1. ขบวนการเผด็จการไทยในปัจจุบันเป็นยาพิษต่อราชบัลลังก์

2. ขบวนการประชาธิปไตยและขบวนการคอมมิวนิสต์ในประเทศไทยว่าไม่เป็นภัยต่อสถาบันพระมหากษัตริย์
ขบวนการประชาธิปไตยตั้งแต่พระมหากษัตริย์เจ้านายขุนนางลงมาจนถึงประชาชน
ไม่แต่จะไม่เป็นภัยต่อสถาบันพระมหากษัตริย์เท่านั้น ยังส่งเสริมความมั่นคงของสถาบันพระมหากษัตริย์อีกด้วย
ส่วนขบวนการคอมมิวนิสต์ไม่เป็นภัยต่อความมั่นคงของสถาบันพระมหากษัตริย์ก็เพราะพคท.แพ้สงครามโดยพื้นฐานแล้ว
ต่อไปนี้จะได้กล่าวถึงอีกขบวนการหนึ่งก็คือขบวนการเผด็จการ แบ่งอย่างกว้างๆขบวนการการเมืองของประเทศไทยมี
๓ขบวนการคือขบวนการเผด็จการขบวนการประชาธิปไตยและขบวนการคอมมิวนิสต์
ขบวนการเผด็จการคือขบวนการที่มีความมุ่งหมายจะรักษาระบอบการปกครองที่ดารงอยู่ไว้ซึ่งมีอยู่ ๒ระบอบสลับกัน
คือ ระบอบรัฐธรรมนูญและระบอบรัฐประหาร ทั้ง๒
ระบอบแม้ว่าจะมีรูปแตกต่างกันแต่ก็มีเนื้ออย่างเดียวกันคือระบอบหนึ่งใช้อานาจโดยรัฐธรรมนูญเรียกว่าระบอบรัฐธรรมนูญหรื
อระบอบรัฐสภา อีกระบอบหนึ่งใช้อานาจโดยการยึดอานาจ เรียกว่าระบอบรัฐประหาร หรือระบอบทหาร แต่ทั้ง ๒
ระบอบก็เป็นผู้แทนของคนส่วนน้อยอย่างเดียวกันโดยเฉพาะคือเป็นผู้แทนของผลประโยชน์ผูกขาดอย่างเดียวกัน
ดังนั้นทั้งอานาจอธิปไตยของทั้ง๒ระบอบ เป็นของคนส่วนน้อยโดยเฉพาะเป็นของผลประโยชน์ผูกขาดอย่างเดียวกันและดังนั้น
๒ระบอบจึงเป็นระบอบเผด็จการอย่างเดียวกันเรียกว่าระบอบเผด็จการรัฐสภาและระบอบเผด็จการรัฐประหาร
เมื่อเป็นดังนี้พรรคการเมืองใด กลุ่มการเมืองใดองค์การการเมืองใดบุคคลการเมืองใดตลอดจนมวลชนที่เดินตาม
จึงอยู่ในขบวนการเดียวกันคือขบวนการที่มีความมุ่งหมายจะรักษาระบอบเผด็จการรัฐสภาหรือระบอบเผด็จการรัฐประหารไว้
เรียกว่า”ขบวนการเผด็จการ“
ขบวนการประชาธิปไตยคือขบวนการที่ประกอบด้วยพรรคการเมือง กลุ่มการเมืององค์การการเมืองบุคคลการเมือง
ตลอดจนมวลชนซึ่งต่างก็มีความมุ่งหมายจะเปลี่ยนแปลงการปกครองระบอบเผด็จการไม่ว่าในรูปใดๆ
เป็นการปกครองระบอบประชาธิปไตย หรือทาการปฏิวัติประชาธิปไตย
ขบวนการคอมมิวนิสต์คือพรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทย(พคท.)
และบุคคลหรือมวลชนที่เห็นด้วยกับนโยบายขั้นต่าและขั้นสูงของพคท.
ขบวนการดังกล่าวนี้มีความมุ่งหมายจะเข้าไปนาการปฏิวัติประชาธิปไตยเพื่อพาไปสู่การปฏิวัติสังคมนิยม
เพื่อสร้างระบบสังคมนิยม และระบบคอมมิวนิสต์ในประเทศไทย
ขบวนการเผด็จการเรียกอีกอย่างหนึ่งว่าฝ่ายขวาขบวนการประชาธิปไตยเรียกอีกอย่างหนึ่งว่าฝ่ ายกลาง
ขบวนการคอมมิวนิสต์เรียกอีกอย่างหนึ่งว่าฝ่ายซ้าย

3. ฝ่ ายขวาฝ่ ายกลางและฝ่ ายซ้ายดังกล่าวนี้กาหนดจากขบวนการการเมืองทั้งหมดในประเทศ
คือรวมกันทั้งขบวนการเผด็จการขบวนการประชาธิปไตยและขบวนการคอมมิวนิสต์
แต่ทว่าในแต่ละขบวนการยังแบ่งออกเป็น“ฝ่ ายขวา“ “ ฝ่ ายกลาง“ และ “ ฝ่ ายซ้าย“
คือในขบวนการเผด็จการมีฝ่ายขวาฝ่ ายกลางและฝ่ ายซ้าย ในขบวนการประชาธิปไตยมีฝ่ายขวาฝ่ ายกลางและฝ่ ายซ้าย
และในขบวนการคอมมิวนิสต์มีฝ่ ายขวาฝ่ ายกลางและฝ่ ายซ้าย นัยหนึ่งฝ่ ายขวามีขวามีกลางและมีซ้ายฝ่ ายกลางมีขวา
มีกลางและมีซ้ายและฝ่ ายซ้ายก็มีขวามีกลางและมีซ้าย
สภาพเช่นนี้ทาให้บางคนเข้าใจว่าซ้ายของขบวนการเผด็จการเป็นขวาของขบวนการประชาธิปไตย
และซ้ายของขบวนการประชาธิปไตยเป็นขวาของขบวนการคอมมิวนิสต์
ความจริงแล้วขบวนการเผด็จการกับขบวนการประชาธิปไตยมีการปะปนกันได้
คือซ้ายของขบวนการเผด็จการเป็นขวาของขบวนการประชาธิปไตยได้
และอาจเป็นกลางหรือเป็นซ้ายของขบวนการประชาธิปไตยก็ได้
ยกตัวอย่างเมื่อก่อนเปลี่ยนแปลงการปกครอง๒๔๗๕รัชกาลที่๗ทรงถูกถือว่าเป็นซ้ายในฝ่ ายขวา
(สมบูรณาญาสิทธิราชย์) พระองค์ท่านกลับทรงเป็นฝ่ ายกลางในขบวนการประชาธิปไตย แต่นายปรีดีพนมยงค์และผู้ติดตาม
ซึ่งเป็นฝ่ ายซ้ายในขบวนการประชาธิปไตย(เพราะมีแนวสังคมนิยม) นั้นไม่ใช่ฝ่ ายขวาของขบวนการคอมมิวนิสต์
แต่ฝ่ ายซ้ายของประชาธิปไตยไม่ใช่คอมมิวนิสต์ฉะนั้นซ้ายของประชาธิปไตยจึงไม่ใช่ขวาของคอมมิวนิสต์
และขวาของคอมมิวนิสต์ก็ไม่ใช่ซ้ายของประชาธิปไตย ระหว่างคอมมิวนิสต์กับประชาธิปไตยและเผด็จการนั้น ไม่ว่าขวา
กลางหรือซ้ายแบ่งแยกกันเด็ดขาดปะปนกันไม่ได้ แต่ระหว่างเผด็จการกับประชาธิปไตยแบ่งแยกกันไม่เด็ดขาด
จึงปะปนกันได้
แต่ในประเทศไทยมีการปะปนกันทั้ง๓สิ่ง เช่นเมื่อพูดถึงซ้ายก็ไม่จาแนกว่าซ้ายของเผด็จการหรือซ้ายของประชาธิปไตย
หรือซ้ายของคอมมิวนิสต์ นัยหนึ่งไม่จาแนกว่าเป็นซ้ายของขวาหรือซ้ายของกลางหรือซ้ายของซ้าย
เป็นเหตุให้เอาคอมมิวนิสต์ไปปะปนกับประชาธิปไตยและเผด็จการ
นักประชาธิปไตยบางส่วนถูกมองเป็นคอมมิวนิสต์กระทั่งนักเผด็จการบางส่วนก็ถูกมองเป็นคอมมิวนิสต์ ทาให้คาว่า“ ซ้าย“
หมายถึงคอมมิวนิสต์หรือเป็นพวกของคอมมิวนิสต์ซึ่งแท้จริงแล้วซ้ายของเผด็จการ(ซ้ายของขวา)และซ้ายของประชาธิปไตย
(ซ้ายของกลาง)นั้นเป็นคนละเรื่องกับคอมมิวนิสต์อย่างเช่นคุณชวนคุณสุรินทร์ คุณวีระซึ่งถือกันว่าเป็นซ้ายของขวา
(ซ้ายในพรรคประชาธิปัตย์) ถูกมองว่าเป็นคอมมิวนิสต์เมื่อกรณี ๖ตุลาคม
และขบวนการสังคมนิยมในปัจจุบันซึ่งเป็นซ้ายในขบวนการเป็นต้น

4. แต่ตามสภาพความเป็นจริงของคนเหล่านี้แตกต่างจากคอมมิวนิสต์จนถึงรากเหง้า
เช่นพวกพรรคสังคมนิยมซึ่งเข้าไปอยู่กับชาวพรรคคอมมิวนิสต์ในป่าออกมาสารภาพว่ามีความแตกต่างทางความคิดอย่างแท้จ
ริง
ฉะนั้นเมื่อแบ่งเป็นขวา กลางซ้ายในขบวนการของชาติทั้งขบวนการแล้ว
ซ้ายหมายความถึงขบวนการคอมมิวนิสต์เท่านั้นขบวนการสังคมนิยม
อยู่ในขบวนการประชาธิปไตยและขบวนการสังคมนิยมบางขบวนการอาจอยู่ในขบวนการเผด็จการก็ได้
และเพราะขบวนการสังคมนิยมนั้นมีทั้งปฏิกิริยาและก้าวหน้า
ในที่นี้พูดถึงฝ่ ายขวาในขบวนการของชาติทั้งขบวนการ
ฉะนั้นจึงหมายความถึงขบวนการเผด็จการซึ่งส่วนสาคัญในปัจจุบันแบ่งออกเป็นฝ่ ายที่นิยมระบอบเผด็จการรัฐสภา
ขบวนการเผด็จการที่นิยมระบอบเผด็จการรัฐประหารคือขบวนการเผด็จการฝ่ายทหารเป็นส่วนสาคัญ
ขบวนการเผด็จการที่นิยมระบอบเผด็จการรัฐสภาคือขบวนการเผด็จการที่เป็นพรรคการเมืองและนักการเมืองเป็นส่วนสาคัญ
นี่เป็นขบวนการเผด็จการในปัจจุบันแต่เมื่อกล่าวถึงในด้านที่เกี่ยวพันกับปัญหาความมั่นคงของสถาบันพระมหากษัตริย์
เพื่อให้เข้าใจชัดเจนจาเป็นต้องย้อนไปกล่าวถึงขบวนการเผด็จการในอดีตบ้าง
ขบวนการเผด็จการในอดีตก่อน๒๔มิถุนายน๒๔๗๕
นั้นกุมอานาจอธิปไตยภายใต้สถาบันพระมหากษัตริย์ที่เป็นระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์(Absolute Monarchy)
ต่างกับขบวนการประชาธิปไตยในปัจจุบัน
ซึ่งกุมอานาจอธิปไตยภายใต้สถาบันพระมหากษัตริย์ที่เป็นระบอบปริมิตาญาสิทธิราชย์ (LimitedMonarchy)
หรือระบอบพระมหากษัตริย์รัฐธรรมนูญ(Constitutional Monarchy)
ขบวนการเผด็จการในอดีตซึ่งรักษาระบอบเผด็จการภายใต้สถาบันพระมหากษัตริย์สมบูรณาญาสิทธิราชย์นั้น
ในประวัติศาสตร์อันยาวนานเป็นขบวนการที่ส่งเสริมความมั่นคงของสถาบันพระมหากษัตริย์
สมบูรณาญาสิทธิราชย์นั้นในประวัติศาสตร์อันยาวนานเป็นขบวนการเผด็จการดังกล่าวนั้น
สอดคล้องกับความต้องการของประเทศชาติและประชาชน สถาบันพระมหากษัตริย์จึงมีความมั่นคงโดยตลอด
ไม่เกิดปัญหาความมั่นคงของสถาบันพระมหากษัตริย์แม้แต่น้อย จึงเห็นได้ว่าตั้งแต่ก่อนยุคสุโขทัยลงมาจนถึงสมัยรัชกาลที่ ๕
แห่งยุครัตนโกสินทร์ขบวนการเผด็จการเป็นขบวนการที่ส่งเสริมความมั่นคงของสถาบันพระมหากษัตริย์มาโดยตลอด
ครั้นมาถึงสมัยรัชกาลที่๕แห่งกรุงรัตนโกสินทร์
สภาวการณ์ทางประวัติศาสตร์ทางสังคมของประเทศไทยเปลี่ยนแปลงไป

5. ขบวนการเผด็จการกลายเป็นขบวนการที่ไม่สอดคล้องกับความต้องการของประเทศชาติและประชาชน
และเกิดขบวนการที่สอดคล้องกับความต้องการของประเทศชาติและประชาชนขึ้นแทนนั่นคือขบวนการประชาธิปไตย
การที่ขบวนการเผด็จการไม่สอดคล้องกับความต้องการของประเทศชาติและประชาชนนั้น
ย่อมส่งผลให้สถาบันพระมหากษัตริย์สมบูรณาญาสิทธิราชย์ไม่สอดคล้องกับความต้องการของประเทศชาติและประชาชนไปด้
วย
และการที่ขบวนการประชาธิปไตยจะส่งเสริมสถาบันพระมหากษัตริย์ให้มั่นคงนั้นไม่สามารถจะทาได้ด้วยการส่งเสริมสถาบันพ
ระมหากษัตริย์ให้มั่นคงนั้น ไม่สามารถจะทาได้ด้วยการส่งเสริมสถาบันพระมหากษัตริย์สมบูรณาญาสิทธิราชย์
แต่จะทาได้ด้วยวิธีเดียวคือเปลี่ยนแปลงสถาบันพระมหากษัตริย์สมบูรณาญาสิทธิราชย์เป็นสถาบันพระมหากษัตริย์ปริมิตาญา
สิทธิราชย์ (สถาบันพระมหากษัตริย์รัฐธรรมนูญ) และส่งเสริมสถาบันพระมหากษัตริย์ปริมิตาญาสิทธิราชย์นั้น
ฉะนั้นในยุคสมัยที่สภาวการณ์ทางประวัติศาสตร์และทางสังคมเปลี่ยนแปลงไป
โดยทางที่ทาให้ขบวนการเผด็จการไม่สอดคล้องกับความต้องการของประเทศชาติและประชาชนแล้วนั้น
การที่ขบวนการประชาธิปไตยต้องการจะเปลี่ยนแปลงสถาบันพระมหากษัตริย์สมบูรณาญาสิทธิราชย์เป็นสถาบันพระมหากษัต
ริย์ปริมิตาญาสิทธิราชย์ จึงเป็นการส่งเสริมความมั่นคงของสถาบันพระมหากษัตริย์ แต่ขบวนการเผด็จการเห็นว่า
นั่นเป็นการทาลายสถาบันพระมหากษัตริย์ พวกเขาต้องการจะรักษาสถาบันพระมหากษัตริย์สมบูรณาญาสิทธิราชย์ไว้ต่อไป
โดยเข้าใจผิดว่านั่นคือ
การรักษาความมั่นคงของสถาบันพระมหากษัตริย์เพราะเขามองไม่เห็นว่าขบวนการเผด็จการและสถาบันพระมหากษัตริย์สมบู
รณาญาสิทธิราชย์นั้น ไม่สอดคล้องกับความต้องการของประเทศชาติและประชาชนต่อไปแล้ว
พระมหากษัตริย์ไทยทรงมองเห็นความเปลี่ยนแปลงของสภาวการณ์ทางประวัติศาสตร์และทางสังคม
จึงทรงปฏิเสธขบวนการเผด็จการและทรงอยู่ในขบวนการประชาธิปไตยตั้งแต่สภาวการณ์เริ่มเปลี่ยนแปลงเป็นต้นมา
ดังเช่นพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวได้ทรงนาขบวนการปฏิรูปประชาธิปไตยอันไพศาลทาการปฏิรูปประชาธิปไตย
(DemocraticReform) อย่างมโหฬาร ด้วยพระราชประสงค์ที่จะทาการปฏิวัติประชาธิปไตย (Democratic
Revolution)ในขั้นสุดท้าย ดังที่ได้กล่าวไว้แล้วในตอนต้นซึ่งพระราชประสงค์ส่วนหนึ่งก็คือ
จะเปลี่ยนแปลงสถาบันพระมหากษัตริย์สมบูรณาญาสิทธิราชย์เป็นสถาบันพระมหากษัตริย์ปริมิตาญาสิทธิราชย์นั่นเอง
และนั่นคือวิธีการรักษาความมั่นคงของสถาบันพระมหากษัตริย์ภายใต้สภาวการณ์ทางประวัติศาสตร์และทางสังคมที่กาลังเปลี่
ยนแปลง

6. รัชกาลที่๖ทรงทาการปฏิรูปประชาธิปไตยต่อไป ด้วยพระราชประสงค์ที่จะทาการปฏิวัติประชาธิปไตยในที่สุดเช่นกัน
และด้วยเหตุนี้เมื่อคณะร.ศ.๑๓๐ดาเนินการเพื่อปฏิวัติประชาธิปไตย
จึงไม่ทรงเอาโทษในข้อหาว่าคิดจะเปลี่ยนแปลงระบอบการปกครองเป็นประชาธิปไตย
แต่เอาโทษเฉพาะในข้อหาว่าจะประทุษร้ายองค์พระประมุขเท่านั้น
และเอาโทษสถานเบาเมื่อเปรียบกับข้อหาอันเป็นอันอุกฉกรรจ์ยิ่ง ซึ่งตามปกติต้องตัดหัวเจ็ดชั่วโคตรทีเดียว
รัชกาลที่๗ทรงทาการปฏิวัติประชาธิปไตยด้วยพระองค์เอง
โดยทรงช่วยเหลือสนับสนุนคณะราษฎรอย่างเต็มที่และเมื่อคณะราษฎรจะเปลี่ยนระบอบประชาธิปไตยเป็นระบอบเผด็จการก็ท
รงคัดค้านเต็มที่เช่นกัน เมื่อคัดค้านไม่ไหวก็ทรงสละราชสมบัติและทรงฝากหัวใจของระบอบประชาธิปไตยไว้กับประชาชนว่า
“ ข้าพเจ้ามีความเต็มใจที่จะสละอานาจอันเป็นของข้าพเจ้าอยู่เดิมให้แก่ราษฎรทั่วไป
แต่ข้าพเจ้าไม่ยินยอมยกอานาจทั้งหลายของข้าพเจ้าอยู่เดิมให้แก่ผู้ใดคณะใดเพื่อใช้อานาจโดยสิทธิ์ขาดและโดยไม่ฟังเสียงอัน
แท้จริงของประชาราษฎร”
ซึ่งจารึกอยู่ณ ฐานพระราชอนุสาวรีย์หน้ารัฐสภา
พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลปัจจุบัน
ทรงมีพระราชดารัสในท่ามกลางกระแสเรียกร้องรัฐธรรมนูญอันไหลเชี่ยวในกรณี ๑๔ตุลาคมแก่รัฐมนตรีชุดนายสัญญา
ธรรมศักดิ์ เมื่อวันเข้าเฝ้ าถวายสัตย์ปฏิญาณก่อนรับหน้าที่วันที่๑๖ตุลาคม๒๕๑๖ว่า “
ต้องทาหน้าที่เพื่อให้บรรลุผลตามจุดประสงค์ให้สภาพการปกครองเข้าสู่สภาพปกติ
ให้มีการปกครองแบบประชาธิปไตยที่เหมะสมกับสภาพของประเทศชาติ “
เหล่านี้เป็นการทบทวนโดยย่อถึงพระราชกรณียกิจของพระมหากษัตริย์ไทยที่ทรงดาเนินการเพื่อประชาธิปไตยอันเป็นการส่งเสริ
มความมั่นคงของสถาบันพระมหากษัตริย์ แม้ในระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์ตลอดจนถึงระบอบเผด็จการในปัจจุบัน
พระราชหัตถเลขาของพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวซึ่งทรงตอบคณะเจ้านายและขุนนางตอนหนึ่งว่า
“ เราขอท่านทั้งปวงเข้าใจว่า
เราไม่ได้เป็นพระเจ้าแผ่นดินซึ่งต้องบีบคั้นให้หันมาทางกลางเหมือนอย่างพระเจ้าแผ่นดินในยุโรป ซึ่งมีมาในพงศาวดาร
และเพราะความเห็นความรู้ซึ่งเราได้เป็นพระเจ้าแผ่นดินมาถึง ๑๘ปี
ได้พบเห็นและได้เคยทุกข์ร้อนในการหนักในการแรงการเผด็จการร้อนของบ้านของเมือง ซึ่งมีอานาจจะมากดขี่ประการใด
ทั้งได้ยินข่าวคราวจากเมืองอื่นๆซึ่งมีเนืองๆมิได้ขาด

7. แลการซึ่งเราได้ขวนขวายตะเกียกตะกายอยู่ในการที่เปลี่ยนแปลงมาแต่ก่อนจนมีเหตุบ่อยๆ
ซึ่งเป็นพยานของเราที่จะยกขึ้นชี้ได้ว่าเราไม่ได้เป็นพระเจ้าแผ่นดินซึ่งเหมือนคางคกอยู่ในกะลาครอบ
ที่จะพึงทรมานให้สิ้นทิษฐิถือว่าตัวโตนั้นด้วยอย่างหนึ่งอย่างใดเลย ”
และพระราชบันทึกของพระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว เสนอต่อรัฐบาลและสภาผู้แทนราษฎรตอนหนึ่งว่า
“ ข้าพเจ้าได้เล็งเห็นอยู่นานแล้วว่าเมื่อประเทศสยามได้มีการศึกษาเจริญขึ้นมากแล้ว
ประชาชนคงจะประสงค์ที่จะให้เปลี่ยนแปลงการปกครองของบ้านเมืองเป็นแบบนี้
และตั้งข้าพเจ้าได้รับสืบราชสมบัติจากพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าฯ
ข้าพเจ้าก็ได้คิดการที่จะบันดาลให้การเปลี่ยนแปลงนั้นเป็นไปโดยราบรื่นที่สุดที่จะเป็นไปได้
และได้กล่าวถึงความประสงค์นั้ยโดยเปิดเผยหลายครั้งหลายหนโดยเหตุนี้เมื่อคณะผู้ก่อการฯ
ร้องขอให้ข้าพเจ้าเป็นพระมหากษัตริย์ภายใต้รัฐธรรมนูญ ข้าพเจ้าจึงรับรองได้ทันทีโดยไม่มีข้อข้องใจแต่อย่างใดเลย “
ตัวอย่างเหล่านี้ตรงกับคากลอนของนายเทียนวรรณนักประชาธิปไตยสมัยรัชกาลที่๕ที่เขียนไว้ว่า
ขอให้เห็นเช่นเราผู้เฒ่าทัก
บารุงรักษาชาติสะอาดศรี
ทั้งเจ้านายฝ่ ายพหลและมนตรี
จงเป็นศรีวิไลซ์จริงอย่านิ่งนาน
ให้รับหาปาลีเมนต์ขึ้นเป็นหลัก
จะได้ชักน้อมในไพร่สมาน
เริ่มเป็นฟรีปรีดาอย่าช้ากาล
รักษาบ้านเมืองเราช่วยเจ้านาย
และตรงกับทรรศนะของร.ท.แม้นสังขวิจิตรมหาดเล็กของรัชกาลที่๖
ซึ่งให้เหตุผลในการเข้าร่วมปฏิวัติประชาธิปไตยของคณะร.ศ.๑๓๐ว่า
“ การร่วมปฏิวัติของเขา ก็คือความหวังที่จะดารงไว้ซึ่งความเป็นประมุขของพระองค์ในภาวะประชาธิปไตยนั่นเอง
โดยเห็นว่า การปกครองแบบราชาธิปไตยนี้จะเป็นยาพิษแก่ราชบัลลังก์อย่างแน่แท้ “(จากบันทึกร.ต.เหรียญและร.ต.เนตร)

8. ซึ่งตรงกับบันทึกของพ.อ.มนูญ รูปขจรที่ว่า“ เราพวกแม่ทัพนายกองทหารทุกกรมกอง
หัวใจยังเต็มเปี่ยมด้วยความจงรักภักดีต่อสถาบันพระมหากษัตริย์อยู่ทุกลมหายใจเข้าออก “(จากหนังสือพิมพ์ชาวไทย๒๒
พ.ค. ๒๕๒๔)
ข้อเท็จจริงที่ยกมาเพียงเล็กน้อยนี้เพียงพอที่จะพิสูจน์ให้เห็นว่าเมื่อสภาวการณ์ทางประวัติศาสตร์และทางสังคมเปลี่ยนแปลงไป
พระมหากษัตริย์ไทยมิได้ทรงอยู่ในขบวนการเผด็จการ แต่ทรงอยู่ในขบวนการประชาธิปไตย ซึ่งเป็นขบวนการที่มีความเห็นว่า
ในสภาวการณ์เช่นนี้สถาบันพระมหากษัตริย์จะมีความมั่นคงได้ ต้องเป็นสถาบันพระมหากษัตริย์ปริมิตาญาสิทธิราชย์
และประเทศชาติต้องมีการปกครองระบอบประชาธิปไตย
ข้อเท็จจริงที่ยกมาเพียงเล็กน้อยนี้เพียงพอที่จะพิสูจน์ให้เห็นว่าเมื่อสภาวการณ์ทางประวัติศาสตร์และทางสังคมเปลี่ยนแปลงไป
พระมหากษัตริย์ไทยมิได้ทรงอยู่ในขบวนการเผด็จการ แต่ทรงอยู่ในขบวนการประชาธิปไตย ซึ่งเป็นขบวนการที่มีความเห็นว่า
ในสภาวการณ์เช่นนี้สถาบันพระมหากษัตริย์จะมีความมั่นคงได้ ต้องเป็นสถาบันพระมหากษัตริย์ปริมิตาญาสิทธิราชย์
และประเทศชาติต้องมีการปกครองระบอบประชาธิปไตย
ขบวนการเผด็จการในอดีตสมัยเท่านั้นสอดคล้องกับสถาบันพระมหากษัตริย์สมบูรณาญาสิทธิราชย์เมื่อสภาวการณ์เปลี่ยนแป
ลงไป แม้ขบวนการเผด็จการนั้นก็ไม่สอดคล้องกับสถาบันพระมหากษัตริย์แล้ว
จาเป็นต้องเปลี่ยนแปลงเป็นสถาบันพระมหากษัตริย์ปริมิตาญาสิทธิราชย์
ซึ่งจะสอดคล้องก็แต่กับขบวนการประชาธิปไตยเท่านั้น
ใช่ว่าสถาบันพระมหากษัตริย์กับสถาบันพระมหากษัตริย์ปริมิตาญาสิทธิราชย์จะสอดคล้องกับขบวนการเผด็จการก็หาไม่
ในปัจจุบันประเทศไทยครอบงาอยู่ด้วยขบวนการเผด็จการ ซึ่งยังคงรักษาระบอบเผด็จการไว้
เป็นระบอบเผด็จการรัฐสภาบ้าง ระบอบเผด็จการรัฐประหารบ้าง
จึงไม่สอดคล้องกับสถาบันพระมหากษัตริย์ปริมิตาญาสิทธิราชย์
ดังนั้นขบวนการเผด็จการในปัจจุบันจึงเป็นยาพิษแก่ราชบัลลังก์ปริมิตาญาสิทธิราชย์
เช่นเดียวกับขบวนการเผด็จการก่อนเปลี่ยนแปลงการปกครอง๒๔๗๕
เป็นยาพิษแก่ราชบัลลังก์สมบูรณาญาสิทธิราชย์เหมือนกัน
แต่ยาพิษนี้ทาอันตรายแก่สถาบันพระมหากษัตริย์ได้ไม่มากก็เพราะว่านอกจากจะได้เปลี่ยนสถาบันพระมหากษัตริย์สมบูรณา

9. ญาสิทธิราชย์เป็นสถาบันพระมหากษัตริย์ปริมิตาญาสิทธิราชย์มาตั้งแต่พ.ศ.๒๔๗๕
แล้วพระมหากษัตริย์ก็มิได้ทรงอยู่ในขบวนการเผด็จการ แต่ทรงอยู่ในขบวนการประชาธิปไตยอีกด้วย.
(จากบทความ“จะรักษาสถาบันพระมหากษัตริย์ให้มั่นคงได้อย่างไร”โดยอ.ประเสริฐทรัพย์สุนทร)
รวบรวมเผยแพร่โดย:ครูทองคาวิรัตน์