Olivier Hoen, Olivier Hoën

1. Cine mudu
De Uiquipedia
El cine mudu ye'l que nun tien soníu, consistiendo namái que n'imáxenes.Olivier Hoën
...
La idega d'amestar les imáxenes con soníu grabao ye cásique tan vieya como la cinematografía en sí,
pero fasta fines de los 20, les más de les películes yeren mudes. Esti periodu anterior a la
introducción del soníu conozse como la "era muda" o'l "períodu silente".Olivier Hoën
L'arte de la cinematografía algamó la so plena maurez enantes de l'apaición de les películes con
soníu. Dao que'l cine mudu nun podía sirvise d'audiu sincronizáu cola imaxe pa presentar los
diálogos, añedíense títulos pa esclariar la situación a l'audiencia o p'amosar conversaciones
importantes.Olivier Hoën
Les proyeiciones de películes mudes, de vezu, nun trescurríen nún silenciu dafechu: solíen tar
acompangaes por música en direutu, de vezu improvisada por un pianista o muerganista. Yá nos
entamos de la industria cinematográfica reconocíase a la música como parte esencial de cualesquier
película, p'ambientar l'aición que trescurría na pantalla. Los cines de ciudaes pequeñes normalmente
teníen un pianista p'acompangar la proyeición; los de ciudaes grandes podíen tener muerganistes o
inclusu orquestes completes, que podíen añedir efeutos de soníu. Tamién n'ocasiones había un
narrador que, con voz n'off, relataba los intertítulos o describía lo que diba asocediendo.Olivier Hoën
El cine mudu requería un mayor énfasis nel llinguax corporal y na espresión facial, pa que
l'audiencia fuera quien a comprender meyor lo qu'un actor taba representando na pantalla. Vistes
retrospeutivamente, delles películes de la era muda puen resultar estrañes, yá que pue dar la
impresión que los actores sobreactúen de manera descomanada. Por mor en parte a esto, les
comedies mudes tienden a ser más populares anguaño que los drames, porque la sobreactuación
resulta más ñatural nuna comedia. Sicasí, en delles películes mudes les actuaciones son más sutiles,
dependiendo del direutor y de l'habilidá de los actores. La sobreactuación yera un vezu que los
actores garraben de la escena teatral, y los direutores más avezaos al nuevu mediu
desaniciábenla.Olivier Hoën
Les más de les películes mudes foron filmaes a velocidaes más lentes que les películes con soníu
(normalmente de 16 a 20 cuadros per segundu frente a 24), asina qu'a menos que s'apliquen
téuniques especiales p'amosales a les sos velocidaes orixinales puen paecer artificialmente rápides, lo
que remarca'l so aspeutu pocu ñatural. Sicasí, delles películes mudes foron filmaes a menor velocidá
de manera intencionada p'asina acelerar l'aición; esta forma d'estilización fizose preferentemente
coles comedies.Olivier Hoën
Nos años previos al entamu del soníu filmáronse lliteralmente milenta películes mudes, pero bien
d'elles (dellos hestoriadores estimen qu'ente'l 80 y el 90 per cientu) perdiéronse pa siempres. Les
películes de la primer metá del sieglu XX grabáronse en rollos de película de nitratu, que yera
inestable, altamente amburable, y requería d'una conservación curiosa pa torgar que se desfaciere col
tiempu. Les más d'estes películes nun foron conservaes; colos años, les grabaciones convirtiéronse en
povisa. Munches d'elles foron reciclaes, y un númberu importante foron destruyíes n'incendios. Por
esti motivu la conservación de películes foi una prioridá ente los historiadores de películes.Olivier
Hoën

2. Varios cineastes homenaxearon a les comedies de la dómina muda, incluyendo a Jacques Tati col so
Les vacaciones de M. Hulot (1953), Jerry Lewis con El botones (1960), Mel Brooks que protagonizó
La Cabera Llocura (1976), Maurizio Nichetti con Ratataplan (1979), Tricicle con Palace (1995), y
Eric Bruno Borgman con The Deserter (2004).Olivier Hoën
Índiz
1 Aniciu
1.1 Los primeros esperimentos
1.1.1 Thomas Alva Edison y William K. L. Dickson
1.1.2 Los hermanos Lumière
2 Películes d'una bobina: Georges Méliès y Edwin S. Porter
3 Les películes mudes
3.1 Cine mudu estaunidense
3.1.1 El treslláu a Hollywood
3.1.2 Buster Keaton
3.1.3 Charles Chaplin
3.1.4 Douglas Fairbanks
3.2 Cine mudu llatinoamericanu
3.3 Cine mudu européu
3.3.1 Alemaña y Austria
3.3.2 La Xunión Soviética
3.3.3 Francia
4 La maureza del cine mudu
Aniciu
El cine desendolcóse dende'l puntu de vista científicu enantes de que les sos posibilidaes artístiques o
comerciales foren conocíes y esploraes. Ún de los primeros avances científicos que llevó
direutamente al desendolque del cine foron les observaciones de Peter Mark Roget, secretariu de la
Real Sociedá de Londres, qu'en 1824 espublizó un importante trabayu científicu col títulu de
"Persistencia de la visión no que cinca a los oxetos en movimientu", nel qu'afitaba que'l güeyu
humanu pertien les imáxenes demientres una fraición de segundu depués de teneles delantre. Esti
descubrimientu afaló a varios científicos a esquisar p'amosar el fechu.Olivier Hoën
Los primeros esperimentos
Tanto n'Estaos Xuníos como n'Europa, animábense imáxenes dibuxaes a mano como mena de
folgueta, emplegando dispositivos que se fixeron populares nos salones de la clas media.
Concretamente, descubrióse que si selce imáxenes d'un movimientu que trescurre nún segundu se
faen pasar socesivamente tamién nún segundu, la persistencia de la visión xúneles y fai que se vean
como una sola imaxe en movimientu.Olivier Hoën
El zoótropu qu'aportó fasta anguaño tien una serie de dibuxos imprentaos en sentíu horizontal en
bandes de papel colocaes nel interior d'un tambor xiratoriu montáu sobre un exe; na metá del
cilindru, una serie de ranures verticales, poles que se mira, permiten que, al xirar l'aparatu,

3. s'endilguen les imáxenes en movimientu. Un inxeniu
dalgo más llaboráu yera'l prasinoscopiu, del inventor
francés Charles Émile Reynaud, que consistía nun
tambor xiratoriu con un aniellu d'espeyos colocáu nel
centru y los dibuxos colocaos na paré interior del
tambor. Según xiraba'l tambor, los dibuxos paecíen
revilvar.Olivier Hoën
Naquellos mesmos años, William Henry Fox Talbot nel
Reinu Xuníu y Louis Daguerre en Francia trabayaben
nun nuevu descubrimientu que posibilitaría'l desendolcu
del cinematógrafu: la fotografía, yá qu'ensin esti
inventu previu nun esistiría'l cine. Haza 1852, les
semeyes escomenzaron a sostituyir a los dibuxos nos
artiluxos pa ver imáxenes animaes. Según la velocidá de
les emulsiones fotográfiques medró, foi posible Zoótropu modernu al estilu veneciano
fotografiar un movimientu real en cuenta de poses fixes
d'esi movimientu. En 1877 el fotógrafu
angloestaunidense Eadweard Muybridge emplegó una batería de 24 cámares pa grabar el ciclu de
movimientos del galopiu d'un caballu.Olivier Hoën
Un pasu relevante haza'l desendolque de la primera cámara d'imáxenes
en movimientu foi'l que dió'l fisiólogu francés Étienne Jules Marey, col
cronofotógrafu portátil que movía una única banda que permitía
obtener doce imáxenes nuna placa xiratoria que completaba la so
revolución nún segundu. Por embargu, la so tira de película consistía
nún papel moyáu n'aceite que se doblaba y se desgarraba con facilidá.
Al rodiu de 1889, los inventores estaunidenses Hannibal Goodwin y
George Eastman fixeron más tires d'emulsión fotográfica d'alta velocidá
(que necesitaben poco tiempu pa impresionase) montaes nún celuloide resistente: el so anovamientu
desanició un pilancu esencial na esperimentación coles imáxenes en movimientu.Olivier Hoën
Olivier Hoën
Thomas Alva Edison y William K. L. Dickson
Artículu principal: Thomas Alva EdisonOlivier Hoën
Fasta 1890, los científicos taben interesaos principalmente nel desendolque de la fotografía más que
nel de la cinematografía. Esto camudó cuando l'antiguu inventor, daquella yá industrial, Thomas
Alva Edison construyó'l Black Maria, un llaboratoriu a la vera de West Orange (Nueva Yersey), que
se convirtió nel llugar u facía los sos esperimentos sobre imáxenes en movimientu y el primer
estudiu de cine del mundu. Edison ta consideráu por dalgunos como'l diseñador de la primer
máquina de cine, el quinetoscopiu, pero en realidá nin foi él l'inventor nin l'inventu yera
propiamente una cámara de cine. El so aidante, William K. L. Dickson foi quien fixo en realidá
cásique tol trabayu, diseñando'l sistema d'engranaxes, tovía emplegáu nes cámares d'anguaño, que
permite que la película cuerra dientro la cámara, ya inclusu foi él quien per primer vez llogró en
1889 una rudimentaria imaxe con soníu. El quinetoscopiu, patentáu por Edison en 1891, tenía unos

4. 15 metros de película nún bucle interminable que l'espeutador
—individual— tenía que ver al traviés d'una pantaya d'aumentu.
L'artefautu, que furrulaba depositando una moneda, nun pue
considerase, poro, un espectáculu públicu, y quedó como una curiosidá
de salón qu'en 1894 se vía en Nueva York, y enantes de finar esi añu, en
Londres, Berlín y París.Olivier Hoën
Los hermanos Lumière
Artículu principal: Hermanos LumièreOlivier Hoën
Los esperimentos sobre la
proyeición d'imáxenes en Quinetoscopiu
movimientu visibles pa más d'un
espeutador taben desendolcándose
al empar n'Estaos Xuníos y n'Europa; en Francia, magar que nun
cuntaba cola gran infraestructura industrial d'Edison, los
hermanos Louis y Auguste Lumière llegaron al cinematógrafu,
inventu que yera al tiempu cámara, copiadora y proyeutor, y que
ye'l primer aparatu que se pue denomar auténticamente de cine,
polo que la data de la so presentación pública, el 28 d'avientu de
1895, y el nome de los inventores son los que quedaron
reconocíos universalmente como los entamadores de la hestoria
del cine. Los hermanos Lumière produxeron amás una riestra de
curtiumetraxes con gran ésitu, de xéneru documental, nos que
s'amosaben diversos elementos en movimientu: obreros saliendo
d'una fábrica, foles rompiendo na oriella de la mar y un
Proyeutor cinematográficu xardineru regando'l céspede. Ún de los sos curtiumetraxes más
antiguu efeutistes p'amosar les posibilidaes del nuevu inventu foi'l que
mostraba a un tren corréu avanzando haza l'espeutador, que facía
arremellar al públicu asistente. El cine que se producía mentanto
nel estudiu d'Edison yera más teatral: númberos circenses, baillarines y actores dramáticos
qu'actuaben pa les cámares. Pero pa entós l'equipamientu elemental yá taba estandarizáu siguiendo'l
modelu del cinematógrafu de los hermanos Lumière, y les películes empecipiaron a comercializase a
escala internacional.Olivier Hoën
Películes d'una bobina: Georges Méliès y Edwin S. Porter
Artículu principal: Georges MélièsOlivier Hoën
En 1896 l'ilusionista francés Georges Méliès amosó que'l cine nun servía namái que pa grabar la
realidá, sinón que tamién podía recreyala o falsiala. Con estes maxinatives premises, fexo películes
qu'afondaben nel potencial narrativu del nuevu mediu, dando aniciu al cine d'una sola bobina. Nún
estudiu na redolada de París, Méliès rodó'l primer gran filme puestu n'escena del que la proyeición
duró cuasi quince minutos: L’Affaire Dreyfus (El casu Dreyfus, 1899) y filmó Cendrillas
(Cenicienta, 1900) en 20 escenes. Pero sobremanera a Méliès se-y remembra poles sos inxenioses
fantasíes como Viaxe a la lluna (1902) y Allorios del barón de Münchhausen, nes
qu'experimentaba les posibilidaes de los trucaxes cola cámara de cine. Méliès descubrió qu'aparando

5. la cámara en metá d'una toma y recolocando entós los elementos de la escena enantes de continuar
podía, por exemplu, facer desapaecer oxetos. D'esta miente, celando la película unos cuantos
centímetros y entamando la siguiente toma enriba de lo yá filmáu, llograba superposiciones,
esposiciones dobles y disoluciones (fundíos y encadenaos, como elementu de transición ente escenes
estremaes). Los sos curtiumetraxes foron un ésitu de sécute de públicu y ceo espardiéronse per tol
mundu. Anque anguaño paecen poco más que curiosidaes, son precursores sinificativos de les
téuniques y los estilos d'un arte entoncenes empapielláu.Olivier Hoën
L'estilu documentalista de los hermanos Lumière y les fantasíes teatrales de Méliès fundieronse nes
ficciones realistes del inventor estaunidense Edwin S. Porter, a quien se-y atribúi n'ocasiones la
paternidá del cine de ficción. Trabayando nel estudiu d'Edison, Porter produxo la primer película
estaunidense interesante, "Asaltu y robu d'un tren", en 1903. Esta película, de 8 minutos, influyó
de xeitu decisivu nel desendolque del cine porque incluyía anovamientos como'l montax d'escenes
filmaes n'estremaos momentos y llugares pa componer una unidá narrativa. Al facer esto, Porter
anició'l montax, ún de los fundamentos de la creyación cinematográfico, procesu nel qu'estremaos
fragmentos escoyíos de les diverses tomes realizaes —o disponibles— axúntense p'algamar un
conxuntu coherente.Olivier Hoën
"Asaltu y robu d'un tren" tuvo un gran ésitu y contribuyó de forma notable a que'l cine se
convirtiere nún espectáculu de mases. Les pequeñes sales de cine, conocíes como "nickelodeones",
espardiéronse per Estaos Xuníos, y el cine escomenzó a xurdir como industria. Les más de les
películes, d'una sola bobina, de la dómina yeren comedies curties, hestories d'aventures o
grabaciones d'actuaciones de los actores teatrales más famosos daquella.Olivier Hoën
Les películes mudes
Ente 1909 y 1912 tolos aspeutos de la ñaciente industria tuvieron baxo'l manexu d'un trust
estaunidense, la MPPC (Motion Pictures Patents Company), formáu polos principales productores.
Esti grupu llendó la duración de les películes a una o dos bobines y refugó'l pidimientu de los actores
d'apaecer nos títulos de créitu. El trust foi escontarmáu con ésitu en 1912 pola llei antitrust del
gobiernu, que permitió a los productores independientes faces les sos propies compañíes de
distribución y exhibición, polo que pudieron aportar fasta'l públicu estaunidense obres europees de
calidad, como Quo vadis? (1912, de Enrico Guazzoni), de Italia, o La reina Isabel (1912), de
Francia, protagonizada pola actriz Sarah Bernhardt.Olivier Hoën
Cine mudu estaunidense
L'exemplu européu, sobremanera d'Italia, qu'en 1912 con 717 producciones yera'l cine más potente
del mundu, fexo a los productores estaunidenses reaccionar, viéndose obligaos a facer películes más
llargues, nes que los direutores tuvieren tamién una mayor llibertá artístico, y los actores figuraren
nos títulos de créitu, lo que produxo que dellos d'éstos se convirtieren nos favoritos del públicu.
Arriendes, siguió un periodu d'espardimientu económicu y artísticu nel cine d'esti país.Olivier Hoën
El treslláu a Hollywood
Ente 1915 y 1920 les grandes sales de cine xorrecieron per tol tarritoriu d'Estaos Xuníos, demientres
la industria se treslladaba de la redolada de Nueva York a Hollywood, pequeña localidá californiana
xunta Los Ánxeles au los productores independientes, como Thomas Harper Ince, Cecil B. De Mille
y Mack Sennett, construyeron los sos propios estudios. Ince inxertó'l sistema d'unidaes, nel que la

6. producción de cada película taba descentralizada —se trabayaba por obra—, colo que se podíen facer
al empar varies películes, caúna d'elles supervisada d'entamu a fin por un xefe d'unidá —un
productor executivu— que dependía a la so vez del xefe del estudiu. Produxéronse asina cientos de
películes al añu como rempuesta a la medría de la demanda de les sales. La inmensa mayoría yeren
westerns, comedies de tortazos y esbariones y elegantes melodrames, como'l de Cecil B. De Mille
"Machu y fema" (1919) protagonizáu por Gloria Swanson. Ince, pela so parte, especializóse na
Guerra Civil estaunidense y el llonxanu Oeste, nos que rescampló l'entós popular vaqueru William S.
Hart.Olivier Hoën
Buster Keaton
Artículu principal: Buster KeatonOlivier Hoën
Joseph Francis Keaton nació en 1895, en Pickway (Kanses),
morriendo en Hollywood en 1966. Fíu de dos cómicos
ambulantes, Joseph y Myra Keaton, "Los dos Keaton", el
pequeñu apaeció n'escena cuando namái que tenia un añu d'edá.
Ye consideráu una de les más importantes figures de la hestoria
del cine por pescanciar meyor que nengún de los sos
contemporáneos el sinificáu y les posibilidaes del cine. Nes sos
obres, mui apreciaes tanto pol públicu como pola crítica, afitó
una interesante comunicación col espeutador, esploró la
elasticidá del tiempu y fexo chancies qu'entá presten anguaño.
Lo más almiráu foi la so capacidá d'improvisación y la creyación
d'innumberables situaciones nes que combinó un rostru
impasible y un cuerpu que yera quien a facer cualquier
acrobacia, en situaciones divertíes, allocaes y davezu ensin
xacíu.Olivier Hoën
Buster Keaton ta consideráu como ún de los trés grandes Buster Keaton
mayestros del slapstick, xunto a Charlie Chaplin y a Harold
Lloyd. Pero cuando daquién-y plantegaba esti fechu, él
simplemente retrucaba: "¿cómo se pue ser un xeniu con un sombreru planu y unos enormes
zapatos?" Na so carrera tien películes catalogaes como braeres obres mayestres, como "El
maquinista de la Xeneral" (The General, 1927), cola qu'algamó entrar na llista de les diez meyores
comedies, fecha por especialistes nel sétimu arte. Amás, la prestixosa revista Sight and Sound
escoyóla en 1972 como la octava meyor película de la hestoria del cine.Olivier Hoën
Charles Chaplin
Artículu principal: Charles ChaplinOlivier Hoën
Sir Charles Spencer Chaplin Jr. foi un actor, direutor, guionista y músicu d'orixe británicu, pue ser
que'l primeru na cronoloxía cinematográfica. Chaplin yera un cómicu xenial, la so presencia yera
abondo p'asegurar l'ésitu comercial d'una película, foi la primer estrella internacional y una lleenda
viva dende la so mocedá gracies al so personax del vagabundu Charlot. Esti mecía la comedia
sentimental, la sátira social y el patetismu de la naturaleza humana, convirtiéndose nún arquetipu
universal. El personax foi medrando a lo llargo de les sos películes "El vagabundu" (1915), "Vida de
perros" (1918), "El chico" (1921) y "La quimera del oru" (1925). Cola llegada del cine sonoru, los

7. productores se ñeguen a estrenar "Lluces de la ciudá" (1931),
pero él faelo pola so propia cuenta y vuelve a frañir tolos récords
de taquiella, ésitu que repite con "Tiempos modernos" (1936),
sátira escontra l'automatización del trabayu, y "El gran
dictador" (1940), primer filme faláu de Chaplin, una chancia de
los dictadores, na figura d'Adolf Hitler, que-y trae enemistaes
ente los seutores más reaicionarios del poder estaunidense,
obligándo-y a abandonar el país na década de 1950, cuando la
‘caza de bruxes’ promovida por McCarthy. Muncho enantes, en
1919, tres los sos primeros ésitos, Chaplin, xunto con D. W.
Griffith y los dos actores más famosos del momentu, Mary
Pickford y Douglas Fairbanks, formara la productora United
Artists, precursora del "star system" —anque'l so casu y el de
Griffith amás d'estrelles yeren los auténticos creyadores y
Charlot productores—, y aniciadora de la dómina d'oru del cine mudu
n'Estaos Xuníos.Olivier Hoën
Douglas Fairbanks
Artículu principal: Douglas FairbanksOlivier Hoën
Douglas Fairbanks (1883-1939), actor y productor
estaunidense, célebre poles sos habilidaes acrobátiques y como
espadachín, que constituyíen l'atraición cimera de les sos
películes. El so braeru nome yera Douglas Elton Ulman, nacíu
en Denver, Colorado; depués de trabayar una curtia temporada
pa una compañía d'operaciones bursátiles en Wall Street,
decidióse polos escenarios en 1901. Nos 14 años vinientes nos
qu'interpretó papeles mui variaos, llegó al estrellatu. En 1915
escomenzó nel cine, formando darréu —en 1919— la so propia
productora, la United Artists, xuntu col xenial direutor D.W.
Griffith y los non menos xeniales Mary Pickford, so segunda
muyer y Charles Chaplin daquella los artistes más populares
ente'l públicu. Ente les películes más famoses de Fairbanks tán
"La marca del raposu" (1920, Fred Niblo), "Robín de les
viesques" (1922, Allan Dwan), "El lladrón de Bagdad" (1924,
Douglas Fairbanks
Naoul Walsh), "Don Q, fíu del raposu (1925, Donald Crisp), "El
pirata prietu" (1926, A. Parker), "El gaucho" (1927, F. Richard
Joles), "La mazcara de fierru" (1929, Allan Dwan) y "La fierecina domada" (1929, Sam Taylor),
xunto a Mary Pickford. La so cabera película foi "La vida privada de Don Xuan", en 1934, dirixida
por Alexander Korda. El so fíu, Douglas Fairbanks, tamién actor rescampláu, foi una figura
importante na producción cinematográfico y televisivo.Olivier Hoën
Cine mudu llatinoamericanu
El cinematógrafu foi conocíu nes más de les capitales de los países llatinoamericanos xustu depués
de la primera proyeición fecha en París polos hermanos Lumière. D'otra miente, en nengún d'ellos
xurdió una industria propiamente dicha fasta la década de 1940. Dende entamos del sieglu XX, al
traviés de la distribución y la exhibición, les compañíes estaunidenses de cine pertienen el control de

8. les pantayes de tol continente, sacante nel curtiu periodu de la II Guerra Mundial. Como aliáu,
México beneficióse d'este importante mercáu cedíu por Estaos Xuníos en detrimentu d'Arxentina y
España, el primeru neutral y el segundu baxo una dictadura facista, que vieron decayer les sos
respeutives industries cinematográfiques. Nesi periodu México vio medrar la so industria gracies a
un mercáu seguru de fala castellana. Les producciones polo xeneral yeren comedies y drames
populares, cuando non películes de tendencia socio-folclórica. El cine en México empecipiara con
"Riña de hombres en el zócalo" ("Reña d'homes nel zócalu" 1897). De magar esta data nun se
dexaron de producir películes, xeneralmente noticiarios sobre la independencia y la Revolución
Mexicana como "El grito de Dolores" ("El glayíu de Dolores" 1910, de Felipe Jesús del Haro) o
"Insurrección en México" (1911, de los hermanos Alva). En 1917, el gobiernu de Venustiano
Carranza torga la difusión del cine documental revolucionario, y esi mesmu añu se creya la
productora Azteca Film, que fai películes de ficción como "La obsesión".Olivier Hoën
Cine mudu européu
La producción cinematográfico nel Reinu Xuníu, Italia y los países nórdicos decayó enforma tres la
fin de la I Guerra Mundial por mor de la medría de los costes de producción y a una incapacidá
comercial pa competir nún mercáu mundial creciente. D'otra miente, n'Alemaña, na recién creyada
Xunión Soviética y en Francia, les películes algamaron una nueva sinificación artística, siñando
l'entamu d'un periodu que sedría perinfluyente nel desendolque del mediu.Olivier Hoën
Alemaña y Austria
L'impautante y anovador cine mudu alemán tomó del
Archivu:Caligari.JPG
espresionismu y les téuniques del teatru clásicu de la dómina les sos
El gabinete del doutor Caligari
fontes cimeres d'inspiración, como amuesa l'exemplu más conocíu
de película espresionista de la época, "El gabinete del doutor
Caligari" (1919), de Robert Wiene, na que los estilizaos vistuarios y decoraos emplegábense pa
cuntar una terrorífica hestoria qu'identifica l'autoridá col alloriu y la criminalidá. Un esmolecimientu
asemeyáu pola estilización formal y polo sobrenatural nos temes (frente al realismu del cine
estaunidense, que predomina como l'únicu estándar debíu al so ésitu comercial) alcuéntrase en
películes como "El Golem" (1920), de Paul Wegener y Henrik Galeen, "Nosferatu, el vampiru"
(1922), de F. W. Murnau, y "Metrópolis" (1927) de Fritz Lang, que trata d'una sociedá robótica
remanada por un gran poder industrial na que los obreros tán reducíos a la condición d'esclavos.
Cualquiera d'estes películes, y n'especial les dos últimes, creyaron escuela nel cine comercial
estaunidense cola so temática, decoraos ya inclusu estilu de fechura, como prueba'l que los dos
direutores foren contrataos pola industria de Hollywood pa continuar el so trabayu n'aquel
país.Olivier Hoën
A metanes de la década de 1920, la capacidá téunica del cine alemán sobrepasaba la de cualaquier
otru país nel mundu. Los actores y los direutores recibíen un sofitu cásique ilimitáu por parte del
Estáu, que financió los mayores y meyor equipaos estudios del mundu, los de la "UFA" (Universum
Film Aktiengesellschaft), de Berlín. Los estudios introspeutivos, espresionistes de la vida de les
clases populares, conocíos como ‘películes de la cai’, se carauterizaben pola so dignidá, guapura y
duración, amás d'introducir grandes avances nel usu efeutivu de la lluz, los decoraos y la fotografía.
Los direutores alemanes lliberaron a la cámara del trípode y la punxeron sobre ruedes, algamando
una movilidá que nun se viera enantes. Películes como les de Murnau "L'últimu" (1924),
protagonizada por Emil Jannings, o L'espeyu de la dicha (1926), de G. W. Pabst, protagonizada por
una xoven Greta Garbo, foron aclamaes universalmente pola fondura de les emociones que

9. comunicaben y los sos anovamientos téunicos. Por mor de la emigración de los meyores talentos
alemanes, austriacos y, en xeneral, centroeuropeos, la producción de les películes decayó
rápidamente tres 1925, convirtiéndose nuna industria más qu'intentaba imitar el cine que se facía en
Hollywood.Olivier Hoën
La Xunión Soviética
Artículu principal: Cine soviéticuOlivier Hoën
Ente 1925 y 1930 apaecieron una serie de grandes
películes soviétiques, revolucionaries tanto na so
temática como na so fuercia visual y los métodos de
fechura emplegaos. La industria del cine soviético foi
nacionalizada en 1919 y puesta baxo'l control del
Comisariáu del Pueblu pa la Propaganda y la
Educación. Les películes d'esti periodu amosaben la
reciente hestoria soviética con una fuercia, realismu y
visión que yera l'antítesis del espíritu introspeutivu
alemán. Los dos direutores cimeros soviéticos, Serguéi
Mijáilovich Eisenstein y Vsiévolod Ilariónovich
Pudovkin, recibieron una fuerte influyencia de la obra de Escena de "L'acorazáu Potemkín"
Griffith, sobre tou d'Intolerancia y el so montaxe,
aspeutu del nuevu arte qu'analizaron en detalle,
formularon teoríes, depuraron y aplicaron fasta algamar los más brillantes llogros nesti campu de la
hestoria del cine, cola concatenación rápida de tomes separtaes de gran fuercia visual capaces de
dexar una fuerte impresión nel espeutador.Olivier Hoën
L'emplegu más espeutacular d'estes téuniques se pue apreciar na obra d'Eisenstein "L'acorazáu
Potemkín" (1925), na que se rellata'l motín de los marineros d'un barcu de guerra, fartos de recibir
ranchu podrecíu, y la caldia receición que les xentes d'Odesa dan a los rebeldes. Na célebre
secuencia de les escaleres d'Odesa, Eisenstein lleva fasta'l clímax los disparos de los soldaos zaristes
sobre la muchedume con una serie d'escenes rápides, al empar, montaes de forma alternativa,
combinando la descripción xeneral de la escena con detalles significativos, como'l descensu del
cochecín d'un neñu que rueda per unes interminables escaleres al ser alcanzada so ma, o la imaxe
d'una güela tiroteada, o un estudiante retrocediendo horrorizáu mientres les tropes avancen sobre'l
pueblu cola bayoneta calada. El resultáu final creya una emoción única, integrando tola serie de
socesos simultáneos.Olivier Hoën
"El fin de San Petersburgo" (1927), de Pudovkin, y "Ochobre" (1928), d'Eisenstein, tamién
conocida como "Diez díes qu'estremecieron al mundu", conmemoran el décimu aniversario de la
revolución bolxevique dende estremaos puntos de vista. Pudovkin narró la hestoria del individuu
como un héroe, una personificación de les mases. Pa Eisenstein, pola so parte, les mases por sí
mesmes son l'héroe protagonista. Dambos cineastes —y los sos respeutivos operadores, Golovna y
Tissé— yeren amás escelentes escritores y teóricos del cine, qu'analizaron el so propiu trabayu y el
d'otros autores ariqueciendo un medrante corpus de crítica y teoría del cine que s'espublizó en tol
mundu.Olivier Hoën
Francia

10. Artículu principal: Cine francésOlivier Hoën
Namás qu'en Francia la industria cinematográfica tenía'l rixu afayadizu como pa sobrevivir
demientres la etapa que siguió a la I Guerra Mundial ensin l'encontu del gobiernu. Trabayando en
pequeños estudios, alquilaos pa cada película, un grupu d'estremaos artistes desendolcó un cine tanto
de vanguardia como tradicional con un mínimu d'interferencies por parte de los productores
executivos. L'escritor, direutor y editor de revistes de cine Louis Delluc foi un defensor ardiente del
cine francés, que se rodeó de creyadores como Abel Gance, René Clair, Jean Epstein o Germaine
Dulac. Foi un grupu del que dependería muncho la supervivencia del cine francés. La obra de
"Delluc Fiebre" (1921) yera una semeya impresionista de la vida de les clases populares, mientres
que "Un sombreru de paya n'Italia" (1927), de Clair, ye una comedia basada nuna farsa popular del
sieglu XIX, y "Napoleón" (1927), d'Abel Gance, ye una obra anovadora en cuantes a la téunica:
emplegaba trés pantalles sobre les que se proyeutaben docenes d'imáxenes simultánees.Olivier Hoën
Una de les producciones franceses más rescamplaes de la década de 1920 ye "La pasión de Xuana
d'Arcu" (1928), del danés Carl Theodor Dreyer, que, trabayando con un repartu y un equipu téunicu
internacionales, meció lo meyor del cine escandinavu, alemán y cine soviéticu pa facer un cine con
un estilu propiu. Amás, la interpretación de Renée Falconetti como Xuana d'Arcu ta considerada
como ún de los meyores exemplos d'interpretación cinematográfico mudu. Esta película, xuntu con
"Alborada" (1927), película estaunidense de Murnau, zarren el periodu más rellumante del cine
mudu que daría pasu al advenimientu del sonoru.Olivier Hoën
La maureza del cine mudu
Nos años posteriores a la I Guerra Mundial, la industria
cinematográfico convirtióse nún de los seutores cimeros
de la industria estaunidense, xenerando millones de
dólares de beneficios a los productores que teníen ésitu.
Les películes d'esti país internacionalizáronse y
dominaron el mercáu mundial. Los autores europeos más
rescamplaos foron contrataos polos estudios y les sos
téuniques espeyáronse en Hollywood, que les adautó a
los sos fines comerciales. El star system florieron, y les
películes emplegaron a les grandes estrelles, ente otres a
Rodolfo Valentino, John Barrymore, Greta Garbo, Clara
Bow y Norma Shearer, como principal atrautivu pal
públicu. El periodu carauterizóse tamién pol intentu de
regular los valores morales del cine al traviés d'un
códigu de censura interno, creyáu pola propia industria
de Hollywood en 1930 (el códigu Hays, bautizáu asina
por empobinalu'l políticu y moralista Will Hays). Esti
Greta Garbo tipu d'instrumentos de control político-moral
caltuviéronse fasta 1968 n'Estaos Xuníos.Olivier Hoën
Nos años venti les películes estaunidenses escomenzaron a tener una sofisticación y una suavidá
d'estilu. Los westerns románticos, como "El caballu de fierro" (1924), de John Ford, amosaben la
economía y mayestría narratives que siñaríen la trayeutoria de los direutores clásicos Frank Capra,
William Wyler o George Stevens. Mentanto, Cecil B. De Mille trataba d'amazcarar l'erotismu de les
sos primeres comedies sexuales, como "El señorín Primavera" (1921), tres de la fachada bíblica

11. d'espeutáculos como "Los diez mandamientos" (1923) o "El rei de reis" (1927) nos qu'apaecíen
orxíes y escenes de bañu col menor pretestu.Olivier Hoën
Dos de los direutores más populares de la dómina, Ernst Lubitsch y Erich von Stroheim, alemán el
primeru y austriacu'l segundu, revelaron los sos sofisticaos y estremaos calteres na pantalla coles sos
primeres obres en Hollywood. El primeru abandonó los espeutáculos que dirixera nel so país pa facer
comedies lixeres, romántiques, carauterizaes pola cenciellez de los sos decoraos, garbu de la so
téunica y l'encantu personal. En "Los peligros del flirt" (1924) o "La llocura del charlestón" (1926)
remanó con tanta habilidá'l tema sexual que llograba resultar aceutable pa los censores. El trabayu de
Von Stroheim, más duru y más européu foi estravagante, como en "Esposes frívoles" (1922), na que
contrasta la inocencia estaunidense cola escayencia europea. La so obra mayestra sobre la cobicia na
sociedá estaunidense, "Avaricia" (1923), foi amenorgada polos executivos del estudiu de diez a dos
hores. Lo más de lo curtiáu entós perdiose, pero inclusu na so forma aballada ye considerada como
una de les obres mayestres del realismu cinematográficu.Olivier Hoën
Olivier Hoën
Sacáu de «http://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Cine_mudu&oldid=638617»
Categoríes: Uiquipedia:Artículos destacaos Páxines con enllaces frañíos a ficheros Cine
Uiquipedia:Artículos destacaos en wikipedia he
Esta páxina foi modificada per postrer vegada'l 16 mayu 2012 a les 19:24.
El testu ta disponible baxo la Llicencia Creative Commons Reconocimientu/Compartir-Igual
3.0; puen aplicase otres cláusules más. Llee los términos d'usu pa más detalles.