2. A lúa, grande e redonda como unha pelota de prata, brillaba no alto do ceo.
3. Esa noite facía tanta calor na selva que o mono Tono non era capaz de durmir. Farto de dar voltas na súa rama, baixou á lagoa a bañarse. -¡Vaia!- exclamou ao asomarse ás tranquilas augas- ¡Unha tarta de nata! ¡Que rica! Vou a comela enteira eu só.
4. Nese intre, pasaba por alí a elefanta Amaranta, disposta a encher a súa trompa de auga para darse unha refrescante ducha. Cando Amaranta viu ao mono Tono preparado para meterlle o dente a unha enorme tarta de nata que flotaba na metade da lagoa, púxose a barritar:-Cómo te atreves, mono mamarracho?- berroulle, levantando a trompa-. Esta tarta será para min.
5. - E, por que?- preguntoulle enfadado o mono Tono- A tarta é miña: ¡eu vina primeiro!. -¡Ah!, non, non, nin falar. É miña porque son a máis forte da selva. E si non estás de acordo, usarei toda a miña forza contra ti e fareite papilla.O mono Tono, amedentrado, decidiu volver á súa rama.
6. A elefanta Amaranta ía a empezar a darse un atracón coa tarta de nata, cando acertou a pasar por alí o león Ramón.-Uy, que sede teño!- dixo Ramón-. Vou a acercarme á lagoa para beber auga fresquiña. Pero ao chegar á beira, viu á elefanta Amaranta a punto de poñerse morada de tarta.-¿Cómo te atreves, elefanta sin seso, a comer unha tarta sin o meu permiso? Esa tarta é miña. -Pero, por que?- atreveuse a preguntar a elefanta.-Pois porque son o rei e todo o que hai na selva é meu. E si te atreves a rechistar, usarei o meu poder para botarte do meu reino.Abraiada polo brillo da coroa real, a elefanta non se atreveu a dicir nin mu e decidiu marchar.
7. O león estaba xa relaméndose de gusto e abrindo as súas fauces para engulir dun só bocado a enorme tarta. Nese preciso instante saíu da auga a hipopótama Pótama, que se estaba dando un baño nocturno.-¿Cómo te atreves, león presuntuoso? Esta tarta é da miña propiedade. -Pero, ¿por qué? –ruxiu o león-. Eu son o rei da selva. -Ti serás todo o rei da selva que queiras, pero nesta charca a que mando son eu. E si me roubas o que está no meu territorio, non deixarei que te volvas a acercar a beber na lagoa.O león Ramón sabía que a auga era moi importante para poder vivir, así que pensou que o máis prudente era marcharse por onde viñera.
8. A hipopótama Pótama, dando un berrido abraiante, meteuse na auga de novo para comer a tarta. Pero non pudo facelo, porque escoitou os berros de protesta da pega Diega que voaba arredor da lagoa: -¿Cómo te atreves, hipopótama insensata? Esa tarta ten que ser miña.-Pero...¡hip!, ¿por qué? –preguntou a hipopótama cun ataque de hipo. -Pois porque son o animal máis rico destes contornos e podo compralo todo coas miñas riquezas. ¿A que non poderías resistir darme a tarta a cambio deste puñado de pedras brillantes?- propúxolle a pega, mostrándolle un montón de pedras preciosas.Ao ver tanta riqueza, á hipopótama acendéronselle os olliños de cobiza. Sin perder nin un segundo, Pótama colleu as pedras preciosas y saíu correndo.
9. Mentres tanto, con tanta discusión e tanto ir e vir de animais, fixérase de día. A lúa marchara a durmir e, no seu lugar, lucía un gran sol amarelo.
10. Cando a pega se lanzou sobre a auga para darse un gran festín, douse conta de que…a tarta desaparecera!-¡Eh, ti, Pótama! ¡Ven acá agora mesmo!. Seguro que fuches ti a que comiches a tarta. -¡Ah, non, nin falar! Eu non fun- contestou a hipopótama. Seguro que foi o león Ramón.
11. -Pero, que dis, si eu nin siquiera a probei- defendeuse o león -. Seguro que foi a elefanta Amaranta.-¿Como? ¡Eu non comín a tarta!.¡Es un mentireiro!. ¡Non probo a tarta de nata dende que era unha cativa!. Seguro que foi o mono Tono.-¿Eu? Como ía comela eu si levo un montón de tempo subido nesta rama escoitando os vosos berros. Seguro que foi a pega Diega.
12. E así, botándose a culpa e discutindo sin parar, pasaron horas e horas ata que volveu a facerse de noite. -¡Mirade!- berrou o mono Tono-. A tarta volve estar no medio da lagoa.
13. Ao vela, todos os animais se abalanzaron sobre ela, pero cando foron a mordela, só conseguiron darse unha boa cotenada e encher as súas bocas de auga.- ¿Qué é esto?- berraron indignados- ¿Onde foi parar a tarta?
14. Unha alegre risada, que soaba como unha campaíña, chamou a atención dos animais. Era a pomba Mari Paz que vira todo dende o ceo.-Ji, ji, ji, ji, ji –reía divertida Mari Paz-Pero non vos dades conta de que a tarta de nata non é máis ca lúa chea que se reflicte na lagoa?.
15. Menudo chasco se levaron Tono, Amaranta, Ramón, Pótama e Diega. Tanto tempo discutindo para eso. Á pomba Mari Paz deulle moita pena ver as súas caras de decepción. -¡Vinde comigo!- díxolles- Vouvos invitar a pastel de chocolate, fíxeno eu mesma esta mañá.-Pero... por qué? – preguntoulle o mono Tono- É o teu cumpleanos? -¡Oh!, non, non é o meu cumpleanos, nin o meu santo, nin nada de eso. É que estou convencida de que compartindo as cousas, disfrútase máis de elas. E eu vou a disfrutar moito máis do meu pastel si o comemos todos xuntos.
16. E arredor da lagoa, mirando a lúa de prata, aquela panda de animais pasouno de maravilla comendo o pastel de chocolate e rindo sen parar.
17. Despois de moito comer, aprenderon deste encontro que compartir e ofrecer fai cóxegas por dentro.
