4. XOCALI FACİƏSİ
1992-ci il fevralın 25-dən 26-na keçən gecə XX əsrin ən böyük
faciəsi-Xocalı qırğını baş verdi. Yüzlərlə insan al qanına qəltan edilib
qətilə yetirildi. Kafir erməni həmin o dəhşətli gecədə ağbirçək anaya
da güllə atdı, ağsaqqal qocaya da, südəmər körpəyə də. Düşmən
amansız idi və xislətindəki bütün insani hissləri kənara qoyub quduz
canavara dönmüşdü. O, türk qanına həris idi və bu qandan içdikcə
hiddətlənir, ehtiraslı bir qüvvə ilə köməksiz ovunun üstünə atılır,
insafın, mərhəmətin nə olduğunu bilmirdi. Onun qəlbində yalnız bir
“istək“ alovlanırdı:Türk qanı içmək! Bacardıqca çox içmək türk qanı!
Onun ulu babalarıda həmişə belə etmişdi-türk qanı içmək həsrətiylə
yaşamışdılar. İndi o məkirli babaların kinli övladları bu istəyi həyata
keçirirdilər. İnsanlıq adına yazılmayan bütün vəhşilikləri köməksiz
insanların taleyinə qanlı güllələrlə həkk edirdilər. Körpə naləsindən,
ağbirçək ana yalvarışlarından xoşhallanırdı bu kafirlər-ermənilər!
Ermənilər doğurdanmı kafirlik edirdi həmin o günü? Ermənilər allah
xofundan ehtiyat etmirdilərmi? Bir də kafirdə hansı insani hiss,
düşüncə olur ki, allah adındanda ehtiyatlansın?
