1. 93&DOODELSEVIER 9 APRIL 2016
OVER LEVEN & DOOD
Om een berichtin deze rubriek
te krijgen (huwelijk, mensen,talent,
necrologie) stuurtu uwsuggesties
en informatie naar
mensen.elsevier@elsevier.nl
E
DieterTelemans/H
RevelinoSellier
Jaap Dronkerswerd 71 jaar
OVERLEDEN
Onderwijssocioloog JaapDronkers
(71) overleed woensdag 30 maart.
Jarenlang vergeleek hij in Trouw
en later de Volkskrant de kwaliteit
van middelbare scholen.
Radio- en televisiemaker Wim
Brands (57) overleed maandag 4
april. Sinds 2005 presenteerde hij
Brands met Boeken voor de VPRO-
tv. Hij was medeoprichter van het
radioprogramma De Avonden en
een geliefd dichter. In 2014 publi-
ceerde hij de bundel ’s Middags
zwem ik in de Noordzee.
Oprichter Jules Schelvis (95) van
de Stichting Sobibor stierf zondag
3 april. Als een van de weinige Ne-
derlandse Joden overleefde hij het
Duitse vernietigingskamp. Zijn in
1993 verschenen studie over het
kamp geldt als standaardwerk.
In 2012 publiceerde hij Er reed een
trein naar Sobibor.
Oud-hoofdredacteur Ron Abram
(79) van het AD overleed donder-
dag 31 maart. Hij leidde de krant
van 1975 tot 1993 en was voorzitter
van journalistenvakbond NVJ.
De Duitse oud-minister van Bui-
tenlandse Zaken Hans-Dietrich
Genscher (89) overleed vrijdag
1 april. De liberaal was minister
van 1974 tot 1992 en speelde een
belangrijke rol bij de onderhande-
lingen over de eenwording.
Architect voor
binnen en buiten
MAURICE GROTHAUSEN 1925-2016
GerlofLeistra
Z
ijn eerste grote opdracht als architect
was in de jaren zestig de bouw van het
Sint Lucas Ziekenhuis in Amsterdam-
West. Daarna volgden onder meer de reno-
vatie van Hotel Krasnapolsky en Hotel De
L’Europe. Maurice Grothausen werd de huis-
architect van ‘mijnheer Heineken’ – eige-
naar van De L’Europe, voor wie hij ook diens
villa in Noordwijk renoveerde – en van
Kras­napolsky.
Voormalig directeur Paul Tichelaar (88)
van Krasnapolsky werkte lang met hem sa-
men. ‘Maurice verdiepte zich in de mentali-
teit van onze gasten en zorgde voor een sfeer
waarin ze zich thuis voelden. Hij was een
voortreffelijke mensenarchitect.’ Grothau-
sen overleed zondag 21 februari. Hij werd 90
jaar.
Zijn ouders verdienden met hun Hotel De
Hamert in het Limburgse Wellerlooi de eer-
ste Michelinster in Nederland. In de jaren
dertig verhuisden ze naar Amsterdam en
voerden daar aan het Rokin de directie van
het prestigieuze Hotel Polen, een zusje van
Krasnapolsky. Maurice had de torenkamer
ingericht als tekenkamer. Na de oorlog nam
Grothausen als majoor deel aan de ‘politio-
nele acties’ in Nederlands-Indië. Over zijn
ervaringen sprak hij nooit, zegt zoon Axel
(64), ook architect.
In de avonduren volgde Grothausen de
Academie van Bouwkunst. Overdag werkte
hij bij het bureau van architect Clim Meyer.
In navolging van zijn grote voorbeelden Le
Corbusier, Frank Lloyd Wright en Gerrit
Rietveld wilde Grothausen alles doen. Hij
was architect voor ‘binnen en buiten’.
Grothausen was op zijn best als grote op-
drachten tegelijk speelden. Onvermoeibaar
snelde hij van de ene bouwplaats naar de
andere en voerde overal strak de regie. Zijn
opdrachtgevers werden zijn vrienden.
Voor Krasnapolsky bouwde Grothausen
de nieuwe vleugel aan de achterkant en ver-
zorgde de renovatie van de bar, de restau-
rants en De Wintertuin. Tichelaar: ‘Hij had
een fijngevoelige smaak en dacht aan alles.
In de jaren zeventig kregen we steeds meer
zakenvrouwen te logeren. Op zijn aanwij-
zing werden de kamers standaard voorzien
van een haardroger, een lange spiegel voor
de avondjurk, make-up en zelfs een con-
doom. Aan de bar konden vrouwen hun
tasje aan een haak hangen en de rand was
elektrisch verwarmd, zodat ze geen koude
handen kregen.’
Toen er steeds meer Taiwanezen naar
Krasnapolsky kwamen, wist Grothausen dat
het meestal boeren waren. ‘Rundvlees ver-
dween daarop van het menu.’
Grothausen werkte veel samen met kun-
stenaars en maakte vanaf begin jaren zeven-
tig wandpanelen. In zijn vrije tijd schilderde
hij abstracte landschappen en exposeerde
geregeld, vaak samen met zoon Axel.
Tot het laatst bleef hij betrokken bij het
architectenbureau van Axel. Vlak voor zijn
dood belde Monumentenzorg of hij toestem-
ming gaf voor een andere kleur in De Win-
tertuin. Zijn reactie was kort: nee!