1. MAANDAG 4 JANUARI 2016
Regionaal 5
Familie
„Ik heb net al even stiekem naar
binnen gegluurd. Dat kan ik echt
niet laten hoor. Beroepsdeforma-
tie”, bekent Harriët Bödicker. Ze
lacht hartelijk. Open en alerte blik.
Niets ontgaat haar. Verderop in de
zaak zit een paar dat ze ooit trouw-
de. „Even gedag zeggen.” Ze is
direct. What you see is what you
get. „Ik speel geen toneelstukjes,
nee zeg.”
De Bussumse is dit jaar precies
twintig jaar buitengewoon ambte-
naar van de burgerlijke stand
(babs). Trouwambtenaar dus. Of
’trouwmevrouw’ zoals ze zichzelf
het liefst noemt. Vanaf 1 januari
voltrekt ze huwelijken voor de
nieuwe gemeente Gooise Meren.
„Een leuke nieuwe uitdaging.” Met
haar bedrijf julliehuwelijksambte-
naar.nl, was ze acht jaar geleden
een van de eersten in Nederland
die als zzp’er als zelfstandig trou-
wambtenaar begon. Een sprong in
het diepe die succesvol is gebleken.
In die twintig jaar sloot ze ruim
1800 huwelijken.
Hockeyveld
Van een bruiloft komt een bruiloft.
Dat geldt zeker voor Harriët Bödic-
ker. Ze wakkert de trouwlust haast
aan. Niet zelden wordt ze door een
van de gasten op een door haar
gesloten huwelijk benadert met
het verzoek om ook hen in de echt
te verbinden. Ze is ondernemer in
de liefde. Actief op social media.
Zet trouwfilmpjes op Youtube,
heeft een Facebookpagina. Ze is
over de hele wereld actief als trou-
wambtenaar. Van Naarden tot
Barcelona en van Texel tot Venetië.
Op het strand, in het filmhuis, in
een achtertuin of op het hockey-
veld. Niets is onmogelijk. Ze
trouwde bekende mensen (’Nee ik
noem geen namen’) en terminaal
zieken.
En ieder huwelijk is voor haar weer
even bijzonder. Op de automati-
sche piloot een paar in de echt
verbinden; ze gruwelt bij de ge-
dachte. „Het gaat die dag niet om
mij”, zegt ze nadrukkelijk. „Dat
lijkt misschien voor de hand te
liggen, maar je moest eens weten.
Er zijn veel trouwambtenaren die
zichzelf heel belangrijk vinden
hoor. Ik zet het bruidspaar cen-
traal, niet mezelf. Het is geen on-
emanshow, geen cabaret. Zij bepa-
len wat er gebeurt. Het is hun dag.
Ik respecteer alles. Het bruidspaar
moet zó’n ceremonie krijgen dat ze
na 25 jaar zeggen: ’Die heeft het
begrepen’. Dan ben ik tevreden.”
Dat wil niet zeggen dat ze nooit
haar wenkbrauw optrekt bij een
wens. „Mensen die bijvoorbeeld
per se willen trouwen op oudjaars-
dag. En dan ook nog op een locatie
aan de andere kant van het land.
Wat doe je je gasten aan om op die
dag te trouwen? Maar het is hun
keuze. Soms adviseer ik om het
anders te doen. Subtiel natuurlijk.”
Zoals die keer dat een paar heel
graag haar overleden moeder bij de
huwelijksvoltrekking wilden be-
trekken. „Ze hadden bedacht dat er
een grote ingelijste foto van moe-
der op de lege stoel naast haar
vader moest komen. Prachtig idee
om haar zo toch aanwezig te laten
zijn bij de ceremonie, maar ik
stelde toch voor om haar vader niet
eenzaam en alleen naast een lege
stoel te laten zitten. Dat het beter
is om een zusje naast vader te zet-
ten. De foto heeft een mooi plekje
gekregen. Goed zichtbaar en vader
zat tussen de familie.”
Hoofdluis
Harriët Bödicker werd twintig jaar
geleden door een vriendin geatten-
deerd op de mogelijkheid om trou-
wambtenaar te worden. „Ze vond
het echt iets voor mij. Ik had er tot
die tijd nooit over nagedacht. Ik
zocht een uitdaging naast het
moederschap. De keuze om thuis te
blijven bij mijn twee kinderen had
ik heel bewust gemaakt. Leuk hoor,
koekjes bakken, voorlezen en naar
hoofdluis speuren op school, maar
ik wilde na een aantal jaren weer
met één voet in de maatschappij
staan. Ik hou van uitdagingen, wil
niet steeds in hetzelfde rondje
blijven draaien.”
Trouwambtenaar leek haar meteen
geweldig. „Ik hou van mensen, van
verbinden en van ’klets’. Ik hou van
dingen die anderen niet doen.” Ze
maakte een afspraak met het hoofd
van de afdeling burgerzaken in
Naarden. Ze werd hartelijk uitgela-
chen toen ze haar wens kenbaar
maakte. „Trouwambtenaren, dat
waren de vrouwen van de notabe-
len. De vrouw van de wethouder.”
Toen even later een van de trou-
wambtenaren minder ging werken
kon ze toch beginnen. Ze ging een
paar keer achterin de zaal zitten bij
een collega, gaf haar oren en ogen
goed de kost en ging aan de slag in
Naarden.
Texel
Inmiddels is ze ook officieel be-
edigd trouwambtenaar op Texel.
„Ik ben dol op dat eiland. Je bent
er met de boot in twintig minuten
maar je hebt het gevoel alsof je in
Engeland bent. De wind in je ha-
ren, de zon op je gezicht. Even
alles loslaten. Ze trouwt er ieder
jaar een flink aantal paren. Vaak op
het strand.
Bruidsparen van nu zijn kritisch,
ervaart Harriët Bödicker. „Soms
gaan ze shoppen. Eerst langs bij
drie trouwambtenaren voor ze
beslissen. Prima. Ze moeten degene
kiezen die het best in hun plaatje
past. Ben ik dat niet? Geen pro-
bleem. Ik hou niet van achter-
docht, van wantrouwen en negati-
visme. Gewoon alles met open
vizier doen.”
Zelf trouwde ze in 1983 in Apel-
doorn. Een klassieke bruiloft.
„Door te trouwen zeg je ’we horen
bij elkaar’. Het is een heel duidelij-
ke keuze. Voor de komst van kin-
deren hoef je het niet te doen. Je
kunt tegenwoordig alles ook prima
regelen zonder huwelijk. Ik herin-
ner me alles nog van mijn trouw-
dag. Een geweldige dag, met de
leukste man. De mooiste dag van
mijn leven? Zeg nooit dat het de
mooiste dag van je leven is. Want
daarmee zeg je dat er nooit meer
een mooiere dag zal komen. Dat is
geen fijn vooruitzicht.”
Spanning
Harriët bereidt ieder huwelijk
grondig voor. Ze voert uitgebreide
gesprekken met het aanstaande
bruidspaar. Nodigt ze bij haar
thuis uit en serveert dan koffie
vaak met taart in hartjesvorm. „Ze
moeten zich vertrouwd bij mij
voelen. Het is zo’n belangrijke dag
voor ze. Een dag die bol kan staan
van spanning. Je hebt het nooit
eerder gedaan. Sta je ineens in het
middelpunt van de belangstelling.
Alles moet kloppen. Ik help ze
daarmee. Zijn er kinderen en krij-
gen die een rol? Gaan jullie nog
iets tegen elkaar zeggen? Wat doe
je de avond ervoor? In Amerika
wordt de ceremonie uitgebreid
gerepeteerd. Hier niet. Gek eigen-
lijk. We bereiden ons in het leven
op alles heel goed voor maar als we
trouwen laten we alles gewoon
over ons heen komen.”
Het is een dag vol diepe emoties en
daarom snapt ze niet dat mensen
soms verlekkerd aan haar vragen of
er in die afgelopen twintig jaar
weleens iemand ’nee’ heeft gezegd.
Op felle toon: „Alsof het leuk is als
dat gebeurt. Mensen willen graag
horrorverhalen horen. Het is puur
leedvermaak. Trouwen gaat om
diepgang, om passie. Weet je wat
leuk is? Afgelopen zomer heb ik de
negende van een vriendengroep
mogen trouwen. En in september
voltrek ik een bijzonder huwelijk.
De bruidegom was getuige op de
bruiloft van zijn broer en zei ’we
willen jou’.”
Trouwambtenaar Harriët Bödicker-van den Bosch uit
Bussum heeft in de afgelopen twintig jaar ruim
1800 huwelijken voltrokken. Met ingang van dit jaar
doet ze dat vol enthousiasme in de nieuwe
gemeente Gooise Meren. Ieder huwelijk is voor haar
even bijzonder. „Mensen horen graag
horrorverhalen, maar trouwen gaat om passie, niet
om leedvermaak.”
Ondernemer in
de liefde
Harriët Bödicker-van den Bosch. FOTO STUDIO KASTERMANS/RONALD SMEENK
|Trouwambte-
naren waren
vrouwen van
notabelen
|
|Zeg nooit dat
het de mooiste
dag van je
leven is
|
Naarden Q De plek lijkt strate-
gisch gekozen.Het kleine tafeltje bij
het raam biedt goed zicht op de in-
gang van het stadhuis van Naarden.
Vanuit café Even bij De Doelen kan
Harriët Bödicker-van den Bosch (57)
achter een kop cappuccino precies
een schuin oog houden op het mo-
numentale pand aan de overkant
van de straat. Er is werk aan de win-
kel voor één van haar collega’s. Over
een uurtje geeft een paar elkaar het
jawoord in het romantische decor
van de Vestingstad.
Susanne van Velzen
s.van.velzen@hollandmediacombinatie.nl
MAANDAG 4 JANUARI 2016
4Regionaal
Familie