ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΤΗΣ ΑΝΝΑΣ ΗΛΙΑΔΟΥ ΜΕ ΟΜΙΛΙΑ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΜΕΝΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΡΙΑΣ ΕΝΗΛΙΚΩΝ ΝΙΚΗΣ ΣΚΟΥΤΕΡΗ

1. 1
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ «ΗΧΗΡΟΙ
ΠΑΦΛΑΣΜΟΙ» ΤΗΣ ΑΝΝΑΣ
«Ηχηροί παφλασμοί» ο τίτλος της ποίησής της και αμέσως έρχεται στο μυαλό μας η
αίσθηση του νερού και του ήχου του. Ήχος δυνατός, ηχηρός, με έντονη δόνηση
παφλασμών, κυμάτων ή αλλιώς ορμητικών νερών, που σκάνε στην ακρογιαλιά ή που
κινούνται με δύναμη, προκαλώντας κυκλικές, ενδεχομένως, δονήσεις. Και τέτοιου είδους
δονήσεις ηχηρές είναι και η συλλογή ποίησης της Άννας, καθώς καταθέτει με έντονο
ψυχικό σθένος τους στίχους της καρδιάς της, προκαλώντας μας αυτές τις δονήσεις στις
σκέψεις μας και στη συνείδησή μας. Η συλλογή της περιλαμβάνει ποιήματα με αφιερώσεις
σε ανθρώπους σημαντικούς στη ζωή της. Στη μητέρα της, στον πατέρα της, στην ανιψιά της,
στον θείο της, στα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες, στον πρώτο της δάσκαλο, στους
πυρόπληκτους στο Μάτι. Αμέσως, αυτό μας κάνει να αντιληφθούμε τον βαθύτερο
εσωτερικό κόσμο της ποιήτριας, με τις ευαισθησίες της, τον συναισθηματισμό της, τον
σεβασμό της στον αληθινό Άνθρωπο και την ευγνωμοσύνη της απέναντι σε σημαίνοντα
άτομα στη ζωή της. Η χρήση μάλιστα υποκειμένου α’ προσώπου και ρημάτων ενεργητικής
φωνής προσφέρουν ενέργεια, αμεσότητα, ειλικρίνεια, επικοινωνία της ποιήτριας μας προς
τον άλλον, τον αναγνώστη, προβάλλοντας έτσι την ανάγκη της για μοίρασμα του εσώτερου
αθέατου κόσμου της, υπέρβαση των στενών ορίων της πραγματικότητας που ζει ή έζησε,
μεγέθυνση των αντοχών της από την αποδοχή του άλλου στις επιλογές και στις προκλήσεις
της ζωής της. Η ποίησή της είναι μια κατάθεση ζωής και ψυχής, και ο αναγνώστης
συνοδοιπόρος, φίλος, στοχαστής στο ποιητικό αυτό ταξίδι. Με λόγο λιτό και απλό,
παραθέτει αλληλουχία γεγονότων, σκέψεων, ζωγραφίζει με τις λέξεις, μας μιλά με τις
εικόνες προσφέροντάς μας μια βιωματική ποίηση, μια ρεαλιστική απεικόνιση ζητημάτων
της καθημερινής μας ζωής. Οι διαστολές του χρόνου και της μνήμης καταφέρνουν να
συγκινήσουν τον αναγνώστη, καθώς βιώνει την εσωτερική εμπειρία της ποιήτριας και το
ριπιδωτό των συναισθημάτων της. Η δημιουργός ξεκινά το ποιητικό της ταξίδι με μια
πρόκληση δέσμευσης στο όνομα της Ειρήνης και βαθύτατης επιθυμίας ν’ ασπαστεί τις
αρετές ολάκερου του κόσμου. Είναι ολοφάνερο το πόσο μεγάλη σημασία έχουν οι αξίες στη
ζωή της ποιήτριάς μας και κυρίως η αγάπη που την βιώνει στη στοργική μητέρα της, στον
καλόκαρδο, προστατευτικό πατέρα της, στον θείο της Κώστα, που σκόρπιζε το γέλιο και την
καλοσύνη του, την απλότητα και την ειλικρίνειά του. Άνθρωποι γεμάτοι αρετές γύρω της,
που έχουν νοηματοδοτήσει την ίδια τη ζωή της. Στο ποίημά της « Η Ελένη των άστρων» η
ανιψιά της φορά λουλούδια στους λευκούς της ώμους, ξεμπλέκει τις αρετές της μία μία
προκαλώντας θάμπος στον αέρα, στη θάλασσα, στα άστρα, προβάλλοντας έτσι και την
βαθύτερη επιθυμία της ποιήτριάς μας, οι άνθρωποι της γης να φέρουν στην καρδιά τους τη
λάμψη των άστρων. Νιώθουμε έτσι, ότι οι πινελιές έχουν χρώμα, όσο είναι κοντά της οι
άνθρωποι. Έντονη η εικονοπλασία της καθώς η παλέτα, τα χρώματα, ενσαρκώνουν το
φιλέρευνο πνεύμα της ποιήτριάς μας, τη ρομαντικότητα της εύθραυστης ψυχής της, την
ανάδειξη των προσωπικών και κοινωνικών σχέσεων με τους ανθρώπους του κοινωνικού
της περιβάλλοντος.
Ο έρωτας είναι διάχυτος μέσα στην ποίησή της και μάλιστα είναι έντονη η αίσθηση του
υγρού στοιχείου σε αυτόν. Βυθός ο ένας τίτλος, σαν βροχή ένας άλλος, το δάκρυ ένας

2. 2
τρίτος… κάνοντας τον αναγνώστη να ξανά επιστρέψει στον τίτλο της ποίησής της «ηχηροί
παφλασμοί» και να αντιληφθεί μια νοηματική αλληλουχία, διανθισμένη με σύμβολα. Ένας
καταγάλανος βυθός, η βροχή που βρέχει την καρδιά της δημιουργού, που μουσκεύει τη
σκέψη και τα όνειρά της, τα δάκρυα που κυλούν από τα μάτια του έρωτά της … αυτή η
χρήση του υγρού στοιχείου γενικά αποτελεί πηγή ζωής, θεραπείας, συνειδητοποίησης,
αποδοχής, ανανέωσης, αναμέτρησης με τα πιο ειλικρινή συναισθήματα του ανθρώπου, της
πραγματικής αγάπης. Μας λέει η ποιήτρια «Τη ρότα του έρωτα σαν βρεις στρίψ’ την προς
τη μεριά σου για να’ ναι πολυσήμαντη και στην καρδιά σου» και στο ποίημα «Το
ξεκούρδιστο πιάνο» γράφει « Σαν το φάλτσο τραγούδι σου τρυπάει τον έρωτά μας, σκίζει
στα δύο κάθε λογής αισθήματά μας…». Η ποιήτρια στέκεται ενώπιον του προσώπου του
έρωτά της και αναμετράται μαζί του με αμεσότητα, εκφράζοντας την υπαρξιακή της
ανησυχία, προκαλώντας τον να εξωτερικεύσει τα συναισθήματά του με ειλικρίνεια.
Κεντρίζει η Άννα συνειδήσεις και αναταράζει τις αβεβαιότητες, διατηρώντας την ανάγκη της
για αγάπη και εξύψωση της ψυχής του ανθρώπου σε αξίες και ιδανικά που
μεταλαμπαδεύουν και εγρηγορούν ψυχή και σώμα.
Στην ποίησή της η δημιουργός εκφράζει και ζητήματα κοινωνικής φύσεως. Συνυφαίνεται
έτσι η πολύπλευρη προσωπικότητα της ποιήτριας, καθώς ζητήματα κοινωνικής ζωής
αποτελούν κέντρο ενδιαφερόντων της και υπαρξιακού προβληματισμού της, προβάλλοντας
πάλι την ανάγκη της για πανανθρώπινες και οικουμενικές αξίες. «Εγώ και η Βαβέλ» είναι
ένα ποίημα αφιερωμένο στα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες. Η δημιουργός είναι η ίδια
εκπαιδευτικός και είναι φυσική η ευαισθητοποίησή της απέναντι σε αυτά τα παιδιά και το
πώς τα ίδια βιώνουν τις δυσκολίες που αισθάνονται στο σχολικό και κοινωνικό τους
περιβάλλον. Δεν νιώθουν την ανάγκη να γίνουν ξακουστά, τους αρκεί η ομορφιά που έχουν
σε κάποιες άλλες δυνατότητες… στη φωνούλα τους, στη μουσική, στην κίνηση. Η
ιδιαιτερότητα εδώ, παρουσιάζεται ως κάτι μοναδικό και όμορφο, δίνοντας την ευκαιρία
στους ενήλικες να προβληματιστούν στο κατά πόσο η Γλώσσα και τα Μαθηματικά είναι τα
μοναδικά σημαντικά στη ζωή και στην εξέλιξη , προσωπική ή επαγγελματική, του
ανθρώπου. Είναι ακόμα και η μουσική, ο χορός, η ζωγραφική… τρόποι έκφρασης και
ευχαρίστησης των παιδιών αυτών, που οφείλουμε εμείς οι ενήλικες να το σεβαστούμε και
να τους το προσφέρουμε. Μόνο τότε η αγάπη και το ενδιαφέρον, βρίσκουν το πραγματικό
τους όνομα. Στο σεβασμό και στην αποδοχή της διαφορετικότητας του άλλου. Και κει
ακριβώς φαίνεται η σπουδαιότητα και η σημαντικότητα του δασκάλου, που η ποιήτριά μας,
στο ποίημά της «ο πρώτος μου Δάσκαλος» τον θυμάται ως κοινωνό της ζωής της και του
οφείλει ένα μεγάλο ευχαριστώ. Πόσο ελπιδοφόρο και συγκινητικό μήνυμα είναι αυτό, σε
μια εποχή που ο ρόλος του εκπαιδευτικού συχνά απαξιώνεται, ενώ στην πραγματικότητα
ο Δάσκαλος αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της κοινωνίας, ειδικότερα στον τομέα της
διαμόρφωσης παιδιών με ολοκληρωμένες προσωπικότητες. Δάσκαλος - Εκπαιδευτικός
σημαίνει εκπαίδευση, μια λέξη η οποία προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό ρήμα
εκπαιδεύω που σημαίνει για την παιδική ηλικία ανατρέφω, και στη συνέχεια μορφώνω και
διαπαιδαγωγώ. Βοηθά στην οικοδόμηση ενός καλύτερου μέλλοντος για όλους τους
μαθητές παγκοσμίως. Κι αυτό η ποιήτριά μας, το αναγνωρίζει και το σέβεται, γι’ αυτό κι
ενθυμάται με αγάπη και σεβασμό τον δάσκαλό της και με το ποίημά της θέλει να τιμήσει
τον κάθε δάσκαλο που σκύβει με αγάπη και πραγματικό ενδιαφέρον πάνω στο παιδί.

3. 3
Ένα άλλο κοινωνικοταξικό φαινόμενο που διαχέεται στη ποίησή της είναι η μετανάστευση
και η προσφυγιά, οι παρατημένοι άνθρωποι μεσοπέλαγα, οι άνθρωποι που έχουν γίνει
σκλάβοι των καιρών, που τολμήσανε ένα μέλλον σε μια άλλη πατρίδα και που στο τέλος
κατέληξαν μέσα στο υγρό στοιχείο, που έγινε ο τάφος τους. Mας γράφει η ποιήτρια
«Πόλεμοι και αναταραχές ορμήσανε από νωρίς. Σκλάβοι των καιρών γινήκαμε και εμείς»
ενώ σε ένα άλλο ποίημά της διερωτάται «Αθώοι άνθρωποι. Τι κι αν έχουν ανθρωπιά;
Απανθρωπιά γιομίσαμε. Αθώα βλέμματα που ενώπιον άλλων ορκίστηκαν, πταίσματα κι αν
έκαμαν… γενήκανε καταραμένες ψυχές που μεσονυχτίς καταργήθηκαν». Με εμβριθή και
αριστοτεχνικό τρόπο η κ. Ηλιάδου ανασυνθέτει μια σκληρή πραγματικότητα, γεμάτη
αλήθειες, που τις βιώνουμε σε όλο τον πλανήτη μας πια, πόλεμοι, ανισότητες, αδικίες,
οικονομική εκμετάλλευση, πολιτικοί κρατούμενοι, ανεργία, βία, κλεψιά κ.α. Πόσο αθώοι
μπορούμε να είμαστε όλοι μας, ας αναρωτηθούμε! Αυτό ακριβώς επιζητά και η ποιήτρια
για τον αναγνώστη, να σκεφθεί και να στοχαστεί στην έννοια της αθωότητας. Η Άννα
στέκεται και με σεβασμό απέναντι σε ανθρώπους που δε δανείζουν την αξιοπρέπειά τους,
που αλλάζουν τη στάση ζωής τους και στρέφονται στο φώς, που αναγνωρίζουν τα λάθη
τους και αποζητούν τη συγχώρεση. Το ποίημά της «κόκκινα αγάλματα», είναι αφιερωμένο
με σεβασμό στους πυρόπληκτους, όπως μας γράφει. Με δυνατή εικονοπλασία, με
υπαρξιακή αγωνία, συμβολίζει τους πυρόπληκτους στο Μάτι του 2018, με αγάλματα
κόκκινα και φλογερά στην όψη, που ξεπροβάλλουν αμείλικτα μέσα από τη θάλασσα, που
καλωσορίζουν τη Θεία Δίκη στα έγκατα της Γης και γίνονται Αγάλματα Επαναστατικά. «Αν
αλόγιστη μιλιά πιτσιλίσει τη μνήμη τους, αποστέλλουν Ερινύες στο διάβα τους». Εδώ, σε
αυτό το ποίημα η δημιουργός κατορθώνει να ενσαρκώσει το λόγο που εκφέρουν οι ψυχές
αγάλματα, να σκιαγραφήσει πολιτικές ανευθυνότητες και υποσχέσεις και να σφυρηλατήσει
μία πραγματικότητα άδικου χαμού, αθώων ψυχών που δεν μπόρεσαν να υπερασπίσουν και
να προστατέψουν τον εαυτό τους και τους οικείους τους, μπροστά στη φλογερή λαίλαπα.
Επίσης, με το ποίημά της «Μερικά κομμάτια πέτρας με επιγραφές και γλυπτά» που έχει
βραβευτεί από την Unesco, προβάλει την προσωπική της οπτική σε ένα πολυσήμαντο
ιστορικό γεγονός, την αρπαγή των γλυπτών του Παρθενώνα το 1801, από τον Έλγιν, που
λεηλάτησε την Ακρόπολη, την ιστορία μας, τον αρχαίο μας πολιτισμό. Οι θησαυροί αυτοί
στάλθηκαν στη Μ. Βρετανία και κοσμούν το Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου. Η ποιήτριά
μας δείχνει τον αποτροπιασμό της για τη βέβηλη αυτή πράξη, για τον Έλγιν, γνωστός ως ο
«κλέφτης μαρμάρων» που λήστεψε σπουδαία μνημεία του παρελθόντος μας, για
προσωπικό του όφελος. «Τη ζοφερή κενοδοξία του να ικανοποιήσει» μας γράφει «ανηλεώς
τον Παρθενώνα βανδαλίζει» και πιο κάτω «Το Δωδεκάθεο απορεί, Τα Παναθήναια
εκλείπουν, Το γάλαζιο του Ουρανού εκλιπαρεί και η Καρυάτιδα στρέφεται στον Έλγιν
ρωτώντας κυνικά «Ως πότε θα’ μαι εδώ στην Ξενιτιά;».
Αγαπητοί μου, Το σύνολο των ποιημάτων της κ. Ηλιάδου, είναι μια κατάθεση ψυχής, είναι
φωνές που εκλιπαρούν, που νουθετούν, που αφουγκράζονται τον Άλλον και
συμπαρίστανται μαζί του. Μας προβάλει ζητήματα ηθικής, κοινωνικής και ιστορική
φύσεως, με θάρρος εκφράζει τον εσώτερο κόσμο της, προβάλλοντας το φιλεύρενο πνεύμα
της, αναδεικνύοντας προσωπικά και συλλογικά προβλήματα. Ο Αριστοτέλης, ο Αρχαίος
Έλληνας φιλόσοφος είπε για την ποίηση ότι είναι πιο φιλοσοφική και πιο σπουδαία από
την ιστορία, επειδή η ποίηση μιλάει περισσότερο για το όλον ενώ η ιστορία για το
συγκεκριμένο. Και η ποιήτρια Άννα προσφέρει ωδές που εξυψώνουν την ψυχή του

4. 4
ανθρώπου, το νου του, την καρδιά του, μιλώντας του για την ίδια τη ζωή στο πέρασμα του
χρόνου, της μνήμης, της εμπειρικής προσέγγισης γεγονότων και καταστάσεων. Στέκομαι με
θαυμασμό κι εναγκαλίζω την πρώτη της εμφάνιση στο χώρο της λογοτεχνίας κι εύχομαι η
ποίησή της να αποτελέσει ταξίδι ψυχικής μέθεξης και εσωτερικευμένης γαλήνης του κάθε
αναγνώστη, ταξίδι ισόρροπου σκεπτικισμού και πράξη θάρρους σε αποφάσεις του.
Καλοτάξιδο από καρδιάς!
Σας ευχαριστώ!
© Νίκη Σκουτέρη