Magazyn o innych kontekstach mody.

1. OBOKFANZINE

2. Nina Ewa Mrożek
redakcja
nina@panekstudio.com
www.panekstudio.com
OBOK nas znajduje się
niewyobrażalne piękno.
To o nim jest niniejszy fanzine.
Nasi bohaterowie udowadniają,
że prawdziwe szczęście jest na
wyciągnięcie ręki i składa się
z drobnych przyjemności.
Można je dostrzec otwierając
się na nowe, niezrozumiałe.
Malwina Mosiejczuk
ilustracja
malwina.mosiejczuk@gmail.com
fb: @mosiejczuk.malwina
Sylwia Dębicka
ilustracja
sylwiadbck@gmail.com
fb: @sylwiadbck.illustration
Paweł Panek
skład magazynu
pawel@panekstudio.com

3. DZIKA
MODA
Dla zwierząt dobry wygląd
to sprawa życia lub śmierci.
Ich najlepszą stylistką jest ewolucja:
jednym gatunkom poleca odważne
kolory, inne zmusza do zmiany
kształtów, a bezbronnym osobnikom
dodaje animuszu przebierając
je za drapieżniki.
ilustracja:SylwiaDębicka
Maratus volans
Ozdobnik wspaniały
(łac. Lophorina magnificus)

4. W
przeciwieństwie do świata ludzi, w świecie
zwierząt samice nie zachwycają urodą.
Jako największe dobro biologiczne – matki
i opiekunki przyszłych pokoleń – lepiej, żeby
pozostały w cieniu. Przybierają więc konspiracyjne kolory,
wtapiają w otoczenie. Mają przy tym wysokie wymagania
względem urody partnerów. Żeby im sprostać i pokonać
rywali samce niektórych gatunków często ryzykują własne
życie, aby zaimponować swoim wyglądem.
Wielobarwne rajskie ptaki (łac. Paradisaeidae) nie bez
powodu popisują się pstrokatymi piórami - przyciągają
nimi wzrok zarówno samic jak i drapieżników. Jakby chciały
powiedzieć: „Dziewczyny, spójrzcie! Jestem taki kolorowy,
stawiam wyzwanie wszystkim twardzielom w okolicy
i wciąż żyję! Lepszych genów nie znajdziecie.” Czy właśnie
to mają na myśli fashionistki, gdy mówią „odważne kolory”?
Największym showmanem wśród latających samców jest
ozdobnik wspaniały (łac. Lophorina magnificus), podczas
zalotów stroszy pióra tak, że układają się w kształt długiej
spódnicy, następnie zadziera część upierzenia i robi
z niego karnawałową maskę. Ten strój zarezerwowany jest
wyłącznie do wykonania tańca godowego. Podobnie jak
ptaki zachowują się też niektóre pająki. Na przykład malutki,
raptem pięciomilimetrowy Maratus volans wkroczenie
w fazę zalotów sygnalizuje podnosząc tęczowy odwłok, kręci
się w koło i wymachuje odnóżami, niczym Village People
w teledysku do piosenki YMCA.
NIEWYGODNE, ALE...
Podobnie jak moda, natura też wpada na pomysły, które
utrudniają życie, ale nadrabiają za to wyglądem. Jaskółka
dymówka (Hirundo rustica) pewnie latałaby o wiele sprawniej,
gdyby nie ogon, długi niczym tren wieczorowej sukni. Paw
i rajskie ptaki mają podobny problem, chociaż podglądanie
ich to czysta przyjemność dla oka. Z kolei kaczor po okresie
godowym musi na chwilę zrzucić efektowne szmaragdowe
piórka i zostać nielotem, łatwym celem polowań silniejszych
i szybszych od niego stworzeń.
Mądrość mody i natury polega jednak na tym, że częściej
jednak pomagają w życiu niż je komplikują. Krab pustelnik
(Paguroidea) błąka się po dnie morza w poszukiwaniu solidnej
skorupy zapewniającej mu schronienie. Nie idzie na łatwiznę,
zanim gdzieś na stałe zamieszka, wybrzydza, domaga się
absolutnego komfortu i bezpieczeństwa. Zwieńczeniem jego
wdzianka jest ukwiał, który samodzielnie nakłada na nowy
pancerz. Parzydełka ukwiału pełnią rolę osobistej ochrony,
nie pozwalają, by do muszli pustelnika wpakował się lokator
na gapę.
Kiedy sama uroda to za mało, trzeba sobie pomóc
sprytem i talentem. Żeby zaimponować samicy altannik
(Ptilonorhynchus violaceus), niewielki ptak z Australii, buduje
z gałęzi solidną bramę, ozdabia ją muszlami, kamyczkami,
owocami, w jednej tonacji kolorystycznej. Im oryginalniejszy
kolor i kształt, tym większe szanse na powodzenie w miłości.
Atrakcyjnymi błyskotkami są m.in. kapsle od Coca-Coli.
Po zakończeniu pracy altannik staje na tle swojego dzieła,
stroszy piórka i czeka na najlepszą partię w okolicy.
CO TAM
CHOWASZ?
Przypisanie kolorom emocji przychodzi nam z łatwością.
Jest to kwestia instynktu oraz kultury, w jakiej się
wychowaliśmy. Zwierzęta też mają swój kod wizualny,
czytelny i zrozumiały dla innych. Wszystkie wiedzą,
że z osobnikami w paski lepiej nie zadzierać. Kontrastowe
kolory ułożone na przemian to sygnał, że delikwent jest
uzbrojony w jad, żądło lub pokaźne kły. Jaskrawe plamy,
z jakich słyną np. trujące żaby Dendrobates, głośno
i wyraźnie mówią: trzymaj się ode mnie z daleka albo zrobię
ci coś przykrego.

5. Czasami to, co z daleka wygląda groźnie przy bliższych
oględzinach okazuje się zwykłą ściemą. Mistrzem gry
pozorów jest czerwono-czarno-żółty, kompletnie bezbronny
lancetogłów mleczny (łac. Lampropeltis triangulum). Ten wąż
kopiuje styl jadowitej koralówki arlekin (łac. Micrurus fulvius),
żeby inni dali mu spokój. Podobnie jest m.in. z przeziernikiem
osowcem (Sesia apiformis). Do złudzenia przypomina osę,
a w rzeczywistośći to bezsilny motyl.
Zwierzęta tak jak ludzie mają uczucia i potrafią wyrażać
swoje emocje. Ośmiornica mimiczna (Thaumoctopus
mimicus) w kilka sekund zmienia kolor w zależności od tego,
czy jest podniecona, przestraszona czy poirytowana. Żeby
zabezpieczyć się przed atakiem potrafi upodobnić się
do groźniejszych i silniejszych od siebie drapieżników,
z łatwością zmienia też kształt, a nawet strukturę ciała, udaje
węża morskiego, flądrę czy skrzydlicę. Z kolei kameleony
jemeńskie (łac. Chamaeleo calyptratus) i kameleonylamparcie
(Furciferpardalis)komunikująsięmiędzysobąpoprzezzmianę
barwy ciała. Zaraz po zajściu w ciąże samice przestają
zmieniać kolory, dają w ten sposób znać, że z rozmnażania
na czas jakiś nici, potrzebują ciszy i spokoju.
DO BOJU!
Moro i stylu safari nie wymyślilibyśmy, gdyby nie
natura. Maskujące barwy oraz silna sylwetka pomagają
w zdobywaniu pokarmu, straszeniu wrogów oraz unikaniu
konfliktów. Dostojnym drapieżnikiem, który stosuje strategię
totalnego kamuflażu jestmodliszka storczykowa (Hymenopus
coronatus). Gdy zbliży się do kwiatu staje się zupełnie
niewidoczna. Perfekcyjnie wkomponowuje się w środowisko
również liściec olbrzymi (Phyllium giganteum), owad imitujący
kształt i kolor nadpsutego liścia. Sprzyjającym środowiskiem
dla organizmów o cechach kryptycznych są dna oceanów,
szczególnie rafy koralowe. Pławikonik australijski (Phycodurus
eques), nazywany morskim smokiem liściastym upodabnia
się do wodorostów, wśród których spędza całe życie. Gdy się
nie rusza, znika z pola widzenia. Człowiek tego nie potrafi.
Szkoda.
Dziękuję za konsultację merytoryczną: Agnieszce Graclik
z Zakładu Zoologii Uniwersytetu Przyrodniczego w
Poznaniu, profesorowi dr hab. Piotrowi Tryjanowskiemu z
Wydziału Medycyny Weterynaryjnej i Nauk o Zwierzętach
Uniwersytetu Przyrodniczego, hodowcy Aleksandrowi Pojaskowi
oraz Michałowi Grussowi, studentowi Weterynarii UP
w Poznaniu.

6. ilustracja:SylwiaDębicka
Lancetogłów mleczny
(łac. Lampropeltis triangulum)
Ośmiornica mimiczna
(łac. Thaumoctopus mimicus)
Modliszka storczykowa
(łac. Hymenopus coronatus)
Pławikonik australijski
(łac. Phycodurus eques)

7. Prawdziwe piękno nie zależy
od akceptacji innych. Uczucie,
często mylone z próżnością,
ogranicza zamiast wyzwalać.
Oto cztery kobiet, które mówią:
czujemy się piękne dzięki
rzeczom, które sprawiają nam
radość. Wtedy możemy więcej.
SZTUKA
ROZKWITANIA
ilustracja:MalwinaMosiejczuk

8. LUKRECJA
J
ako mężczyzna nie czuła się atrakcyjna. Nie lubiła
się stroić, wystarczały jej dwa rodzaje spodni,
T-shirty, kilka par butów. „Nie umiałam dostrzec
w sobie piękna, żadnego, ani wewnętrznego
ani tym bardziej tego na zewnątrz” - wspomina. Żona
często prawiła jej komplementy, bywała nawet zazdrosna.
„O co tu być zazdrosną?!” - oburzała się Lukrecja. Brak
akceptacji leczyła robiąc zakupy. Wieża HiFi, samochód,
spełniała wszystkie swoje zachcianki, żonę też do tego
zachęcała. Narobiły sobie długów. Rozwiodły się
zanim Lukrecja zdecydowała się zmienić płeć. Dziś, już
jako kobieta, doskonale kontroluje swoje wydatki. Nie
potrzebuje gadżetów, aby cieszyć się życiem. „Dopiero
teraz dostrzegam w sobie piękno, jestem spełniona”
- wyznaje.
Na pytanie kiedy czuła się najpiękniejszą osobą na świecie,
odpowiada bez zastanowienia: czerwiec 2013 roku, sesja
ślubna w parku, sto kilometrów od Warszawy. Dostaje
propozycję od zaprzyjaźnionej fotografki, aby pozować
w weselnej kreacji na tle ruin. Jest podekscytowana,
od dawna marzyła o włożeniu sukni z trenem,
to kwintesencja kobiecości. Ma jednak lekkie obawy,
że nie znajdzie niczego w swoim rozmiarze: 185 cm
wzrostu, jest umięśniona. Do warszawskiego salonu przy
ul. Marszałkowskiej przychodzi w tunice, legginsach
i balerinach, wciąż jeszcze jako mężczyzna. Pierwsza
przymiarka okazuje się strzałem w dziesiątkę, nie trzeba
żadnych poprawek. Jadą na sesję, Lukrecja przebiera
się na stacji benzynowej. Sukienka, pończochy, wysokie
obcasy, peruka, pełny, choć delikatny makijaż. Czuje
się wspaniale. „Ta sesja dała mi wszystko” – mówi
i podsuwa telefon, żebym obejrzała zdjęcia.
Dzieckiem była nieśmiałym, nawiązanie kontaktu
z ludźmi nie przychodziło jej łatwo. Z dzieciństwa pozostało
zainteresowanie historią wojska. Sesje w plenerze to jej
nowa rozrywka. Zakłada ciuchy podkreślające to, z czego
jest najbardziej zadowolona, zabiera statyw, aparat i idzie
do parku. Samo pozowanie jest super, sprawia olbrzymią
frajdę. Zdjęcia zgrywa na komputer i potem rzadko do nich
zagląda. Nie lubi zwracać na siebie uwagi przechodniów,
chce być elegancką kobietą, nic więcej. „Kiedy czuję się
piękna, staję się silniejsza. Idę z podniesioną głową. Jeśli
ktoś rzuci w moim kierunku jakiś głupi komentarz, mam to
po prostu gdzieś” - wyjaśnia.
„Kiedy czuję się piękna, staję się silniejsza.
Idę z podniesioną głową i jak ktoś rzuci
w moim kierunku jakiś głupi komentarz,
to mam to po prostu gdzieś”

9. MAGDA
M
agda ma swoje rytuały, które dodają jej
mocy. Dzięki nim czuje się bardzo kobieca.
Uwielbia na przykład moment, kiedy kładzie
swoich czterech synów do łóżek i po ciężkim
dniu może zmyć makijaż, zobaczyć swoją „nagą” twarz.
Codzienną przyjemnością jest również wieczorny prysznic,
po którym zakłada jedwabny szlafrok wykończony koronką.
„Cieszę się chwilą, kiedy jestem całkowicie odkryta, czuję się
wtedy bardzo silna i po prostu piękna. Jeśli dzieci już śpią i nie
wpadam z powrotem w wir obowiązków, jestem w stanie to
uczucie zatrzymać na dłużej i czasem nawet budzę się z nim
następnego dnia” - wyjaśnia.
Piękno kojarzy się Magdzie ze szczęściem. Czuła się tak
w dniu zaręczyn, była wtedy w centrum świata, wszystko inne
zeszło na drugi plan. „Nie pamiętam co miałam na sobie,
mimo wszystko czułam się jak księżniczka” - wspomina.
Interesuje się modą, chociaż jest zdaniem piękno to kwestia
podejścia, a nie wizerunku: „Gdy wydaje nam się, że nie
jesteśmy piękne, wystarczy popatrzeć na siebie oczami ludzi,
którzy nas kochają. Przypominamy sobie wtedy, że piękno
jest wrażeniem indywidualnym. Nie wyobrażam sobie,
że można czuć się dobrze, robiąc coś wbrew sobie, chociażby
chodząc w szpilkach, kiedy nie czujemy się w nich pewnie.
Swoboda wypływająca z wygody i samoakceptacji to jeden
z najważniejszych warunków, by czuć się piękną. Nie lubię
być przytłoczona przedmiotami, dlatego równie starannie
wybieram rzeczy do domu, zabawki dla dzieci i ubrania”.
„(…) jeśli wydaje nam się,
żeniejesteśmypiękne,wystarczy
popatrzeć na siebie oczami
ludzi, którzy nas kochają (…)”

10. ASIA
O
d dziecka kocha czarne charaktery. Gdy
dorasta eksperymentuje z ubraniami, nosi coraz
więcej kolczyków, słucha coraz cięższej muzyki.
Doskonale bawi się na festiwalach gothów.
Gdy wychodzi z przyjaciółmi na imprezę wyróżniają się
w tłumie: lateks, skóry, wyzywające gorsety, ciężkie buty
na metalowych obcasach, wampirze make-upy, soczewki
zniekształcające rozmiar i kolor tęczówki.
Piękno to dla Asi emocje, które wywołuje czytanie książek
czy rozmowa z ludźmi. Pytana o ikonę piękna, mówi krótko:
mama. „Kocham ją za osobowość, za mądrość, za bycie
moją przyjaciółką, za wolność, zrozumienie i bycie zawsze
przy mnie. Za to, że uczyła mnie wrażliwości na sztukę,
tolerancji wobec odmienności” – wylicza.
Asia jest fotografką, specjalizuje się w mrocznych klimatach.
Jej zdjęcia często ilustrują okładki thrillerów, horrorów
i książek fantasy, są doceniane na całym świecie. Pojawiają
się na nich zanurzone we mgle postacie, kruki, symbole
przemijania, kobiety zasłaniające twarz czaszkami zwierząt.
Trochę nagości, ruiny i krew też.
Jeden z najpiękniejszych momentów przeżyła 1 listopada
2015 roku w krakowskim kościele. Tak silnie zadziałało na nią
requiem Mozartawwykonaniu chóru przyakompaniamencie
skrzypiec. „To było coś obłędnego, wzruszającego, nie do
opisania” - wspomina.
Jest zaprzeczeniem stereotypu gotha-satanisty. Ciepła
i pogodna, mroczny wizerunek nie przeszkadza jej
w wyrażaniu i odczuwaniu szczęścia.
„Czuję się piękna, gdy jestem
szczęśliwa.”

11. MARIA
W
ioska w pobliżu Puszczy Białowieskiej, bez
telefonuiInternetu.Mariabudzisięosiódmej
rano, nie ma problemu ze wstawaniem. Jest
zimno i rześko, bez względu na pogodę
wyjdzie z domu, żeby wędrować wśród starszych od siebie
o kilkadziesiąt lat drzew, wtedy czuje się naturalnie i pięknie.
Odkąd pamięta żyła literaturą. Teraz w Poznaniu czyta
książkę, ale jednocześnie czeka na raport o kolejnych planach
polskich ministrów wobec najpiękniejszej z puszcz, wobec
kobiet, wobec spraw, które do tej pory wydawały się odległe.
Apolityczna introwertyczka zaczyna zauważać,
że polityka zaczyna pukać do jej drzwi, wciska się
między lektury, rozprasza uwagę. Maria chce bronić
wartości, które są jej najbliższe. Kiedy opowiada
ometodachangażowaniasięwsprawyistotne,przypominają
mi się słowa Oriany Fallaci: „W życiu i w historii są chwile,
kiedy strach nie jest dopuszczalny. Chwile, kiedy strach jest
niemoralny i niecywilizowany”. Na to skojarzenie Maria
reaguje śmiechem, strach jest i będzie zawsze. Nie lubi słowa
„walka”. Wolałaby, żeby ludzie za sobą rozmawiali, słuchali
się nawzajem i próbowali zrozumieć.
Rozkwitanie jestdla niej równoznaczne ze znalezieniem swojej
drogi. Żeby lepiej wytłumaczyć, o co jej dokładnie chodzi
przywołuje książkę Mikołaja Golachowskiego „Czochrałem
antarktycznego słonia”. Jest tam taki fragment, gdy autor
schodzi ze statku, staje na lodowej skorupie i czuje „klik”.
Wszystko mu się wtedy ułożyło. Pomyślał, że jest tam, gdzie
powinienem być. Maria szuka w swoim życiu właśnie takiego
„kliknięcia”. „Rozkwitanie bywa też męczące, płatki czasem
opadają, roślina pęka, odrasta krzywo - mówi. - Jedni
rozkwitają powoli wieloma pękami jak gałąź forsycji, inni
jednym kwiatem i chwilę później więdną. To jest potwornie
skomplikowane”.
Co jej zdaniem jest piękne? Wylicza: „Mama - bo jest
najlepsza; mąż, ponieważ jak na niego patrzy, to jest
szczęśliwa, że spędzi z nim jeszcze trochę czasu; pies kolegi,
który jest tak brzydki, że aż piękny”. Atrakcyjna czuje się
wtedy, gdy coś jej fajnie wyjdzie, komuś pomoże. „Aby czuć
się w porządku nie trzeba zbawiać świata, wystarczy działać
w najbliższej okolicy. Mówić „dzień dobry” na korytarzu
sąsiadom, być fair wobec pracowników czy dokarmiać
bezdomnego kota. Mnie to wystarczy”.
"Aby czuć się w porządku
nie trzeba zbawiać świata,
wystarczy działać w najbliższej
okolicy. Mówić „dzień dobry”
na korytarzu sąsiadom, być
fair wobec pracowników czy
dokarmiać bezdomnego kota.
Mnie to wystarczy".

12. Dobrze wyglądać, to:
- być lepszą wersją siebie;
- czuć się dobrze w swojej skórze. Wyrażać siebie i swój
nastrój poprzez odpowiedni dla siebie sposób,
nie bacząc na opinie innych;
- mieć uśmiech na twarzy, być pewnym siebie, dobrze
się ze sobą czuć;
- wyglądać tak, jak chciałoby się wyglądać. Zrealizować
marzenia o swoim wyglądzie. Być takim, jakim się chce
być, niezależnie od opinii otoczenia. Wyglądać w taki
sposób, który dodaje pewności siebie i daje wewnętrzną,
psychiczną gwarancją dobrego samopoczucia
i realizacji celów.
Gdy czuję się piękna / piękny to mogę…
… widzieć piękno w innych;
…latać niczym F16;
…WSZYSTKO!
…WIĘCEJ!
…osiągnąć każdy cel, który sobie zamierzę;
…tańczyć i śpiewać;
…być bardziej spontaniczna i otwarta na nowe;
…czuć w sobie dużo energii i szukać sposobu, aby ją
dobrze spożytkować;
…wyjść do ludzi.
Co zrobić, aby czuć się piękną / pięknym?
- Wyspać się, zrobić coś dla siebie.
- Warto zrobić to, co się czuje. Jeżeli ktoś uważa, że
potrzebuje operacji plastycznych, specjalnego kostiumu,
a ktoś, że nie musi robić nic - to w porządku. Piękno
i atrakcyjność są względne.
- Warto mieć swój gust i styl niezależny od aktualnie
panującej mody.
- Pokochać siebie, ale też umieć łączyć wzory, budować
proporcje. Słuchać komplementów i je przyjmować!
- Być optymistą i kochać ludzi.
- Uśmiech + spora dawka ruchu.
- Wszystko! Jeśli wygląd wpływa na czyjeś
samopoczucie, zadowolenie z siebie i z życia, chęć do
życia i poczucie sensu, to niech zrobi wszystko,
co w jego/jej mocy by tak wyglądać. Jeśli czuć się
pięknie znaczy być dobrze ubranym - niech kupuje
ubrania. Jeśli wysportowanym - niech ćwiczy itd.
Żyjemy swoim życiem i to ono jest najważniejsze,
czasem niestety nie pokrywa się to z dążeniami innych
lub "obiektywnie" przyjętymi wzorcami. Ale who cares?
- Warto postarać się o prawdziwą miłość. Myślę że
każdy kto jest kochany tak właśnie się czuje.
FACEBOOK
RADZI
Spytaliśmy
internautów w jaki
sposób oceniają
siebie i innych.
Odpowiedzieli tak:

13. GŁUPIO
WYJSC
BEZ NICZEGO
Znajdziesz tu wszystko.
Do Starej Rzeźni wpadają
poznaniacy wprost z niedzielnej
mszy, ludzie z okolicznych
wiosek, sporo jest też Ukraińców.
Jedni traktują to jak sport, po
prostu muszą tu być co tydzień,
inni mówią, że ten targ jest dla
nich jak choroba, która zmusza
ich do ciągłych powrotów.

15. J
est przed siódmą, powoli zaczyna się rozjaśniać.
Wysiadam z tramwaju na przystanku Małe
Garbary z grupą pięciu kobiet. Mają na sobie
sportowe buty i plecaki. Już teraz domyślam się,
że mamy wspólny cel wyprawy. Długo nic do siebie
nie mówią, ale w końcu pada kilka słów po ukraińsku.
Za zakrętem dochodzą nowe osoby z bocznych uliczek,
sznur ludzi wydłuża się. Równomiernym krokiem wszyscy
zmierzamy w jednym kierunku. Parking i główna droga
przy Starej są po brzegi wypełnione samochodami.
Rejestracje z Poznania i okolic. O tej porze większość
handlowców jest już na swoich miejscach. Lokalizacja pełni
dla nich kluczową rolę, więc pierwsze osoby przyjeżdżają
już o piątej. Niewielu z nich wykupuje stałe miejsce. Tu
ważniejsze są umowy niepisane, każdy powinien liczyć się
z tymi, którzy zjedli zęby na tym biznesie.
Dzień wcześniej dzwonię do znajomej: podpytuję gdzie
warto rozejrzeć się za ubraniami, z kim porozmawiać.
Dostajęwskazówki:„Nalewosąludziezwłasnymiciuchami,
właściciele miejskich lumpów, hipsterzy i matki sprzedające
dziecięce ubranka. Głębiej i na prawo znajdziesz żulerkę
i sporo handlowców, którzy żyją z krążenia po wielu takich
miejscach jak to”. Asia dobrze zna Starą Rzeźnię. Ma stąd
sporą kolekcję metalowych tablic z grafiką retro, trochę
książek. Kupuje czasem ubrania, w których wyglądała
rewelacyjnie. Są jednak takie momenty, kiedy można się
delikatnie rozczarować. Raz była przekonana, że zrobiła
na Starej zakup życia płacąc 8 zł za nowe adidasy
z ostatniej kolekcji. Pamięta jeszcze, że z tej radości
zadzwoniła do przyjaciółki, aby pochwalić się zakupem.
Niestety czar prysł w domu: po wypakowaniu produktu
z pudełka zauważyła, że sprzedali jej dwa lewe buty. Tak
też tutaj bywa.
Żółte cegły elewacji Starej Rzeźni oblane jesiennym
słońcem mają w sobie dużo uroku. Poobdzierane mury,
zabite dyktą okna i popękany beton nie odbierają jej
nic z urody, lecz tworzą atmosferę miejsca, gdzie można
odpocząć od miejskiej sterylności. Wszystko żyje swoim
życiem: paprocie rosną wzdłuż nieszczelnych rynien,
brzózki o zarumienionych liściach wyrastają z pęknięć
w ulicy i dachów. Handel jest możliwy na podwórzu
przed kompleksem budynków. Plan targowiska nie tworzy
prostego placu, składa się z sieci ścieżek prowadzących
do większych przestrzeni. W powietrzu czuć zapach
papierosów, mocnych perfum i smażonej niedaleko
kiełbasy.
Sprzedawać rzeczy może tutaj każdy. W zależności od
powierzchni stoiska ceny wahają się od dziesięciu złotych
za sprzedaż „z ręki” na jednym metrze kwadratowym,
do stu złotych za wjazd samochodem dostawczym.
Są też tacy, którzywchodzą na dziko np. z jednym obrazem
i próbują go odsprzedać handlowcom. Towar zostaje
wyłożony na wszystkim co jest pod ręką: stołach różnej
maści, pudłach po bananach, maskach samochodów,
zespawanych z rurek stojakach. Są też rozwiązania

16. - Można się tu ubrać od stóp
do głów, ale też są zabawki,
antyki, kable, komputery,
buty narciarskie, ceramika,
monety, dywany czy flakony
perfum marek Brossi, Giordano
Amaro, Aqua Go i Locaste.
Brzmi znajomo.

17. bardziej poręczne: koce rozłożone na ziemi czy otwarte
walizki. Wykorzystuje się też pobliską architekturę: szczeliny
w cegłach, gdzie wciska się główkę wieszaka, klamki od
nieużytkowych drzwi, metalowe siatki wygradzające
niebezpieczne miejsca. Można się tu ubrać od stóp do
głów, ale też są zabawki, antyki, kable, komputery, buty
narciarskie, ceramika, monety, dywany czy flakony perfum
marek Brossi, Giordano Amaro, Aqua Go i Locaste. Brzmi
znajomo.
Największy ruch zaczyna się o dziesiątej, kiedy ludzie
wychodzą z pobliskich kościołów. Jest to też odpowiednia
godzina na przyjazd z ościennych wiosek i miejscowości.
Najwięcej osób przychodzi w pojedynkę, ale zdarzają
się pary a nawet młode rodziny z dziećmi. Osoby
mniej lub bardziej zamożne. Ludzie w różnym wieku.
Ukraińcy, którzy przyjechali tu do pracy, hipsterzy,
bezdomni. Chłód nikogo nie odstrasza. Wystarczy
wziąć ze stoiska jakikolwiek przedmiot, aby usłyszeć
najważniejsze informacje w pigułce: „pięć złotych”,
„nówka - sztuka”, „raz ubrane”, „super cena tylko teraz”.
Niemal zawsze można wynegocjować niższą kwotę.
Przy znacznym zaniżeniu ceny handlowcy przypominają
o swojej znajomości branży: „Wiem ile kosztują takie buty,
więcej nie zejdę. Jak nie kupi pan to wystawię na Allegro.
Pójdą w jeden dzień z pocałowaniem ręki!”
„Są różne typy klientów (…)” – rozmawiam z jednym ze
sprzedawców. „(…) najmniej wydają Apacze – nazwa
jest od ich stałej odpowiedzi "A, pacze tylko", są jeszcze
klienci Krótkie piłki – mówią cenę i jeśli sprzedawcy pasuje,
to biorą, ostatni – też specyficzni – to Negocjatorzy –
obracają dziesięć razy każdą złotówkę zanim ją wydadzą”.
Krążę po stoiskach, niewiele osób chce rozmawiać. Moje
znajome, które odwiedzają to miejsce mówią, że chodzą
tu na łowy. Faktycznie można tu wyczuć klimat polowania.
W poszukiwaniu rozmówców spotykam protetyczkę
zębową, która przyjechała spod Poznania. Nie lubi tu
przebywać, ale robi to dla ojca, który jest uzależniony
od Starej Rzeźni. On kocha tu chodzić, rozglądać się
za wszystkim i za niczym. Z kolei Agnieszka i Jacek,
przychodzą raz w miesiącu, aby się rozejrzeć. Dzisiaj kupili
rzeczy dla siebie i dzieci: buty, bluzę, kurtkę, walizki oraz
kilka drobiazgów. Przyznają, że można się tu ubrać bardzo
tanio.Agnieszkapodchodzidomnieipokazujekurtkę,którą
ma na sobie: „Dałam za nią pięć złotych. Było mi zimno,
więc sobie wzięłam”. Ostatnio kupili fajną zabytkową tacę
na świeczki: „Majstersztyk, takich rzeczy w sklepie się nie
dostanie” - wyjaśnia. Ich najlepszym zakupem na Starej
była ręcznie robiona choinka. Podpatrzyli jak została
zrobiona i teraz sami takie sprzedają. Jak są na targu to
zawsze biorą pastę do zębów, proszek, karkówkę. Są tańsze
i lepsze. Kiedyś chodzili z dziećmi, ale teraz przyjeżdżają
tylko we dwójkę, aby bardziej skupić się na zakupach.
„Tu potrzebna jest koncentracja"– dodają. Nie są mistrzami
negocjacjowania cen. Uważają, że nie można przesadzać:
„Ludzie płacą za stoiska, nie można ich oskubać”. Lubią
to miejsce też za klimat: „Tu nikt nikogo nie ocenia” – mówi
Agnieszka.
Chciałam usiąść, aby popatrzeć na powolnie
przemieszczający się tłum. Nie mogłam znaleźć ani
jednego wolnego fragmentu murku, parapetu, schodka.
Przy wyjściu słyszę rozmowę mężczyzn: „(…) szkoda tylko,
że dzisiaj był mały ruch”.

18. Art&FashionForumbyGrażynaKulczyk2016
ProjektokładkiMalwinaMosiejczuk