1. ՀՈՎՀԱՆՆԵՍ ԹՈՒՄԱՆՅԱՆԻ
ԱՄԵՆԱՄՈՏ ԸՆԿԵՐԸ

2. ԵՐԿՈՒ Սև ԱՄՊ

Կարդացել ենք Հովհաննես Թումանյանի
<<Երկու սև ամպ>>
բանաստեղծությունը:Դուրներս
եկավ…Թումանյանը բանաստեղծությունով
ուզում էր հասկացնել մեզ,որ իր կյանքում եղել
է մի մարդ ով եղել է իր կողքին,միշտ եղել
թիկունքի հետևը,և այդ մարդը շատ թանկ է իր
համար:Միշտ մի գործը միասին են սկսել և
ավարտել…մի խոսքով մեզ մնում էր պարզել
թէ ով էր այդ մարդը?

3. 
Փնտրում էին
փնտրու~~~մ…Հանրագիտարաններում,սոցիալ
ական ցանցերում,հարց ու փորձ էինք անում մեր
ծնողներին,ընկերներին,ուսուցիչներին,պատահ
ական անցորտներին…և բոլորը տալիս էին մեկի
անունը…այդ մարդը փաստորեն`<<Ղազարոս
Աղայանն էր>>:Ճիշտն ասած սկզբից զարմացած
էինք,քանզի երբեք չեինք մտածի,որ Ղազարոս
Աղայանը կարող է լինել Հովհաննես
Թումանյանի ամենամոտիկ ու
ամենահավատարիմ ընկերը..մի խոսքով մեկին
չհավատացինք մյուսին չհավատացինք,բայց
բոլորը ասում էին ,որ այդ մարդը Ղազարոս
Աղայանն է:

4. Հ.ԹՈՒՄԱՆՅԱՆԻ ԴՍՏԵՐ ՆՎԱՐԴԻ
ՀՈՒՇԵՐԻՑ

Ղազարոս Աղայանը և Պերճ
Պռոշյանը գժտված էին և
տարիներով իրարից խռով:
Հայրիկը շատ էր ուզում նրանց
հաշտեցնել: Մի կիրակի
օր, առավոտը, Պռոշյանը հյուր է
գալիս Թումանյանին, և այդ
օրը, ինչպես միշտ, Աղայանը
ճաշին պետք է լիներ
Թումանյանի մոտ: Թումանյանը
Պռոշյանին զբաղեցնում է մինչև
ճաշի ժամը, ու Ղ.Աղայանը գալիս
է: Ճաշում են միասին և այդ օրը
երեքով միասին նկարվում
են, հաշտությունը
հավերժացնում այդ
լուսանկարով:

5. ՀԵՏԱՔՐՔԻՐ ԴՐՎԱԳ Հ. ԹՈՒՄԱՆՅԱՆԻ և Ղ.
ԱՂԱՅԱՆԻ ԿՅԱՆՔԻՑ

1900-ական թթ. սկզբներին սրվել էին հայթաթարական հարաբերությունները: Թումանյանը,
իր հետ վերցնելով ամենամտերիմ ընկերոջը՝
Ղազարոս Աղայանին, գնում է Ելիզավետպոլի
նահանգի Ղազախ գավառ՝ բանակցությունների:
Կողմերից ոչ մեկը չի ուզում զիջել: Թուրքերից մեկն
առաջարկում է. «Թող ձեզնից մեկը կոխ բռնի մեր
փահլևանի հետ: Թե դուք հաղթեք` ձեր ուզածով
լինի, թե մենք՝ մեր ուզածով»: Խեղճ Թումանյանը,
որ մի նրբիրան մարդ էր, անհանգստանում է: Բայց
անմջապես տեղից կանգնում է հաղթահասակ
Աղայանը և թավ մորուքն սպառնագին առաջ ցցելով
ասում. «Բերեք ձեր փահլևանին»:

6. 
Մեյդան են բերում մի
ջլապինդ հսկայի: Սկսվում
է մենամարտը:
Հուզմունքից քրտնաթոր
Թումանյանը մի գլուխ
բացականչում էշ. «Ղազար
ջան կեռ տուր, Ղազար
ջան կեռ տուր...»,
Աղայանի համբերությունը
հատնում է. «Դե հերիք է,
էլի, Հովհաննես, դու
ինձանից վեր գցած թուրք
ուզի»: Ասում է Ղազարն ու
գետնով տալիս թուրքին:

7. 
Նյութը պարաստեցին
9-3 դասարանի սովորողներ`Ամիրխանյան
Հովհաննեսը,Ջնոզյան Հարությունը և
Ավագյան Արթուրը