1. Wat is dat toch met mannen?
Waarom altijd dat pakken-wat-
je-pakken-kunt-mentaliteitje?
TEKST Marjolijn Ruygrok BEELD hüsne afsar styling jeroen kamphorst
Ruygrocks
Heren, er moet me iets
van het hart. Laat ik
vooropstellen dat ik
mannen met ambitie een
feestje vind. Sterker nog,
ik ben dol op carrière­
tijgers die de ladder
linksom of rechtsom beklimmen, al dan niet via
de lakens. Maar don’t push your luck en ijver.
Zo was ik laatst in Momo, vergezeld van een vriendin
en mijn gay best friend. We hangen aan de bar en net
als ik een eerste teug van m'n sauvignon neem, stap-
pen drie mannen de loungebar binnen. Twee in maat-
pak (altijd goed), een in beige regenjas (bij voorbaat
afgeschreven). Een van de pakmannen neemt me van
top tot teen op. Nu ben ik de laatste die pretendeert
te zijn afgestudeerd in taalwetenschappen met een
master lichaamstaal, maar zijn blik zegt iets in de
trant van ‘Me Tarzan, you Jane. Laat me je mee­
slepen naar de dichtstbijzijnde grot’. Heerlijk. De
lol is er helaas net zo snel weer af wanneer m’n
GBF zijn ongevraagde analyse loslaat op ‘mijn
Tarzan’: ‘Hij lijkt op een voetbaltrainer die onge-
wenst aan de jongetjes uit zijn team zit.’ Ik keur
de kalende meneer het eerstvolgende half uur geen
blik meer waardig, maar dan bekruipt me toch een
gevoel van compassie. En precies op dat moment loopt
hij met zijn gezelschap richting uitgang. Maar niet
voordat hij mijn vriendin uitgebreid diezelfde woeste
blik heeft toegeworpen. Kan hij echt geen genoegen
nemen met één Jane per avond?
Een tikkeltje teleurgesteld in de hebberige man loop
ik naar buiten en steek een sigaret op. Een grijze man
met paars overhemd en corduroy jasje vergezelt me.
Niet geheel mijn smaak, maar de baco in zijn hand
maakt – gezien mijn Haagse roots – veel goed. Hij
heet Frank Engelsman en vertelt dat hij zich over het
algemeen bezighoudt met het bestrijden van internet-
greedisgood? criminaliteit, maar zich momenteel focust
op het verkopen van banklicenties in
Zuid-Afrika. Hij slaat zijn slag vooral in
landen waar nu oorlog is. ‘Dus jij hebt
profijt van oorlog?’, vraag ik ietwat onno-
zel. ‘Ja’, zegt hij volmondig en met een
glinstering in de ogen. ‘Ik heb me altijd
ingezet tegen onrecht, maar nu moet ik
ook eens aan mezelf denken.’ Hebbes,
strike two, weer een schoolvoorbeeldje
van ‘meer, meer, meer’. Van weldoener
naar zakkenvuller. Joop van den Ende,
leest u mee? Prima musicalthema, als
u het mij vraagt. Aan de bar praten we
verder. Dat wil zeggen: hij praat, ik luister.
Derdewereldlanden en Deltawerken pas-
seren de revue, maar ook zijn favoriete
mixdrankje krijgt een lofzang. Intussen
is duidelijk dat Franks periode van wel-
doenerij definitief is afgesloten, want ik
sta hier nog steeds zonder goedgevuld
glas in m’n hand.
Tegen elven ontvang ik een sms van een
Amsterdamse comedian, die ik een week
eerder ontmoette in Toomler. Als de
cabaretier vraagt of ik een leuk jurkje aan
heb, kap ik de monoloog van Frank af en
begeef me richting Okura. In een nage-
noeg lege hotelbar op de 23ste verdieping
treffen we elkaar. Hij vertelt grapjes, ik
lach erom (hijzelf wat harder), maar het is
gezellig. Na een stuk of wat sauvignons heb ik De Hebzuchtige Man
even uit mijn geheugen verdronken. Heel even. Tijdens het ontkur-
ken van een fles champagne bij hem thuis (het enige dat hij koud
heeft staan, uiterst vervelend...) vertelt hij tussen neus en lippen
door dat hij een vriendin heeft. Voor nu geef ik het op. To hell met
hebzucht. Drie woorden: schenk maar in.
haarenmake-upMaaikeBeijer•AngeliqueHoorn,kledingshirtE.vil,broekLiuJo,pumpsInvito
Zijnperiodevanweldoenerij
isdefinitiefafgesloten,
wantikstahiernogsteeds
zondergoedgevuldglas
146