2. Մամուռները կամ մամռանմանները ցամաքային, հազվադեպ՝ քաղցրահամ
ջրերի ինքնասուն բույսեր են: Բաժանվում են 3 դասի՝ անթոցերոտայիններ,
լյարդամամուռներ և տերևացողունայիններ կամ իսկական մամուռներ:
Հայտնի է մամուռների 27.000, ՀՀ-ում՝ 430 տեսակ: Մոտ 100 տեսակը
Կովկասում հազվադեպ են: Ամենատարածված տեսակներն են գյուղական
տորտուլան, օվալաձև գրիմիան, արծաթափայլ թելամամուռը, ճմաձև
թելամամուռը, բազմաձև մարշանցիան և այլն:
3. Մամուռները հանդիպում են բոլոր լեռնային գոտիներում և բուսական
համակեցություններում: Աճում են հողի, ժայռերի, քարերի, ծառերի,
տարբեր շինությունների վրա, քաղցրահամ գետերում:
4. Մամուռները խոտանման, հաճախ՝ անցողուն, համեմատաբար պարզ
կազմությամբ, բազմաբջիջ, միամյա կամ բազմամյա բույսեր են, որոնց
ասիմիլյացիոն, փոխադրող և մեխանիկական հյուսվածքները մասնակիորեն
առանձնացված են: Բազմանում են սեռական և անսեռ ճանապարհներով:
5. Մամուռները չորադիմացկուն բույսեր են: Մամռածածկույթը պաշտպանում
է հողի մակերևույթը չորացումից և լվացումից, արագ ներծծում և
համեմատաբար երկար է պահպանում խոնավությունը, նաև շատ
անողնաշարավորների բնակավայր է: Որոշ թռչուններ (կաքավներ,
մայրեհավեր, դռլոններ) մամուռներն օգտագործում են որպես կեր,
ուրիշները՝ որպես հիմնական շինանյութ՝ բույն սարքելիս: Սֆագնային
մամուռներն օժտված են հակամանրէային հատկություններով:
Քարաքոսերի նման մամուռները նույնպես միջավայրի աղտոտման ցուցիչ
են: Կազմում են տորֆի հիմնական զանգվածը: Օգտագործվում են
գեղազարդիչ գորգեր ստեղծելու նպատակով:
