2. VW: Happy Family?
Generaties:
1. Nel
2. Jeffrey x Carlijn
3. Rebecca x Xander, Lara x Ciske x Tom , Marc
4. Nina , Tessa x Adam , Roy , Patrick x Harriët
5. Sanne x Michel, Kevin, Anja, Thomas x Saskia x Roos x Ryan, Jayda x Mark, Sakura x Aaron
6. Laura x Frank, Michelle, baby, Eric, Merel, Vincent x Jasmine, Melvin x Celine, Kim, André
7. Esther x Steven, Lisa, Sander x Melissa, Robert x Jenna, Mariëlle x Leon, Bas, Alfons x Leentje x Jasmine,
Casper x Belinda x Hedwig
8. Elise x Bryan, Bastiaan x Kirsten, Nora, Daphne, Sira, Hedwig x
Sofie x David, Felicia, Marcia, Miranda,
Casper, baby, Ralph x Christine, Armando, Marloes
9. Stefan x Marie, Eva, Renate, Arthur x Anna, Richard, Olga, baby, Jasper,
Emma
10. Olivier
4. De vorige keer
- Fam. Stolk: Emma groeide op tot peuter en Marloes tot
kind.
- Fam. Stolk: /
-Fam. Valentijn: David stierf aan ouderdom. Alan vroeg Eva
ten huwelijk. Olivier had een paar dates, en vond Olga erg
leuk.
- Fam. Valentijn: Richard en Claire vonden werk.
- Fam. Valentijn: Arthur begon een zaak. Anna raakte in
verwachting van hun eerste kindje. Ze trouwden.
-Fam. Stadsie: Bart kwam bij Renate met zijn probleem dat
hij verliefd was op een bezet meisje. Olga miste haar
ouders. Hondje Pitch was de nieuwe aanwinst.
5. Familie Stolk
3kijken
Casper
Belinda
Armando
Marloes
Emma
6. Marloes werd gewekt door een snerpende gil van haar zusje, een gil die
overging in een oorverdovend krijsen.
‘Em…’ zuchtte Marloes en ze wreef de slaap uit haar ogen.
7. Rustig wakker worden of een momentje voor jezelf zat er hier niet in, dat
besefte Marloes wel. Zodra de rest van het huis Emma in de gaten kreeg,
stormden ze de kamer binnen om haar te kalmeren.
‘Goedemorgen meisje,’ glimlachte Belinda tegen Marloes en ze lachte terug.
‘Ik geef Emma haar flesje wel.’ zei Armando.
8. Ondanks haar chaotische ochtend was Marloes de rest van de dag vrolijk als
altijd. Ze ging graag naar school en zelfs de regen kon haar humeur niet
bederven.
Datzelfde gold voor Casper; hij maakte gewoon gezellig een babbeltje met de
buren. Van een druppeltje regen was tenslotte nog nooit iemand
doodgegaan.
9. De familie Stolk was een familie van optimisten. Hoe veel ellende je in het
verleden ook gekend had – dat mocht niet te veel invloed hebben op de rest
van je bestaan.
Enjoy life – als ze een motto gehad hadden, was dat het zeker geweest.
‘Lichtjes!!’ kirde Emma die avond. Ze was jarig.
10. Armando lachte om Emma’s vrolijke stemmetje en even later schotelde hij
haar een lekker groot stuk taart voor.
‘Is dat helemaal voor mij?’
‘Je bent nu groot, dan kun je ook meer eten.’
11. Armando had die avond een slaapfeestje bij Lilah, en hij nam afscheid van zijn
zusjes.
‘Sorry dat ik niet langer kan blijven, maar jullie vermaken je wel, toch?’
‘Zeker weten.’ glimlachte Marloes, met een blik op de tv en de stapel
tijdschriften.
‘Nou en of.’ knikte Emma, die in een blokkentoren verdiept was.
12. Een beetje zenuwachtig stond Armando even later voor de deur van Lilah’s
huis in de stadsbuurt. Eigenlijk voelde hij elke keer wel tintelingen in zijn buik.
Maar nu was het nog erger. Nu zou hij blijven slapen.
Hij drukte zijn tas met zijn pyjama en kussen dichter tegen zich aan.
13. Lilah had haar pyjama al aan.
‘Hup, naar bed jullie,’ Vastberaden joeg ze de rest van haar familie naar
boven, zodat ze het rijk voor zich alleen had. ‘Nou, kom op, trek je pyjama
aan! Dit is een slaapfeest! Je hebt je kussen toch wel bij je?’
‘Ja, natuurlijk.’ lachte Armando.
14. Een beetje blozend kleedde hij zich achter de bank om en nestelde zich even
later in de kussens met een voorraad chips en cola.
‘Wat wil je voor film zien?’ vroeg Lilah, neuzend in een grote stapel dvd’s.
Armando haalde zijn schouders op.
‘Help nou mee denken! Jij zit daar zeker wel best, op je kont met al dat eten
om je heen!’
15. ‘Doe maar die film van je broer Tom, hoe heette die? Beavis and Butthead?’
‘O nee hè,’ zuchtte Lilah, maar ze startte de film toch.
Eigenlijk maakte het haar niet uit wat ze keek – als ze maar naast Armando
kon zitten.
16. Al gauw lag Armando in een deuk – en Lilah nam verveeld nog een slokje van
haar 7up.
‘I am the great cornholio!’ gierde Armando en hij sloeg zichzelf op zijn
dijbeen. ‘Get out of the cockpit! Gheghehe, you said c…’
17. ‘Ik snap het gewoon niet.’ Lilah haalde droog haar schouders op en staarde
naar de grinnikende tekenfilmfiguurtjes op het scherm.
‘Het is gewoon geniaal,’ hikte Armando buiten adem. Hij moest zelfs de
tranen van zijn wangen vegen, zo hard had hij moeten lachen.
18. Lilah schudde haar hoofd – en moest toch wel een beetje om haar vriend
lachen.
19. ‘Sorry, zullen we een andere film kijken?’ vroeg Armando snel, toen hij
eindelijk door kreeg dat Lilah er weinig aan vond.
‘Nee joh, als jij dit leuk vind.’ Lilah kroop bij hem op schoot en streek wat haar
uit zijn gezicht. ‘Ik vind het wel leuk om jou te zien lachen. Dan kan het me
niet schelen wat voor film we kijken.’
20. Lilah nestelde zich lekker tegen Armando aan en samen aten ze drie zakken
chips leeg. Ze keken nog twee andere films, tot Lilah’s ogen dicht vielen en ze
zachtjes begon te snurken.
Vertederd keek Armando neer op het slapende meisje op zijn schoot.
21. Met veel moeite wist hij de afstandsbediening te pakken te krijgen, zonder
Lilah wakker te maken. Hij zette de tv uit en voelde toen ook hoe zijn eigen
hoofd langzaam voorover zakte.
22. Hij werd wakker door fel zonlicht dat de woonkamer binnen viel – en een
zachte kus.
‘Goedemorgen,’ Lilah’s gezicht was vlak voor het zijne en Armando voelde
zich meteen de gelukkigste jongen van de wereld.
‘Dat is nog eens fijn wakker worden,’ zei hij een beetje schor.
23. Lilah lachte en pakte hem bij zijn arm. ‘Kom, we gaan ontbijt maken.’
Ze pakte een stapel kommetjes en begon ze allemaal met melk en cornflakes
te vullen.
‘Als jij nou sinaasappels perst,’ Ze gebaarde naar de pers die op het aanrecht
stond. ‘Dat kan je wel, toch?’
‘Tuurlijk.’ Snel ging Armando aan de slag.
24. ‘Eten!’ brulde Lilah onderaan de trap. Snel kwam iedereen naar beneden
stommelen.
‘Breakfast is served.’ Met een zwierig gebaar zette Lilah de borden op tafel,
gevolgd door Armando met de glazen.
‘Jeetje, die jongen mag hier wel vaker blijven slapen, als we zo’n ontbijtje
krijgen!’ plaagde vader Maxwell.
En Armando kon alleen maar grijnzen.
26. Het was zaterdag en dan deed Jasper niets liever dan naar de verhaaltjes van
zijn moeder luisteren.
Ralph had geen zin om zich aan te kleden en lag wat te doezelen op de bank,
terwijl de verhalen van Christine in zijn dromen doordrongen.
27. Toen Christine aan het avondeten moest beginnen, pakte Jasper zijn auto’s en
plastic poppetjes, en ging met zijn autoweg spelen.
Hij was dol op al zijn speelgoed, maar dit was toch wel zijn favoriet!
‘Toet toet, ik moet erdoor! Nee, het stoplicht staat op rood! Doorrijden! Nee,
je wacht maar even.’
28. Christine en Ralph wisselden een blik en glimlachten.
Wat zouden ze zijn vrolijke stemmetje missen, helemaal verdiept in zijn spel –
als hij straks een tiener zou zijn!
Veel te snel was het zo ver.
29. Jasper was wel een beetje nerveus. Zou alles veranderen nu hij tiener was?
Hij keek om zich heen.
Alles was nog gewoon hetzelfde. Hij was alleen wat gegroeid.
En daar was Tina!
30. Net als altijd kletsten ze de hele avond en de volgende morgen stond ze
alweer vroeg voor de deur om samen met hem naar de schoolbus te lopen.
‘Niet verdwalen hoor, in de grote school!’ plaagde ze Jasper en ze kietelde
hem.
‘Hou op! Tien! Stoppen!’ schaterde Jasper en hij kietelde haar terug. ‘Ik
verdwaal heus niet. En anders moet jij me maar de hele dag de weg wijzen.’
‘Vooruit. Omdat jij het bent.’
32. ‘Het is nog erger dan de vorige keer!’ piepte Marie. De bevalling was in volle
gang. ‘Waarom moest ik zo nodig nog een kind?’
‘Dat was onze gezamenlijke keuze, liefje,’
‘Hou je mond!’
33. Ze slingerde Stefan nog wat verwensingen naar zijn hoofd, maar klaarde
meteen op toen ze hun tweede zoontje in de armen hield.
‘Hey, Lars.’ zei ze, kalm alsof hij thuis kwam na een schooldag. ‘Hoi ventje.’
34. Stefan was door het dolle heen. Alweer zo’n prachtige zoon! Wat was het
heerlijk dat hij nu echt alles van de baby kon mee maken, zo anders dan met
Olivier, toen hij nog op de universiteit zat.
35. Over Olivier gesproken – die kwam net thuis uit school. Hij zat met zijn
gedachten bij Olga, en dat maakte hem er niet vrolijker op.
Hij vond haar echt leuk.
36. ‘Kijk eens wie we daar hebben! Je grote broer!’
Olivier keek verward op bij het horen van het vreemde stemmetje dat zijn
moeder opzette. Toen pas zag hij de baby in haar armen. Zijn huiswerk viel op
de grond en hij vergat op slag zijn probleempjes.
‘De baby is er!’
‘Hij heet Lars,’
37. Olivier was door het dolle heen. Hij wilde zijn broertje meteen vasthouden en
de fles geven.
Hij was gelijk zó vrolijk, dat hij ook meer aandacht besteedde aan het
klasgenootje dat hij uit school had meegenomen.
‘Dit kunnen we wel als date zien, toch?’ probeerde hij. Daarna legde hij zijn
wens uit, en daarna had niemand er ooit problemen mee. Ook Tina snapte
dat hij er verder niks mee bedoelde.
38. Marie was even gaan rusten, maar liep al gauw weer rond. In de brievenbus
vond ze een roze envelop, die wel erg lekker naar parfum rook.
‘Hmm,’ zei ze veelbetekend. ‘Onze Olivier heeft een aanbidster!’
39. Lieve Olivier,
Het was gezellig, eerlijk waar
Onze date maakte me blij
En als je denkt
“Kan het nog een keer?”
Ben ik van de partij!
Liefs, Olga
40. Met trillende handen zette Olivier het kaartje op het tafeltje in zijn kamer.
Ze vond hem ook leuk. Shit.
Of… Yes? Hij wist gewoon niet wat hij moest denken. Olga was zo lief, zo
vrolijk.
Maar kon hij een relatie aangaan terwijl hij nog 40 dates moest hebben?
41. Steeds vaker begon hij aan zijn wens te twijfelen. Gelukkig was zijn familie er
altijd om hem af te leiden.
Ook het verjaardagsfeestje van de kleine Lars bracht weer wat licht in zijn
verwarde hoofd.
42. Iedereen joelde en blies op toeters, waardoor Lars met grote ogen om zich
heen keek, zoekend waar al dat geluid toch vandaan kwam.
‘Wat doen ze nou gek, hè?’ glimlachte Marie tegen hem. ‘Ga jij maar gewoon
opgroeien, hoor.’
43. Lars was precies zijn grote broer als peuter, en dat maakte Olivier best trots.
Hij wilde echt een voorbeeld voor het jochie zijn.
En dan bedoelde hij niet alleen wat uiterlijk betrof – maar vooral als het om
innerlijk ging.
Daar zou hij heel hard zijn best voor gaan doen!
45. Het leven van Richard en Claire bestond uit werken en samen rondhangen in
hun appartementje. Het was eentonig, maar daar waren ze tevreden mee.
Ze waren jong en wilden zo snel mogelijk een goede carrière maken.
Trouwen en kinderen? Dat kon altijd nog – áls ze het al wilden.
46. Ze hadden het gezellig samen en hun werk was precies hun levenswens.
Gelukkig organiseerde de huisbaas vaak feestjes, zodat ze een kleine
onderbreking in hun routine hadden.
En die pizza was ook meer dan welkom!
48. ‘Wat moet ik nou doen als de weeën beginnen? Ik…’
‘Het is niks voor jou om zo onzeker te zijn. Maar blijf gewoon rustig. Blijf
jezelf. En doe wat we geleerd hebben.’
‘Puffen?’
‘Precies. En persen.’
‘Haha, grapjas.’
49. De grapjes waren gauw over toen Anna die avond steken begon te krijgen, en
al gauw werd het ondraaglijk.
Gelukkig ontpopte Arthur zich in deze noodsituatie tot de kalmheid zelve, en
loodste zijn vrouw zo zonder problemen door de bevalling heen.
50. ‘Wat ben je móói,’ Ademloos keek Anna op haar dochtertje neer.
Nooit had ze gehoopt zo jong al moeder te worden, zo snel na haar studie, en
ineens voelde haar leven compleet. Ze wist eindelijk wat ze al die tijd gemist
had.
51. ‘We hebben een engeltje gekregen.’ fluisterde Arthur in haar oor toen ze
even later in elkaars armen in haar wiegje stonden te staren.
‘Ons engeltje Linda.’
52. De volgende dag ging Arthur niet naar zijn winkel. Hij wilde niets missen van
Linda. Elk geluidje, elke beweging wilde hij van dichtbij meemaken.
‘Ga je leuk met je speeltjes spelen? Kijk eens Lin, wat mooi!’
53. Arthur begon te schateren toen hij zag hoe Linda naar de kleine speeltjes
boven haar hoofd greep.
‘Ja! Wat knap! Goed zo!’
Haar handje vond haar voet, die ze meteen in haar mond propte – waardoor
haar papa nog harder moest lachen.
54. Zo genoten Arthur en Anna van de babytijd van hun kleine meisje.
Maar kleine meisjes worden groot, en ook voor Linda stond er al gauw een
grote verjaardagstaart in de keuken.
55. Ze leek veel op haar vader, maar het onderste gedeelte van haar gezichtje en
de bruine ogen had ze van haar moeder.
‘Ze is echt een engeltje,’ glimlachte Arthur en hij aaide haar over haar zwarte
haartjes.
56. Er was niet veel plek voor speelgoed in het kleine appartement, maar Linda
had ook niet veel nodig om zich te vermaken. Een oude picknickmand, een
plastic draak en een knuffelbeer waren al genoeg om haar de rest van haar
peutertijd zoet te houden.
57. ‘Nijnbeer! Beernijn!’ De teddybeer in het konijnenpak werd al gauw haar
beste vriend. Als haar vader naar de zaak was, of als haar moeder even bezig
was, kon ze hele gesprekken met haar knuffel voeren.
Het liefst schotelde ze de beer en de draak een bordje en een bekertje voor
uit haar picknickmand, en als ze er dan ook nog een echt koekje op mocht
leggen was ze helemaal in de wolken.
59. Het was vroeg in de ochtend en Mirthe voelde Milans handen onder haar
nachthemd glijden. Hij mompelde iets en schoof dichter naar haar toe.
Normaal had Mirthe hem passief gehoorzaamd – maar ineens knapte er iets
in haar. Ze had er genoeg van.
‘Ik ga eruit.’ Resoluut stond ze op.
60. Ze hoorde Milan achter zich vloeken, en dat verergerde nog toen ze een setje
werkkleding aantrok en naar haar nieuwe baan vertrok.
‘Wát? Jij hebt wérk?’ brulde Milan, alsof het een vies woord was. ‘Mirthe, jij
hoort thuis!’
Ze negeerde hem. Ze werd er gewoon misselijk van. Of was het…?
61. Milan voelde zijn woede maar langzaam zakken. Waarom gedroeg Mirthe zich
de laatste tijd zo anders? Vroeger had hij altijd zijn zin gekregen, was ze lief
en rustig. Ze hadden nooit problemen. Nu leek ze ineens zo opstandig.
Milan gromde toen hij de buren buiten zag staan.
Die Bart – hij vond het maar niks dat zijn vriendin zo veel tijd met die sukkel
doorbracht.
62. Maar hij zou Mirthe vanavond eens verrassen. Dan zou ze vast weer normaal
doen.
Toen Mirthe thuis kwam, sleurde hij haar mee naar het kamertje dat hij die
dag opgeknapt had.
‘Kijk, een babykamer! Voor onze toekomstige baby’s. Alle zes!’ lachte hij.
63. Mirthe was zo vrolijk geweest. Het was geweldig op haar werk.
Maar nu stortte ze in.
Milan en zijn levenswens om 6 kinderen te zien trouwen maakten haar gek.
Maar dat was nog niet alles.
Wanhopig begon ze te snikken.
‘Ik wil helemaal geen kinderen, Milan, dat probeer ik al zo vaak te zeggen!
Maar… nu ben ik zwanger.’
64. Milan negeerde het eerste gedeelte van haar zin en stortte zich bovenop
haar.
‘O, Mirthe, zwanger! Dat is geweldig!’
Hij kuste haar dwingend en Mirthe voelde zich nog misselijker worden.
65. Ze rukte zich los.
‘Luister jij ooit wel naar wat ik zeg? Weet je eigenlijk wel wie ik ben? Je ziet
me alleen maar als een volgzame bediende, als een slaaf, als een… een…
babymachine!’ Ze hapte naar adem. ‘Dat wil ik niet meer. Ik ben er klaar mee.
Vanaf nu luister je ook maar eens naar mij!’
66. ‘Moet je horen, mevrouw krijgt praatjes.’ begon Milan spottend, maar zijn
toon ging al gauw over in een woedend geschreeuw. ‘Jij bent van mij, Mirthe,
jij hebt maar te gehoorzamen. Wij zijn een stel, en ik ben de man dus ik ben
de baas! Ik heb het hier voor het zeggen. En als je daar problemen mee hebt,
dan ga je het hier nog heel moeilijk krijgen!’
67. ‘Ik wil je baby’s niet, Milan! Ik ben je gewoon spuugzat!’
‘Jammer dan, je bent zwanger en er is geen weg meer terug.’
‘Ik haat je!’
‘Ik jou ook! Ik haatte je al vanaf de allereerste dag, maar je was een
gemakkelijke prooi – iemand waarmee ik mijn levenswens kon vervullen.’
‘Dat heb je dan mooi mis. Ik kap ermee.’
68. ‘Goed! Dan is dat geregeld! We kappen ermee, Mirthe. Het is over tussen
ons. Maar waag het niet die baby weg te laten halen. Het is en blijft ons kind,
en ik wil bezoekuren. Maar jou hoef ik nooit meer te zien.’
‘Milan, hoe…?’
‘We regelen het later wel! Nu rot je op!’
69. Mirthe pakte de weinige bezittingen die ze had, en stapte naar buiten.
Haar voeten brachten haar als vanzelf naar de enige plek waar ze op dit
moment terecht kon. En de enige plek, waar ze wilde zijn.
Bart.
70. De deur was nog niet eens helemaal geopend of Mirthe viel al snikkend in zijn
armen. Ze gooide het hele verhaal eruit, tot ze opeens besefte dat Bart ook
gehuild had.
‘W-wat is er?’
71. ‘Mijn moeder is net overleden,’ zuchtte Bart. ‘Sorry, het gaat nu over jou, ik…’
‘Nee, vertel.’
‘Ze was al oud. Het was een mooie dood. Als ik gelovig was, zou ik nu zeggen
dat ze weer bij mijn vader was.’
‘Dat weet ik wel zeker.’
72. ‘Bart, zou ik… Vind je het echt niet erg als ik een poosje hier kom wonen?’
‘Je bent meer dan welkom, Mirthe.’ Bart hoorde dat zijn stem schor klonk.
Stiekem had hij hier al weken op gehoopt. Dat er iets mis ging tussen Mirthe
en Milan. Dat ze eindelijk bij hem kwam.
‘Je hebt rust nodig. Kom.’ zei hij toen, maar Mirthe bleef hem dromerig aan
staren.
73. Toen deed ze een stap naar voren.
‘Bart.’ zei ze zacht, en drukte toen haar lippen op zijn mond. Bart verstijfde
maar bleef staan, en onderging zijn allereerste kus met luid bonzend hart.
Dit was een droom.
74. ‘Sorry. Ik ben gewoon al zo lang op je verliefd.’ verontschuldigde Mirthe zich
met een rood hoofd. Ze keek naar de vloer. ‘Jeetje, het is net uit met m’n ex
of ik sta alweer met jou te zoenen… Wat moet je wel niet van me denken.’
‘Ik denk dat jij het allerliefste meisje van de hele wereld bent. Dat denk ik.’
‘Bart, je bent te lief.’ glimlachte Mirthe. ‘Een zwangere vrouw in huis nemen,
wie doet dat nou?’
‘Ik.’
76. Alle honden haastten zich tegelijk naar de deur, waar ze als een roedel
wolven begonnen te janken.
‘Wat krijgen we…?’ begon Renate verward. Toen keek ze door de glazen deur
heen.
77. In de keuken stond haar moeder achter het aanrecht.
Maar ze was niet alleen. Naast haar stond Magere Hein.
Renate haastte zich ernaartoe, waar ze zich aan Olga vastklampte en
hartverscheurend begon te huilen.
78. ‘Mama! Het is nog veel te vroeg!’
Elise keek nog een laatste keer met grote ogen om zich heen, tot de Dood
haar zonder genade mee nam.
79. Elise de Beer was maar 68 jaar oud geworden en ze werd in de tuin begraven.
Olga was zo verdrietig. Ze had juist het gevoel gehad dat er een band tussen
haar en haar tante begon te ontstaan, nu ze zo open over Bastiaan gepraat
hadden.
Ze had haar ouders al verloren. Nu verloor ze weer een dierbare.
80. Ook Renate was kapot. Natuurlijk had haar moeder haar gekke trekjes, en kon
ze soms wat vervelend uit de hoek komen.
Maar dat was hoe ze was. Dat was Elise.
En nu zou ze er nooit meer zijn.
81. Olga werd ziek. Ze at niet meer. De honger knaagde van binnen, maar ze
weigerde iets te eten te pakken.
82. Het leven ging aan haar voorbij.
Renate probeerde nog door te gaan. Tom kwam onverwachts langs, met het
nieuws dat hij en Carla een baby gekregen hadden.
Maar Renate was nog te verdrietig om hem van harte te feliciteren.
83. ‘Hij heet Carlo, en hij is de mooiste baby van de hele wereld! Het lijkt of hij
blond haar heeft, maar ik zou niet weten hoe hij daaraan gekomen is. Het is
zo’n leuk ventje, Renate!’
Tom raakte niet uitgepraat, maar Renate was te moe en te verdrietig.
Ze was blij toen hij weer weg ging.
84. Olga was in het bed van haar oom en tante gaan liggen. Ze voelde zich
vreselijk.
85. Ook Renate werd die middag ziek. Ze hoestte de longen uit haar lijf en begon,
net als Olga, ontzettende honger te krijgen.
86. Olga leefde in een soort roes. Tot ze om zes uur ‘s avonds bericht kreeg dat ze
naar de universiteit kon.
Dat was waar ook.
87. En zo raapte Olga haar spulletjes bij elkaar en sleepte zichzelf naar de taxi. Ze
nam vluchtig afscheid van Renate, en van Bryan – die zich na Elise’s dood
nauwelijks nog had laten zien.
En zo vertrok Olga, op naar haar nieuwe leven.
89. ‘Wow.’
Olga stond voor het studentenhuis waar ze de komende vier jaar zou
doorbrengen. De hele campus had een verpletterende indruk op haar
gemaakt. Alle gebouwen waren enorm en schitterend, alles straalde kennis
en macht uit.
90. Er was nog niemand anders gearriveerd en dus had Olga alle ruimte om een
kamer te kiezen. Ze ging voor de kamer aan het eind van de gang, en begon
meteen met inrichten.
91. Ze had al haar meubels uit haar oude kamer mee genomen, en zo voelde ze
zich meteen al helemaal thuis.
Ze wierp even een blik op de gang. Nog steeds niemand.
Ze besloot de tijd wat te doden met een tijdschrift.
92. Pas toen ze het blad uit had, hoorde ze de eerste stemmen en voetstappen.
Meteen vloog ze overeind, om kennis met de nieuwe huisgenoten te maken.
Ze kon haast niet wachten om aan deze nieuwe periode in haar leven te
beginnen; en het was niet de studie waar ze zo enthousiast over was – maar
de nieuwe vrienden.
Al gauw ontdekte ze dat haar huisgenoten hier wél waren om te studeren.
93. En zo moest ze dus altijd alles combineren met studeren. Als ze gezellig met
wat medestudenten op haar kamer wilde kletsen, namen ze altijd
studieboeken mee. De studie ging voor alles.
94. Gelukkig legden ze aan het eind van de avond altijd weer hun boeken weg.
Dan vond Olga het heerlijk om het hele huis bij elkaar te roepen en samen
rond te hangen.
Hoe meer zielen, hoe meer vreugd!
95. Olga’s eerste jaar werd dus vooral geleid door haar huisgenoten. Als zij
studeerden, studeerde Olga ook. Ze moest wel. Ze wilde bij hen horen,
vrienden worden.
Toen het eerstejaarsexamen dan voor de deur stond, wensten ze elkaar
allemaal succes. Iedereen was nerveus, behalve Olga. Het kon haar niet zo
veel schelen, eigenlijk.
96. Na haar examen ging ze shoppen – hoewel de anderen hadden gevraagd of ze
niet mee ging naar de bibliotheek om te studeren. Eindelijk durfde ze nee te
zeggen.
Haar leven bestond niet alleen uit studeren.
Zo was ze gewoon niet. Dat had ze nu wel ontdekt.
97. En hoewel ze zich dus voornam om meer te leven naar haar genotswens, kon
ze de studie toch niet ontlopen.
Iedereen in huis zat eeuwig met zijn neus in de boeken. En wat moest je dan
doen als ze vroegen of je mee deed? Olga zuchtte, en pakte met tegenzin
weer haar boeken uit haar tas.
