1. DIGITALNIPRENOSNI SISTEMI

2. UVOD
optički medij
optički
izvor
fotodetektor
konektori

3. Ključni sistemski zahtjevi koji su potrebni za analizu linka su sljedeći:
•Željena (ili moguća) udaljenost,
•Brzina slanja podataka ili propusni opseg kanala i
•Bit-error rate (BER).
Dizajneri mreže moraju pažljivo birati komponente
da bi nivo performansi očuvali iznad očekivanog
vremena života sistema.

4.  Multimodno ili jednomodno optičko vlakno
 Veličina jezgre
 Refrakcioni indeks jezgre
 Propusni opseg ili disperzija
 Atenuacija (slabljenje)
 Numerička apertura ili mode-field prečnik
 LED ili laser diode kao optički izvor
 Emisiona talasna dužina (talasna dužina izvora)
 Širina spektralne linije
 Izlazna snaga
 Efektivno područje zračenja
 Emisiono rasturanje (pattern)
 Broj emitirajućih modova

5. Da bi se osigurale performanse sistema vrše se
dvije analize: proračun snage veze i analiza sistema
putem proračuna porasta-uspona vremena.
Prva analiza definira marginu snage između
izlazne snage iz optičkog vlakna i minimalne
osljetljivosti prijemnika.
Ukoliko izbor komponenti ne dopušta da se
prenos informacije vrši na određenu udaljenost,
potrebno je komponente zamijeniti ili postaviti
pojačavače na određene dijelove linkova.
Jednom kada se izvrši proračun snage linka,
dizajneri mogu vršiti sistemske analize porasta-
uspona vremena da bi osigurali da željene
performanse.

6.  talasna dužina
komponente
optički medij
prijemnik
predajnik
Pri razmatranju proračuna snage veze-linka,
prvo odlučujemo na kojoj talasnoj dužini ćemo
vršiti prenos, pa tek onda vršimo razmatranja
vezana za komponente. Ukoliko udaljenost za
prenos podataka nije velika, možemo raditi u
opsegu 800-900 nm. U drugom slučaju, ukoliko
je prenosna udaljenost relativno velika koristit
ćemo talasne dužine oko 1300 ili 1500 nm.
Posmatramo sistem u tri velika optička
bloka:

11.  Fundamentalni telekomunikacioni problemi,
odnose se na osobine fizičke sredine između
predajne i prijemne strane.
 Osnovni cilj prilikom optimiziranja digitalnog
prenosnog sistema je obezbjeđenje kvalitetnog
prenosa poruke iz određenog izvora sa što manje
grešaka.
 Jedna od principijelnih funkcija linijskog
kodiranja je uvođenje redundanse u tok podataka
u svrhu minimiziranja grešaka.

12. održava pravilan
raspored prostora
omogućivanje signalu
da bude odabran od
strane prijemnika u
vremenu kada je
odnos signal-šum na
maksimumu
da označava početak i
kraj svakog
vremenskog intervala
Oblik
prenešenog
optičkog
vlakna

14. Dekodiranje signala koristi skup pravila za
obradu simbola signala u pojedinim
uzorcima. Ovaj proces se naziva kanalno ili
linijsko kodiranje.
Tri bazična dvo-stepena binarna linijska
koda koji se koriste za prenos optičkim
linkovima su:

17.  Blok kodovi ulazne bite grupišu u blokove i svaki taj
blok bita prevode u drugi blok simbola. Svrha
korištenja blok kodova je ta da se unese redundancija u
kod i da se izbjegne baseline wander efekt.
 Osnovne tehnike koje koriste blok kodovi su:
 Dodavanje dodatnih binarnih impulsa za kreiranje
blokova od n binarnih simbola koji je duži od broja
informacionih bita m.
 Prevod bloka ulaznih bita u blok izlaznih simbola, koji
koristi više od dva nivoa po simbolu.

19.  U tabeli 3 je dato poređenje nekoliko mBnB kodova. Slijedeći paramtri su
predstavljeni u ovoj tabeli:
 Omjer n/m koji daje povećanje širine opsega.
 Najveći broj uzastopnih identičkih simbola (manje vrijednosti za Nmax
omogućavaju lakši oporavak takta)
 Granice akumulirane nepodudarnosti D.
 Procenat W n-bitnih riječi koje nisu korištene (detekcija nevažećih riječi na
prijemniku omogućava reframeing karaktera).

20. Za širokopojasne mreže visokih brzina, pouzdanost prenosa
podataka koja je ponuđena od strane mreže, može biti manja
od pouzdanosti koja je zahtjevana od strane neke aplikacije.
U tom slučaju, transportni protokol mreže mora nadoknaditi
razliku u mjeri gubitaka bita (bit-loss).
Dvije osnovne šeme za poboljšanje pouzdanosti: automatic
repeat request (ARQ) i forward error correction (FEC).

21.  U FEC tehnikama, redundantna informacija se
prenosi skupa sa orignalnom informacijom.
 Ukoliko se dio orignalnih podataka izgubi ili se
primi sa greškom, redundantna informacija se
koristi za rekonstrukciju istog.
 Najpopularniji kodovi za ispravljanje grešaka su
ciklički kodovi označeni sa notacijom (n,m).
 U ove kodove spadaju i skraćeni Hamminogvi
kodovi i Reed-Solomon kodovi.

22. ZAKLJUČAK
U ovom radu prvo je razmatran najednostavniji link point-to-point tipa.
Za postavljeni set komponenti i postavljeni set sistemskih zahtjeva,
izvršena je analiza potrebne snage izvornog signala.
Na kraju se je pristupilo posmatranju, odnosno analizi vremena uspona
da bi se verificirali svi donešeni zaključci i uzeli u obzir svi postavljeni
zahtjevi.
U drugom dijelu su obrađene šeme linijskog kodiranja koje su najpogodnije
i najčešće korištene za digitalni prenos podataka putem optičkih vlakana.
Vidjeli smo osnovnu svrhu korištenja ovakvih šema, koja se ogleda u
uvođenju redundanse.
U skladu sa ovim bilo je i govora o najčešće upotrijebljenim tehnikama
korekcije grešaka, kao što su to ARQ i FEC.