Soğuk bir kış günüydü. Yıllarca sığındığım umut penceremden bakıyordum. Yine kalbimdeki üzüntüyle yaşıyordum, kimsesizdim.

1. KalpleriIsıtanKışMevisimi
Barınağınçoğuboşalmıştı.Günler,haftalargeçti.Benikimseosıcakkalpleriylekarşılamayagelmedi.
Barınaktakalansonbeşkedidenbiriydim.Çoküzülmüştüm,yıkılmıştım,sankiilkbaşakanatlarımla
mutlulukbulutlarımınarasındauçarken,birandasonsuzbirçukuradüşüyormuşgibihissettim.
Sankiacımasızlıkvekötülükdolubirdeniziniçindeboğuluyormuş,kendikalbimimutsuzlukbıçağımla
binparçayaayırıyormuşumgibihissettim.
GünlerbGünlerboyuncakimsebarınağagelmedi.Bu,benimdelihayalleriminaslagerçekleşmeyeceğinin
işaretiydi.Yaklaşıkkırksekizsaatüzüntününsonucu,barınağaailesiyle,neşeli,güleryüzlü,adeta
sırtındagörünmezmelekkanatlarıolan,parlayanbirkızgelmişti.Kalbiminderinliklerinde“İştebu
benimışıldayansahibim.”dedim.Hemenayaklandım.Kendimigöstermeye,öneçıkmayaçalıştım.
Sonundakızbenifarkettisankikızınkalbinieritmiştim,odabenimkini.Annesinevebabasınaaceleyle
seslendi.“Anne!Baba!Hayatımınkedisinibuldum,lütfensahiplenelim!”Ailesihiçdüşünmedenkızın
isteğinikabulettivebanahayatımdahiçsahipolmadığımsevgiyiveilgiyiverdiler.
ŞunuanladımŞunuanladımkienkötüyıllarınsonundabilehayatımızıdeğiştirecekolaylaryaşanabilir.Başarmakiçin
sadecebaşımızdikolmalıvehayattahiçyılmadanyokuşlaratırmanmamızgerekir.
Bu,hayatımdageçirdiğimvegeçireceğimengüzelenunutulmazyılbaşıoldu.
2/2