Piyo de sawah hond

1. Piyo
Het leven van een sawah-hond

2. Ze is geboren op een sawah in Bali.
Piyo, betrad de wereld voor het eerst in een stal tussen
de koeien van bapak en ibu Ana.
Samen met haar moeder Kobi, zuster en twee broertjes
groeide ze op tussen de rijstvelden van Peguyangan.
Ze renden, stoeiden naar hartelust, vaak bestraffend
toegesproken door bapak Ana omdat ze zijn jonge
aanplant niet ontzagen.
Kobi leerden we reeds kennen toen we in mei 2011 een
huis in Peguyangan, een streek net buiten
Denpasar, betrokken. Ze was mager en schichtig, wilde
graag aandacht maar durfde niet zo goed.
We informeerden in de kampung van wie de hond
was, die altijd rondom het huis zwierf. Hoorden dat
bapak- en ibu Ana, die de sawah naast ons huurhuisje
bewerkten, hun baasjes waren. Van hun hoorden we dat
Kobi op dat moment 4 jaar oud was en reeds 2 maal een
nest puppies op de wereld heeft gezet.
Terwijl we haar vanaf onze aankomst dagelijks eten
gaven, brak het ijs en konden we ons geen
trouwer, waakzamer en dankbaarder hond wensen.
Begin juli 2011 werden Piyo, haar broer Powi, no-name en no-name uit Kobi
geboren.
Laatstgenoemden hebben heel snel een ander tehuis gevonden.
Piyo heeft witte pootjes, staart met een wit puntje en altijd een triest
snoetje... maar owee, ze is slim en erg stout.
Dit in tegenstelling tot haar broertje Powi. Deze vindt alles wel goed. Eten en
slapen en omdat hij snel groter was dan zijn zuster, probeerde hij zijn zusje
te intimideren als we hun eten brachten. Ze liet zich dan verdrijven en keek
ons met die treurige ogen aan: Kijk nou dan wattie doet!

3. Powi het witte broertje van Piyo is echt een tegenpool van haar.
Weinig ondernemend, loopt steeds zijn moeder achterna die op haar beurt
steeds haar dochter terug moet halen.
Als we „s ochtends van onze veranda over de sawah heen keken zien we vaak
het witte puntje van een bruine staart zich voortbewegend, zwevend boven de
rijst-plantjes : Piyo is weer op verkenningstocht.
Zij was ook de volgende kostgangster na Kobi die mee kwam eten.
Powi was toen nog niet zover. Om over het gammele bambu-bruggetje naar ons
huis te komen was nog iets te veel gevraagd.
Uiteindelijk lukte het hem wel, maar niet zonder dat hij een paar keer in de
sloot was gevallen.
Van dat moment af hadden we 3 kostgangers, Kobi, Piyo en Powi.
De tijd vloog voorbij. Inmiddels waren de hondjes honden geworden. Flinke volwassen
honden. De jonkies werden geslachtsrijp en dat had consequenties.
Naar verwachting zou het dan de derde worp van Kobi worden en wellicht de eerste
van Piyo, terwijl Powi op zijn beurt, de buurt onveilig zou gaan maken.
Het werd tijd voor een gesprek met bapak en ibu Ana.
Wat is er gebeurd met de andere puppies van Kobi?
Volgens bapak Ana hebben de mannetjes wel een tehuis gevonden in de buurt of in
zijn kampung in Tabanan. Echter noemde hij ook dat vele honden in zijn kampung
vergiftigd werden omdat de eigenaren bang zijn dat ze verantwoordelijk werden
gesteld voor rabiës besmettingen van bezoekende toeristen.
Vrouwtjes puppies werden vaak “dibuang”, weggedaan. Wat dat betekende en of het
zijn hondjes overkwam liet hij in het midden.
Het is voorspelbaar wat er met de volgende aanwas zou gaan gebeuren, het leven van
een rijstplanter is een hard en sober leven. Meer monden zijn niet te voeden.
Bapak Ana ging er dankbaar mee akkoord om zijn honden te laten steriliseren.
Een team van BAWA (Bali Animal Welfare Association) is langs geweest en heeft de
beide vrouwtjes en het mannetje gesteriliseerd. Dit gebeurde in onze, als
operatiekamer ingerichte, eetkamer. Tegelijkertijd werden ze ingeënt tegen rabiës
en andere ziektes.
De hele straat liep binnen om een blik/foto van de operaties te nemen.

4. Na deze, voor de honden ingrijpend gebeurtenis, was het
vertrouwen in ons weg.
Gelukkig werd het tijdens de opvolgende weken beter. Powi was de
eerste die wat vrijer werd en daarna volgden de beide meisjes.
We lieten daarom het hek open zodat ze zagen dat ze te allen tijde
weg kunnen gaan.
De tijd heelt alle wonden en langzamerhand werd het weer normaal.
Soms sliepen ze binnen het hek, vooral als ze dachten dat het zou
gaan regenen, maar vaker waren ze buiten. Vooral Piyo en haar
moeder gingen vaak samen op stap, in de kampung of op de sawah.
Powi vond alles best en lag thuis bij zijn baasjes of bij ons.
Echter met etenstijd omstreeks 5 uur „s middags was eenieder
present met hun snoeten gericht op de keukendeur.
Na het diner stoeiden ze wat en liepen ze gezamelijk het terrein af.
We zagen ze even later op de sawah dollen. Later op de avond
kwamen Kobi en Piyo terug en sliepen ze voor of binnen de poort die
om 10 uur dicht ging. Meestal sliep Powi dan bij zijn baasjes een
paar straten verder.
Als de zon weer opkwam en het hek ging open was het altijd Piyo die tegen me
opsprong om me te begroeten, dartelend en stoeiend. Erg aanstekelijk voor Kobi
die dan ook wat dansjes maakt. Powi liet zich dan gelden met een donker gebrom en
wat rondjes om de gekkerds heen.
Helaas zijn er ook mindere momenten geweest. Deze kwamen als we, na periodes
van 5 maanden in Bali, teruggingen naar ons huis in Kranenburg (D). Moesten dan
voor 2 a 3 maanden afscheid nemen.
We stopten hun baasjes dan wat geld toe om wat beter eten voor hun honden te
kunnen kopen en hoopten er het beste van.
Maar bij terugkomst in Peguyangan komt ons het welkomstcommitté tegemoet en
om niet alleen hun staarten te kwispelen maar met hun hele achterwerkjes. Als de
eerste drukte voorbij is loopt Kobi bij ons weg waarbij ze af en toe omkijkt: “Laten
jullie ons straks weer achter?!”

5. Het is 1 juli 2013. Onze twee dochters en enige kleinzoon van 11 zullen
hun vakantie van 3 weken bij ons op Bali doorbrengen.
Ophalen op het vliegveld Ngurah Rai en samen terugrijden naar Denpasar
ging wonderlijk genoeg zonder de gebruikelijke opstoppingen.
Kobi, Piyo en Powi stonden al te wachten, immers ze hadden nog hun
avondmaal te goed.
Een beetje onwennig draaiden de hondjes om de nieuwe gasten heen maar
het ijs is snel gebroken.
“Opa, Piyo gaat op haar achterpoten staan zoals ze dat bij jou doet, ik
pak dan haar voorpoten. Kobi doet dat ook al maar Powi bromt alleen een
beetje.” of “Opa wie vind je de liefste hond en wie de slimste hond” Zijn
keuze was al te duidelijk.
In deze 3 weken is er een innige vriendschap ontstaan tussen Jarron en
de hondjes, vooral met Piyo.
Het afscheid was moeilijk en zelfs toen we net de auto in wilden stappen
voor de rit naar Ngurah Rai, moest Jarron nogmaals knuffelen wat
noodzaakte dat hij zich nogmaals moest wassen voor we vertrokken.
De rust is wedergekeerd en de alledaagse zaken worden weer opgepakt.
Kobi wil niet meer op de foto.
Telkens als ze het geluidje van
de camera hoort loopt ze weg.
Ze is wat schichtig de laatste
tijd. Schrikt even als je haar
aanraakt maar als ze je dan
aankijkt is ze gerust.
Ik wacht maar af, de tijd zal
het leren.

6. Het is de maandagavond van 29juli 2013.
De hondjes hebben gegeten. Kobi en Powi zijn waarschijnlijk naar hun baasjes gegaan.
Piyo is gebleven en wilde niet naar buiten. Nadat de poort gesloten was en voordat we gingen slapen keek ik nog even
langs de kier naast de achterdeur en zag dat Piyo vlak bij die achterdeur lag, wat ze nooit eerder heeft gedaan.
Meestal sliep ze midden op de achterplaats naast de auto of op het voorportaal.
Toen ik de poort, „s ochtends om 5:00 uur, op een kier opende, wilde ze ook niet weg wat ze de vorige keren, als ze
binnen heeft geslapen wel deed, om later terug te komen met haar moeder en broertje.
Werd ook niet begroet zoals meestal en toen ik even later keek is ze toch weggegaan.
„s Avonds was Piyo er niet toen Kobi en Piyo kwamen eten. Is nog nooit eerder gebeurd. Maar zou kunnen dat ze nu
bij haar baasje is gebleven.
De volgende dag, woensdag, geen spoor van Piyo. Meestal lopen de drie mee als we met de auto van huis gingen en als
we terugkwamen sprongen Piyo en Kobi zo over het muurtje van hun baasje heen om ons naar huis te escorteren.
Powi lukt het niet om over de muur te springen en moest dus omlopen.
Ik sprak bapak Ana. “Nee Piyo heeft niet thuis geslapen en ik dacht dat ze bij jullie was”.
Beter wetende uitte ik de hoop dat zij weer op zou duiken maar bapak Ana was er stellig in “Tidak mungkin Piyo akan
kembali lagi!” ... Het is niet waarschijnlijk dat Piyo weer terug zal keren.
Op een eiland waar mooie honden met witte pootjes en zwart bekkie weleens worden geofferd bij Balinese
“upacara‟s” of het feit dat voor vele bewoners in Bali, hondenvlees als lekkernij beschouwen, wordt het duidelijk wat
ermee bedoeld wordt.
Kunnen het nog niet aanvaarden...........
Het is een week geleden dat we Piyo voor het laatst gezien
hebben.
“Piyo sudah jalan ke surga” „is al naar de hemel‟ volgens
bapak Ana.
Kobi stoeit niet meer met Powi, is onrustig en zoekt steeds
naar haar stapmaatje. Ze eet nauwelijks, is van slag...
moedertje, ik begrijp het ...het is zwaar om afscheid te
moeten nemen van je zoveelste kind..
Maar eens zul je ze weer terugzien, heb geduld....
Lieve Piyo, je bent veel te vroeg weggegaan, maar we
wensen je een goede reis naar de eeuwige sawah-velden.....