Mgła - ebook

Niniejsza darmowa publikacja zawiera jedynie fragment
pełnej wersji całej publikacji.
Aby przeczytać ten tytuł w pełnej wersji kliknij tutaj.
Niniejsza publikacja może być kopiowana, oraz dowolnie
rozprowadzana tylko i wyłącznie w formie dostarczonej przez
NetPress Digital Sp. z o.o., operatora sklepu na którym można
nabyć niniejszy tytuł w pełnej wersji. Zabronione są
jakiekolwiek zmiany w zawartości publikacji bez pisemnej zgody
NetPress oraz wydawcy niniejszej publikacji. Zabrania się jej
od-sprzedaży, zgodnie z regulaminem serwisu.
Pełna wersja niniejszej publikacji jest do nabycia w sklepie
internetowym Salon Cyfrowych Publikacji ePartnerzy.com.

Dla
Jima i Maureen,
a także dla Todda i Marthy
– mej Rodziny!

ROZDZIAŁ PIERWSZY
Półwysep Beara, Irlandia południowo-zachodnia
4:45 po południu czasu lokalnego
25 sierpnia
Lizzie Rush znieruchomiała przy swym stoliku
w sąsiedztwie kominka, by kątem oka przypatry-
wać się mężczyźnie – wysokiemu, o bujnej
czuprynie – który wszedł właśnie stanowczym
krokiem do wioskowego pubu, zatrzaskując za
sobą drzwi przed silnym wiatrem i ulewą, od kilku
godzin szalejącymi nad całym południowo-zachod-
nim wybrzeżem Irlandii. Miał na sobie wytworny
płaszcz, przez którego rozchylone poły widać było
ciemnobrązowy sweter, niemal przylegający do
płaskiego brzucha, a także brązowe spodnie
i skórzane półbuty, odpowiednie do wędrówek po
rozsianych na całym półwyspie Beara wzgórzach.
Ale stan tego obuwia, nieskalanego żadnym błotem
ani bydlęcym nawozem, świadczył o tym, że
przybyły dopiero się do wędrówek sposobił.
Lizzie zdążyła już się przyjrzeć kilkunastu
miejscowym rybakom i farmerom, którzy

w ubłoconych butach i przemoczonej odzieży dot-
arli do pubu, by się schronić przed słotą
i pokrzepić piwem lub kawą. Na nowo przybyłego
nie zwracali uwagi, podobnie jak nie zareagował
na jego pojawienie się łaciaty, brązowo-biały span-
iel, rozłożony na podmurówce kominka. Pies
należał do barmana i zapewne był przyzwyczajony
do stałego wchodzenia i wychodzenia gości.
Lizzie dopiła którąś już z rzędu filiżankę mocnej
kawy. Miała za sobą długi, męczący dzień. Nocą
przyleciała z Bostonu do Dublina, zgłosiła się do
należącego do jej kuzynów hoteliku i stoczyła
walkę z ogarniającą ją pokusą zatrzymania się
w nim. Jednak po kilku godzinach powróciła na lot-
nisko i wsiadła w samolot lokalnej linii lotniczej,
którym poleciała do stolicy maleńkiego hrabstwa
Kerry, skąd w deszczu i wichurze dotarła samocho-
dem do tej spokojnej wioski położonej nad zatoką
Kenmare.
Odsunęła od siebie opróżnioną filiżankę i powró-
ciła do lektury pięknie ilustrowanego zbioru ir-
landzkich baśni ludowych. Wiedziała jednak
dobrze z doświadczenia, że nie może się tej
lekturze i pojadaniu jagodzianek oddać bez reszty,
musi zwracać uwagę na to, co się dzieje w jej bez-
pośrednim otoczeniu. Obserwując podchodzącego
5/75

do baru przybysza, uświadomiła sobie, że może on
mieć przy sobie jakąś broń – pistolet albo nóż –
schowaną pod luźno rozpiętym płaszczem.
Równie dobrze może też być zamożnym turystą,
który zapragnął posmakować wiejskich atrakcji.
Barman, jasnowłosy Irlandczyk nazwiskiem Ed-
die O’Shea, powitał nowego gościa z promiennym
uśmiechem, pod którym dawało się dojrzeć
niejakie zaskoczenie: – Czyżby to lord Will czynił
mi ten zaszczyt?
Lord Will.
Lizzie niemal przymusiła się do tego, by odwrócić
kolejną stronę książki.
– Hello, Eddie – nowo przybyły wdarł się
w środek powitalnej formuły grzecznościowej. Wy-
powiedział te słowa z akcentem charak-
terystycznym dla ludzi należących do brytyjskiej
elity.
Eddie przesunął po blacie baru napełniony pi-
wem kufel w stronę gościa i zagadnął
z uśmiechem:
– Nie zjechał pan tu, do Irlandii, tylko po to, by
zagrać w golfa?
– W każdym razie nie zrobiłbym tego dzisiaj –
odparł przybysz.
6/75

Lizzie wpatrywała się uważnie w ilustrację przed-
stawiającą idylliczną farmę irlandzką z pasącymi
się owieczkami. Wśród najgorszych sytuacji, jakie
w swych przewidywaniach brała pod uwagę, było
pojawienie się Williama Arthura Davenporta w tej
samej irlandzkiej wiosce i w tym samym pubie,
w których ona teraz się znajdowała.
Z wielkim skupieniem wpatrywała się w akwarelę
– różową jutrzenkę rozpościerającą się nad
zielonymi wzgórzami, purpurowe osty rozkwitłe
wzdłuż polnej ścieżki oraz zwodnicze uśmiechy na
twarzach wróżek. Ilustratorką książki była Keira
Sullivan, bostońska plastyczka i badaczka folkloru,
pochodząca z irlandzkiej rodziny. Lizzie miała ją
niebawem poznać, a wiedziała, że Keira jest uczu-
ciowo związana z Simonem Cahillem, agentem
FBI.
I to właśnie Simon spowodował, że Lizzie zn-
alazła się w Irlandii. Lizzie dowiedziała się, że
oboje – Keira i Simon – podróżowali latem po
półwyspie Beara. Keira malowała i zbierała ludowe
klechdy. Mimo iż Lizzie nie lubiła zakłócać spokoju
zakochanym, zdawała sobie sprawę, że tym razem
nie da się tego uniknąć. Musiała przystąpić do dzi-
ałania, zanim Norman Estabrook zacznie stanowić
7/75

śmiertelne zagrożenie dla Simona i jego szefa,
dyrektora FBI, Johna Marcha.
Norman zabiłby także Lizzie, gdyby się dowiedzi-
ał, jaką rolę odgrywała w dochodzeniach prowad-
zonych przez FBI w sprawie jego nielegalnych dzi-
ałań w ostatnim roku. Dochodzenia te doprowadz-
iły przed dwoma miesiącami do jego aresztowania
pod zarzutem prania brudnych pieniędzy i wspier-
ania międzynarodowych transakcji handlu
narkotykami. Nie ulegało wątpliwości, że Norman
Estabrook stanie przed sądem i trafi do więzienia.
Obecnie pozostawał w areszcie domowym – za-
brano mu paszport, wpłacił olbrzymią kaucję
i rezydował na swym ranczo w Montanie pod
ścisłym nadzorem elektronicznym. Ale to nie mo-
gło trwać wiecznie. Chodziły słuchy, że dogaduje
się z federalnymi oskarżycielami co do warunków
umożliwiających mu uwolnienie. A jeśliby do
takiego układu doszło, Lizzie wolałaby nie myśleć
o losie tych, którzy w przekonaniu Estabrooka dop-
uścili się wobec niego zdrady: Simona Cahilla,
Johna Marcha i ich anonimowego informatora,
czyli – o swym własnym losie.
Kiedy zdecydowała się polecieć do Irlandii
i porozmawiać w cztery oczy z Simonem,
wymyśliła sobie historyjkę mającą wytłumaczyć
8/75

przyczyny jej pojawienia się na półwyspie Beara.
Była to opowiastka po części prawdziwa.
Lizzie nie ufała niebezpiecznemu, przystojnemu,
brytyjskiemu przyjacielowi Simona, również
przybyłemu do Irlandii. W żadnym razie nie
chciałaby się znaleźć w zasięgu radarów Willa
Davenporta. Postanowiła więc udawać małą,
naiwną wróżkę. Albo też szarą mróweczkę.
Mrówka potrafi skryć się w szczelinie podłogi i po-
zostać niewidoczna dla mężczyzny przy barze.
O Davenporcie wywiedziała się sporo. Był młod-
szym synem brytyjskiego para, markiza czy kogoś
w tym rodzaju – nie zapamiętała dokładnie tytułów.
Jego starszy brat, Peter, zawiadywał posiadłością
należącą od pięciuset lat do ich rodu, położoną
w północnej Anglii, a młodsza od Willa siostra, Ara-
bella, projektowała w Londynie stroje ślubne. Ma-
jący trzydzieści pięć lat Will był właścicielem kilku
posiadłości w Anglii i Szkocji oraz biura w Lon-
dynie, w kamienicy, której wnętrza inkrustowane
były kością słoniową.
Jakieś dwa lata temu zrezygnował nagle
z błyskotliwej kariery w Special Air Service (SAS),
by zająć się pomnażaniem swej fortuny. Lizzie
podejrzewała jednak, że pracę w SAS zamienił na
pracę w SIS, Secret Intelligence Service –
9/75

brytyjskim wywiadzie, powszechnie określanym
mianem MI6.
Lizzie niepostrzeżenie wsunęła kosmyk swych
ciemnych włosów pod czerwoną chusteczkę. „O
tak, widziałem tę kobietę w pubie. Miała na głowie
czerwoną chusteczkę, ubrana była na sportowo”.
Jeśli jej sprawy w Irlandii przybiorą zły obrót, na
co się zanosiło, odnalezienie jej nie sprawi kło-
potów nikomu, włącznie z FBI, irlandzką policją,
zwaną garda, i MI6.
Lizzie nadziała na widelczyk ostatni kawałek ja-
godzianki. Siedziała tyłem do ściany, zwrócona
twarzą ku wnętrzu pubu. Kiedy miała trzynaście
lat, ojciec udzielił jej cennej rady: „Trudno będzie
komukolwiek ugodzić cię niespodziewanie w plecy,
jeśli będziesz miała za nimi ścianę. I będziesz mi-
ała pewną szansę obronić się, jeśli ktoś będzie
próbował ugodzić cię w serce. Zobaczysz zbliża-
jącego się napastnika”. Przygotowywał Lizzie –
swe jedyne dziecko – do stawienia czoła wszelakim
zagrożeniom. Ona jednak pragnęła wieść błogi
i bezpieczny żywot. Nawet tego popołudnia
chciałaby być kimś, kto w irlandzkim pubie znalazł
schronienie przed deszczem i wiatrem, i nie za-
stanawiać się, czy do tego pubu nie wkroczył
w tym momencie zabójca poszukujący właśnie jej.
10/75

Piwosze zasiadający przy sąsiednich stolikach
rozmawiali z ożywieniem. Mówili z miejscowym,
charakterystycznym dla zachodniej części hrabst-
wa Cork akcentem. Lizzie przy swym stoliku, sam-
otna także w ich kraju, podziwiała zażyłość, jaka
panowała między nimi – możliwa jedynie między
ludźmi, którzy całe życie spędzają we własnym
kręgu. Lizzie była osamotniona z wyboru przez
większą część tego roku – przynajmniej do chwili,
w której otarła się o sprawy Normana Estabrooka
i FBI.
– Miałem nadzieję, że spotkam tu Keirę – w głosie
Willa Davenporta Lizzie usłyszała leciutki ton
zaniepokojenia.
Chciał spotkać Keirę? A dlaczego nie wspomina
o Simonie? Zagłębiła się w krześle i pochyliła nad
psem; jego sierść była rozgrzana ciepłem bijącym
z kominka. Coś się tu nie składało.
Eddie podsunął gościowi kolejny napełniony
kufel.
– Keira pojechała dziś do Allihies w związku z tą
starą opowieścią. Tą o trzech braciach i kami-
ennym aniele. Już raz narobiła sobie przez nią kło-
potów, chyba się to nie powtórzy, co?
11/75

– Zajechałem do Allihies po drodze – odpowiedzi-
ał Davenport. – Nie było jej, ale to nie ta klechda
mnie tam sprowadziła.
– Keira zamierzała odwiedzić muzeum, które ot-
warto w starym kościele kornwalijskim – Eddie
spojrzał znacząco na Davenporta i dodał: – A dwór
wzniesiony przez dawnych brytyjskich właścicieli
zamieniono na luksusowy hotel.
Brytyjczyk nie połknął haczyka: – Wszystko się
zmienia.
– Tak, wszystko, niekiedy na lepsze. Ale stare
czasy – nigdy.
– Na kiedy Keira zapowiedziała swój powrót?
– Myślę, że powinna wrócić lada chwila, przed
nocą. Ta zasłyszana przez nią opowieść ściąga tu
przez całe lato istne roje turystów. – Przechodząc
z tacą obok stolika Lizzie, rzucił jej znaczące
spojrzenie: – Każdemu z nich roi się, że to on odna-
jdzie kamiennego anioła.
– Przyjmijmy, że takowy istnieje.
Irlandczyk wzruszył ramionami i bez słowa roz-
stawiał kufle na stolikach, przed gośćmi. Lizzie
była przekonana, że oni obaj – barman i Will
Davenport – odegrali istotną rolę w zidenty-
fikowaniu seryjnego zabójcy, który nabrał zbrod-
niczej obsesji pod wpływem opowieści zapisanej
12/75

przez Keirę. Działo się to przed dwoma
miesiącami, kiedy wydawało się, że Simon w żaden
sposób nie będzie wmieszany w zatrzymanie
Normana.
W czasie gdy Eddie roznosił po sali kufle, Daven-
port podszedł do kominka, przypatrując się Lizzie.
Była przyzwyczajona do przebywania w męskim
otoczeniu – pracowała jako przełożona recepcjon-
istów i przewodników wycieczek zatrudnionych
w sieci piętnastu wytwornych hoteli, należącej do
jej rodziny, a wzrastała wraz z czterema kuzynami
z rodziny Rushów, którzy mieli już po trzydzieści
kilka lat. Wszyscy oni byli bezpośredni w sposobie
bycia, jednak pod uważnym spojrzeniem
Brytyjczyka Lizzie odczuła niejakie zmieszanie.
Wyróżniał się on męską urodą tak niepowszednią,
że nawet najbardziej niezależna kobieta mogła
ulec pokusie fantazjowania na temat księcia
z bajki, który oto przybywa, by służyć jej pomocą.
Lizzie odrzuciła precz tę pokusę. Nie godzi się na
żadnego księcia z bajki. Ani teraz, ani nigdy.
Spojrzał na leżącą przed nią książkę, otwartą na
stronie z ilustracją baśniowej farmy.
– To taką Irlandię pragnie pani tu odnaleźć? – za-
gadnął. – Irlandię czarodziejek, domków krytych
strzechą i wypielęgnowanych ogródków?
13/75

Lizzie zauważyła, że jego źrenice mają kolor
orzechowy, z domieszką błękitu, zieleni i złota, co
powoduje zmiany ich odcieni w zależności od kąta
padania światła. Uśmiechnęła się: – Być może
odnalazłam taką właśnie Irlandię.
– A wierzy pani w baśniowe ludki?
– Mam umysł otwarty na wszelkie różnorodności.
Keira Sullivan jest świetną plastyczką. Słyszałam,
jak pan rozmawiał o niej z barmanem. I dowiedzi-
ałam się, że pan ją zna.
– Poznaliśmy się wczesnym latem tego roku. Pani
kupiła sobie jej książkę?
– Tak. Dziś po południu, w Kenmare.
To nie była prawda. Młodziutka kuzynka Keiry,
Fiona O’Reilly, studentka, podarowała tę książkę
Lizzie, ale ona uznała, że Will Davenport nie pow-
inien znać tych szczegółów. Dodała po chwili: –
Słyszałam tę historię, dla której Keira tu
przyjechała. Trzej bracia starli się z wiedźmami
przy kamiennym postumencie anioła. Wierzyli, że
anioł w jakiś sposób ich wspomoże, czarownice na-
tomiast uważały, że to jedna z nich została zami-
eniona w posąg.
Davenport słuchał jej z przymkniętymi oczami.
– To cudowna opowieść – zakończyła Lizzie.
– W istocie – ton jego głosu był dość nijaki.
14/75

Lizzie przesunęła talerzyk na środek stolika. Ch-
ciała się jeszcze napić kawy, ale zdawała sobie
sprawę z tego, że nadmiar kofeiny nadmiernie
przyspieszy jej tętno. Wprawdzie nawykła do
różnicy czasów, ale w samolocie z Bostonu spała
nie dłużej niż kilka chwil.
Odwróciła książkę tylną stroną obwoluty do góry,
ukazując fotografię autorki w ciemnozielonej
sukni. Keira Sullivan miała piękne, chabrowe oczy,
jej długie jasne włosy przybrane były kwiatami.
– Keira mogłaby uchodzić za księżniczkę wróżek,
nieprawdaż?
– Rzeczywiście – potwierdził.
Lizzie powątpiewała, czy sama byłaby w stanie
uchodzić za księżniczkę wróżek, nawet gdyby ub-
rała się w zielony aksamit i przybrała swą fryzurę
kwieciem. Nie uważała siebie za nieładną, ale jej
jasnozielone oczy ostatnio bywały otoczone
ciemnymi obwódkami. Miała za sobą trudne dni.
– Czy pani zna Keirę? – spytał Davenport.
– Nie, jeszcze się nie spotkałyśmy.
– Ale tę opowieść zna pani dokładnie...
– Podawały ją gazety – nie pozwoliła mu
dokończyć zdania.
Stał się nagle podejrzliwy, ale nie przejmowała
się tym. Pojawienie się Davenporta i nieobecność
15/75

Simona wymagały od Lizzie zmiany planu dzi-
ałania. Niczego, co chciała powiedzieć Simonowi,
nie miała zamiaru opowiadać jego przyjacielowi,
lordowi Davenportowi. Potrzebowała dokład-
niejszych informacji o tym, co się tu dzieje, gdzie
przebywa Simon, gdzie się znajduje Keira.
– Co panią sprowadza na półwysep Beara? – spy-
tał Davenport.
– Przemierzam pieszo Szlak Beary.
Znów nie była to prawda. Lizzie nie lubiła
kłamać, ale tak było łatwiej i bezpieczniej dla
wszystkich, niż gdyby ujawniła rzeczywisty stan
rzeczy. Ciągnęła swe wyjaśnienia: – Ale nie wiem,
czy odbędę całą drogę. To prawie dwieście kilo-
metrów. Nie mam aż tyle wolnego czasu.
– Wędruje pani samotnie?
Obdarzyła go promiennym uśmiechem: – Czy to
nie nazbyt śmiałe pytanie skierowane do kobiety
popijającej kawę i pogryzającej ciasteczka
z jagodami?
Oczy mu nieco ściemniały. Odwrócił się i skinął
na Eddiego, który stanął na powrót za ladą baru,
odkładając pustą tackę.
– Eddie mógłby pani wskazać tutejszy pensjonat,
B and B [1].
16/75

– To miłe z pana strony, że się pan o mnie
troszczy.
Lizzie wątpiła, czy Davenport powoduje się
rzeczywistą troską o nią. Ściągnęła na siebie jego
uwagę książką Keiry, którą czytała, i swą samotną
obecnością w pubie. Gdyby zatrzymała się na noc
gdzieś w pobliżu, mógłby mieć na nią oko. Poinfor-
mowała go więc: – Mam z sobą namiot. Mogę
przenocować na kempingu gdziekolwiek.
Dostrzegła na jego twarzy zalążek uśmiechu. Mi-
ał pełne wargi, wyraziste szczęki, lekko rozwiane
jasne włosy. Był przystojny, świetnie ubrany, ale
nie był w najmniejszym stopniu ugrzeczniony ani
przymilny.
– Nie wygląda pani na kobietę lubiącą sypiać
w namiocie – powiedział z lekką domieszką hu-
moru w głosie.
Miał oczywiście rację. Ta jej determinacja
w zamiarze spędzenia deszczowej i wietrznej nocy
w plenerze budziła w brytyjskim agencie wywiadu
silne podejrzenia. Nie chodziło o to, by uznawał, iż
ona nie jest w stanie spełnić swego zamiaru, ale
o to, że musi mieć po temu poważny powód. Nie
była poszukiwaczką przygód, ale zachowywała się
jak jedna z nich.
17/75

– Ulewa słabnie – spróbowała się przy tych
słowach uśmiechnąć, ale nie wywarło to na Daven-
porcie żadnego wrażenia. – Od dobrych dziesięciu
minut nie słyszę już uderzeń kropli deszczu
w okna.
– Jest pani Amerykanką, prawda? Skąd pani
przybywa?
– Z Las Vegas.
Mogła bronić tej wersji. Rodzina Rushów miała
także tam hotel, w którym Lizzie spędziła sporo
czasu.
– Czy to pani pierwsza wyprawa do Irlandii?
– Nie, ale po raz pierwszy jestem na półwyspie
Beara.
Obróciła książkę pierwszą stroną obwoluty ku
górze, na której widniała scena leśnych igraszek
grona wróżek.
– Keira Sullivan ma talent do przedstawiania
sytuacji, w które prawdziwi ludzie są w stanie uwi-
erzyć. Wierzy pan we wróżki, lordzie Davenport?
– Mów mi po imieniu: Will. Jak masz na imię?
Wcale nie chciała, by mówili sobie po imieniu.
– Muszę ruszać – powiedziała, wkładając książkę
do plecaka. Przesunęła pozostawione na stoliku
przedmioty tak, by zakryły rachunek, i pozostawiła
na nim należność wraz z napiwkiem.
18/75

Will, nic nie mówiąc, pomógł jej zarzucić plecak
na ramię. Pies spojrzał na nią jednym ze swych
wielkich oczu, pogłaskała go ze słowami „Slaun
a fhaugauil ag duine”. Jeśli dobrze zapamiętała,
była to irlandzka formułka pożegnalna. Myśl o tym,
że mogłaby nauczyć się jej od swej matki,
z pochodzenia Irlandki, bardzo się Lizzie
spodobała.
Mężczyźni przebywający w pubie przypatrywali
się w milczeniu jej przygotowaniom do wyjścia, Ed-
die zerkał na nią spoza baru – wszyscy oni wy-
glądali na pogodzonych z rutynowymi regułami
zachowania obowiązującymi na farmie, na morzu,
we wsi, w kościele, w gronie rodzinnym. Dlaczegóż
by nie przysiąść się do nich? Może spędzić z nimi
wieczór przy kominku, nie bacząc na cel, który
postawiła przed sobą, wyjeżdżając do Irlandii
i docierając do tej wioski? To było oczywiście
niemożliwe.
Wyszła na zewnątrz. Wiatr i deszcz istotnie osł-
abły, wokół unosiła się wilgotna mgła. Lizzie
wyjęła telefon komórkowy i stwierdziła, że ma
dwie wiadomości od Jeremiaha, dalekiego krewne-
go z rodziny Rushów. Był zatrudniony
w Whitcomb, hotelu w Bostonie należącym również
do rodziny. Miał kasztanową czuprynę, niebieskie
19/75

oczy i zgrabną sylwetkę. Bracia Lizzie utrzymy-
wali, że ona mogłaby owinąć go sobie wokół
małego paluszka. Jeremiah nigdy nie pisał krótkich
wiadomości, a pierwszy sms od niego brzmiał:
Cahill i March w Bostonie. Nie ma tu Keiry.
Lizzie przeczytała go dwukrotnie, by się upewnić,
że wzrok jej nie zmylił. Simon Cahill, agent spec-
jalny FBI, i John March, dyrektor FBI, przebywają
w Bostonie? Z jakiego powodu?
Widywała się z Simonem kilkakrotnie w ciągu
minionego roku. Był przystojnym brunetem, miał
szerokie bary i zielone oczy, odznaczał się natur-
alnym urokiem, który pozwolił mu przekonać Nor-
mana Estabrooka, że jest już tyko byłym agentem
FBI, szukającym sposobności do odegrania się na
swym byłym szefie, Marchu.
Czy Simon już powrócił do Bostonu, kiedy ona
poprzedniej nocy wylatywała do Irlandii? Lizzie
omal nie wybuchnęła śmiechem na tę ironię losu.
Spieszyła do Irlandii, by skłonić Simona do uczyni-
enia wszystkiego co możliwe, by utrzymać Nor-
mana pod policyjnym nadzorem i uniemożliwić mu
tym sposobem działalność w sieci brutalnych
kryminalistów, zmierzającą do rozprawienia się za
wszelką cenę z Simonem i dyrektorem Marchem.
I tu nawet nie chodzi o zemstę. Norman nie chce
20/75

dłużej trzymać się na uboczu. Chce sam, własnymi
rękoma dokonać zaplanowanego czynu.
Lizzie włożyła komórkę do kieszeni żakietu i za-
czerpnęła głęboko chłodnego, wieczornego
powietrza. Jeśli Keira Sullivan nie poleciała z Si-
monem do Bostonu, to gdzie teraz przebywa?
I dlaczego Will Davenport zjawił się tutaj i jest
w tak poważnym nastroju?
Wyczuła zapach tytoniu i spostrzegła starszego
mężczyznę ubranego po farmersku, siedzącego na
ławeczce przy piknikowym stoliku wystawionym
przed pub. Miał wyraziste rysy twarzy, krzaczaste
brwi nad jasnoniebieskimi, bystrymi oczami. Palił
fajkę, wydychając obłoczki dymu w mgłę.
– Zapewne chce pani zobaczyć kamienny krąg? –
spytał. Wskazał fajką rozciągającą się przed pu-
bem ulicę:
– To tam. Trzeba dojść aż do wzgórza. Łatwo
znaleźć drogę.
Lizzie ruszyła przed siebie zgodnie z wiatrem
wiejącym od strony zatoki, wzdłuż rzędu domków
otoczonych ogródkami pełnymi różnokolorowych
kwiatów, jakby na przekór szarzyźnie zapadające-
go mglistego zmroku. Miała odnaleźć drogę, ale
dokąd wiodącą? Kiedy się odwróciła, by spytać o to
mężczyznę z fajką, już go nie było na ławeczce.
21/75

Spaniel Eddiego wyłonił się z wnętrza pubu
i ruszył w stronę, w którą się udał stary farmer.
Zawieszony na latarni koszyczek z kwiatuszkami
kołysał się na wietrze, Lizzie starannie wyliczała
składające się na tę kompozycję roślinki: gerani-
um, petunie, lawendę. Pies się zatrzymał i obejrzał
za siebie, w stronę Lizzie, machając ogonem.
– W porządku – zwróciła się do niego. – Pójdę za
tobą.
22/75

ROZDZIAŁ DRUGI
25 sierpnia
Will Davenport ostrożnie postawił stopę na
mokrym żwirze przed małym, utrzymanym
w tradycyjnym stylu, murowanym dworkiem,
w którym zatrzymała się Keira na czas pobytu Si-
mona w Bostonie. Dworek znajdował się przy
wąskiej dróżce biegnącej wzdłuż starego muru,
równolegle do brzegu morskiego oraz wzgórz.
Ciemne, skłębione chmury nasuwały się na nie od
strony portu. Silny zachodni wiatr – pozostałość po
sztormie, który ogarnął całą Irlandię – targał ros-
nącymi przed dworkiem różami. Na północy, po
przeciwnej stronie zatoki Kenmare, można było
dostrzec zarysy półwyspu Iveragh, sąsiedniego
klina lądu, wbijającego się w Atlantyk.
Samochód Keiry stał na ścieżce obsadzonej
różami, w oknie kuchni paliło się światło, ale Keira
nie odpowiadała na pukanie do drzwi. Może była
w łazience?

Do Irlandii przyjechała w czerwcu, by malować
pejzaże i dotrzeć do kolebki opowieści ludowych,
jakich się nasłuchała w południowej dzielnicy Bo-
stonu. Slieve Mikish – pasmo wzgórz Mikish roz-
ciągające się wzdłuż półwyspu – kryło w sobie bog-
ate złoża miedzi, a okolicę od tysiącleci zam-
ieszkiwali eksploatujący te złoża ludzie.
Will jechał wzdłuż zatoki Bantry południowym
wybrzeżem półwyspu. Pogoda pogarszała się,
w miarę jak się zbliżał do Atlantyku i miasteczka
Allihies. Przed samym wyjazdem rozmawiał z Si-
monem i spodziewał się zastać Keirę zwiedzającą
zabytki z dawno minionej Ery Górniczej i malującą
tutejsze pejzaże. Gdy jej nie znalazł, przyjechał do
pubu we wsi położonej nad zatoką Kenmare, ale
i tu nie spotkał nowej miłości swego przyjaciela,
lecz natknął się na zielonooką wędrowniczkę
rozczytaną w książce Keiry. Opanowując
zaniepokojenie, wyjął swą komórkę i odczytał
wiadomość od Josie Goodwin, swej londyńskiej
asystentki.
Estabrook uwolniony o 9 rano czasu lokalnego.
Z grymasem niezadowolenia, ale nie zaskoczenia,
Will wybrał numer swej asystentki.
– Właśnie miałam do ciebie zadzwonić – odezwała
się. – Mam nowe wiadomości. Estabrook
24/75

natychmiast po uwolnieniu z elektronicznej obroży
opuścił ranczo swym prywatnym samolotem. Nigdy
nie należał do tych, którzy siedzą spokojnie, czeka-
jąc na rozwój wydarzeń. Po tych dwóch miesiącach
energia wprost go roznosi.
– Czy wyleciał z rancza sam?
– Tak.
– No to musiał dotrzymać obietnicy złożonej
władzom i przekazał im wszystkie informacje,
jakimi dysponował na temat swych wspólników
w handlu narkotykami.
– Amerykanie musieli się poczuć usatysfakc-
jonowani, skoro go puścili na wolność.
– Josie, ten typ groził, że zabije Simona i dyrekt-
ora Marcha.
– Sądzę, że te pogróżki miały charakter czysto
retoryczny.
Ktoś, kto nie znał Josie, mógł nie usłyszeć w jej
głosie przekornego tonu, ale Will współpracował
z nią już od trzech lat i wyczuł go od razu.
– „Czysto retoryczny”! – zakpił. – Zapamiętam
sobie to sformułowanie.
– Irlandia położona jest w znacznej odległości,
Willu. Estabrook nie był podejrzewany o dokonanie
żadnego aktu przemocy ani nawet o udział w żad-
nej ze zbrodni popełnianych przez jego kompanów.
25/75

Jeśli oczywiście nie uznaje się za pewnego rodzaju
zbrodnię rozprowadzania trucizn i zakazanych
prawem narkotyków.
– Jestem teraz w dworku, w którym zatrzymała
się Keira – poinformował Will. – Jej samochód tu
stoi, ale jej samej tu nie ma. Może poszła na
spacer.
– Z tego, co mówi o niej Simon, ona nie przepada
za spacerami. To wspaniała para, prawda?
Prawdziwa miłość zdarza się rzadko, ale właśnie
im się przytrafiła.
Will tym razem dosłuchał się w głosie Josie tonów
niemal rzewnych. Była trzydziestoośmioletnią sam-
otną matką nastolatka. Miała za sobą poważne
przejścia uczuciowe. Jego asystentka była zdolną,
doświadczoną agentką brytyjskiej Secret Intelli-
gence Service i Will darzył ją absolutnym za-
ufaniem. Podobnie jak on, Josie rozumiała, że ich
życie i praca układają się tym łatwiej, im staranniej
się wystrzegają wszelkiego uczuciowego
zaangażowania. Ona przekonała się o prawdzi-
wości tej zasady życiowej w wyniku osobistych,
bolesnych doświadczeń. On przyjął tę zasadę za
swoją, opierając się na doświadczeniach innych
ludzi.
26/75

Pomyślał, że wystarczy już spraw na dzień
dzisiejszy.
– Czy rozmawiałaś z Simonem? – spytał.
– Przez chwilę. Docenia to, że się wybrałeś do Ir-
landii, żeby Keira nie była osamotniona. Nigdy by
jej nie zostawił samej, gdyby wiedział, że
Estabrooka puszczą wolno. I on, i March mieli
nadzieję, że nie zostanie wypuszczony z aresztu
domowego.
Will wstrzymał się od wszelkich komentarzy na
temat dyrektora FBI. Miał z Marchem pewne
niedobre doświadczenie. Zmienił temat: – Jest tu
teraz w pubie pewna kobieta zaczytująca się
w książce Keiry. Turystka. Niska, szczupła, oczy
jasnozielone, ciemne włosy. Amerykanka. Mówi ci
coś ten opis?
– Włosy ma długie czy krótkie?
– Nie wiem. Chyba długie. Widziałem tylko
kosmyk, który wysmyknął spod czerwonej chustki.
– Aha.
Will westchnął: – Mówi, że jest z Las Vegas
i wędruje szlakiem Beary.
– Samotnie?
– Na ile mogę stwierdzić, tak.
– Wygląda to na odlotową wycieczkę. Ale nie wi-
erzę jej. A ty?
27/75

Odrzekł bez chwili wahania: – Ja też nie.
– Zakonotowałam sobie ten rysopis i zobaczę,
czego się zdołam dowiedzieć. Nigdy nie wiadomo,
co się okaże. Powodzenia w poszukiwaniu Keiry.
Simon ufa ci całkowicie.
– Mam wobec niego zobowiązania, Josie.
– Wiem.
Will wpatrzył się przez mgłę w zarysy zatoki
w dole, u podnóża wzgórza i wrócił pamięcią do
zdarzenia sprzed dwóch lat, kiedy to w Afganistan-
ie przeżył osiemnaście dramatycznych godzin, a Si-
mon Cahill ocalił mu życie. Zdawali sobie obaj
sprawę z tego, że jest to dług nie do spłacenia, ale
Will nie omijał żadnej sposobności, by choć
w części się Simonowi odwdzięczyć. Jednak nie
z tego powodu przyleciał teraz do Irlandii. Zjawił
się tu po prostu jako przyjaciel. Usłyszał ściszony
niemal do szeptu głos Josie:
– Willu, Simon wie, że nie jesteś jakimś fircykiem,
który spędza życie na wędkowaniu i grze w golfa.
I wie dobrze, że nie pojechałeś do Afganistanu,
żeby zbierać motyle.
Rozłączyła się, zanim Will zdołał jej
odpowiedzieć.
Schował komórkę do kieszeni. Myślami pozost-
awał w Afganistanie. Był osamotniony,
28/75

odwodniony, pokiereszowany i wykrwawiony, ale
zdecydowany wytrwać przy życiu z jednego tylko
powodu: musiał dać świadectwo bohaterskiemu
poświęceniu dwóch przyjaciół – podobnie jak on
żołnierzy SAS – którzy polegli u jego boku
w trakcie długiej, krwawej walki trwającej przez
niemal całą dobę. Simon podjął wtedy z własnej
inicjatywy i na własną odpowiedzialność niezwykle
ryzykowną akcję. Wyposażony jedynie w linkę
i siekierę – oraz niezłomną odwagę – wdarł się do
pieczary, która w wyniku ostrzału przez
moździerze talibów została częściowo zasypana
odłamkami skalnymi, i uwolnił Willa. Obaj wynieśli
z tej jaskini ciała Davida Mearsa i Philipa Billingsa,
którzy zginęli, ponieważ Will zaufał zdrajcy.
Mylesowi Fletcherowi.
Will wymówił jego nazwisko szeptem. Fletcher
był oficerem brytyjskim, a także agentem wy-
wiadu, który spowodował, że ich wyjątkowo trudna
misja zakończyła się sromotną klęską, ponieważ
uznał śmiertelnych wrogów za sojuszników.
Po doprowadzeniu Willa do jego kolegów z SAS,
Simon powrócił do wypełniania swojego zadania
na rzecz FBI. Nigdy nie zapytał Willa o przyczyny,
dla których Davenport znalazł się w owej
29/75

pieczarze, ani też nie oczekiwał podziękowań za
uratowanie mu życia.
Nadal, po dwóch latach, nie odnaleziono zwłok
Mylesa Fletchera. Najpewniej terroryści zlikwid-
owali go po tym, jak wykonał ich zlecenie. Nie było
żadnych dowodów pozwalających na to, by uzn-
awać go za żywego. Will postanowił jednak nie
rezygnować z rozwiązania tej zagadki.
FBI podejrzewało, że to handlarze narkotyków
i terroryści ponoszą wspólną odpowiedzialność za
klęskę misji Willa. John March obciążał Willa
odpowiedzialnością za zdradę popełnioną przez
Mylesa.
Simon nie obwiniał Willa o nic, ale w ciągu
dwóch lat ich przyjaźni Davenport nadal nie miał
okazji oddać mu żadnej poważniejszej przysługi.
Teraz nadeszła taka chwila. Zapiął płaszcz na
wszystkie guziki, zaryglował w myślach swe
wspomnienia i ruszył przed siebie ścieżką
w poszukiwaniu Keiry.
30/75

ROZDZIAŁ TRZECI
25 sierpnia
Lizzie zsunęła z głowy chusteczkę i odczuła przez
włosy chłód wiatru i wilgoć mgły. Pies Eddiego
doprowadził ją do wąskiej ścieżki polnej, biegnącej
wzdłuż starego muru i podnóża pagórków. Starała
się odnajdywać przyjemność w spacerze alejką
wysadzaną różami, szczególnie mocno pachnącymi
po deszczu, w porze zapadającego zmroku.
Uśmiechnęła się do owieczek rozglądających się za
noclegiem i przystanęła przed murowanym
dworkiem, przywodzącym na pamięć dawne lata
głodu i masowej emigracji za chlebem, która
niemal wyludniła zachodnią część hrabstwa Cork.
Spaniel, który jej wskazywał drogę, zatrzymał się
nieco wyżej, odwrócił w jej stronę i wyczekująco
machał ogonem. Lizzie roześmiała się na myśl
o tym, że miałby ją prowadzić ku określonemu
celowi lub też że wykonuje polecenie starego

farmera. Powędrowała ścieżką dalej. Chłodne
powietrze oraz spacer rozjaśniały jej myśli.
Nad szczytami wzgórz snuły się szare kłęby mgły,
które wpełzały w skalne szczeliny. Przygotowując
się do wyprawy, Lizzie włożyła do plecaka wszys-
tko, co mogło uprawdopodobnić jej pozorny cel.
Wyjęła więc teraz kurtkę przeciwdeszczową,
latarkę i suchy prowiant, a nawet składany namiot.
Nie pozostawało jej nic innego, jak powędrować
Szlakiem Beary przez półwysep do Kenmare albo
też w dół, do Allihies i wysepki Dursey.
Wędrując, rozpamiętywała wszystko, co wiedzi-
ała o Normanie Estabrooku. Poznała go niespełna
półtora roku wcześniej, kiedy gościł w jednym
z należących do jej rodziny hoteli w Dublinie. Był
błyskotliwym finansistą, mogącym sobie pozwolić
na zaspokajanie wszelkich kaprysów, jakie mu
przyszły do głowy. A jako kipiący energią człowiek
sukcesu miał ich co niemiara. Słynął zarówno
z ryzykownych przygód, jak i imponującego
bogactwa. Ale nie był lekkomyślny. Jeśli wyruszał
w podróż balonem dookoła świata albo skakał na
spadochronie z rekordowej wysokości, lub też
podejmował niebezpieczną wędrówkę, przygotowy-
wał się na stawienie czoła wszelkim możliwym
zagrożeniom.
32/75

Na początku Lizzie sądziła, że Estabrook daje się
wodzić za nos wielkim i nader przebiegłym hand-
larzom narkotykami, ale szybko się zorientowała,
że bynajmniej nie jest naiwny. Teraz podejrzewała,
że Norman wykalkulował sobie dokładnie, iż jeśli
zostanie złapany na przestępstwie, władzom
będzie o wiele bardziej zależało na dobraniu się do
jego przyjaciół dowodzących organizacjami
narkotykowymi, niż na ukaraniu jego, geniusza fin-
ansowego pomagającego im w interesach swym
kapitałem. Rzadko ulegał impulsom, świetnie
wiedział, jak dbać o swój biznes i minimalizować
ryzyko.
Lizzie odwiedziła go na ranczo w Montanie
w końcu czerwca, kiedy zdawał sobie sprawę
z tego, że agenci federalni zamierzają go
aresztować. Był tęgim czterdziestolatkiem o miłej
prezencji, który nigdy się nie ożenił i nigdy nie mi-
ał zamiaru tego uczynić. Wstrząśnięty i pobladły,
wyznał jej:
– Zdradzono mnie.
Miał na myśli Simona Cahilla, nie ją. Norman
wynajął Simona poprzedniego lata do pomocy
w zaplanowaniu i przeprowadzeniu niezwykle
ryzykownych operacji. Dowiedział się, że Simon
właśnie zakończył pracę w FBI i przypuszczał, że
33/75

z tego powodu przymknie oczy na nielegalność dzi-
ałań swego klienta, zwłaszcza dokonywanych
w porozumieniu z wielkimi dealerami narkotyków.
Okazało się tymczasem, że Simon bynajmniej nie
jest eks-agentem FBI.
W pełnych napięcia godzinach przed aresztow-
aniem Estabrook nie zajmował się analizowaniem
swoich poczynań, które go przywiodły do współ-
pracy z kryminalistami. Zamiast tego obwiniał
ludzi, którzy dopuścili się wobec niego zdrady.
Poza kilkoma osobami z grona domowej obsługi
była przy nim jedynie Lizzie. Norman nigdy nie
nawiązał, z tego, co wiedziała, poważnego związku
uczuciowego z nikim, ani też z nią oczywiście.
Ludzie z jego otoczenia – krewni, znajomi, pra-
cownicy, koledzy po fachu – byli jedynie planetami
krążącymi wokół słońca, którym był on. Żadne
reguły go nie obowiązywały. Na studia w Har-
vardzie otrzymał stypendium. Zaraz po uzyskaniu
dyplomu rozpoczął pracę jako doradca finansowy.
Kiedy miał dwadzieścia siedem lat, był już ceniony
w swoim zawodzie i zaczął pracować na własny
rachunek. Osiągnąwszy czterdziestkę, był wart
kilka miliardów dolarów i mógł zwolnić tempo
zabiegania o sukcesy prowadzonych interesów.
34/75

Lizzie siedziała z nim przed ogromnymi oknami,
przypatrując się jego rozległemu ranczu oraz
jeszcze rozleglejszemu niebu na zachodzie.
Nakłaniała go, by się porozumiał z prokuratorami
i zaoferował władzom współpracę. Jednak wszys-
tko, czego się dowiedziała o Normanie w ciągu
minionego roku, umacniało w niej przekonanie, że
on zawsze robi wyłącznie to, czego sam zapragnie.
Większość ludzi zagrożonych zakuciem w kajdanki
i odczytaniem im praw, jakie przysługują zatrzy-
manemu, nie chwytałaby za telefon i nie wygrażała
agentowi FBI oraz jego przełożonemu, ale Norman
ustawicznie powtarzał, że nie zalicza się do takiej
większości.
– Normanie, nie rób tego – tłumaczyła Lizzie.
Nie była wcale pewna, czy w ogóle ją słyszy. Ze
spienioną śliną w kącikach ust, oczyma
błyszczącymi wściekłością, wymyślał Simonowi
przez telefon:
– Już nie żyjesz. Jesteś martwy. Najpierw zabiję
Johna Marcha. A potem ciebie.
Lizzie patrzyła na zielone osiki na tle
niebieskiego nieba i myślała, że Norman zabije
także ją, kiedy odkryje, że to ona przez większą
część roku przekazywała anonimowo FBI inform-
acje o nim. Do chwili aresztowania Normana nie
35/75

wiedziała, czy FBI traktuje te jej informacje
poważnie i czy wszczęto dochodzenie przeciw
Normanowi w związku z jego machinacjami. Nie
wiedziała też, że jego sprawę prowadzi zakon-
spirowany agent specjalny. Nie mieli pojęcia
o sobie nawzajem. Nikt o nich nie wiedział.
Nawet wobec funkcjonariuszy FBI przybyłych na
ranczo Normana i przesłuchujących także ją
zachowała w tajemnicy swą rolę w całej sprawie.
Utrzymała ją w sekrecie także podczas przygo-
towań do podróży do Irlandii. Opowiadała tylko
o zakupie ekwipunku turystycznego i o legendach,
które ją zainspirowały do przemaszerowania
Szlakiem Beary. Niech Simon i Keira widzą w niej
turystkę, kiedy się na nich natknie. Niech Simon
mówi co chce o Normanie, ich wspólnym byłym
przyjacielu. Ona jest przekonana, że Norman ma
wpływowych znajomych, którzy mu pomogą. Roz-
prawiał o nich z Simonem w rozmowie telefon-
icznej odbywanej z rancza owego dnia. To nie były
czcze przechwałki, stanowiły z pewnością zalążek
planu, jaki Norman powziął, a FBI powinno ten
plan z niego wycisnąć. Przez ostatnie dwa
miesiące Lizzie oczekiwała, że do zarzutów
wysuniętych przeciw Normanowi dołączone
zostanie oskarżenie o „spisek w celu dokonania
36/75

morderstwa”. FBI ma z pewnością nagrane na
taśmie pogróżki pod adresem dyrektora i jednego
z agentów. Nie powinny mu one ujść płazem.
Doszła do szlaku wiodącego ku szczytowi
wzgórza i spostrzegła świeże ślady zwierzęcych
łap odciśnięte w mokrej ziemi. Uznała, że po-
zostawił je spaniel barmana i ruszyła za nimi pod
górę. Po chwili jednak zawróciła do swego sam-
ochodu. Nie mogła odlecieć z powrotem do Bo-
stonu tej nocy. Ale mogła wrócić do Dublina albo
poszukać noclegu na miejscu. Chciało się jej spać,
jeść i potrzebowała informacji z Montany o Nor-
manie, a z Bostonu o Simonie i Marchu. Błotnistą
drogą doszła do znaku Strzeżcie się byków
umieszczonego przy bramie zagradzającej prze-
jście. Zatrzymała się i ogarnęła wzrokiem rozległe
pastwisko, na którym na tle mrocznych chmur dało
się dostrzec zarysy prehistorycznego kręgu
głazów.
Nagle spoza olbrzymiego otoczaka wyłonił się
pies Eddiego, całkowicie ją zaskakując.
– Ach, więc to ty – zwróciła się doń, rozbawiona
własną reakcją na jego pojawienie się. – Prowadź,
idę za tobą.
Nie zwlekając ani chwili, pies ruszył pędem ku
kręgowi uformowanemu z głazów, przeskakując
37/75

pomniejsze kamienie. Lizzie przeskoczyła barierę
z bali, wylądowała w mokrej trawie i pośliznęła się
na krowim placku. Starannie unikając następnych
kup łajna, wchodziła w głąb pastwiska. Nagłym
zwrotem pies zmienił obrany kierunek i zniknął jej
z oczu. Wzruszyła ramionami i kontynuowała
marsz w stronę kamiennego kręgu, jednego z pon-
ad setki megalitycznych zabytków rozsianych po
zachodniej części hrabstwa Cork i południowym
skraju hrabstwa Kerry. Skakała po drodze z kami-
enia na kamień, by nie brodzić w błocie. Wkroczyła
w środek kręgu pomiędzy dwoma wielkimi otocza-
kami, osadzonymi tutaj przed tysiącami lat.
Doliczyła się ośmiu ciężkich głazów różnej wyso-
kości, tworzących zewnętrzny pierścień. Dziewiąty
głaz wychylał się poza krąg, a miejsce po
dziesiątym było puste. Niski, spłaszczony kamień,
wyglądający tak, jakby go podtoczono, stanowił
jedenasty człon skalnego pierścienia.
W dole, za pastwiskiem i opadającymi ku wodzie
zielonymi polami widać było szare wody zatoki, po-
marszczone powiewami słabnącego już sztormu.
Stała chwilę bez ruchu, chłonąc tę szczególną at-
mosferę. Nigdy dotychczas nie znalazła się
w miejscu tak niesamowitym, tak tajemniczo
spokojnym. Praprzodkowie musieli wybierać
38/75

lokalizacje szczególnie sposobne do układania
kamiennych kręgów, niezależnie od tego, jakim
one celom służyły. – Teraz mogę zrozumieć, że
ludzie wypatrywali tu wróżek – powiedziała
szeptem do samej siebie.
Do jej uszu dotarły jakieś posapywania, zwróciła
wzrok w ich kierunku i dostrzegła wielką, tłustą
krowę brązowego koloru, spokojnie kroczącą
wokół kamiennego kręgu. Zlękła się jej, nie
wiedząc czemu. W chwilę później spostrzegła jakiś
ruch w zagajniku, wzięła głęboki oddech i zsuwa-
jąc plecak z ramienia, ruszyła w kierunku wzgórz.
Coś tam było albo ktoś tam był. Nie była tu sama.
39/75

ROZDZIAŁ CZWARTY
25 sierpnia
Prześlizgując się pomiędzy dwoma wielkimi
otoczakami, Lizzie poczuła, że lewa stopa zapada
jej się głęboko w grząską rozpadlinę. Nie przejęła
się jednak zbytnio wodą i błotem, które wdarły się
do wnętrza buta i przemoczyły skarpetę. Porywy
wiatru znad wzgórz i skałek niosły z sobą smugi
deszczu. Pomyślała, że przesuwa się przez tę
okolicę ostatnia faza sztormu.
Nagle usłyszała coś za sobą, odwróciła się
i zobaczyła jakąś szczupłą kobietę wchodzącą
w pradawny kamienny krąg. Wiatr targał jej dłu-
gimi, jasnymi włosami. Miała na sobie rozciągnięty
irlandzki sweter rybacki, sięgający jej niemal do
kostek. Lizzie pomyślała, że musiał należeć do Si-
mona Cahilla, a ową kobietą musi być Keira
Sullivan.
– Wszystko w porządku – zwróciła się do niej Liz-
zie – przybyłam tu w dobrych zamiarach.

Nie dopuszczając kobiety do głosu, dodała: –
Znam Simona. Simona Cahilla. Pani jest Keirą,
prawda?
Źrenice przybyłej zwęziły się, a twarz w szarej
poświacie wydawała się trupioblada, kiedy
przemówiła do Lizzie: – Przyszłam tu z mojego
dworku. Byłam rano w dawnych kopalniach miedzi
i próbowałam przegnać stamtąd duchy
i nawałnicę. – Wzdrygnęła się i zapytała bez oznak
lęku: – A to co znowu?
Lizzie także to usłyszała – jakiś szelest dobiega-
jący z kępy drzew na zboczu wzgórza. To nie
odgłosy wiatru. Ktoś tam był.
– To nie duchy ani nie zawierucha – orzekła Liz-
zie i zsunęła plecak z ramienia, jakby przygo-
towując się do ucieczki albo sięgając po broń. –
Musimy się stąd zbierać – dodała.
Ciemne chmury zsuwały się po zboczach
pagórków. Gęsty i zimny deszcz nasycał wilgocią
żakiet i odsłonięte włosy Lizzie, a także sweter
Keiry. Ona jednak zdawała się w ogóle tego nie za-
uważać. Spytała: – To co to może być, pani
zdaniem?
– Nie wiem.
Lizzie zauważyła krowę wybiegającą spomiędzy
drzew. Rzuciła: – Musimy się spieszyć.
41/75

Keira zwróciła wzrok w tym samym kierunku.
Krzyknęła: – Tam!
Lizzie nie zdążyła jej odpowiedzieć. Jakiś krępy
mężczyzna, w czarnej czapeczce narciarskiej na
głowie, wyskoczył spomiędzy drzew i ruszył
biegiem ku wyrwie w kamiennym kręgu.
– Biegnie po ciebie – krzyknęła Lizzie. – Keiro,
uciekaj!
– Nie mogę cię zostawić samej...
– Umiem walczyć. Uciekaj, błagam!
Mężczyzna rzucił się na Keirę, ale ona wymknęła
mu się i schroniła za jednym z głazów. Napastnik
przeklinał i próbował ją dopaść, obiegali głaz jak
w szaleńczym tańcu. Mężczyzna trzymał w prawej
dłoni nóż. Lizzie zastąpiła mu drogę, osłaniając się
przed ciosem plecakiem i czekając na sposobny
moment, by go zaatakować. On pośliznął się na
którymś z mokrych kamieni i upadł na wznak. Zan-
im się zdążył podnieść, wytrąciła mu nóż z ręki
i z całej siły uderzyła go plecakiem w lewe kolano.
Zawył z bólu i wyciągnął rękę, by podnieść leżący
na ziemi nóż. Ona jednak zdała sobie sprawę, że
musi wykorzystać uzyskaną chwilę przewagi,
i wymierzyła kolejny cios plecakiem, jednocześnie
przydeptując mężczyźnie goleń obolałej nogi. Jej
posunięcia były odruchowe, nie planowała ich,
42/75

zdała się na swój instynkt i nawyki nabyte
w trakcie szkolenia. Tysiące razy ćwiczyła takie
chwyty.
Napastnik opadł na plecy, grzęznąc w błocie,
gnoju i mokrej trawie. Lizzie podniosła nóż, zanim
on zdążył go odzyskać, uklękła i przyciskając mu
nóż do gardła, uniemożliwiła powrót do pozycji
wertykalnej. – Trzymaj ręce tak, żebym je widziała,
i nie ruszaj się – rozkazała.
Posłuchał jej natychmiast, ciężko dysząc,
w obawie, że jeśli będzie stawiał opór, ona poder-
żnie mu gardło. Połowę twarzy miał zanurzoną
w błocie. Lizzie ustawiła ostrze noża tak, by
wyczuwał je przez cienką skórę osłaniającą tętnicę
szyjną. Poleciła mu kategorycznym tonem: – Rób
co ci każę albo zginiesz. Rozumiesz?
– Taak, rozumię.
W jego głosie rozpoznała irlandzki akcent. Być
może był to jakiś tutejszy najemnik. Ale mógł też
tylko udawać tutejszego. Lizzie także potrafiła
wymawiać słowa z irlandzka, choć urodziła się
w Bostonie. Był trzydziestoparolatkiem, wzdłuż
dolnej wargi miał szramę po szarpanej ranie,
odniesioną zapewne wskutek innego nożowniczego
pojedynku.
– Złamałaś mi kolano – poskarżył się.
43/75

– Wątpię, czy aż złamałam.
Mimo bólu mówił tonem, w którym nie
wyczuwało się lęku, jakby był pewien, że
odzyskanie przezeń noża i wykonanie zadania,
jakiego się podjął, jest tylko kwestią czasu.
Zadaniem było uśmiercenie Keiry Sullivan.
Keira zapowiedziała:
– Przeszukam go, sprawdzę, czy nie ma jeszcze
innej broni.
Lizzie skinęła głową. Keira przyklęknęła
i przeszukała mężczyznę od stóp do głów z dokład-
nością, która Lizzie bynajmniej nie zaskoczyła. Wuj
był w Bostonie agentem wydziału zabójstw, a sama
Keira jeszcze w czerwcu stawiła skuteczny opór
zabójcy. W trakcie przeszukania znalazła przy
powalonym napastniku jeszcze jeden rzeźnicki nóż.
Lizzie, nie spuszczając wzroku z mężczyzny, an-
alizowała sytuację. Jak widać, Norman się nie
ociągał. Już działał. Czy sprecyzował, co chce
począć z kobietą, którą kocha Simon? Jaką śmierć
jej przeznaczył? Uznała, że Norman z całą pewnoś-
cią będzie nadal kontrolował przebieg wydarzeń.
Czy przystąpił już do rozprawy z Simonem w Bo-
stonie? I z Johnem Marchem? A z kim jeszcze
zechce się porachować?
44/75

Zwiększyła nieco nacisk ostrza na szyję napast-
nika i zapytała go:
– Człowiek, który cię nasłał na Keirę, nie
poprzestanie na niej. Kto jest następny na liście?
– Nic nie wiem – wykrztusił, oddychając
z trudem.
– Kolego, masz być ze mną szczery – zagroziła. –
Kto jest następny?
Poruszył się, usiłując złagodzić nacisk ostrza na
szyję, i odpowiedział:
– To nie ma znaczenia. Spóźniłaś się. Nie mogę
zatrzymać tego, co ma się stać. Ty też nie możesz.
– Nie o to cię pytałam.
Ostrożnie wypluł grudkę ziemi i oznajmił: – Idź
do diabła. Nie będę odpowiadał na żadne twoje
pytania.
Blefował w starciu z nią.
Usłyszała dobiegające spoza kamiennego kręgu
głuche, groźne szczekanie psa, które nie brzmiało
tak, jakby wydawał je z siebie spaniel Eddiego. Do
Lizzie i napastnika podeszła Keira z odebranym mu
nożem w ręku i wielkim, czarnym psem u boku.
Oboje stanęli w polu widzenia Irlandczyka, który
popatrywał na psa z widocznym strachem. Nóż
przyłożony do gardła nie wzbudzał w nim lęku, na-
tomiast pies napełniał go prawdziwym
45/75

przerażeniem. Keira zwróciła się do niego spoko-
jnym tonem:
– Odpowiedz tej pani na pytania, a ja uspokoję
psa. On wyczuwa, że stanowisz zagrożenie dla nas
obu.
Mężczyzna oblizał spieczone wargi: – Nie lubię
psów.
– No to mi odpowiedz. Kto jest następny?
Przez chwilkę jeszcze się ociągał. W końcu
powiedział:
– Córka dyrektora FBI.
– Abigail – westchnęła Keira i wpatrzyła się
w Lizzie przerażonym wzrokiem – Abigail Brown-
ing. Detektyw wydziału zabójstw w Bostonie.
Lizzie również znała Abigail, owdowiałą córkę
Johna Marcha, ale całą uwagę skupiła na nad-
zorowaniu Irlandczyka.
– Jak zaplanowano to zabójstwo?
Deszcz osłabł, ale Lizzie czuła wilgoć przenika-
jącą całe ciało przez odzież i bieliznę. – No, mów –
ponagliła go.
– Nie mogę. Zabiją mnie.
Pies zawarczał groźnie i podsunął się bliżej
głazu, spuszczając łeb, gotów w każdej chwili
zaatakować leżącego.
46/75

– Bomba – wyszeptał Irlandczyk zdławionym
głosem, przymykając oczy, ale natychmiast je ot-
worzył. Nie spuszczał psa z oka ani na chwilę.
– Gdzie?
– Na kuchennym ganku.
– Na którym piętrze?
Keira z wrażenia wstrzymała oddech, ale Lizzie
nie miała czasu tłumaczyć jej, skąd wiedziała, że
Abigail Browning mieszka na parterze
dwupiętrowego budynku w osiedlu Jamaica Plain,
zamieszkałym jeszcze przez dwie inne rodziny
bostońskich policjantów, w tym przez Boba
O’Reilly’ego, wuja Keiry. Napastnik nie
odpowiedział.
– Mów zaraz – nalegała Lizzie.
Pies odsłonił zęby, krople śliny kapały mu
z pyska, Irlandczyk wyraźnie zwijał się ze strachu.
Z pewnością nie należał do miłośników psów.
W końcu wykrztusił: – Na parterze. Przy
mieszkaniu Abigail Browning.
– Kiedy ma wybuchnąć?
Odwrócił się od psa i spojrzał na Lizzie: – Teraz.
Odczuła prawdziwy szok: on nie kłamał. Wizja
psa rozrywającego mu wnętrzności na strzępy i jej
samej podrzynającej mu gardło nasunęła jej myśl,
że absolutnie nie ryzykuje zawierzenia kłamstwu.
47/75

Kiedy miała czternaście lat, ojciec wytłumaczył jej,
że nic bardziej nie motywuje mężczyzny do dzi-
ałania niż lęk przed wykrwawieniem się.
– Musimy zatelefonować do Bostonu – powiedzi-
ała Keira.
Lizzie potaknęła skinieniem głowy, ale nagle jej
tętno przyspieszyło gwałtownie: dostrzegła wyso-
kiego mężczyznę zmierzającego w ich kierunku
przez pastwisko. Will Davenport. Zobaczyła go
także Keira i zawołała w jego stronę: – Will!
Podłożyli bombę – muszę ostrzec Abigail!
Natychmiast zorientował się w sytuacji: –
W porządku. Dzwonię do niej – jego głos był
całkowicie opanowany. – Podaj mi numer.
– Nie znam go na pamięć. Mam w notesie,
w dworku.
– A pamiętasz numer twojego wuja?
Potwierdziła skinieniem głowy i dodała: – Będzie
lepiej, jeśli ja zadzwonię.
Podał swą komórkę. Łzy stanęły jej w oczach, ale
palce bezbłędnie wyszukiwały odpowiednie cyfry. –
Jeśli oni są tam wszyscy – myślała na głos – jeśli
Abigail wyszła na ganek...
Will przykucnął obok Lizzie i położył rękę na jej
dłoni, w której trzymała nóż przytknięty do gardła
Irlandczyka. Jego dłoń była silna i ciepła. Ich oczy
48/75

się spotkały: – Ja się nim już zajmę – powiedział. –
Ty dopomóż Keirze.
Lizzie nie odstępowała mu jednak noża.
– A skąd mam wiedzieć, że nie zamierzasz wziąć
tego noża ode mnie po to, by zadźgać nas obie?
– Nie potrzebowałbym do tego celu twojego noża.
Bo i tak było. Lizzie wysunęła swą dłoń spod
jego.
– Mam w plecaku linki do namiotu. Możemy
związać nimi ręce temu osobnikowi.
– Nie wyobrażałem sobie, że pomyślisz o wszys-
tkim – powiedział i wyjął nóż z jej ręki, nie odrywa-
jąc go od szyi pojmanego.
Deszcz spływał po twarzy Keiry, rozmawiającej
przez telefon z wujem w Bostonie. – Bob? Dzięki
Bogu, jesteś!
Lizzie wstała z klęczek i lekko się zachwiała.
– Twoja rodzina i przyjaciele są
w niebezpieczeństwie!
Lizzie wyjęła słuchawkę z rąk Keiry i rzuciła
zwięźle: – Proszę słuchać. Proszę natychmiast za-
bezpieczyć zagrożonych.
– Co to znaczy, u diabła? – odkrzyknął O’Reilly.
– Na ganku Abigail zostanie zdetonowana
bomba!
49/75

W następnej sekundzie Lizzie usłyszała, jak
rozkazuje: – Kryć się, kryć się! Scoop, Abigail,
Fiona, kryjcie się!
W telefonie rozległ się głośny trzask, po nim
zadudniła eksplozja.
– Poruczniku!
Połączenie zostało zerwane.
50/75

ROZDZIAŁ PIĄTY
Boston, stan Massachusetts
25 sierpnia
Dwie niemal równoczesne eksplozje wstrząsnęły
dwupiętrowym budynkiem. Podmuch przewrócił
Boba O’Reilly’ego na ziemię. Upadł na lewy bok,
z rozrzuconymi rękoma i nogami. Telefon
komórkowy wyśliznął mu się z dłoni. Stłukł sobie
łokieć, ale poza tym nie odczuwał żadnego bólu.
Najpierw ukląkł, a dopiero potem wstał. Szumi-
ało mu w uszach, serce waliło jak młotem. Pod-
szedł do kuchennych drzwi, otworzył je na oścież
i wyszedł na zewnątrz, by zaczerpnąć powietrza.
Stąpał po chrzęszczącym pod jego stopami,
potłuczonym szkle, w którym tkwiły także odłamki
metalu.
– Fiona! – krzyknął w stronę dolnej galeryjki
ganku. – Scoop! – zawołał w stronę górnej.
Scoop Wisdom, funkcjonariusz wydziału śled-
czego, mieszkał na piętrze nad nim. Fiona przeby-
wała właśnie w należącej do Scoopa części

ogródka, gdzie zbierała mu pomidory. Była
najstarszą z trzech córek Boba. Czy usłyszą jego
okrzyki?
– Tato! Tatusiu!
Fiona odkrzyknęła, a więc mogła mówić. Jego
dziecko żyło. Uchwycił się poręczy balkonu i wy-
chylił, próbując przebić wzrokiem tuman czarnego
dymu kotłujący się w mieszkaniu pod nim.
– Wychodź stamtąd, Fi! Schodzę do ciebie! – Jego
głos brzmiał skrzekliwie i niepewnie.
– Scoop! Scoop! O mój Boże! – Głos Fiony
również łamał się i dławił. Dalsze słowa przez nią
wykrzykiwane były niezrozumiałe.
Bob próbował nie ulec jej strachowi i wyczuwal-
nemu załamaniu nerwowemu. Dostrzegł języki
ognia wspinające się na piętro ku jej gankowi, nie
mógł więc już zbiec kuchennymi schodami. Wrócił
do kuchni i wyjął małą gaśnicę, prezent
gwiazdkowy od swej najmłodszej córki Jayne, która
postanowiła wyposażyć ojca we wszystko, co może
być potrzebne w razie jakiejś katastrofy. Keira
przebywała w Irlandii. Skąd dowiedziała się o bom-
bie podłożonej na ganku mieszkania Abigail?
Umieścił gaśnicę pod pachą i ruszył w stronę hallu
i frontowych drzwi. Na klatce schodowej nie było
dymu. To dobrze. Ale czy nie ma jeszcze jednej
52/75

bomby gotowej do zdetonowania? Wyjął telefon
komórkowy i wybrał numer 911, schodząc jed-
nocześnie po schodach. Zgłosił się dyżurny, Bob
przedstawił mu się, podał adres i nakreślił zwięźle
sytuację: zamach bombowy, pożar, możliwe, że są
ranni. – Obawiam się, że ofiarą stał się policjant,
który wrócił do domu po służbie. Detektyw, sier-
żant Cyrus „Scoop” Wisdom. Przebywał w ogródku
wraz z moją dziewiętnastoletnią córką, Fioną
O’Reilly.
– A gdzie pan się znajduje?
– Na parterze. Wewnątrz domu. Szukam innego
agenta po służbie, Abigail Browning.
Drzwi do jej mieszkania były uchylone, co upewn-
iło Boba, że Abigail wyszła. Cofnął się i poszedł na
chodnik przed domem, gdzie spodziewał się
zobaczyć Abigail. Owen, który mieszkał wraz z nią,
wyszedł z domu wcześniej, Bob słyszał śmiechy
jego i swej córki dobiegające jakiś czas temu
z ulicy. Jej wóz stał przed domem, ale Abigail nie
było.
Uzupełnił dyżurnemu opis sytuacji: – Być może
Abigail próbuje pomóc Scoopowi i Fi wydostać się
z tylnej części mieszkania. To tam wybuchł pożar.
– Proszę znaleźć sobie jakieś bezpieczne miejsce
i tam poczekać – poradził dyżurny.
53/75

– Jestem oficerem policji – odpowiedział. – Wiem,
jak się powinienem zachować. Proszę decyzje po-
zostawić mnie. Powiadomię pana o tym, co
stwierdzę.
– Panie poruczniku, powinien pan poczekać na
pomoc... – dyżurny trwał przy swoim.
– Ja jej udzielam.
– Może nastąpić kolejna eksplozja. Jeśli
w mieszkaniu córki jest butla gazowa...
– Jest. Ta druga eksplozja była z pewnością spo-
wodowana jej wybuchem.
– No to rozumie pan potrzebę, by pozostać tam,
gdzie się pan teraz znajduje.
Dyżurny miał oczywiście rację, ale Bob otworzył
drzwi do wąskiego korytarzyka łączącego ich bu-
dynek z sąsiednim. Dym przegryzał łagodne
powietrze późnego lata i dławił mu oddech. Bob
zaniósł się kaszlem, ale usłyszał okrzyk: – Tato!
Ratuj mnie!
Fiona musiała być głęboko przerażona, skoro
nazwała go „tatą”. Nie używała tej formy, od kiedy
ukończyła dziesięć lat. Teraz na uniwersytecie
bostońskim zaliczyła już drugi rok studiów i oto, co
ją spotyka: zamach bombowy na mieszkanie sio-
stry. Nie zasłużyła na to. Włożył komórkę do
kieszeni spodni i wykrzyknął w głąb mieszkania:
54/75

– Nie przestawaj do mnie mówić, dziecinko!
Gdzie jesteś?
Zanim zobaczył pomarańczowo-bordowy żar na
ganku mieszkania Abigail, poczuł uderzenie fali
gorąca. Jeden wspornik ganku już spłonął, drugi
właśnie ogarniały płomienie, wspinając się ku
gankowi na piętrze tak szybko, jakby komend-
erował nimi szatan. Zbliżenie się do tego piekielne-
go ognia było śmiertelnie niebezpieczne, ale Bob,
nie zważając na nic, wypatrywał Abigail przedzi-
erającej się przez żywioł lub też Fiony i Scoopa,
zmagających się z kłębami dymu na podwóreczku
z tyłu domu.
– Fiona, gdzie jesteś?
Okrzyki rozdzierały mu bólem zaschnięte z przer-
ażenia gardło. Gaśnica nie byłaby w stanie uporać
się z tak rozbuchanym ogniem, ale nie odrzucał jej
na wypadek kolejnej eksplozji czy też jakichś
mniejszych płomieni. Zadarł na sobie koszulkę
polo, zasłaniając usta i nos, i brnął ku stołowi na
ganku, przy którym spędzali tyle miłych godzin
w okresie krótkiego bostońskiego lata. Podmuch
wywołany eksplozją powyginał plastikowe
krzesełka, ale dwa solidne foteliki kupione
u stolarza w górach Adirondack oparły się
katastrofie.
55/75

– Fiona! Scoop! Abigail! Odezwijcie się!
– Tu jesteśmy – usłyszał głos Fiony, już nieco
mniej rozhisteryzowany. – Schowaliśmy się za po-
jemnikiem z kompostem. Nie mogę się poruszyć.
– Dlaczego?
– Scoop...
Bob jednym skokiem przedarł się przez grządkę
fasoli w głąb warzywnika stanowiącego przedmiot
szczególnej dumy Scoopa. Jakiś jęk dobiegł Boba
zza pojemnika na kompost, z drugiej części
ogródka. Bob przeskoczył przez zagon pomidorów
i kalafiorów. Scoop zrobił pojemnik na kompost
i napełniał go tym, co nazywał „materiałem organ-
icznym”. A także robakami. Zamówił je z katalogu
i zakazał Bobowi informowania o nich Fiony,
ponieważ polubiła „kompostowanie” i nie powinna
się dowiedzieć o robakach, które w nim uczest-
niczyły. Za zagonem kalafiorów Bob pozwolił już,
by skraj koszulki polo wyśliznął mu się z ust, i w tej
samej chwili dojrzał stopę Scoopa wystającą nad
krawędź pojemnika. Nie poruszała się.
– Tatusiu... nie mogę tego... tatusiu...
Spoza pojemnika dochodziło pochlipywanie
Fiony. – Scoop nie może umrzeć...
– On nie umarł – Bob pocieszył córkę, wcale nie
będąc pewny, czy się nie myli. Ale to zapewnienie
56/75

powinno być prawdziwe. Scoop uprawiał boks, za-
pasy, był silnie umięśnionym, reprezentacyjnym
policjantem. Przygotowując się na najgorsze, Bob
wziął głęboki oddech i zajrzał za pojemnik na
kompost.
Scoop leżał na kolanach Fiony twarzą zwróconą
w dół. Ona w pozycji półsiedzącej wciśnięta była
ciężarem jego bezwładnego ciała w ściankę pojem-
nika. Oplatała go ramionami pokrytymi plamami
krzepnącej krwi. Bob dostrzegł, że w większości
nie była to jej krew.
Spojrzała na ojca szeroko otwartymi, niebieskimi
oczyma – te ogromne oczy ujrzał najpierw, kiedy
mu ją pokazano zaraz po urodzeniu. Po jej bladych
policzkach spływały łzy mieszające się z krwią.
– Fi – powiedział, z trudem powstrzymując łkanie
– jak się czujesz? Czy jesteś ranna?
– Trochę pokaleczona. Ja... tato!... Zakrztusiła
się, nie mogła opanować szczękania zębami.
Z przygryzionych warg broczyła jej krew. Wydusiła
w końcu z siebie: – Scoop... On mnie ocalił.
Uratował mi życie.
Odłamki bomby albo też wyrwane podmuchem
fragmenty obudowy ganku poraniły Scoopowi
plecy, ramiona i nogi. Koszulę miał podartą na
pokrwawione strzępy. Z karku, tuż pod linią
57/75

włosów, wystawał kawałek wbitego metalu. Metal-
owe drzazgi tkwiły też w lewym ramieniu oraz
w nodze, poniżej skraju szortów.
Bob przyklęknął przy nim i wymacał tętno
w przegubie dłoni. Wykrzyknął radośnie: – Fi, on
żyje!
Zacisnęła dłoń, którą go uchwyciła. Spomiędzy
jej palców kapała krew. Spytała: – Co to było?
– Eksplodowała bomba. Strażacy i ratownicy już
są w drodze, za chwilę tu będą. Nie ruszaj się,
dobrze? – Czekał na jej aprobujący uśmiech. – Nie
będziesz się poruszała?
Scoop westchnął i drgnął, próbując zmienić
położenie swego ciała. Bob dodał: – Scoop, ty się
też nie poruszaj.
Większość krwi pochodziła z zewnętrznych
okaleczeń, podmuch zdawał się wycisnąć ją z ran-
nego, ale Bob nie miał złudzeń. Scoop był potężnie
zbudowanym mężczyzną, nawet pokryty ranami,
prezentował się jak dzielny policjant, jednak jeśli
dotychczas nie odczuwał bólu, poczuje go wkrótce
ze zdwojoną mocą.
Bob wahał się przez chwilę, ale wiedział, że musi
zadać to pytanie: – Czy przed wybuchem...
widzieliście Abigail?
58/75

Fiona jeszcze bardziej zbladła: – Zadzwonił tele-
fon. Ona...
– Spokojnie, Fi. Musisz się opanować.
Sam z trudem panował nad panicznym lękiem,
ale dodał: – Spróbujesz?
– Podeszła, by odebrać połączenie.
– Kiedy?
– Na chwilę przed eksplozją.
Fiona wypowiedziała te słowa z zamkniętymi
oczyma, spod jej powiek wciąż wypływały łzy.
Ciągnęła: – Nie pamiętam, jak długa była ta
chwila. Minuta? – Nagle otworzyła oczy
i wyszeptała: – Tatusiu, będę wymiotować.
Bob pokręcił głową: – Nie możesz. Nie możesz
zwymiotować na Scoopa.
Czy Bob niewłaściwie zrozumiał widok uchylo-
nych drzwi? Czy mogło być tak, że Abigail nie
uciekała przed płomieniami, lecz ktoś wszedł do
środka domu po nią? I dlaczego? Po co? Dotknął
palcem policzka Fiony i poczuł jego zimno. Pow-
iedział uspokajającym tonem: – Pomoc zaraz nade-
jdzie. Nie można poruszyć Scoopa. To zbyt
niebezpieczne.
– Zostanę przy nim.
Potaknął skinieniem głowy: – W porządku. Pożar
tutaj nie dotrze. Rób, co możesz, by Scoop się nie
59/75

ruszał, to uniknie powiększania i rozdrażniania
ran. To by zwiększyło krwawienie. Ty też się nie
poruszaj. Być może też jesteś ranna, tylko jeszcze
o tym nie wiesz.
– Nie jestem ranna, tato, i wiem, jak się udziela
pierwszej pomocy.
Zabrał dłoń z jej policzka. Zawsze była wytrwała
i silna.
– Zostań więc tutaj, dziecinko. Nie pozwolę, by ci
się coś stało.
– Czy już do tego nie doszło? – Przygryzła dolną
wargę: – Będziesz szukał Abigail, prawda?
Abigail. Zapanował nad lękiem i odrzekł: – Tak.
– W porządku, tato – uśmiechnęła się nieśmiało. –
Możesz na mnie polegać.
Zakłuło go w sercu. Nie chciał jej pozostawiać
samej, ale i dla niej, i dla Scoopa lepsze było po-
zostanie na miejscu, niż przedzieranie się przez
płomienie do ulicy. A on musi odnaleźć Abigail.
Bob ułożył gaśnicę przy skrzynce na kompost
i wyciągnął z kieszeni telefon komórkowy.
– Nie wiem, co do was dotarło – powiedział do
dyżurnego – ale może pan porozmawiać z moją
córką. – Zwrócił się do niej: – Na linii jest dyżurny
spod numeru 911. On ci przyśle pomoc. Wykonuj
jego polecenia.
60/75

Skinęła głową i wzięła komórkę z jego rąk.
Bob spojrzał w stronę domu. W ogniu stała już
weranda na piętrze Scoopa. Budynek miał sto lat.
Bob widywał już pożary trawiące takie konstruk-
cje. Strażacy powinni się spieszyć, jeśli ten bu-
dynek ma być uratowany.
Przebiegł przez warzywnik i podwórko. Było
gorąco. Pot zalewał mu twarz, tors, plecy, nasączał
całą odzież. Piekły łzawiące oczy. Usłyszał syreny,
wozy strażackie były już chyba przy sąsiednim bu-
dynku. Ale Bob nie mógł czekać – przebiegł przez
ulicę długimi skokami.
Kłęby czarnego dymu buchały z mieszkania Abi-
gail. Zasłaniając sobie twarz dolną częścią koszulki
polo, wdarł się do środka. W bawialni – żadnych
śladów Abigail. Podobnie w jadalni.
Dym stawał się coraz bardziej gryzący. Pożar się
szybko rozprzestrzeniał. Bobowi nie udało się już
zajrzeć do kuchni ani do sypialni w tylnej części
mieszkania. Zaczęła go dławić sadza. Kolana się
pod nim uginały, ale był pewien, że zdoła utrzymać
się na nogach. Miał pięćdziesiąt lat i był w dobrej
formie. Zdusił w sobie lęk i skupił myśli na tym, co
ma do zrobienia. Przenieść Fionę i Scoopa z pod-
wórza i powierzyć ratownikom. Odnaleźć Abigail.
Ująć zbrodniarza, który dokonał zamachu
61/75

bombowego na jej ganku. Nie ulegało wątpliwości,
że pożar nie wybuchł przypadkiem. Keira i ta
druga kobieta w Irlandii miały rację – to był
zamach bombowy.
Z obu jego stron pojawili się nagle strażacy, ujęli
go pod pachy i wyprowadzili na podwórko. Wyrwał
się im, kiedy tylko znaleźli się na zewnątrz.
– Na tylnym podwórku przebywa funkcjonariusz
policji, który odpoczywał po służbie, i moja córka –
powiadomił ich. – On jest ciężko poraniony. Ona
nie. Skryli się za pojemnikiem na kompost. Scoop
i Fiona. To ich imiona.
Strażacy odeszli bez słowa. Kolejni wyłaniali się
z wozów strażackich i włączali do akcji. Zjawili się
też ratownicy medyczni i dwa policyjne radiowozy.
Bob spojrzał na budynek. I on, i Scoop, i Abigail
będą musieli poszukać sobie dachu nad głową.
Z nieoznakowanego auta policyjnego wysiadł
Tom Yarborough, partner Abigail, playboy korzys-
tający z czyjejś wysokiej protekcji, i podszedł do
budynku. Bob zmusił się do myślenia. FBI, ATF –
antyterroryści, wydział zabójstw – cały świat się
tym interesuje.
Z sąsiednich domów wylegli mieszkańcy, by
zobaczyć, co się dzieje i czy mogą w czymś pomóc,
a także czy pożar się nie rozszerza i nie zagraża
62/75

ich bezpieczeństwu. Yarborough, już wczuwający
się w rolę, zwrócił się do niepoinformowanych
funkcjonariuszy: – Trzymajcie tych ludzi z dala.
Na widok Boba dodał: – Wszystko w porządku?
– Tak – odparł Bob i skierował jego uwagę na
Scoopa i Fionę. – Powrócili tam strażacy.
– Co spowodowało pożar? – spytał Yarborough.
– Na ganku Abigail wybuchła bomba.
Yarborough nie zareagował na tę informację. –
Gdzie ona jest? – spytał.
– Zaginęła.
– A co z Owenem?
Bob potrząsnął głową: – Nie było go tutaj.
– Czy może być celem następnego ataku? Co...
– Do diabła – przerwał mu Bob. – Muszę go os-
trzec. Daj mi twoją komórkę.
Yarborough podał mu efektowny, drogi aparat
komórkowy, który Bob natychmiast ubrudził sadzą,
potem i krwią.
– Bob – sarknął Yarborough – panie poruczniku,
ja mogę wybrać numer...
– Nie znam numeru – odparsknął. – Wszystkie nu-
mery Abigail i Owena powinienem mieć w pamięci.
Mają ich mnóstwo. O, tu jest numer komórki,
Beacon Street, Teksas, Maine. Mają szczęście.
Powinienem znać ich numery.
63/75

– Numer Owena jest w mojej książce adresowej.
Bob rzucił mu kose spojrzenie: – W czym?
Yarborough wyciągnął rękę po swoją komórkę.
– Bob, pozwól, ja cię połączę.
Nacisnął kilka guzików i zwrócił aparat Bobowi.
Owen odezwał się po pierwszym sygnale: – Hej,
Tomie.
– Mówi Bob.
Odbył w czasie swej służby blisko trzydzieści
tysięcy przykrych rozmów telefonicznych, a teraz
oto głos mu się łamał. Spytał: – Gdzie jesteś?
– Na Beacon Street. – W głos Owena wkradła się
nutka zaniepokojenia: – Co się dzieje? Gdzie jest
Abigail?
– Czy jesteś bezpieczny?
– Odpowiedz mi, Bobie, co się stało?
– Nie wiem. Jestem w domu. Jej tu nie ma. Wy-
buchł pożar.
Nie chciał się wdawać w szczegóły. Powiedział
stanowczo: – Słuchaj uważnie. Posyłam tam Yar-
borougha. On sprawdzi sytuację. A ty natychmiast
musisz opuścić swój dom.
– Podłożono ogień, tak?
– Zdetonowano bombę, Owen. Ruszaj natychmi-
ast. Abigail pochodzi z naszego miasta. Odna-
jdziemy ją.
64/75

Ale Owen, były wojskowy, był jednym z na-
jlepszych na świecie ekspertów od poszukiwań. Był
szefem Fast Rescue, przywróconej do działania or-
ganizacji dobroczynnej, zajmującej się natych-
miastowym udzielaniem pomocy ofiarom wszelkich
katastrof i kataklizmów. Sądził, że on również pow-
inien wziąć udział w poszukiwaniach. Bob nie był
tego pewien: – Wiesz, że to całkiem inna sprawa.
Nie jedna z takich, którymi się zajmujecie...
– Będę z tobą w kontakcie.
I rozłączył się. Bob nawet nie próbował ponownie
się z nim połączyć. Owen by nie odebrał. Usunął
wszystkich z będącego własnością jego rodziny
gmachu Federal Period przy Beacon Street i zain-
stalował tam biura swej fundacji. A teraz zabrał się
za poszukiwania Abigail.
– Jadę tam – oznajmił Yarborough.
– Mogli podłożyć bombę także w dyrekcji Fast
Rescue w Austin oraz w jej akademii na wyspie
Mount Desert. Jeśli przebywają tam ludzie...
Yarborough skinął głową i ruszył w stronę swego
wozu. Sam sobie wydawał polecenia. Była to je-
dyna jego zaleta.
Kiedy Bob poszukiwał numeru Abigail w komórce
Yarborougha, stwierdził, że już nie drżą mu ręce.
Znalazł i wybrał ten numer. Zaraz po pierwszym
65/75

sygnale włączyła się poczta głosowa. Poczekał na
sygnał o rozpoczęciu nagrania i powiedział: – Tu
Bob. Zadzwoń do mnie.
Podszedł do niego jakiś młodziutki, niezorientow-
any w sprawie policjant i z wyraźnym onieśmiele-
niem powiedział: – Panie poruczniku, powinien się
pan odprężyć. Może by pan usiadł...
– Może?
Policjant uśmiechnął się i powtórzył: – Powinien
pan usiąść.
– To rzecz pewna, a nie tylko możliwa. Ale teraz
proszę mi w czymś pomóc. Muszę wrócić do córki.
Proszę powstrzymać strażaków, by mnie nie zmi-
etli wodą z sikawek.
– Panie poruczniku, powinien pan odpocząć.
– Proszę się ze mną nie spierać.
Młodemu człowiekowi pociemniała twarz: – Nie,
nie spieram się z panem. Mówię tylko, że powinien
się pan cofnąć i umożliwić działanie strażakom.
W Bobie narastała irytacja. Wybuchnął szy-
derczym śmiechem, po czym zaniósł się kaszlem.
Zaczął przesuwać jakiś wielki czarny głaz na skraj
chodnika. Kiedy rozprostował plecy, miał
wrażenie, że się rozpłacze. A gdyby do tego doszło,
musiałby przejść na emeryturę i kupić sobie dom
66/75

na Florydzie, w sąsiedztwie krewniaków, bo jako
gliniarz byłby skończony.
Policjant przypatrywał mu się zatroskanym
wzrokiem: – Panie poruczniku...
Bob odzyskał spokój i wskazał ciemną, wilgotną
jeszcze, plamę na krawężniku, o jakiś metr od
miejsca, gdzie się znajdowali: – O, to tam. Proszę
sprawdzić, co to. Wygląda jak krew, prawda?
– Zabezpieczę pasami cały ten teren – odpow-
iedział policjant zduszonym głosem.
Bob podszedł do plamy, by przyjrzeć jej się
z bliska. Wyglądała jak plama krwi. – Abigail nie
wyszła na spacer – powiedział sam do siebie.
– Ja też tak myślę, panie poruczniku.
Bob wyprostował się: – Co myślisz, synku?
Policjant spłonął rumieńcem, ale wypowiedział
swe przypuszczenie śmiałym tonem: – Wszystko
wskazuje na to, że detektyw Abigail została
uprowadzona.
– Taak... też tak przypuszczam.
Bob przetarł sobie twarz dłonią. To stwierdzenie
przygniotło go swym ciężarem.
W ulicę skręcała właśnie kolumna lśniąco
czarnych SUV-ów.
– Agenci federalni – stwierdził policjant. – Skąd
się tu wzięli tak szybko?
67/75

– Ojciec Abigail jest w mieście.
– Dyrektor FBI? Tego nam tylko potrzeba!
SUV-y zatrzymały się za wozami strażackimi. Bob
uświadomił sobie, że nie może zwlekać ani chwili,
jeśli chce uniknąć spotkania z FBI. Nie miał już
gdzie się ukryć. – Plama! – powiedział młodemu
policjantowi.
Ten skoczył natychmiast w stronę swego radi-
owozu, w którym siedziała jego partnerka wygląda-
jąca na równie jak on niedoświadczoną.
Ze środkowego SUV-a wysiadł Simon Cahill. Był
wprawdzie zakochany w bratanicy Boba, Keirze,
ale w tej chwili był dla niego tylko agentem FBI.
SUV-y ruszyły, ale zaraz się zatrzymały. Tym
razem z jednego z nich wysiadł John March. Jego
stalowoszara fryzura i szary garnitur były nien-
aganne mimo panującego upału. Kiedy Bob był
w policji nowicjuszem, March był początkującym
detektywem. W tej chwili March miał pod sobą
milion szeregowych funkcjonariuszy, ale jego oczy,
równie czarne jak oczy córki, były pełne bólu. Bob
go rozumiał.
March wyskoczył z SUV-a nie dlatego, że był
dyrektorem FBI, ale dlatego, że był ojcem Abigail.
Pierwszy do chodnika podszedł Simon. – Bob, co
się tu dzieje? – spytał.
68/75

Bobowi zaschło w ustach, oczy jarzyły się
gniewnym blaskiem, w gardle go paliło. Spojrzał
w niebo i zebrał się w sobie. Nie było wyjścia, mu-
siał opowiedzieć Simonowi i Marchowi o wybuchu
bomby.
– Teraz poszukujemy Abigail. – Starał się nadać
swemu głosowi jak najbardziej rzeczowe brzmi-
enie. – Strażacy przeszukują jej mieszkanie –
ciągnął swe sprawozdanie – ale ja byłem w jego
wnętrzu i nie znalazłem jej tam. Drzwi do jej
mieszkania i główne drzwi do klatki schodowej
były po wybuchu otwarte.
– Jej samochód stoi przed domem – dodał March.
– Otaczamy pasami cały teren, sprawdzamy sam-
ochody. Gdyby uległa jakiejś kontuzji w wyniku ek-
splozji, zwróciłaby się do kogoś z sąsiedztwa.
Simon odsunął się, by przepuścić kolejnych
strażaków, i spytał: – A co z Owenem?
Bob potrząsnął głową: – Jest na Beacon Street.
Yarborough tam się udał. A co wy dwaj zam-
ierzacie tu robić?
Simon odpowiedział mu spokojnie: – Przed godz-
iną zadzwoniła do nas Abigail i poprosiła
o spotkanie. Nie podała przyczyny.
Bob również jej nie znał, ale nasunęło mu się
pewne przypuszczenie. Na początku lata
69/75

dowiedziała się, że jej ojciec sprawuje nieomal oj-
cowską pieczę nad Simonem Cahillem, który przed
dwudziestu laty stracił ojca w wyniku egzekucyjne-
go niemal mordu, jakiego dokonano na tym
agencie DEA. Chciała poznać bliżej tło
i okoliczności tej sprawy i dlatego zamierzała
wypytać ich o nią. I właśnie zanim się spotkali,
wybuchła ta bomba.
Stał za tym także Norman Estabrook i jego
groźby kierowane pod adresem Simona i jej ojca,
a także seryjny morderca, którego schwytali Simon
i Keira w czerwcu, oraz tuzin brudnych spraw,
które tropiła Abigail. Zanim Bob zdążył je sobie
przypomnieć, pojawił się młody policjant, pobladły
na twarzy z przejęcia: – Panie poruczniku... ja
właśnie...
March obrócił się w jego stronę ze słowami: –
Spokojnie, młody człowieku. Zamelduj spokojnie,
co miałeś do zakomunikowania.
Nie patrząc w oczy szefowi FBI, jakby lękając się,
że spłonie od skrzyżowania z nim wzroku, młody
funkcjonariusz policji oznajmił: – Właśnie
rozmawiałem z detektywem Yarboroughem. Owen
Garrison chciał tutaj przybyć, podszedł więc do
swego auta. Najpierw je sprawdził i...
– I znalazł bombę? – podpowiedział Bob.
70/75

Młody policjant przytaknął: – Tak, panie
poruczniku. Bomba była już uruchomiona, ale pan
Garrison rozbroił ją sam.
– Własnymi rękoma – uzupełnił Bob, wzdychając.
Simon i March milczeli, ale podobnie jak Bob
zdawali sobie sprawę, że Owen znał sposoby
rozbrajania wielu rodzajów bomb. Ta umieszczona
w jego wozie otwierała nową serię podejmowanych
działań. Ile jeszcze bomb uda się unieszkodliwić?
Kto je podkłada? Kiedy? Dlaczego?
Dzień zaczynał się dłużyć. Bob chciał teraz
porozmawiać ze Scoopem i swą córką, ale czekała
go jeszcze jedna zła wiadomość. Zwrócił się do Si-
mona: – Keira dzwoniła z Irlandii.
– Dlaczego? – spytał Boba.
– Wraz z jakąś inną kobietą dzwoniły, by mnie os-
trzec przed bombą podłożoną na ganku Abigail.
71/75

▪ [1] Bed-in Breakfast – hotelik noclegowy ze
śniadaniem (przyp. Tłum.).

Tytuł oryginału:
The Mist
Pierwsze wydanie:
MIRA Books, 2009
Redaktor prowadzący:
Grażyna Ordęga
Opracowanie redakcyjne:
Anna Palusińska
Korekta:
Małgorzata Narewska, Anna Palusińska
© 2009 by Carla Neggers
© for the Polish edition by Arlekin – Wydawnictwo Har-
lequin Enterprises sp. z o.o., Warszawa 2010
Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem re-
produkcji części lub całości dzieła w jakiejkolwiek
formie.
Wydanie niniejsze zostało opublikowane w porozumieniu
z Harlequin Enterprises II B.V.
Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne.
Jakiekolwiek podobieństwo do osób rzeczywistych – ży-
wych lub umarłych – jest całkowicie przypadkowe.
Harlequin Polska sp. z o.o.
02-516 Warszawa, ul. Starościńska 1B lokal 24-25
http://www.harlequin.pl/

ISBN 9788323896388
Konwersja do formatu EPUB:
Legimi Sp. z o.o.
74/75

Mgła - ebook

Recommended

Recommended

More Related Content

Viewers also liked

Viewers also liked (19)

Similar to Mgła - ebook

Similar to Mgła - ebook (7)

More from epartnerzy.com

More from epartnerzy.com (20)

Mgła - ebook