1. DÍA DA ÁRBORE
21 DE MARZO 2012

2. O 21 DE MARZO COMENZA NO HEMISFERIO NORTE A PRIMAVERA E É
UNHA DATA MOI ESPECIAL XA QUE TAMÉN CELEBRAMOS O DÍA DA
ÁRBORE.
TEMOS QUE PENSAR HOXE EN ESPECIAL, A IMPORTANCIA QUE
TEÑEN AS ÁRBOLES NAS NOSAS VIDAS, SIN ELAS NON SERÍA
POSIBLE A VIDA NA TERRA
ADEMÁIS DE PENSAR NA SÚA IMPORTANCIA TAMÉN DEBEMOS
COIDALAS E PROTEXELAS, CON PEQUENOS XESTOS COMA: non
ar rincar lle as follas, non subir nos nas súas polas, cando imos ao
par que non tir ar lixo ao chan, volver a utilizar sempr e que sexa
posible as follas de papel e ……. UN MONTÓN DE IDEAS QUE SEGURO
QUE TEDES NAS VOSAS CABECIÑAS .

3. PARA CELEBRAR ESTA DATA AS NENAS E NENOS DE 4º
PREPARARON UN CONTIÑO QUE TEN COMO PRINCIPAIS
PERSOAXES UNHAS ÁRBORES E QUE NOS QUERE DAR UNHA
ENSINANZA.
ESTADE MOI ATENTOS PARA TRATAR DE DAR CON ELA.

4. O BOSQUE DOS
LAMENTOS

5. Houbo unha vez un bosque de árbores pequeniñas
que medraban todas á vez. Foran plantadas por un
ancián labrador que coidaba de que todas
medrasen rectas e sans. Pero aquel lugar era un
sitio de fortes ventos, e as pequenas árbores
preferían evitar as molestias do aire encolléndose
e torcendo os seus madeiros e podallas.

7. O ancián, sabendo que daquel xeito non poderían
medrar ben, esforzábase en endereitalas, e adicaba
horas e horas a atar os seus finos madeiros ás
estacas e varas que plantaba xunto a cada árbore,
coa esperanza de que comprendesen que había
todo aquilo polo ben das súas amadas árbores .

9. Pero aquelas árbores caprichosas non tiñan ganas
de aguantar o vento. Daba igual que o vello lles
prometese que cando fosen altos e rectos o aire
non lles molestaría. Sempre llas apañaban para
dobrarse e retorcerse, e seguir escondéndose do
vento. Só unha daquelas árbores, unha que estaba
situada xusto no centro do bosque, esforzábase
por seguir medrando ergueita, e aguantaba con
paciencia as travesuras do molesto vento.

11. Pasaron os anos, e o vello morreu. E dende entón,
as árbores puideron medrar ao seu aire,
torcéndose e protexéndose do vento como
quixeron, sen que ninguén as molestase. Todos,
agás aquela árbore do centro do bosque, que
seguiu decidida a medrar como debía facelo unha
árbore.

13. Pero a medida que o bosque medraba, e as árbores
se facían máis grosas e robustas, comezaron a
sentir ruxidos no seu interior. As súas ramas e os
seus madeiros necesitaban seguir medrando, pero
as árbores estaban tan retorcidas que ese
crecemento imparable só lles provocaba unha dor
e sufrimento aínda maior que o que aforraran
evitando o vento. Cada día e cada noite, no
profundo do bosque, podían escoitarse os ruídos e
estalos das árbores, coma se fosen laios e
saloucos. E nos arredores comezaron a coñecer
aquel lugar como o bosque dos lamentos.

15. E era un lugar cun encanto especial, pois xusto no
centro, rodeado de miles de árbores de pouca
altura, cheas de nós e torceduras, se alzaba unha
impresionante árbore, longa e recta como
ningunha. E esa árbore, a única que nunca renxía,
seguiu medrando e medrando sen ter que
preocuparse do sempre traveso vento e as súas
amigas as brisas.

17. ENSINANZA: A IMPORTANCIA DE
ESFORZARNOS E SEGUIR OS
CONSELLOS DOS QUE MÁIS NOS
QUEREN.