2. "Γεννήθηκα σ’ ένα κακοτράχαλο ηπειρώτικο χωριό που
λες πως και το ίδιο γεννήθηκε για αγώνες πρώτα με
την ίδια τη φύση, για να μπορέσει να επιβιώσει στην
κακοτράχαλη γη που γεννήθηκε. Και ένα μεγάλο
μαράζι ήταν ο ξενιτεμός. Ξενιτεύτηκα νωρίς κι εγώ για
λόγους βιοπορισμού, μόλις τέλειωσα το Δημοτικό —το
τέλειωσα και δεν το τέλειωσα. Ήμουν τότε έντεκα
χρονών και δούλευα σ’ ένα γαλακτοπωλείο.
3. ‘’Πριν πιάσω τη μηχανή, είχα γράψει λίγα πράγματα με το μολύβι σ’ ένα
μπλοκάκι, τα βιώματά μου. Επειδή έγραφα και για το αφεντικό μου πράγματα
όχι τόσο ευχάριστα, μου σκίσανε το μπλοκάκι και στενοχωρήθηκα πολύ γι’
αυτό, γιατί είχα γενικά όλα μου τα βιώματα, πως έφυγα από το χωριό μου,
πως κατέβηκα σε μια πολιτεία όπου είδα φώτα που δεν τα έσβηνε η βροχή
και ο αέρας, πως, τέλος πάντων, μπόρεσα να βοηθήσω τον εαυτό μου και
την οικογένειά μου. Στο αφεντικό μου αυτό είχαν έρθει κάτι συγγενείς του από
την Αμερική, ομογενείς, και θεώρησε υποχρέωσή του να τους ξεναγήσει σε
διάφορα μέρη. ‘’
4.
5. ‘’Μια μέρα σκέφτηκαν να ανέβουν στην Πάρνηθα• είπανε, μάλιστα, να πάρουν και
μιαν αναμνηστική φωτογραφία. Τότε ήταν τα κουτάκια αυτά τα Brownie της Kodak
που στοίχιζαν πολύ φτηνά, ήταν εύκολα στη χρήση, γιατί είχαν aplanar φακό και
δεν είχε απαιτήσεις για ειδικούς χειρισμούς. Κάποιος Θα έπρεπε όμως να κρατάει
αυτό το κουτί για να φωτογραφηθούν αυτοί, και αγγάρεψαν έμένα. Όταν είδα εγώ
ότι αυτό που βλέπω μπροστά μου μπορώ να το αποτυπώσω στο χαρτί, με μάγεψε
και είπα «ένα τέτοιο εργαλείο θα’ θελα για να αποτυπώσω τα βιώματά μου και να
καταχωρίσω τους ανθρώπους που έζησα και μόχθησα μαζί τους, που έζησα χαρές
και λύπες.’’
6.
7. ‘’ Και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου κάποτε, ώστε με ένα ρολόι και
λίγες οικονομίες να αποκτήσω μια μηχανούλα. Ήταν μια junior Kodak
με 7.7 φακό. Μετά από αυτό αγόρασα μιαν άλλη• πουλώντας τη
μηχανή αυτή και πάλι με κάτι οικονομίες πήρα μια Robot. Με τη Robot
και μ’ ένα φιλμ που έπεσε κυριολεκτικά από τον ουρανό, μέσα σ’ ένα
βομβαρδιστικό ιταλικό που το ‘ριξαν τα αντιαεροπορικά μέσ’ τα
Γιάννενα, κατάφερα να συνεχίσω• έκοβα κομματάκια, γέμιζα τις
μπομπίνες κι έτσι φωτογράφισα τον Αγώνα.’’
8. ‘’Όλοι με κατηγόρησαν στην αρχή ότι φωτογραφίζω την
αθλιότητα και τη μιζέρια. Δεν έδειχνα σε κανέναν τις
φωτογραφίες μου. Πήρα το δικό μου δρόμο, αυτός είμαι. Και
νομίζω πως δεν έκανα άσχημα. Το να βγάλεις λίγα χρυσάνθεμα,
ακόμα και μια βαρκούλα που κουνιέται, δεν λέει και σπουδαία
πράγματα. Εδώ είναι ένας λαός τρανταχτός, που πέρασε δια
πυρός και σιδήρου• από το γιαταγάνι του Γιουσούφ αράπη και
από το σκοινί του πατρο-Κοσμά. Αυτόν το λαό φωτογραφίζω."
