Eloah, Sofia e Natán recollen neste poema o sentimento de intranquilidade, pesadume e tamén certa curiosidade cara á morte e o mais alá. E sempre interrogándose polo sentido da vida .

1. Benito Losada Astray !Memento Homo...!

2. Froxas se ven da vella lira as cordas; rouca está a voz, esmorecido o ánemo; non salirán da miña gorxa seca prácidos cantos.

3. Si onte cantéi, naquelas deleitosas horas de amor, coa frebe do entusiasmo, oxe, de min fuxindo xa, para sempre, soños tan brandos.

4. Triste de aquel que as esperanzas doces perda de vez, ou vai pasiño a paso véndoas marchar, como no inverno as tristes froles dos campos.

5. ¿Qué é a vida?Ansear,temer,sofrir decote, rir e chorar; creier, dudar ao cabo...! Odio ou amor sentido, morrer logo sin saber cándo .

6. Lume do ser, estrela fuxitiva, lóstrego ou luz incerta, fogo fatuo morto ao nacer, ¿por qué da humana vida loces no espacio?

7. ¿Qué pasará despóis?¿Quen é o que pode do seu porvir, fondar o escuro arcano? Das almas, Dios dispón; a ruín materia volve a ser barro.

8. Soazes d’un vello (1886) Benito Losada Astray http://blogoteca.com/oclubdasideas