lexojeni dhe shijojeni vetë .

1. MBRETI SKLLAV i DASHURISË.
Frederiku i dytë,Perandor Gjermanisë,Mbret i Jeruzalemit do një
“gazelë”të re nga Palestina.Një pasion i bazuar tek rreshtat e poemës
fetare “Kantiku i Kantikëve”(e shkruajtur nga Solomoni në Dhjatën e
Vjetër).
Në atë pasdite të trishtë të vitit të Perëndisë 1250,mbreti Frederik u
rrek shumë herë të kapte gjatë fluturimit të falkoit të tij,mesazhin që
do ti duhej ti shkruante asaj me gërmat arabe si arabeska,aq sa qielli
iu kthye në një ekran i madh i palëvizshëm.Ishte një mesazh i
gjatë,shumë insistues aq sa asaj do ti duhej të impenjohej shumë për
ta deshifruar atë.Që kur pleqëria kishte filluar ta kafshonte ai ishte
bërë shumë nervoz.Por të thuash të vërtetën herë pas here ai e bënte
këtë nga inati.I vuri kapuçin në kokë falkoit dhe filloi ta ngucte me
mamuze “Biraku”-n kalin e tij të preferuar të racës pastër,i cili e
shpejtoi galopin se e kishte kuptuar që mbreti,padroni i tij ishte i
shqetësuar.Në mes të kësaj dite nëndori dielli i flashkët i Pulias jepte
mjaftueshëm nxehtësi aq sa mjaftonte që tu rridhnin rrëke djerse si
kalit ashtu dhe kalorësit.Pluhuri i lehtë i kësaj shkretëtire italiane aq e
shtrenjtë për zemrën e Perandorit Frederik stërpikte lehtë ajrin me
një vakësi sipërfaqsore i paprekur akoma nga i ftohti i parë i sezonit.
Sapo arriti në kështjellën e Mola-s,ndaloi para pishinës të bërë me
gurë të zinj prej llavës së Etna-s,të lëmuar për një kohë të gjatë nga
shërbëtorët sikulë(banorë të hershëm të Siçilisë),të cilët të rraskapitur
aq shumë nga ky mundim çnjerëzor binin për tokë të vdekur.Frederiku
u hodh nga shala e kalit në tokë pa u përkulur me një vrull
djaloshar.Pa pritur që shërbëtori ta ndihmonte filloi të shkulte nga
trupi rrobat e rregjura nga djersa,derisa mbeti lakuriq vetëm me një

2. brez të hollë që mbulonte organet e tij gjenitale,i domosdoshëm ,pasi
nuk donte që ti shikonin shërbëtoret që hidhnin ujin në pishinë,
testikujt e tij të varura trishtueshëm.Sapo u fut në ujin e ngrohtë të
pishinës lëkura e trupi filloi ti tkurrej si lëkurat e kafshëve të rregjura
nga stazhonimi,testikujt iu ngurtësuan dhe kjo për meritë të disa
barnave të veçanta që shërbëtoret përhapnin në pishinë me lëvizje
ritmike.Frederikut ia dërgonte këto barna të mbledhura me durim dhe
të thara me kujdes që të mos humbisnin vetinë e tyre shëronjëse,një
muaj po e një muaj jo,Sulltani i Malik-al Kamil-it duke e adresuar
ngarkesën e lehtë por shumë të vyeshme për “Mbretin Frederik të
Siçilisë,i pagëzuar Sulltan”.I shtyrë nga mirënjohja,Frederiku shumë
herë por me rezerva kishte menduar për sulltanin egjiptian si për një
mik,por shumë shpejt kishte reflektuar dhe e kishte kuptuar se një
arab mund ta bësh vëlla,por kurrë o është shumë e vështirë ta bësh
mik.Dhe kjo sepse si arabi i pasur si ai i varfër mund ta ndëshkojë
mikun nëse ai e trathëton,por nuk e ka të lehtë që të vrasë atë që e
quan vëlla,veç mos i daltë në fushën e betejës.Me vëllain bën krushqi
,kurse me mikun jo.Ndërsa ne të krishterët e qytetëruar por të
zgërlaqur nga dogmat fetare quajmë vëlla atë që është i gjakut
tonë,por a ka rëndësi gjaku në ndjenjat e dashurisë?Më e shumta që
mund të prodhojë ai, është hipokrizia.
“Gjaku fjalë e frikshme ,që ta trazon shpirtin njëlloj si një dridhërimë e
brendshme intime”,mendonte Perandori në kohën që ngriti njërin
krah dhe urdhëroi:”Wein”(vajn-verë në gjermanisht). I vunë broken
prej peltri(lidhje metalike e kallait,plumbit,antimonit me pak argjend)
të mbushur me verën e trashë të Pulia-s.Dhe ai e piu.Frederiku e piu
me një frymë,atë verë të trashë e të trubullt,të zezë njëlloj si
gjaku.”Verë” urdhëroi përsëri ai,por kësaj here e afronte rrallë broken
tek buzët.Kokën e thinjur e kishte mbështetur tek borduri i pishinës

3. në atë mënyrë që të shlodhte sytë në qiellin përkashi të pushtuar nga
ngjyrat e forta të perëndimit të diellit.Më në fund Frederiku i Suedisë
pa atje lart fjalët që falkoi i tij i kishte shkruajtur me arabecka(lloj
shkrimi,arab) në qiellin e pastër blu.”Pi verën or mik|se do të flesh
gjatë|nën tokën e zezë|pa një mik|pa një vlla|pa një grua|ruhu mos
e thuaj|këtë sekret asnjeriu|tulipanët e vyshkur|nuk do lulëzojnë
më”.Ishte ky shkaku.I nxitur nga vargjet e një poeti të vjetër sirian,
Frederiku nisi ti shkruante .Asaj.E kishte kuptuar papritmas se
kalërimi i ardhshëm do të ishte i fundit për të,prandaj do ti duhej të
merrte lejen,për tu ndarë nga Ajo.Përpara se të ishte vonë.
Gjatë gjithë natës që erdhi,i ngushëlluar nga drita e dobët e kandilit
që bashkë me vajin digjte edhe vitet e kujtimeve të tij,Frederiku i
shkruajti Asaj dhe Ajo favoritja e lezetshme dhe e gjendur,delikate si
manjola(lloj luleje) palestineze,dallandyshe e trembur e
tokës,egjiptiania njomëzake e “Nilit të Lartë” të largët,princesha e
haremit, që ai e mbante afër kudo që shkonte:që nga vreshtat e Friuli-
t deri tek mozaikët e sheshit”Armerina”,dhe që ja besonte ruajtjen e
saj rojeve të egra,leopardëve të tij,që e ndiqnin kudo atë, sikur nuk
kish tjetër njeri në botë,sepse vetëm prej duarve të tij të forta
augustiane(perandorake) e pranonin ushqimin, urtë e butë.Ajo
“saraçenia e vogël” i përgjigjej Frederikut dhe ai i shkruante
përsëri,duke marrë përgjigje përsëri dhe kështu lindi letërkëmbimi
midis të dyve ,falë vajtje-ardhjeve që bënte një poet i virtytshëm i
“Oborrit”,ekspert në “Ars Dictandi ” (Arti i Diktimit) e atij Titusit
suedez që me lejen e vetë Frederikut ishte martuar me një
saraçene.Pjesë nga këto letra dashurie i kanë mbijetuar rrënimeve të
kohës.Ja disa pasazhe:
-Frederiku:”Përpara se dielli të perëndonte kam mësuar se së shpejti
do të më vij vdekja.Kështu po të shkruaj duke të kujtuar një perëndim
tjetër të bukur dielli në Tokën e Shenjtë.Dielli ishte duke lëshuar
rrezet e tij të fundit që e ngjyrosnin gurin e bardhë të Jeruzalemit me
ngjyra të ëmbla,dhe atmosfera ishte ndezur edhe më shumë nga

4. aromat dehëse të jaseminit të Arabisë. Klandestin,i veshur me rroba si
një prej jush vëllezërit arabë,kalova unë nën Portën e Damaskut një
pasdite të trandafiltë.Shkoja unë drejt shtëpisë të atij që nëpërmjet
personit të pendestarit tim do të më dorëzonte mua ,”Sovranit
mëkatar” por të devotshëm Varrin e Jezuit pretenduar në mënyrë
spazmatike nga Papa Gregori IX .Ishte fundi i një kryqëzate që nuk pa
të derdhej gjaku i askujt sepse i tillë qe vullneti i “Zotit të Vetëm”
shpirtdhemshur dhe i mëshirshëm.Ka kaluar kaq shumë kohë nga kjo
mbrekulli e këndshme por edhe tani që po të shkruaj e ndjej parfumin
e pakrahasueshëm të lokumit(lloj luleje),të barit të gjumit, të
alteas(lloj luleje),të kanellës,të kamfurit të përziera me aromat
mistike të temjanit(lloj druri aromatik) dhe të mirës(lloj druri
aromatik).Trokita tek porta e Sulltanit të fuqishëm dhe mbrekullisht
qe ti që më dole përpara duke më dhënë bukë e kripë, “selim”
susami(si kungulli) dhe “mahl”(lloj birre) të “el Arishi-t”.E kujtoj e
dashura ime atë takim të paharruar, i pari dhe i përjetshmi midis teje
“gazelës”të vogël dhe të pafajshme dhe meje “Sulltanit të pagëzuar”
shumë të padurueshëm.
-Ajo:”Ai perëndim dielli qe agimi i jetës time.Të gjitha i kujtoj me
shumë hollësi.Kujtoj çdo gjest të duarve të tua, të stolisura plot me
gurë të çmueshëm dhe të kuqen flakë të flokëve të tu që ndizej edhe
më shumë nga shkëlqimi i xhevaireve,kujtoj sytë e tu të zinj e të
thellë dhe fytyrën tënde fisnike.
-“Frederiku:Unë të thashë:”do të vi sonte natën dhe ti do të më
hapësh derën sekrete” dhe sapo i shqiptova këto fjalë në çast u
pendova për çmendurinë time të pafalshme ,kurse ti mu
përgjigje:”nëse do të vish do ta gjesh hapur ,por unë nuk e di emrin
tënd.Ma thuaj,të lutem”.-”Dhe unë si tu përgjigja?”
-Ajo:”Emri im është ai i Mbretit, mu përgjigje”.
-Frederiku:”Ato ishin netët e të gjitha ëndjeve të mia”.

5. -Ajo:”Më puthe në buzë duke u dridhur i tëri, ndërsa më thoje :“Quia
meliera sunt ubera tua vino,fragrantia unguentis optimis”. Unë tani e
di kuptimin e këtyre fjalëve:”Gjijtë e tu më dehin më shumë se vera,se
çlirojnë aromat e kremrave erëmirë”,por në atë kohë nuk e dija
latinishten e Kantikut të Solomonit dhe Salamitës,dhe të kërkova të
më zbuloje kuptimin e këtyre fjalëve,sepse ti e flet arabishten njëlloj
si ne,o vëlla i dashur i zemrës sime”.
-Frederiku:”Dhe unë tu përgjigja duke të thënë se do ti përkthej këto
fjalë me trupin tim,me përkëdheljet e mia të buta dhe me skeptrin tim
të pamposhtur jo me fjalë të tjera o pëllumbesha ime e vogël,dhe tu
luta që të hiqje rrobat”.
=Ajo:”....unë i hoqa dhe zemra sa nuk më dilte nga kraharori,kurse ti
më thoje se gjijtë e mi ngjajnë si dy sorkadhe binjake të buta.Ishte ky
çasti që ti hyre lehtë tek unë,duke ma mbushur jetën time me jetën
tënde.Dhe unë e lumtur u mbyta në baticat dhe zbaticat e zjarrta të
detit tënd të pafund”.
Duke pasur si bazë vargjet e “Kantikut të Kantikëve” në letrat e tyre,të
ndërthurura me dëshirën akoma të pangopur të saj,të ndezur nga
pasioni i tij i lindur,letërkëmbimi midis Frederikut dhe favorites së tij
zgjati një vit të tërë.Nuk u panë më me sy,sepse kështu donte
Mbreti,ngaqë i vinte turp për pleqërinë e tij.Por Frederiku kishte një
dëshirë të fundit,që kur të vinte koha e saj që do të vdiste ta
bashkonin fshehtas me atë në Siçili në banesën e fundit të
Perandorit,tek ai sarkofag prej porfiri që ai kishte urdhëruar ta sillnin
nga Cefalu për Duomën kryelartë të Palermos që paraqiste “Shtetin
Modern”.
Vdiq Frederitu II më 13 dhjetor të vitit 1250,ashtu siç vdisnin njerëzit
në atë kohë,nga dizanteria.Ishte 56 vjeç.Flaka e flokëve të tij të kuq si
ato të mbretit David(biblës),ishte zbehur nga thinjat tashmë të
vdekura të pleqërisë.Por zemra e tij prej poeti “trubaduri”(poetë dhe
muzikantë shëtitës në Mesjetën e Vonë) kishte mbetur e re.Vdiq i

6. mundur dhe i vetëm,ai që gjithmonë kishte qenë i drejtë por edhe
mizor sipas mësimeve të “Taxhia-s” shiite,gjahtar i shkathët dhe
shpatar i zoti,dipllomat i lindur.Vdiq nga diarreja,ai studiusi i logjikës
së Aristotelit,mecenati(mbledhës librash të vjetër) i arabishtes dhe
hebraishtes,kundërshtari i Papëve të pakomunikueshëm.Ai ,ylli i një
“Oborri”që në shekullin e 13-të përfaqson qartazi “Shkollën Poetike
Italiane”.I pari që e kaloi poetikën provinciale italiane në italishten
Vulgare(popullore),fryt i mbledhjes të dialekteve dhe etnive të
ndryshme që gjendeshin në Itali.Ai që i parapriu “Borxhia-s”(kardinal
dhe Papë në fillim shekullin 15), por edhe Rilindjes italiane.Gjeni i
paepur,dashnor shumë i mirë,ai Frederiku II i
Hohenstaufen(Hohënshtaufënit),markixhan(Marchia,krahinë në
qendër të Italisë),sepse kishte lindur në Jesi,por edhe shumë
bujar,Mbret i Siçilisë,Mbret i Italisë,Mbret i Gjermanisë,i kurorëzuar
Perandor në Romë,ai “al Imbiratur”Mbret i Jeruzalemit.Ai që i hodhi
në letër fjalët e fundit të Frederikut qe melankoniku Xhovani nga
Proçida.Qe merita e tij që duke ju afruar shtratit që kundërmonte erë
të keqe të Sovranit mbretëror “plot me vese dhe virtyte” që në çastet
e fundit të jetës i bëri shenjë me dorë që të afronte veshin tek buzët e
tij të thata dhe i pëshpëriti diçka. Për dikë.
“En dilectus meus loqitur mihi,surge,prospera amica mea,columba
mea,formosa mea,et veni”—“Ja që kënaqësia ime më
thotë:Ngrihu,shpejto o e zgjedhura ime,o pëllumbesha ime o trupi im
i bukur,mike hajde”.
Fund.
Lushnje më
08.12 2015 ora 07:09.