More Related Content
Featured
Featured (20)
60. rocznica zdobycia Pucharu Polski przez Polonię Warszawa
- 2. 2 listopada 1952 roku Polonia Warszawa przegrała na wyjeździe ligowy mecz z Cracovią. Wynik oznaczał dla Czarnych Koszul spadek do II ligi. Dwa tygodnie po degradacji formalnie drugoligowa już Polonia rozpoczęła rozgrywki o Puchar Polski.
- 3. Jeszcze w 1950 roku w wyniku reorganizacji polskiego sportu i podporządkowaniu go władzy centralnej znikły stare historyczne nazwy klubów. Kluby przekształcono w koła sportowe przy zakładach pracy i przypisano branżowym zrzeszeniom. Zmieniono im nazwy i tradycyjne barwy. Przez prawie sześć lat Polonia tytułowana była oficjalnie Zrzeszeniem Sportowym Kolejarz Warszawa. Piłkarze nie grali w czarnych koszulkach – ustanowionym odgórnie kolorem Kolejarza były barwy bordowe. Cracovia stała się Ogniwem, Lechia Budowlanymi, Ruch Unią, a Wisła Gwardią. W miejsce zlikwidowanego Polskiego Związku Piłki Nożnej utworzono kontrolowany przez komunistyczne władze Główny Komitet Kultury Fizycznej.
- 4. W 1952 roku liga miała formułę dwóch sześciozespołowych grup. Grano w ekspresowym tempie od sierpnia do listopada. W pierwszym półroczu najlepsi polscy piłkarze przygotowywali się do igrzysk olimpijskich w Helsinkach. Zastępnikiem ligi od kwietnia do lipca był Puchar Zlotu Młodych Przodowników, z udziałem wszystkich drużyn ligowych występujących w składach bez kadrowiczów. ROZGRYWKI LIGOWE 1952
- 6. Fotografia z książki Tadeusza Morawskiego i Zbigniewa Krakowiaka „Piłkarze z Konwiktorskiej. KS Polonia Warszawa 1942-1952”
- 7. Pamiętny mecz Ruch-Polonia na trzy kolejki przed końcem sezonu 1952. Więcej na http://www.warszawa.sport.pl/blogi/ksp/2012/10/historia_meczu_ktory_pogrzebal_nas_na_ponad_40_lat/1 Fotografia z książki Tadeusza Morawskiego i Zbigniewa Krakowiaka „Piłkarze z Konwiktorskiej. KS Polonia Warszawa 1942-1952”
- 9. TABELE KOŃCOWE SEZONU 1952 GRUPA I 1.Ruch (Unia) Chorzów 12 5-2-3 19:14 2.Cracovia (Ogniwo MPK) Kraków 11 4-3-3 13:11 3.Lech (Kolejarz) Poznań 10 4-2-4 17:15 4.Lechia (Budowlani) Gdańsk 10 4-2-4 16:21 5.AKS (Budowlani) Chorzów 9 4-1-5 12:13 ------------------------------------------------- 6.Polonia (Kolejarz) Warszawa 8 3-2-5 16:19 GRUPA II ) 1.Polonia (Ogniwo) Bytom 14 5-4-1 18:7 2.Wisła (Gwardia) Kraków 12 5-2-3 11:12 3.Legia (CWKS) Warszawa 10 4-2-4 24:14 4.Wawel (OWKS) Kraków 9 2-5-3 11:11 5.Górnik Radlin 8 3-2-5 11:16 ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ - 6.ŁKS Włókniarz Łódź 7 3-1-6 9:24
- 11. Z powodu powtarzających się remontów stadionu przy ulicy Konwiktorskiej 6, Polonia w 1952 roku rozgrywała swoje mecze w roli gospodarza również na Stadionie Wojska Polskiego oraz na nieistniejącym już obiekcie Ogniwa przy al. Niepodległości 162. „Stolica” z 8 lutego 1953 roku
- 12. Rozgrywkami ligowymi objęte były także drużyny rezerw. (wycinek z dziennika „Sport”)
- 13. Polonia miała rozpocząć grę o Puchar Polski 9 listopada, jednak z powodu fatalnych warunków atmosferycznych mecz z Kolejarzem Katowice przełożono na kolejną niedzielę. W zaplanowanym terminie nie odbyło się również pierwsze spotkanie finałowe o mistrzostwo Polski pomiędzy Ruchem (Unią) Chorzów i Polonią (Ogniwem) Bytom. (wycinek z „Życia Warszawy”)
- 15. Ostateczne ligowe rozstrzygnięcia w relacji „Trybuny Ludu”
- 16. 16 listopada 1952 Polonia rozpoczęła zmagania o Puchar Polski.
- 17. 16 listopada 1952 1/16 FINAŁU PUCHARU POLSKI na boisku Kolejarza Katowice KOLEJARZ KATOWICE – POLONIA (KOLEJARZ) WARSZAWA
- 18. Pamiętający pucharowy sezon 1952 Henryk Misiak (na zdjęciu w środku) wspomina dziś, że na mecz z Kolejarzem Katowice, podobnie jak na wiele innych w tamtych czasach, piłkarze Czarnych Koszul podróżowali własnym wagonem, przyczepionym do rejsowego pociągu. – Nazywaliśmy ten nasz wagon „salonką”. Były w nim czteroosobowe przedziały z miejscami do leżenia, można było tak jechać długie godziny w dość komfortowych warunkach. Z samego meczu w Katowicach miga mi tylko niewyraźny obraz boiska – dość wyboistego i pokrytego śniegiem. Nie pamiętam natomiast żadnego gola. Wracaliśmy do Warszawy jeszcze tego samego dnia. (zdjęcie ze zbiorów Henryka Misiaka)
- 19. „Sport”
- 20. 16.11.1952 (niedziela), godzina 12, boisko przy ul. Alfreda 1 w Katowicach 1/16 finału Pucharu Polski (pierwotnie mecz zaplanowany na 9 listopada, przełożony z powodu zaśnieżonego boiska) POLONIA w składzie: Zdzisław Sosnowski (Jerzy Grom) Antoni Wołosz Andrzej Śliwa Ryszard Wolsza Andrzej Chomiczuk Leonard Szczawiński Zdzisław Wesołowski Henryk Misiak Andrzej Zelenay (Ryszard Kulesza) Jerzy Szularz Alfred Kobylański Trener Władysław Szczepaniak
- 21. W 1/8 finału Polonia zmierzyła się z Górnikiem Radlin.
- 22. 23 listopada 1952 1/8 FINAŁU PUCHARU POLSKI na stadionie Polonii przy ul. Konwiktorskiej 6 POLONIA (KOLEJARZ) WARSZAWA – GÓRNIK RADLIN
- 25. „Sportowiec”
- 26. 23.11.1952, godzina 12, stadion przy ul. Konwiktorskiej 6, 1/8 finału Pucharu Polski, widzów około 2000, „fatalna pogoda, zimno i deszcz” („Sport”) POLONIA w składzie: Zdzisław Sosnowski (Jerzy Grom) Antoni Wołosz Andrzej Śliwa Ryszard Wolsza Kazimierz Łabęda Leonard Szczawiński Zdzisław Wesołowski Henryk Misiak Marian Łącz Jerzy Szularz Alfred Kobylański Trener Władysław Szczepaniak
- 27. W ćwierćfinale na Polonię czekała drużyna, która dwa tygodnie wcześniej została wicemistrzem Polski.
- 28. 30 listopada 1952 ĆWIERĆFINAŁ PUCHARU POLSKI na stadionie Polonii przy ul. Konwiktorskiej 6 POLONIA (KOLEJARZ) WARSZAWA – POLONIA (OGNIWO) BYTOM
- 29. 30.11.1952 Kazimierz Łabęda – Polonista z Warszawy kontra Kazimierz Trampisz – Polonista z Bytomia Foto: „Sportowiec”
- 31. „Sport”
- 34. 30.11.1952, stadion przy ul. Konwiktorskiej 6, 1/4 finału Pucharu Polski, widzów 4000, „boisko twarde, pełne grud i wybojów” („Sport”) POLONIA w składzie: Zdzisław Sosnowski Antoni Wołosz Andrzej Śliwa Ryszard Wolsza Kazimierz Łabęda Leonard Szczawiński Zdzisław Wesołowski (Andrzej Zelenay) Henryk Misiak Marian Łącz Jerzy Szularz Alfred Kobylański. Trener Władysław Szczepaniak
- 35. Mecz o awans Polonii do finału Pucharu Polski odbył się na stadionie ŁKS w Łodzi.
- 36. 7 grudnia 1952 PÓŁFINAŁ PUCHARU POLSKI na stadionie ŁKS w Łodzi POLONIA (KOLEJARZ) WARSZAWA – GÓRNIK SZOMBIERKI BYTOM
- 37. O kibicach w „Expressie Wieczornym”:
- 39. Wysłannik „Życia Warszawy” relacjonował:
- 40. Ciąg dalszy:
- 44. 7.12.1952, w Łodzi na stadionie ŁKS, półfinał Pucharu Polski, -7°C POLONIA w składzie: Zdzisław Sosnowski Antoni Wołosz Andrzej Śliwa Ryszard Wolsza Kazimierz Łabęda Leonard Szczawiński Zdzisław Wesołowski Henryk Misiak Marian Łącz Jerzy Szularz Alfred Kobylański Trener Władysław Szczepaniak
- 45. Na pierwszej stronie katowickiego „Sportu” 8 grudnia 1952:
- 50. „Życie Warszawy”
- 51. „Wkrótce wiadomo było, że przeciwnikiem w finale będzie warszawska Legia. Sceptycy twierdzili, że Polonia w porównaniu z 1946 rokiem straciła wiele na odejściu Zygmunta Ochmańskiego i Tadeusza Świcarza do Legii (w 1950 roku). Karierę skończyli już Zdzisław Gierwatowski, Edward Brzozowski i Henryk Jaźnicki (ten ostatni po zakończeniu ligi w 1952, a więc tuż przed rozgrywkami o Puchar Polski – przyp. wł.). Nie było jasne, czy w finale wystąpi leczący kontuzję Henryk Borucz. Optymiści przypominali, że rok wcześniej w rozgrywkach o Puchar Polski Polonia wyeliminowała stołecznych rywali (2:2 i 3:0) i odpadła w półfinale, przegrywając z najlepszą drużyną kraju, Wisłą (1:2).” Robert Gawkowski, Warszawska Polonia. Piłkarze Czarnych Koszul 1911-2001, s. 92
- 52. DROGA CWKS I b WARSZAWA DO FINAŁU PUCHARU POLSKI 1952 5.10 Gwardia Sochaczew – CWKS Ib Warszawa 0:9 19.10 Stal Ib Zielona Góra – CWKS Ib Warszawa 2:6 1.11 CWKS Ib Warszawa – Stal Lipiny 2:1 po dogrywce 9.11 CWKS Ib Warszawa – ŁKS Włókniarz Łódź 7:1 Lotnik Warszawa – CWKS Warszawa 1:4 23.11 Górnik Zabrze – CWKS Ib Warszawa 1:2 Budowlani Gdańsk – CWKS Warszawa 3:0 30.11 CWKS Ib Warszawa – Unia Chorzów 2:1 7.12 (we Wrocławiu) Gwardia Kraków - CWKS Ib Warszawa 0:0 po 2 dogrywkach 14.12 (powtórzony) CWKS Ib Warszawa – Gwardia Kraków 1:0 po dogrywce
- 53. „Życie Warszawy”
- 54. Piłkarz Legii Janeczek w przedfinałowym komentarzu dla „Expressu wieczornego”
- 56. Marian Łącz i Alfred Kobylański na okładce „Sportowca”, grudzień 1952
- 57. Fotografia z książki „Polonia. Warszawianka. Gwardia” z cyklu „Encyklopedia piłkarska Fuji”
- 58. „Życie Warszawy”
- 59. „Życie Warszawy”
- 62. 21 grudnia 1952 (niedziela), godzina 12.00 FINAŁ PUCHARU POLSKI na stadionie Wojska Polskiego w Warszawie POLONIA (KOLEJARZ) WARSZAWA – LEGIA (CWKS) WARSZAWA
- 63. z albumu Roberta Gawkowskiego „Warszawska Polonia. Piłkarze Czarnych Koszul 1911-2001”
- 64. z albumu Roberta Gawkowskiego „Warszawska Polonia. Piłkarze Czarnych Koszul 1911-2001”
- 65. Fotografia z książki Tadeusza Morawskiego i Zbigniewa Krakowiaka „Piłkarze z Konwiktorskiej. KS Polonia Warszawa 1942-1952”
- 66. Zdjęcia z albumu Roberta Gawkowskiego „Warszawska Polonia. Piłkarze Czarnych Koszul 1911-2001”
- 67. Zdjęcie z albumu Roberta Gawkowskiego „Warszawska Polonia. Piłkarze Czarnych Koszul 1911-2001”
- 68. Zdjęcie z albumu Roberta Gawkowskiego „Warszawska Polonia. Piłkarze Czarnych Koszul 1911 – 2001”
- 69. Zdjęcie z albumu Roberta Gawkowskiego „Warszawska Polonia. Piłkarze Czarnych Koszul 1911 – 2001”
- 70. z albumu Roberta Gawkowskiego „Warszawska Polonia. Piłkarze Czarnych Koszul 1911-2001”
- 71. Zdjęcie z albumu Roberta Gawkowskiego „Warszawska Polonia. Piłkarze Czarnych Koszul 1911 – 2001”
- 72. Strzelec jedynej bramki w meczu finału Pucharu Polski 1952. Fotografia z książki Tadeusza Morawskiego i Zbigniewa Krakowiaka „Piłkarze z Konwiktorskiej. KS Polonia Warszawa 1942-1952”
- 73. Zdjęcie z albumu Roberta Gawkowskiego „Warszawska Polonia. Piłkarze Czarnych Koszul 1911 – 2001”
- 75. „Życie Warszawy”
- 77. „Sportowiec”
- 80. Kapitan Polonii Antoni Wołosz ze zdobytym trofeum w zwycięskim finale Pucharu Polski. Fotografia z książki „Polonia. Warszawianka. Gwardia” z cyklu „Encyklopedia piłkarska Fuji”
- 81. „Życie Warszawy”
- 83. 21.12.1952, niedziela, Stadion Wojska Polskiego Finał Pucharu Polski POLONIA w składzie: Henryk Borucz Antoni Wołosz Andrzej Śliwa Ryszard Wolsza Kazimierz Łabęda Leonard Szczawiński Zdzisław Wesołowski Henryk Misiak Marian Łącz (46’ Andrzej Zelenay) Jerzy Szularz Alfred Kobylański Trener Władysław Szczepaniak
- 88. – Wkroczyliście ze swoją piłką w moje zimowe królestwo – mówi Dziadek Mróz do piłkarzy Kolejarza W-wa i CWKS (od lewej Wesołowski, Korynt, Kobylański, Janeczek, Łącz, Sąsiadek, Zelenay, Misiak, Szymborski, Łabęda, Górski, Wołosz, Śliwa i dwaj bramkarze Borucz i Kłaczek. – Daję więc wam łyżwy, narty i ciepłe ubranka, abyście mogli teraz wyjechać na dobrze zasłużony wypoczynek w górach. Kilkadziesiąt lat później dziennikarz katowickiego „Sportu” przepytuje Henryka Misiaka: - Za ten Puchar Polski dostaliście jakąś nagrodę? - Uścisk ręki prezesa. Aha, jeszcze trzymetrowy kupon materiału na ubranie, kamizelkę i... tygodniowy urlop od treningów. (karykatura z „Przeglądu Sportowego” autorstwa słynnego rysownika i byłego piłkarza Czarnych Koszul Edwarda Ałaszewskiego)
- 89. „Do najbardziej wzruszonych po tym sukcesie należał Zenon Odrowąż. Dawniej piłkarz, a teraz kierownik sekcji piłki nożnej. Kilka dni przed finałem wydał oświadczenie: Spadek z ligi dopinguje nas do jeszcze większego wysiłku i jeszcze bardziej niż kiedykolwiek serca naszych zawodników biją zgodnym rytmem w jeden takt. Dziękował kibicom za doping, obiecując w imieniu zawodników, że dadzą z siebie wszystko. Kierownik sekcji po meczu długo ściskał trenera Czarnych Koszul Władysława Szczepaniaka. Obaj wzruszeni nie byli w stanie mówić. Na meczu był obecny inny dawny polonista Stanisław Maszner, wtedy będący trenerem juniorów. Miał ze sobą aparat fotograficzny i kto wie czy zdjęcia publikowane w niniejszym albumie (i reprodukowane w niniejszej prezentacji – przyp.wł.) nie są jego autorstwa. Na pewno przeżywał sukces Stanisław Frenkiel, wówczas wiceprezes klubu. Prezesem klubu był Stanisław Skoczylas, „z nadania”, wcześniej z Polonią nie związany, ale wspominany przez piłkarzy bardzo dobrze. Wraz z żoną przychodził na mecze, żywo interesując się sportowymi zmaganiami swego klubu. Kilku zawodników grało jeszcze w drużynie Mistrza Polski z 1946 roku. Na przykład obaj bramkarze: Henryk Borucz i rezerwowy Zdzisław Sosnowski; w 1952 roku nadal byli w bardzo dobrej formie. Trener Szczepaniak miał spory dylemat, którego z nich wystawić w finałowym meczu. W półfinale wystąpił Sosnowski, zastępując kontuzjowanego Borucza i wypadł znakomicie. W finale zagrał „Żyletka” i oczywiście nie zawiódł – należał do wyróżniających się w zespole”. Robert Gawkowski, Warszawska Polonia. Piłkarze Czarnych Koszul 1911-2001, s. 94
- 90. KAZIMIERZ GÓRSKI O FINALE „Później różnie się mówiło o tym spotkaniu, krążyły nawet opowieści, że został na nas wywarty nacisk by ulgowo potraktować przeciwnika i w ten sposób osłodzić mu gorycz degradacji. Albo, że nas po prostu przekupiono. Jako kapitan wojskowych kategorycznie dementuję te plotki, chcieliśmy bardzo wygrać i zdobyć puchar, trzecie trofeum jakie było do wzięcia w tym nietypowym roku. I trzecie umknęło nam sprzed nosa. Pamiętam gorącą dyskusję w szatni podczas przerwy, gorącą w dosłownym tego słowa znaczeniu, obfitowała bowiem w ostrą wymianę zdań, którą „polewaliśmy” herbatą z wrzątkiem. Na dworze panowały polarne warunki: boisko było pokryte lodem i śniegiem, porywisty zimny wiatr przeszywał na wylot. Na śliskiej nawierzchni lepiej czuli się poloniści, których dopingowała absolutna większość publiczności”. (Kazimierz Górski, Pół wieku z piłką, Warszawa 1985, s. 98)
- 91. STATYSTYKA WYSTĘPÓW POLONII W PUCHARZE POLSKI 1952 5 zwycięstw w 5 meczach bramki 19:7 STRZELCY 5 – Zdzisław Wesołowski 4 – Alfred Kobylański 3 – Henryk Misiak, Jerzy Szularz 2 – Marian Łącz 1 – Antoni Wołosz, Andrzej Zelenay LICZBA WYSTĘPÓW 5 – Alfred Kobylański, Henryk Misiak, Leonard Szczawiński, Jerzy Szularz, Andrzej Śliwa, Zdzisław Wesołowski, Ryszard Wolsza, Antoni Wołosz 4 – Kazimierz Łabęda, Marian Łącz, Zdzisław Sosnowski 3 – Andrzej Zelenay 2 – Jerzy Grom 1 – Henryk Borucz, Andrzej Chomiczuk, Ryszard Kulesza
- 92. SYLWETKI ZDOBYWCÓW PUCHARU POLSKI 1952 (cytowane z albumu R. Gawkowskiego „Warszawska Polonia. Piłkarze Czarnych Koszul 1911-2001” oraz opracowania T. Morawskiego i Z. Krakowiaka „Piłkarze z Konwiktorskiej. KS Polonia Warszawa 1942-1952”) Dla Henryka Borucza (1921-1984) sezon 1952 był przedostatnim w karierze. Grał także w 1946 roku, gdy Polonia sięgała po mistrzostwo Polski. W latach 1949-1951 bronił bramki reprezentacji Polski. Słynni Węgrzy Puskas i Kocsis łapali się za głowę, gdy ten szczupły chłopak odbijał ich potężne strzały w meczu Polska-Węgry. Węgrzy ofiarowali mu za to znakomita piłkę firmy Artex. Polonia grała później tą piłką niektóre ważne mecze. Skóra i kości, mięśni nie było widać, klatka piersiowa zapadnięta. Twarz blada, bardzo szczupła – tak charakteryzował bramkarza Czarnych Koszul Stefan Sieniarski. Wygląd fizyczny sprawił, że kibice nazywali Borucza „Żyletką”. Na boisku prezentował się niezmiennie w charakterystycznym żółtym swetrze i bez rękawic. Był bramkarzem niezwykle odważnym i ofiarnym, o rzadko spotykanym talencie. W środku obrony wystąpił Antoni Wołosz (1920-1981), zawodnik – podobnie jak Borucz – pamiętający jeszcze zdobycie mistrzostwa Polski w roku 1946. Wtedy grał w pomocy. Teraz nabrał rutyny i został kapitanem zespołu. Finałowa potyczka była jego meczem życia. Wszędobylski Wołosz był całym dyrygentem obrony i zaporą nie do przebycia. Jego rutyna i mądra gra wprowadziła tak pożądany spokój pod własną bramką – komplementowała jedna z gazet. W Czarnych Koszulach występował jeszcze przez 5 lat. Na Konwiktorskiej grał także w siatkówkę i w koszykówkę. Powoływany do reprezentacji Polski B. Wzór pracowitości i nieustępliwości. Dobry taktyk. Z wykształcenia ekonomista.
- 93. Prawym obrońcą w meczu finałowym był Andrzej Śliwa. Wychowanek Garbarni Kraków. Na Konwiktorską trafił w 1950 roku. Wzór pracowitości, niezły technicznie, dobrze grający głową, co ułatwiał mu wysoki wzrost. Nie bał się ostrej gry, choć sam walczył fair. Występował w pierwszej, drugiej i trzeciej lidze do początku lat sześćdziesiątych, zawsze serio traktując swoje obowiązki sportowe i głęboko przeżywając niepowodzenia Polonii. Najmłodszym w drużynie Czarnych Koszul był Ryszard Wolsza (1934-1988), wychowanek Polonii. Grał na prawej pomocy. Obdarzony dobrymi warunkami fizycznymi: wysoki, silny, skoczny i dobry technicznie. Potrafił łączyć sport z nauką – studiował elektronikę na Politechnice Warszawskiej. Kontuzja w 1954 roku spowodowała przedwczesne zakończenie kariery. Później pełnił funkcję dyrektora warszawskiej elektrociepłowni Siekierki. Na lewej obronie grał Kazimierz Łabęda (1922-1978). Wychowanek Polonii, występował w tej drużynie jeszcze w latach okupacji. Po wojnie znalazł się w Gdańsku, gdzie reprezentował barwy Lechii. Do Polonii wrócił w roku 1948. Nieduży, ale krzepki i masywny, pełen dynamiki, miał w sobie coś z maszyny. (…) Uderzała żywiołowa radość, którą sprawiało mu granie. Wszyscy podziwiali jego niesłychaną ambicję i żelazną kondycję, którą zawdzięczał całorocznemu uprawianiu sportu. Zimą należał do krajowej czołówki w łyżwiarstwie szybkim. Uprawiał też lekkoatletykę (ponad 6 i pół metra w skoku w dal). Grał w Polonii do połowy lat pięćdziesiątych, w 1962 roku został trenerem pierwszego, wówczas trzecioligowego zespołu, oświadczając „pracą swą chcę przywrócić klubowi jego dobre imię”.
- 94. Człowiekiem legendą wśród Polonistów stał się Leonard Szczawiński (1922-1996), pseudonim „Lolo”, uznawany za dobrego ducha Polonii. Do Czarnych Koszul trafił z Marymontu w 1948 roku, choć w piłkę grał już przed wojną. W finałowym meczu z Legią w 1952 występował ze znieczuleniem, po bolesnym urazie nogi. W pierwszym półroczu został powołany do szerokiej kadry olimpijskiej na igrzyska w Helsinkach, ale z powodów rodzinnych zrezygnował z rywalizacji. Po zakończeniu kariery piłkarskiej (w trzeciej lidze występował jeszcze po czterdziestce!) zainteresował się innymi dziedzinami sportu – nartami na śniegu i wodnymi. W 1972 roku został motorowodnym mistrzem Polski w klasie SE 850. Dla Polonii grał także w oldbojach, współprzewodniczył Kołu Seniorów, działał w zarządzie sekcji. Prawoskrzydłowym zdobywcy Pucharu Polski w 1952 roku był Zdzisław Wesołowski (1927- 1983), pseudonim „Ciuła”. Potrafił grać z powodzeniem na obu skrzydłach. Do jego zalet należała szybkość, przebojowość i opanowanie piłki w biegu. Przeszedł do historii jako zdobywca jedynej bramki w pamiętnym finale. Talent Wesołowskiego doceniono, powołując go do reprezentacji Polski (jeszcze w 1951 roku), wystąpił w niej jeden raz. Wychowanek Kolejarza Dęblin, wzmocnił Polonię po odejściu Świcarza i Ochmańskiego w 1950 roku. W 1953 roku odszedł do Staru Starachowice, gdzie grał jeszcze przez kilka sezonów. Z wykształcenia monter silników. Henryk Misiak urodził się w 1928 roku i do dziś jest mocno związany z Polonią. W finałowym spotkaniu występował na prawym łączniku. Do zespołu trafił w lutym 1952 roku z Cracovii, gdzie grę w futbol łączył z występami w ringu bokserskim. Przy Konwiktorskiej przeszedł przez wszystkie szczeble kariery trenerskiej – od opiekuna trampkarzy do szkoleniowca pierwszego zespołu. W latach pięćdziesiątych był jednym z najlepszych strzelców Czarnych Koszul, choć zaliczył także epizod jako bramkarz. Za główne atuty pana Henryka uznawano siłę fizyczną, pracowitość, ofiarność i dobry strzał.
- 95. Niezwykle barwną postacią był napastnik Marian Łącz (1921-1984). Do Polonii trafił w Łódzkiego Klubu Sportowego w roku 1950. Wzorował się na Adolfie Dymszy – został piłkarzem i aktorem w jednej osobie. O ile Dymsza większej kariery na boisku nie zrobił, o tyle „Makuś” grał widowiskowo, niekonwencjonalnie i skutecznie. W 1951 roku był królem strzelców Polonii, zdobywając 14 goli. Wspominał, że nie lubi sobotnich czy niedzielnych meczów w późne popołudnia, ponieważ ma wtedy mało czasu na charakteryzację i porządne przygotowanie się do wieczornego występu w teatrze. Bał się ostrych starć, zawsze miękki w grze – oceniała jedna z gazet. Łącz czuł się emocjonalnie związany z Polonią. Nie opuścił jej, gdy nadeszły smutne lata i spadki do niższych klas. Grał w Polonii do 1955 roku. Koledzy z zespołu wspominali go jako dobrego kolegę, obdarzonego niesamowitym poczuciem humoru. Jerzy Szularz (1924-2005) grał w drużynie mistrza Polski 1946 i był współautorem wspaniałego sukcesu w roku 1952. Przez dwa następne sezony walczył o powrót Polonii do I ligi. Wychował się w słynnej „polonijnej” kamienicy przy Górczewskiej 15 na Woli. Brał udział w rozgrywkach okupacyjnych. Był żołnierzem Armii Krajowej, obrońcą Woli i Starówki w Powstaniu Warszawskim. Na boisku – jak wspominał Stefan Sieniarski – potrafił znaleźć dla siebie takie miejsce, że zdawać się mogło, iż to nie Szularz dochodzi do piłki, ale ona do niego. Dobry drybler (…), obdarzony rzadko spotykana intuicją, świetny taktyk. Po zakończeniu kariery piłkarskiej trenował przez pewien czas pierwszy zespół, awansując z nim w 1958 roku do II ligi. Wyróżniał się wysoką kulturą osobistą i wręcz ojcowskim stosunkiem do zawodników. Lewoskrzydłowym w pamiętnym finale z 1952 roku był Alfred Kobylański (1925-2009). Pochodził z Gdańska, z zawodu był marynarzem. Bardzo szybki, potrafił mocno uderzyć piłkę. Dobrze rozumiał się z „Ciułą” Wesołowskim, obaj charakteryzowali się błyskawicznymi atakami skrzydłami, choć Kobylański w przeciwieństwie do Wesołowskiego był niewysoki i krępy. Grywał w reprezentacji Polski B. Rok po spadku z ligi opuścił Polonię i wrócił do Gdańska.
- 96. W meczu finału Pucharu Polski Andrzej Zelenay (1927-2011) pojawił się po przerwie, zmieniając Mariana Łącza. W Polonii grał przez dwanaście lat, od 1950 roku. Jego umiejętności techniczne, sposób rozdzielania piłek, dobra gra głową, instynkt strzelecki, sprawiły, że z czasem stał się mocnym punktem zespołu. Tak jak Wolsza sport łączył ze studiami na Politechnice Warszawskiej. Gdy zdobywał Puchar Polski miał już tytuł inżyniera. Dwadzieścia lat po zakończeniu kariery piłkarskiej został zastępcą kierownika sekcji piłki nożnej w Polonii. Grał nie tylko w Czarnych Koszulach, ale również w Unii Skierniewice, a później – już jako trener – prowadził zespół KS Błonianka. Na stronie klubu z Błonia widnieje o nim wspomnienie: „wyjaśnił naszym piłkarzom na czym polega futbol, nauczył ich grać, rozbudził w nich, skrywane marzenia i ambicje”. Trzeba wymienić i tych, którzy choć nie wystąpili w finałowym spotkaniu, to tworzyli zespół Polonii i byli współautorami sukcesu. Rezerwowy lewoskrzydłowy Ryszard Kulesza (1931-2008) w przerwie pamiętnego meczu pożyczył swoje korki Wesołowskiemu i dlatego do dzisiaj weterani – piłkarze Polonii żartują, że największy wkład w zwycięstwo nad Legią miał Kulesza, choć nie pojawił się na boisku. Jeden pucharowy mecz w 1952 roku zaliczył Andrzej Chomiczuk (1936-1977). Dwa lata później otrzymał powołanie do kadry narodowej juniorów. Do dziś żyją dwaj bramkarze pamiętający tamte pucharowe występy. Zdzisław Sosnowski (urodzony w 1924 roku) to także Mistrz Polski 1946 w barwach Polonii. Wystąpił w czterech pucharowych meczach 1952, zabrakło go tylko w finale. Z kolei Jerzy Grom (urodzony w 1934 roku) pojawił się na boisku dwukrotnie. Być może o pamiętnym sezonie zechcą nam opowiedzieć sami? Jerzy Grom Zdzisław Sosnowski
- 98. Dyplom Głównego Komitetu Kultury Fizycznej za zdobycie Pucharu Polski 1952 można oglądać w klubowej kawiarni "Czarna Koszula" na stadionie Polonii. Ten cenny dokument został odkupiony od prywatnego kolekcjonera przez sympatyka „Czarnych Koszul” i z okazji stulecia Polonii przekazany na rzecz klubu. Dzięki zbiórce finansowej przeprowadzonej przez Stowarzyszenie "Wielka Polonia" i wsparciu grupy "Emeriten Gang" dyplom poddany został renowacji. Dyplom GKKF jest najważniejszym dokumentem potwierdzającym zdobycie Pucharu Polski w 1952 r., ponieważ w latach 1951-1956 to GKKF, a nie Polski Związek Piłki Nożnej, organizował w Polsce rozgrywki piłkarskie. (za J.Kamiński, 100 lat KS „Polonia” Warszawa, Warszawa 2011)
- 99. „Tak jak w sezonie ligowym 1952 roku, tak i w następnych kilku latach Polonii do szczęścia brakowało zaledwie jednego punktu. Jednego punktu na wagę powrotu do I ligi w 1953 roku, utrzymania się w II lidze w 1954, awansu do II ligi w 1956 i 1957 roku. Tymczasem, zaraz po spadku z I ligi, nikomu się w najczarniejszych snach nie śniło, że drużyna z Konwiktorskiej powróci do najsilniejszych dopiero za 40 lat. Od tej pory losy Polonii przypominają już to męki mitycznego Tantala, już to bezcelowy trud Syzyfa – podsumowywał historię Czarnych Koszul Jerzy Lechowski”. Robert Gawkowski, Warszawska Polonia. Piłkarze Czarnych Koszul 1911-2001, s. 97
- 100. „Druga ligo wpuść – błagają od lewej Grom, Ignaczak, Szczawiński, Zelenay, Cehelik, Mamczak, Liszka i Gajewski” – karykatura z 1958 roku autorstwa Edwarda Ałaszewskiego.