารพ คุณพ่อชาญอย่างมาก ซึ่งตรงนี้น่าจะเป็นเพราะท่านเป็นผู้ที่มีจิตใจกว้างใหญ่และเปี่ยมไปด้วย คุณธรรม ทั้งในการด�าเนินธุรกิจและชีวิตส่วนตัว คุณพ่อชาญเป็นคนซื่อสัตย์ ขยัน อดออม กตัญญูรู้คุณ ใฝ่เรียนรู้ ใช้ชีวิตแบบสมถะ เรียบง่าย ผมเชื่อว่าเรื่องราวของคุณพ่อชาญ จะเป็นแรงบันดาลใจที่ดี และเป็นบันทึกที่ท�าให้ เราได้จดจ�าท่านได้ตลอดไป ด้วยรักและอาลัย สันติ ศรีวิชาญกุล
- 4. ข้าพเจ้าเกิดเมื่อ พ.ศ. 2473 (ปีมะเมีย) ในครอบครัวเกษตรกร ซึ่งค่อนข้างยากจน ที่หมู่บ้านเปร็ง แปดริ้ว จังหวัดฉะเชิงเทรา เป็นบุตรชายคนสุดท้องของนายฉี เมี้ย กิ้ม ซึ่งเป็น ชาวจีนหมู่บ้านทึง คัง ฉื่อ สี แปะ กงตอนใต้ อ�าเภอ ฮง ซุน มณฑลกวางตุ้ง ประเทศจีน มารดาชื่อ นางล้อ หมุ่ย น้อย เป็นชาวจีนในหมู่บ้าน ทึง น�้า ซิง เล้า อยู่อ�าเภอเดียวกันกับบิดา มีพี่น้องร่วมบิดามารดา 3 คน ดังนี้ พี่ชายคนโตชื่อ นายฉี อุ่ย เซี้ยะ คนรองชื่อ นายฉี อุ่ย ซ้ง ข้าพเจ้าเป็นบุตรคนสุดท้อง บิดาเลี้ยงชีพโดยการรับจ้างเดินเรือ ตัดเย็บเสื้อผ้า และค้าขายเล็กๆ น้อยๆ ขณะที่ข้าพเจ้าอายุ 3 ขวบ บิดาได้ส่งพี่ชายทั้งสองไปเรียนหนังสือที่บ้านเกิดใน ประเทศจีน ขณะนั้นพี่ชายคนโตมีอายุ 12 ปี พี่ชายคนรองมีอายุ 7 ปี ทั้งสองได้พักอาศัยอยู่กับ คุณลุงที่สาม เมื่อข้าพเจ้าอายุ 5 ขวบ ได้ติดตามมารดากลับไปที่บ้านเกิดในประเทศจีน ตาม ประเพณีของชาวจีนเรื่องการสืบทอดเชื้อสายตามบรรพชน เนื่องจากเกรงว่าลูกหลานที่เกิดใน ประเทศไทยจะกลายเป็นลูกหลานชาวจีนในต่างแดนที่ลืมมาตุภูมิของบรรพชน และเจตนาของ มารดาก็คือ เพื่อเสาะแสวงหาลูกสะใภ้ชาวจีนให้พี่ชายคนโต ให้มีครอบครัวเป็นปึกแผ่น ซึ่งพี่สะใภ้ก็เป็นคนในหมู่บ้านเดียวกันกับมารดา ในปีนั้นมารดาได้ซื้อบ้านหนึ่งหลังจากเพื่อน เพื่อพักอาศัย สถานะทางครอบครัวยังยากจนอยู่ ได้อาศัยเงินจากการขายพืชผลที่เพาะปลูกไว้ และเงินที่บิดาโอนให้จากประเทศไทยเป็นค่าเลี้ยงชีพ เมื่ออายุ 7 ขวบ มารดาได้พาข้าพเจ้ากลับมาประเทศไทย และได้เรียนหนังสือที่ โรงเรียนในเมืองแปดริ้ว จังหวัดฉะเชิงเทรา ปี พ.ศ. 2483 ขณะนั้นข้าพเจ้ามีอายุ 10 ปี เพื่อนชาวจีนของบิดาคนหนึ่ง แซ่ฉี เหมือนกัน ก�าลังจะเดินทางกลับไปประเทศจีน บิดาจึงได้ไหว้วานให้เขาพาข้าพเจ้าไปเรียน หนังสือที่ประเทศจีนด้วย สถานการณ์ในขณะนั้น กองทัพญี่ปุ่นได้ท�าการรุกรานประเทศจีนโดยยึดเมือง ซัว เถา ท�าให้เส้นทางการเดินเรือระหว่าง ซัว เถา กับประเทศต่างๆ ต้องหยุดชะงักลงกลางคัน จากนั้น คณะของพวกเราจ�านวนสิบกว่าคนได้ร่วมเดินทางโดยนั่งเรือไปที่เกาะฮ่องกง แล้วจึงเดินทาง ผ่านมณฑลกวางตุ้ง ห่อ ง้วน, เหล่า หล้ง, เฮง เล้ง เดินทางโดยทางบกบ้าง ทางน�้าบ้าง และ เดินเท้าผ่านเทือกเขา ด้วยความยากล�าบาก บางครั้งต้องหยุดพักเหนื่อย ต้องใช้คนหาบสัมภาระ และลงเรือล�าเล็กข้ามฟากระยะหนึ่งจึงถึงจุดหมายปลายทาง
- 5. สถานการณ์ในขณะนั้นประเทศจีนยังไม่ปลดปล่อย ประชาชนยังยากจนมาก ด้อยการ พัฒนาทุกด้าน ภัยธรรมชาติร้ายแรง ตลอดระยะทางที่เดินผ่านจะพบเห็นซากศพ และกระดูกของ คนที่อดตายเป็นจ�านวนมาก เป็นที่ทุกขเวทนายิ่งนัก เมื่อเดินทางมาถึงมาตุภูมิของบรรพชนแซ่ฉี ข้าพเจ้าได้พักอาศัยกับครอบครัวพี่ชายและ พี่สะใภ้คนโต ซึ่งเป็นบ้านหลังเล็กที่มารดาเคยซื้อไว้ ขณะนั้นพี่ชายคนโตท�างานอยู่ที่องค์การ บริหารส่วนท้องถิ่นของหมู่บ้าน ส่วนพี่ชายคนรองไปเรียนหนังสือต่อที่อ�าเภอ ไต่โปว ข้าพเจ้าได้มีโอกาสศึกษาต่อเนื่องจากชั้นประถมศึกษาปีที่ 3 ถึงปีที่ 4 ที่โรงเรียน “จิ้น ตัง” ส่วนปีที่ 5 ได้เข้าเรียนที่โรงเรียน “ตัง ไห่” และปีที่ 6 ที่โรงเรียน “ทึง คัง ตง ซิ่ว” ยังไม่ทันจบชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 กองทัพญี่ปุ่นได้เข้าไปยึดครองหมู่บ้าน โรงเรียนก็ถูกบังคับ ให้เลิกกิจการ ภายหลังที่กองทัพญี่ปุ่นถอยกลับไปแล้ว ข้าพเจ้าสอบเข้าเรียนมัธยมศึกษาตอนต้นได้ แต่เนื่องจากสถานการณ์สงครามขณะนั้น มีผลกระทบต่อฐานะทางครอบครัวของพวกเรา ให้ล�าบากยากแค้นยิ่งขึ้น จ�าเป็นต้องหยุดเรียน กลางคัน เมื่อข้าพเจ้าอายุ 15 ปี เริ่มก้าว เข้าสู่สังคมการท�างานหาเลี้ยงชีพโดยการท�านา ภายหลังได้ติดตามผู้ใหญ่ในหมู่บ้าน ไปรับจ้าง ใช้แรงกายของวัยหนุ่มหาบฟืน เดินทางผ่าน ภูเขาสูง หนทางที่คดเคี้ยว ระยะทางสิบกว่า กิโลเมตร มาถึงอ�าเภอ ทึง คัง ได้รับค่าจ้างเพียง เล็กน้อย จากนั้นก็ซื้อเกลือที่อ�าเภอ ทึง คัง หาบไปแลก กับมันเทศที่หมู่บ้าน ลิ้ว อ้วง แล้วหาบกลับมาขายที่อ�าเภอ ทึง คัง ต้องเสีย ทั้งเวลาและแรงงาน เดินทางทุรกันดาร เพื่อหวังเอาก�าไรจากผลต่างเพียงเล็กน้อย อีกทั้งยังมีประสบการณ์ค้าขาย “กระดานหญ้า” (หญ้าแห้งต้มในน�้าเดือด แล้วเทแป้งมันผสมให้เข้ากัน ท�าให้เย็นลงกระดานหญ้า ก็จะเกาะกัน เป็นแผ่นแข็ง)
- 6. ข้าพเจ้าเริ่มเข้าสู่วงการค้าขายตั้งแต่ยังเยาว์วัย ถึงร่างกายจะเหนื่อยยากล�าบาก กับการท�างานประเภทนี้ แต่ในที่สุดก็สามารถเลี้ยงชีพได้ด้วยตนเอง เมื่อข้าพเจ้าหวนคิดถึง ช่วงชีวิตที่เต็มไปด้วยความทุกข์ยากล�าบากที่ผ่านมาในอดีตแล้วครั้งใดก็ยังคิดว่าเป็นเรื่องใหม่ ที่เพิ่งเกิดขึ้น เรื่องต่างๆ เหล่านี้เด็กรุ่นใหม่ไม่สามารถจินตนาการถึงความยากล�าบากได้ ขณะที่พี่ ชายคนรองยังมีชีวิตอยู่นั้น ทุกครั้งที่เขาพูดกับใครถึงเรื่องราวที่ข้าพเจ้าประสพกับชีวิตที่ทุกข์ ระก�าล�าบากในประเทศจีนในครั้งนั้น เขามักจะหลั่งน�้าตาด้วยความปวดร้าวทุกที พ.ศ. 2489 บิดาซึ่งเป็นเสาหลักของครอบครัวได้ล้มป่วยเป็นโรคปอด ในสมัยนั้นถ้าใคร ป่วยเป็นโรคปอดแล้วรักษาให้หายได้ยากมาก ในที่สุดบิดาก็ถึงแก่กรรมที่แปดริ้ว บิดาเป็นบุคคลที่ ขยันท�างานเลี้ยงชีพด้วยความอดทน หักโหมท�างานทุกวัน หลังจากบิดาเสียชีวิตแล้ว ในปี เดียวกันนี้ ข้าพเจ้าได้ติดตามคุณลุงคนที่ 3 และญาติพี่น้องเดินทางกลับมาเมืองแปดริ้ว ประเทศไทย ในขณะที่มีอายุ 17 ปี ยังต้องพึ่งพามารดาซึ่งเป็นเสาหลักของครอบครัวแทนบิดา ด�ารงชีพโดยการค้าขายเล็กๆ น้อยๆ เพื่อเลี้ยงชีพต่อไป ก่อนบิดาเสียชีวิต ครอบครัวพวกเราได้เปิดร้านขายของช�าที่เมืองแปดริ้ว เพื่อน�าชีวิต ครอบครัวให้อยู่รอด มารดาต้องขยันท�างาน ตื่นแต่เช้าขึ้นมาท�าของให้ข้าพเจ้าน�าไปขาย โดยลง เรือล�าเล็กพายไปตามแม่น�้าสู่ตลาดน�้า บางครั้งก็ไปช่วยคุณลุงคนที่สาม ขายน�้าเต้าหู้ เพื่อมา จุนเจือครอบครัวและยังเดินทางด้วยรถไฟจากแปดริ้วถึงกรุงเทพฯ เพื่อซื้อเสื้อผ้าจากตลาดโบ๊เบ๊ หรือซื้อเหมาเสื้อผ้าไปขายที่เมืองแปดริ้ว ช่วงนั้นข้าพเจ้าตัดเย็บเสื้อผ้าเป็น ปัจจุบันในบ้านของเรายังมีจักรเย็บผ้าซึ่งผลิตจาก ประเทศเยอรมัน มีอายุประมาณ 100 ปี ที่เป็นมรดกตกทอดจากบิดามารดาให้ไว้เป็นที่ระลึก ท�าการค้าขายของช�าอยู่ประมาณ 5–6 ปี ข้าพเจ้ารู้สึกว่าเมืองแปดริ้วเป็นเมืองเล็ก ยากที่จะเจริญก้าวหน้าในอนาคต ถ้าต้องการพัฒนาตนเอง จ�าเป็นต้องไปต่อสู้ชีวิตในเมืองใหญ่ ที่มีความเจริญก้าวหน้ากว่า ดังค�าสุภาษิตที่ว่า “บ่อปลาเล็ก ไม่สามารถเลี้ยงปลาตัวใหญ่ได้” ดังนั้นข้าพเจ้าจึงตัดสินใจเดินทางจากแปดริ้วเข้ามากรุงเทพฯ โดยการแนะน�าของญาติผู้ใหญ่ ท่านหนึ่ง ได้เข้าท�างานเป็นลูกจ้างที่ร้านขายอุปกรณ์เครื่องโลหะแห่งหนึ่ง ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ข้าพเจ้าได้ก้าวเข้าสู่สังคมที่เต็มไปด้วยการแข่งขันทางธุรกิจการค้า เป็นเส้นทางชีวิต ที่ต้องต่อสู้เพื่อการก่อร่างสร้างตัว ขณะที่มีอายุ 23 ปี ข้าพเจ้าได้ค้นพบว่ากรุงเทพฯ เป็นสังคมยึดถือเงินตราเป็นพระเจ้า หากข้าพเจ้าปรารถนาที่จะเลี้ยงชีพต่อไป ต้องปรับตัวให้เข้ากับวัฒนธรรมของคนกรุงเทพฯ ให้ได้
- 7. ดังนั้นข้าพเจ้าจะต้องขยันมุมานะอดทน รับจ้างท�างานหาเงิน ยามว่างก็เข้าไปศึกษาหาความรู้ เพิ่มเติมที่โรงเรียนกวดวิชาตอนกลางคืน ความรู้ด้านภาษาอังกฤษ ด้านการค้าขาย และธุรกิจ ต่างๆ เพื่อน�าเอาความรู้ไปพัฒนาธุรกิจของตนในอนาคต ยึดมั่น ใช้ความขยันหมั่นเพียร หนักเอาเบาสู้ เชื่อว่าจะต้องสามารถก้าวไปสู่แนวหน้าของวงการค้าขายในกรุงเทพฯ ให้ได้ ผ่านไปหลายปี ร้านค้าที่ข้าพเจ้าท�างานเป็น ลูกจ้างอยู่นั้น ได้ประกาศเรียกหุ้นเพิ่ม ข้าพเจ้า ก็สบโอกาสเข้าร่วมถือหุ้นเล็กน้อย จึงกลายเป็นผู้ถือหุ้น ภายหลังทางร้านจะท�าการจัดตั้งใหม่ร่วมกับคนจีนฮากดา (จีนแคะ) อ�าเภอหมุ้ย เราสามคนได้รวบรวมเงินทุน เป็นจ�านวนเงินหนึ่งแสนสองหมื่นบาท ได้เช่าหน้าร้าน ตึกแถวย่านถนนเยาวราช ส่วนด้านหลังใช้เป็น ร้านตีเงินตีทอง จัดตั้งห้างหุ้นส่วน “รัตนแสง” ต่อมา ได้มีหุ้นส่วน 2 คน ขอถอนหุ้นออกไป เป็นโอกาส ที่ข้าพเจ้าได้ใช้เงินที่เก็บออมสะสมมาจากการท�างาน หลายปี ซื้อหุ้นของบุคคลทั้งสอง จึงได้ครอบครองหุ้น ทั้งหมดของบริษัทเป็นเจ้าของแต่ผู้เดียวในขณะที่มี อายุ 29 ปี โดยอาศัยแนวความคิดของตนเองในการ ด�าเนินธุรกิจการค้าให้เจริญก้าวหน้า สร้างความเชื่อถือ ให้กับวงการค้าอุปกรณ์เครื่องโลหะ ช่วงอายุ 30 ปี มีญาติได้แนะน�าหญิงสาวคนหนึ่งให้รู้จักกับข้าพเจ้า เธอเป็นลูกสาว ในตระกูลในตระกลูเอื้ออัมพร (แซ่อึ๊ง) ซึ่งเปิดร้านค้าอยู่ที่อ�าเภอแม่สาย จังหวัดเชียงราย ชื่อร้าน “เอื้ออัมพร” ครอบครัวมีบุตรชาย 4 คน ธิดา 5 คน พัชรี หรือเหมยอิง เป็นคนที่ 3 พวกเราพบกันก็ต้องชะตากันตั้งแต่แรกพบ เธออายุ อ่อนกว่าข้าพเจ้า 8 ปี เป็นคนสวย น่ารัก ฉลาด คล่องแคล่ว มีความรู้ มีเหตุมีผล มีความ กตัญญูต่อบิดามารดาตลอดมา เป็นแก้วตา ดวงใจ ของผู้ให้ก�าเนิด พวกเรามีฐานะที่แตกต่างกัน โดยข้าพเจ้ามีความรู้สึกว่าตนเองต�่าต้อยกว่า แม้กิจการเพิ่งจะเริ่มประสบความส�าเร็จ แต่อนาคตจะเป็นอย่างไรนั้นสุดที่จะคาดคะเนได้ และเนื่องจากข้าพเจ้าเป็นคนซื่อสัตย์ จริงใจ ขยันหมั่นเพียร ประหยัด และอดทน ต่อสู้ชีวิต ดังนั้นจึงมีสาวๆ มาแสดงความสนใจ
- 8. ในตัวข้าพเจ้าไม่น้อย แต่ด้วยความที่ข้าพเจ้ามีจิตใจยึดมั่นต่อ พัชรี คนเดียว ว่าที่แม่ยายจึงได้ เห็นว่าข้าพเจ้าเป็นคนหนุ่มที่มีอนาคตโดดเด่นคนหนึ่ง จึงสนับสนุนเต็มที่ ยอมยกบุตรสาวให้ ข้าพเจ้า ช่วยให้เราแต่งงานกันได้เป็นผลส�าเร็จ ความเอ็นดูและเมตตาที่พ่อตา แม่ยาย มอบให้นั้นเป็นสิ่งที่ข้าพเจ้าซาบซึ้งและไม่มีวันลืม วันที่ 9 เดือนพฤษภาคม พ.ศ. 2504 เป็นวันที่ข้าพเจ้ากับพัชรี เข้าพิธี แต่งงานกัน และเป็นวันที่ข้าพเจ้า ประทับใจเป็นที่สุด แต่เนื่องจากเศรษฐกิจ ไม่อ�านวย จึงไม่มีการจัดเลี้ยงใดๆ เหมือน หนุ่มสาวสมัยนี้ เมื่อเราทั้งสองรักใคร่กลมเกลียว เราจึงสมัครใจที่จะครองคู่กัน ข้าพเจ้าพา พัชรีไปดื่มน�้าผึ้งพระจันทร์ที่ฮ่องกง สั่งตัด “กี่เพ้า” ซื้อกระเป๋าถือ และรองเท้าให้ เจ้าสาวสวมใส่อย่างสวยงาม ข้าพเจ้าตั้งใจ ที่จะท�าให้เธอไม่ต้องกังวลเรื่องปัจจัย 4 และมีความผาสุกไปตลอดชีวิต ชีวิตหลังแต่งงาน เรารักใคร่และ ให้เกียรติซึ่งกันและกัน ธุรกิจการค้าของ ข้าพเจ้าได้แรงสนับสนุนจากภรรยาจึงเจริญ รุ่งเรืองยิ่งขึ้น สองปีให้หลังพวกเรามีเงินทุน อยู่ก้อนหนึ่ง จึงลงทุนซื้อตึกที่ถนนเยาวราช 1 คูหา นี่คือจุดที่กิจการเราร�่ารวยขึ้น มีคุณค่าพอที่จะต้องจดจ�าและระลึกถึง ข้าพเจ้าตั้งปณิธานว่าขอเป็นผู้สร้างทรัพย์สินตกทอดของบรรพบุรุษให้กับบุตรหลานรุ่นหลังต่อไป ท�าให้จนถึงขณะนี้ข้าพเจ้าก็ยังไม่ยอมขายทรัพย์สินส่วนนี้ออกไป หลังจากนั้นข้าพเจ้าได้มีหน้าร้านเป็นของตนเองในกรุงเทพฯ ซึ่งเป็นสิ่งที่ข้าพเจ้า ใฝ่ฝันมาโดยตลอด ข้าพเจ้าเองดีใจจนสุดที่จะพรรณนา
- 10. ราวปี พ.ศ. 2523-2525 จากการแนะน�าของเพื่อน ข้าพเจ้าได้ซื้อที่ดินแปลงที่พัก อาศัยอยู่ในขณะนี้ เดิมทีที่แห่งนี้เป็นโรงงานเก่า สอบถามความคิดเห็นเพื่อนบ้านตระกูลฉี ซึ่งเป็นคนบ้านเดียวกัน และเพื่อนพ่อค้าหลายคน ต่างให้ความเห็นว่าที่แปลงนี้ดี พอซื้อมาแล้ว ได้ว่าจ้างผู้ออกแบบมาวางแผนแล้วเริ่มก่อสร้างตึก เดิมทีไม่ได้วางแผนสร้างลิฟต์ ยังโชคดี ที่ภรรยาเป็นผู้รอบรู้และมองการณ์ไกล ยืนยันต้องติดตั้งลิฟต์ พวกเราจึงได้รับ ความสะดวกมาจนถึงทุกวันนี้ ต้องขอบคุณภรรยาที่มีความคิดก้าวไกล น�าความสุขมาสู่คน ทั้งครอบครัว ปี พ.ศ. 2526 อาคาร “ศรีวิชาญกุล” ก่อสร้างแล้วเสร็จ พร้อมท�าพิธีเฉลิมฉลอง ห้างหุ้นส่วนชาญชัยสากลการค้า หรือ ชื่อ ภาษาอังกฤษว่า CHARNCHAI INTERNATIONAL TRADING CO. LTD. เรียกย่อๆ ว่า C.I.T. ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา กิจการของ ข้าพเจ้าเปรียบเสมือนพระอาทิตย์กลางท้องฟ้า แข็งแกร่งขึ้นอย่าง รวดเร็ว การค้ายิ่งเจริญรุ่งเรือง ต่อมายังร่วมลงทุนกับชาวญี่ปุ่น สร้างโรงงานสองโรงโดยมีหุ้นคนละห้าสิบเปอร์เซ็นต์ กิจการ ประสบความส�าเร็จจนกลายเป็นบริษัทที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่งใน กรุงเทพมหานคร การที่ข้าพเจ้าสามารถประสบความส�าเร็จในวันนี้ได้นั้น ภรรยามีส่วนสนับสนุนเกิน กว่าครึ่งหนึ่ง กล่าวคือในขณะที่ข้าพเจ้าขึ้นเหนือล่องใต้ไปท�าการค้านั้น ภรรยาต้องคอยก�ากับ ดูแลกิจการในร้าน ปฏิบัติต่อลูกค้าด้วยความจริงใจและมีไมตรี มีมนุษยสัมพันธ์ดีเลิศ แม้ข้าพเจ้าจะร�่ารวยเงินทองอย่างไร แต่ยังคงด�ารงชีพด้วยการรักษามาตรฐานของคุณธรรม ขยันหมั่นเพียรและประหยัด ซึ่งเป็นสิ่งที่ได้รับการสืบทอดมาจากบรรพบุรุษ ข้าพเจ้าครองชีพท่ามกลางเมืองกรุงเทพฯ ที่เต็มไปด้วย แสง สี เสียง ที่ยั่วยุ แต่ข้าพเจ้าก็ไม่เคยเข้าไปข้องแวะกับอบายมุขใดๆ เลย ข้าพเจ้าไม่สูบบุหรี่ ไม่ดื่มสุรา ไม่ท�าตัว เยี่ยงเศรษฐีทั้งหลายที่ท�าตัวส�ามะเลเทเมา นอกใจภรรยา ดังเช่นค�าพังเพยที่ว่า “ครอบครัว ปรองดอง ทุกอย่างเฟื่องฟู” ข้าพเจ้ากับภรรยาร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาโดยตลอด ย่อมเป็นหลักประกันให้ธุรกิจเจริญ รุ่งเรืองและมั่นคง เราทั้งสองแม้ไม่ได้รับการศึกษาขั้นสูง แต่จากการดิ้นรนต่อสู้อย่างทรหดจาก ชีวิตจริง ท�าให้เราสามารถค้นพบช่องทางท�ามาหาเลี้ยงชีพและมีประสบการณ์ รู้จักฉกฉวยโอกาส
- 12. ในปัจจุบันข้าพเจ้าอายุมากแล้ว จึงได้มอบกิจการค้าทั้งหมดให้ลูกหลานดูแลต่อไป ซึ่งพวกเขาก็สามารถรับช่วงได้เป็นอย่างดีและเจริญรอยตามข้าพเจ้าทุกประการ ท�าให้ธุรกิจ การค้าเจริญก้าวหน้า ซึ่งเป็นสิ่งที่ข้าพเจ้าสุขใจ และภาคภูมิใจยิ่งนัก ข้าพเจ้าเป็นบุคคลที่สร้างฐานะด้วยมือเปล่า มีจิตใจรักและผูกพันกับมาตุภูมิอย่าง เหนียวแน่น จึงได้ซึมซับและสืบทอดคุณงามความดีอันประเสริฐของบรรพชนไว้อย่างเต็มเปี่ยม เช่น มีความรักและหวงแหนในวงศ์ตระกูล มีคุณธรรม โอบอ้อมอารี เมตตาและช่วยเหลือ ผู้ยากไร้ เป็นต้น ช่วงหนึ่ง ประเทศจีนประสบปัญหาทางเศรษฐกิจอย่างรุนแรง สินค้าขาดแคลนและ มีราคาแพง ข้าพเจ้าทยอยบริจาคเครื่องใช้ในการเพิ่มพูนปริมาณผลผลิตทางการเกษตร เช่น รถแทร็กเตอร์ให้กับหมู่บ้านแปะกงตอนใต้ และโอนเงินไปซื้อปุ๋ยเคมีจ�านวนหลายตันบริจาค ให้เกษตรกรในบ้านเกิด ช่วยให้ชาวบ้านแก้ปัญหาความอดอยากได้บ้าง เมื่อปี พ.ศ. 2507 ข้าพเจ้าได้รับเชิญเข้าเป็นสมาชิกตระกูลฉี สมาคมฮงสุนใน ประเทศไทย ต่อมาได้รับต�าแหน่ง นายกสมาคม นายกกิตติมศักดิ์ถาวร และประธานกิตติมศักดิ์ สมาคมฮงสุน ตามล�าดับ นอกจากนี้ยังร่วมมือร่วมใจกับผู้น�าชาวจีนโพ้นทะเลอื่นๆ สืบทอด เจตนารมณ์ของชาวจีนโพ้นทะเลรุ่นก่อนที่ไม่เคยลืมบรรพชน เมื่อเดือนธันวาคม พ.ศ. 2551 สมาคมตระกูลฉี ในประเทศไทย ท�าพิธีฉลองครอบรอบ ก่อตั้ง 44 ปี บริษัทของเราได้รับเกียรติบันทึกภาพเป็นวิดีทัศน์ น�าไปเผยแพร่ในงานดังกล่าว โดยข้าพเจ้าได้รับการยกย่องให้เป็น 1 ใน 10 นักธุรกิจที่ประสบความส�าเร็จอย่างรุ่งโรจน์ รวมทั้งยังได้รับการบันทึกลงในเหตุการณ์ประวัติศาสตร์ของสมาคมตระกูลฉีอีกด้วย ถือเป็น เกียรติแก่วงศ์ตระกูลอย่างแท้จริง
- 15. • จบการศึกษาระดับประถมศึกษา • ผู้ก่อตั้งกลุ่มบริษัท ซี.ไอ.ที. จ�ากัด ได้แก่ • ห้างหุ้นส่วนจ�ากัด ชาญชัยสากลการค้า • บริษัท ซี.ไอ.ที. จ�ากัด • บริษัท คัทสุระอินดัสเทรียล จ�ากัด • บริษัท อิโนอูเอกิ (ประเทศไทย) จ�ากัด • บริษัท ซี.ไอ. เทคโนโลยี จ�ากัด • และเป็นผู้ถือหุ้นในบริษัทอื่นๆ ในไทย และในต่างประเทศอีกหลายบริษัท • เหรียญราชอิสริยาภรณ์ • นายกกิตติมศักดิ์ถาวรสมาคมตระกูลชื้อแห่งประเทศไทย • ประธานกิตติมศักดิ์สมาคมฮงสุนแห่งประเทศไทย • สมาชิกชมรมเครื่องมือเครื่องเหล็กแห่งประเทศไทย • อดีตสมาชิกหอการค้า ออสเตรเลีย-ไทย • ถึงแก่กรรมโดยสงบ ด้วยโรคชรา เมื่อ 15 กันยายน 2560 ชาญ ศรีวิชาญกุล เกิดเมื่อ 8 มกราคม 2473
- 16. เพียงลารูป วูบนาม ตามสมมุติ พ่อชาญหลุด เล่ห์ลวง บ่วงสังขาร สติมี ที่ใจ เป็นประธาน เสริมผสาน บริกรรม ค�าพุทโธ ฝึกสติ สร้างคติ ที่เป็นสุข สมใจสุข ภาวนา พาสุขสรรค์ บุญถึงใจ ภาวนา สาธุการ เชิญพ่อชาญ สถิตย์สรวง พิมานบุญ ๛ พระครูวิโรจน์ ญาณวิสุทธิ ผู้เชิญ เจ้าอาวาสวัดห้วยเกษียณใหญ่ ถ�้าพุทธาจาโร ศุกร์ ๑๕ กันยายน ๒๕๖๐ เพียงร่าง มิร้างธรรม น�าไปด้วย