1. Pagina1 van13
Een verraderlijkelente
Hans Geluk
Hans Geluk
21 juni 2011
Een verraderlijke lente
Het lieptegende middagenlangsde frisblauwe hemeldrevengrote,witte lentewolken. Het
dakraam bovenzijnhoofd stondopen, de gordijnenzwollenop.Overzijnschoudersstreekeenlichte
bries.Langzaambegonnende gebruikelijkegrotestadsgeluidenweertothemdoorte dringen:
bellende trams,sirenes, ruziëndejunks. Allesklonkverweg,gedempt.Ergensinde hoogte klonkhet
trage geronkvaneenvliegtuig. Minutenlanglaghij naardatgeluid te luisteren,totdathetwas
weggestorven. Hetleven,dathemanderszozwaar viel,was ineens lichtenluchtiggeworden.
De voortdurend sluimerende paniekovernaderendedeadlines vanzijnwerk wasweg.Ook
de hinderlagen vanzelfverwijtdie inbedgewoonlijkophemloerden,ende doolhovenvangepieker
methun confronterende lachspiegelswarenverdwenen. Zijnvoortdurende,machtelozewoede was
voor even naarde bodemvan zijnlijf gezonken,datzwaarenontspannenop hetmatras lag. Hij had
zijnogengesloten,omzijnmondlageenvage glimlach.
Het waslang geledendat PieterMaverikde liefde hadbedreven,maarzijnlichaamreageerde
er nogaltijdevendankbaarop.Ergensinzijnhersenenwaseengebiedwaarzijnzintuigenhun
herinneringenopsloegen,eninde volkomenontspanningdie opde geslachtsdaadvolgde, tradhij dit
binnen.Hetwaseenwoordeloosuniversumwaaralleszonder onderschriftof tijdsaanduidingdoor
elkaarlag.Hij had eenorgasme nodigomdeze oude, lijfelijke ervaringenaante roepen,endan nog
kwamenze zoalsze wilden. Hij rookerde bremstruiken dievijfentwintigjaargeledentijdenszijn
eerste rugzakvakantielangseen eenzaampadinTsjechoslowakijehaddengestaan, enheel somskon
hij er de eerste kusvanCharlotte metal zijnfysieke nuances terugvinden,zonderde pijndie
onherroepelijkzouvolgen.
Zoalswel vakerwaren de leeuweriken erheteerst.Terwijl ze opstegennaarde zon – zijn
lichaamwasdoordrongenvanhaar warmte – enhungezangsteedsijler klonk, werdde beslotenheid
van zijnbedeenvergezichtwaarineen aloudewindwaaide.Vóórhemlagde smalle wegtussende
akkersende weilanden,waaroverhij vanschool naarzijnouderlijkhuis fietste.Hierendaarstond
eenboerderij enlangsde horizoninhetzuidwestengolfdende duinen.De luchterbovenblonk van
de zee die eronzichtbaarachter lag. In ditniemandslandtussentweefronten –hetgymnasiumwaar
hij zichkleinmaakte en de sombere woningwaarhij zijnademinhield –liethij zijndromende vrije
loop. Hij zag de strevende lijfjes vande leeuweriken langzaamvervliegen,toternietsandersdan
zinderendespeldeknoppen vanoverwaren. Ophethoogtepuntvan hungefladderlietende
leeuwerikenzichweernaarbenedenvallen,steeds snellerkwetterendtotze weeropaarde waren
teruggekeerd.Danhieldenze abruptopmetzingenenviel ereendiepe stilteinhetlandschapvan
zijnjeugd.
Al gauw geraakte hij indezelfde glijvluchtalsde vogelsdieinhemtotlevenwarengekomen.
‘Pieter, waarliggende handdoeken?’Eenvrouwenstem brakzachtdoorhet vliesvan zijn
sluimer. Charlotte?Nietmeerdaneen fractie vaneenseconde warende twee jaardie hemvanhaar
scheiddeninhetnietsopgelost.Hij opende zijnogenen zageenpaargoudkleurige benendievlak
voor de plaatswaar hetvleeshetzwakstis wegdoken ondereenveel te ruim overhemd.

2. Pagina2 van13
Een verraderlijkelente
Hans Geluk
‘Ikhebevenietsvanjouaangetrokken,vindje dathetme staat?’
Hij tilde zijnhoofdeenbeetje op vanzijnkussen enkeekhaarinhet lichtbruinegezicht.
Beautyis in the eye of thebeholder zeggenze,maar Kimberley waseen absoluteschoonheid.Haar
huidwassmetteloosenglansde zijdeachtig.Haarbrede mondenhaar grote, bruine ogenhieldenhet
middentussen de sensualiteitvan filmsterrenuitde zestigerjaren ende devotie van eenZwarte
Madonna.Ze was vrij kleinvanstukenfijngebouwd,hetwaseenwonderdathaar smalle schouders
haar bijnaonbetamelijke borstenkonden torsen.
Toenze hemhadopgebeld,hadze vertelddatze zesentwintigwas,eenSurinaamse
achtergrond had eninde Bijlmerwasopgegroeid.Integenstellingtotwatnaam enafkomstdeden
vermoeden,wasze eentamelijk naturelleverschijning.Haarwenkbrauwenwarennauwelijks
bijgewerkt,ze droeggeen oogschaduw en ophaarhoofd wasgeenenkel spoorte zienvande
chemische oorlogvoeringdie de meeste meisjesvandezelfde leeftijdtegenhuneigenharenvoeren.
Bij Kimberleyzat de voosheid dieper. Ze droegkledingvandure merken,hadeengoudenkiesinhaar
monden die ochtendhaddenzijnverbaasde vingers zelf kunnenvaststellendat haarschaamhaar
zorgvuldiggeschoren was,misschienzelfsweggelaserd.Haargladheid waseengenotgeweest.
‘Alle handdoeken liggeninde wasmand, pakde mijne maar.Je bentvastnietviesvanme’,
zei Maverik,alsof hij haarop de proef stelde.Ookal hadze daar nog geenenkele blijkvangegeven,
Maverik konzich bijnanietvoorstellendat zijnfysiekhaargeenafkeerinboezemde.Eenpaardagen
geleden wasde weerspiegelingvanzijnlange lichaam onverwachtsuiteenwinkelruit ophem
afgesprongen.Ineenflitsregistreerde hij de kale kruinmetalleenaande zijkanten nogwatgrijze
stoppels,de grauwe huid ende groeven die vanzijnneusvleugelsnaarzijnmondhoekenliepen en
die hemnogniet eerderwarenopgevallen.Watwashij sindszijnscheidingvanCharlotte snel oud
geworden.
‘Roze staat je goed,het geeftje iets onschuldigs’.Kimberley negeerde hetvlijmende
sarcasme in zijnstem enliepinde richtingvanzijnbadkamer.
Maverik trok de deurvan zijnwoningdichtenliep langsde betonnen trappenvanhet
appartementencomplexnaarbeneden. Kimberleyliepvoorhem enuitde manierwaaropzij eenpaar
keerveelbetekenend naarhemomkeek,konMaverikafleidendatzij zichterdege bewustwasvan
hetfeitdat haar billenhaarspijkerbroek volmaaktopvulden.Nietde kleinste plooideedde stof
rimpelen.Toenhij haareenpaaruur eerderhadgevraagdzichuitte kleden,hadze dat vol
zelfbewustzijn,zelfsmetenigegratie,gedaan,en daarnahadze zijnhand langzaamoverhaar
borsten,buiken dijen geleid.WatMaverik betrefthaddenze elkaaral veel eerderontmoet,maar
omdathij overdagenzij ’s avonds werkte hadhij meerdaneenweekophaar lichaammoeten
wachten.
Buitenbarstte hetvoorjaaruitzijnvoegen:tussende straatstenenschoothetonkruid
omhoogen op hetpleinvouwden de accacia’shundoorzichtige,heldergroene bladerenopennaar
de zon. NogvoordatKimberleywasingestapt startte hij de autoal.Overeenuurtje zouzijn
dochtertje,netalsopelke laatste zaterdagmiddagvande maand, ineenvanhaar kleurige jurkjes
voor zijnhuiswordenafgeleverd.Alshij de deuropen hadgedaan konhij haar eerstalleenmaar
aandachtigbekijken,alsof ereenverdwaaldevlinderop zijnstoep wasneergestreken. Pasdanging
hij op zijnhurkenzitten envloogzij hemomde nek.
Charlotte wasna hunscheidingbliksemsnel met hundochtertjenaarFriesland verhuisden
voor de rechterhad ze hetzo wetente draaiendathij Tara maar éénkeerinde maand een krap
weekeindebij zichmochthebben.Enzelfsdaarprobeerde ze steedsonderuitte komen. Terwijlhij

3. Pagina3 van13
Een verraderlijkelente
Hans Geluk
nog vastzatinhet verledenhad zij geplanden gehandeldalseenchirurgdie eenbeenamputeert:
snel enmetklinische precisie,hemzonderenigehoopachterlatend.
‘Hiernaar rechts’, zei Kimberley.Hij keekinzijn buitenspiegel of ergeenfietsersnaasthem
zatenensloegaf. Haar nekdraaide metde zijne mee.
Maverik reedzwijgend.Zijngedachten aanTara wilde hij niet metKimberleydelen enover
hetingelijste portretvaneenlachendekleuteropzijnnachtkastje hadKimberleynietsgevraagd. Tara
had Maverikvoorhet eerst eengeschiedenis vanvleesenbloed gegeven.Natuurlijkhad hij vóórzijn
huwelijk metCharlotte en de geboorte vanTaraookgeleefd, maardie tijd wasvoorhemweinig
meerdan eenarcheologisch verleden,waarvoorhetbewijs hoofdzakelijk uitdode materiebestond:
mapjesmetfoto’sdie hij inschoenendozenbewaarde,loonstrookjesvanhetuitzendbureau
waarvoorhij inzijnstudententijdhadgewerkt,oude vliegticketsvanzijnreizennaarZuid-Amerikaen
dat soort zinloze artefacten.Wanneerhij opbepaalde gebeurtenissen inzoomde, bleefhetbeeld
troebel, alsof hij probeerdeietsonderwaterterugte vinden.
VanTara herinnerde hij zichalles. Wellichtwasditomdat hungezamenlijkeverleden nog
maar nauwelijks aangroeide enhij inde lange weken datzij nietbij hemwas alle tijdhadzijn
herinneringenrustiginzijngeheugenuitte stallen. Hij zaghaar inde onwennigearmenvanzijn
vader,toenze netdrie dagenoud was.Hij zag het opbollen vanhaarkleinelijfjeinde draagzak op
zijnbuik, toenhij methaarover de heide bij Schoorl liep.Enhij zaghaar meteenviltstiftopzijn
nieuwe designlamp krassen,preciesophetmomentdathij de woonkamerbinnenliep. Die lamp
haddenCharlotte enhij nogsamenbesteld;toenhij bezorgdwerdwaszij vertrokken. Natuurlijkwas
hij op Tara nietboosgeworden.
ToenMaverik op de maandagochtendaan de ronde vergadertafel zatte wachten –Tara was
weeruitzijnleven –,stondSchotanusnogachter zijnbureaute telefoneren. Hij waskleinvanstuk en
had eenenorme torsà laJerommeke metdaaronderkorte,dunne beentjes.Veertienjaargeleden
had hij hetmarketingbureauopgezet,ondertussengaf hij leiding aanbijnahonderdmensen.
Maverikhad die nachtslechtgeslapen,de stress drukte achterzijnogenenzijnvoeten
gloeiden.Aande muurhingeneigentijdsekunstwerken,dievoor hipmoestendoorgaan:grote,witte
doekenmetgrof geschetste gezichtenerop.Warenhet muzikanten?Stadsjongeren?Iniedergeval
zagenze eruitzoalsMaverikzich voelde:onsamenhangend,meteenhoofddatvande rest vanzijn
lichaamleekte zijnafgesneden.
‘Ikzie hetcompleetmisgaanmetdie klant,waaromhebbenwe daareigenlijkzo’nzwakke
broederopgezet?’ hoorde MaverikSchotanusinde telefoonzeggen.TypischSchotanusjargon,dacht
Maverik,Schotanusvertrouwde eigenlijkmaardrie mensenopzijn kantoor,endaarhoorde Maverik
nietbij.
‘KanVan derSpeerernietnaar kijken?’MaverikwistuitervaringdatAnnetVanderSpeer
die taak metgretigheid opzichzounemen,ze zagzichzelf graagalsdegene die orde opzakenkwam
stellen.‘Loopevenbij haarbinnen,ikmoetnuinvergadering,hai!’
Schotanusgraaide watpapierenvanzijnbureauenkwamnaar Maveriktoe.
‘Iksnap werkelijknietwaaromze ditdoorDijkstralatendoen.Koffie?’ Hetwaseen
schijnbaarongevaarlijkschotopdoel, datineensvanrichtingveranderde enrechtopMaverik
afkwam.Hij wistdat SchotanusexpresoverDijkstrawasbegonnen,omhemte latenvoelenwie hier
hetlaatste woordhad.
‘Ja,lekker!’riepMaverikietste enthousiast.Datzoudan de vierde zijnineenuurtijddacht
hij enhij was al overprikkeld.De cafeïne maakte hemeerstalerterensnellervangeest,maar

4. Pagina4 van13
Een verraderlijkelente
Hans Geluk
naarmate hij meerkoffie dronkverminderde zijnconcentratievermogenenwerdhij nog
ongeduldigerdanhij van nature al was. Dan waseenlangzame computer,eeningesprekstoonof een
printerzonderpapieral voldoende omhemte laten ontploffen.
‘Jammerdat je nietopde kwartaalsessie was,Pieter’.Datwastypischvoorditbedrijf,dathet
je aangerekendwerdalsje opdatsoort gelegenhedennietverscheen.Zo’nsessiebegonermee dat
er twee touringcars voorhetkantoorpandstopten,waarje metzijnallen inwerdgedreven.De
laatste keerstondhemnoghaarscherpvoor de geest:terwijl hij doorhetgangpad vande bus liep,
spoelde hetgekakel vanzijncollega’singolvenoverhemheenenhij voeldezichalseen stervende
albatrosdie tusseneentroep broedende pinguïnswasbeland. Ineensnikhete boomgaardhadiedere
afdelingopdrachtgekregenhaarviersterkste punten creatief te verbeelden,watresulteerdein acht
keerviervolgekliederde doeken,die nuinde kantine aande muurhingen.Voorhetvierluikvanzijn
eigenafdelinghadMaveriknogeentitelbordjegefabriceerd:
De vier kardinale deugden
Schotanus & Co, 2011
Olie op canvas
De Teamspirithad zijnneerslaggekregenineenkringvanmensendienogal klungeligelkaars
handenvasthielden.Dooreengebrekkigetoepassingvande beginselenvanhetperspectief deed het
geheel hemnoghetmeestdeeddenkenaaneengroepdemonstrantendie ophetpuntstondslaags
te rakenmettot de tandenbewapendeordetroepen.Eenpaardagenlatervondiedereenopzijn
bureaueenluxe uitgevoerdkwartetspel,waarvoorde achtmaal vierschilderijenmodel hadden
gestaan.Toener evenniemandzijnkantopkeekhadMaverikhetdoosje zonderpardoninzijn
prullenbakgemikt.
Door Schotanus’opmerkingoverde kwartaalsessie stondMaverikintweetellenalweermet
zijnrug tegende muur.Hij had gewoon kunnenzeggendatditsoortverplichtingennietsvoorhem
waren.Dat zou hemnietindankzijnafgenomen,maarhethadhemgeeniedergeval niettoteen
vreemde vanzichzelfgemaakt.Hetliefsthadhij gezegddatditsoortuitjesdooriedereenopkantoor
behalve de organisatorenverafschuwdwerden.Wathij uiteindelijkzei stondhemeenbeetjetegen,
omdathet natuurlijk eensmoeswas:zijndochter hadgriepgekregen enhij moestzichonverwachts
overhaar ontfermen.Inwerkelijkheidhoefde hij nooitvoor zijndochterte zorgenwanneerze ziek
was.
Schotanusbladerde dooreenstapel papierdie doorzijnsecretaresse wasklaargelegd.‘Even
kijkenwaarwarenwe...Overeenmaandlooptje contractaf. Twee maandengeledenhebbenwe
afgesprokendateenaantal zakenbetermoestenworden.Watdenkje zelf?’
Tussende vormeloze brokstukkenzochtMaveriknaarbruikbare gedachten. Een aantal
zaken,daar had Schotanusmetname mee bedoelddathij betermoest communiceren –het
toverwoordvande jarentienvande eenentwinstigsteeeuw.Vancollega’shoorde hij weleensdat
hij eenindividualistwas,die nooitietsmethen deelde.Maverikkonzelf maarmoeilijkbevattenwat
daar mismee was,zolanghij zijnwerkgoeddeed.
Verwachttenzijncollega’ssomsvanhemdathij ze van uurtot uur op de hoogte hieldvan
zijnbezigheden?Moesthij eendagelijkse nieuwsbrief voorhenschrijven?Nogevenenwe zouden
metzijnallenomkomeninditsoort pseudocommunicatie,hetwasde pestvandittijdsgewricht!En
tegelijkertijdwasheteenvuurtjedatSchotanus&Co om commerciële redenengraagaanwakkerde.
Te pas ente onpas maakte hetbedrijf zijnopdrachtgeverswijsdatze hetpubliekeenkijkje inhun

5. Pagina5 van13
Een verraderlijkelente
Hans Geluk
keukenmoestengunnen,transparantbehoorden te zijnenhunklantenbij hunwerk diendente
betrekken.Datresulteerdedanweerineindeloze reeksennieuwsbrieven,enquêtesenzelfsfull
colourmagazines,waarSchotanus& Co goedaan verdiende.Maarwie isgeïnteresseerdineendag
uithet levenvaneenof andere semi-ambtenaarineen woningcorporatie of de veelte gedetailleerde
uitslagenvaneenenquête overde bereikbaarheidvan de klantenservice?Maverikwistzekerdat
bijnaniemandlas wathij enzijncollega’sproduceerden.Alseenbedrijf een goedimagowildemoest
hetgewoonzijnwerkgoeddoen.
‘Voormijngevoel gaathetbestgoed,ikhebeenaantal zeertevredenklanten,waarikook
vervolgopdrachtenvankrijg.’
‘Hetlijktwel alsof je hiernieterggelukkigbent’,gingSchotanusverder.Benje wel een
communicatiedier?Benje wel iemanddiede klantaande hand neemtenhemlaatzienhoe hij moet
communicerenmetzijnpubliek?’
Maverikdacht er hetzijne van.Natuurlijkwashij alsmens geengrootcommunicator,maar
zijnadviezenaande klantwarendegelijkengoeddoordacht, nietzoalsdie vande meestenvanzijn
collega’s.Die rendenvrijwel onmiddellijknaarhetwhiteboard,schetsteneenpaarscenario’sen
praattende klantop subtiele wijze eenpaniekgevoel aan.Daarnaliepenze meteenoverbodige en
uitstekendbetaaldeopdrachtweernaarbuiten,metde woordendie ze zoudengebruikenomhun
collega’sopkantooroverhunsucceste vertellenal ophuntong.
‘Ikbegrijpooknietgoedhoe je die klusvoor Jumbohebtaangepakt.’
Dit waseenklapinhet gezichtvanMaverik enhij reageerde meteen.‘MaarMarco, die
mensenwarenlaaiendenthousiastoveronze presentatie!Zelfsde notoire sceptici zatenerbijte
glimmen!’Eigenlijkhadhij ookkunnenzeggen: mijn presentatie,maarhij wildeSchotanus,metwie
hij indit projectsamenwerkte,niette veel voorhethoofdstoten. HetMarco dathij hadgebruikt
voelde zoalsaltijd kunstmatigaan.
‘Je hebtveel te veel kennisprijsgegeveninéénsessie,ikwil die mensenvoorlopignogals
klanthouden’,zei Schotanusabrupt.
‘Ikga die mensenvolgende keergewoonweereennieuw verhaal vertellen,ik…’
‘Organisatorischwashetookeenramp,ikkreegje presentatie pasde avondtevoren,toenik
er nietsmeeraankondoen.Vander Speerhadgehaktvanje gemaakt.Zij begrijptsowiesoniet
waaromik je nog de handbovenhethoofdhoud.’
Maverikhad de presentatie natuurlijkopzettelijkpasophetlaatste momentnaarSchotanus
gestuurd,hij hadhelemaal geenzininpottenkijkers.Enwaaromkwam Schotanus numetAnnetVan
derSpeerop de proppen,die trutmethaar kapsel datstuggerwas dandat van eenstekelvarken?
‘Iniedergeval zul je zolangzamerhandwel begrijpendatikje contract nietkanverlengen.Ik
moeteenbedrijf runnen,iedereenmoeteenbijdrageleverenaande winst.Je hebt overigenszeker
je capaciteiten,dusoverje toekomstmaakikme weinigzorgen.’
Maverikwas sprakeloos. Totnogtoe had hetmonsterzichonderde oppervlakte vanhet
Loch Nessverborgengehouden,zodathij zichzelfkonwijsmakendathetnietbestond.Nutorende
hetzwart bovenhemuit.
‘Ikbegrijphetniet,ikdoe mijnwerktochgoed,laatstkwamDijkstranogbij me omdat hij
nietuitdat communicatieplanvoorBeckerskwam, hetklinktmisschieneenbeetjearrogant,maar
zondermij warenwe die klantkwijt geweest.’
‘Tegenmij wasDijkstrahelemaal nietzopositief overje verhaal.Enwatik ooknietbegrijpis
waaromje je eigenklantenlaatliggenenvoorDijkstraaande slaggaat.’ Had die schijnheilige
Dijkstra,die zichtegenhemhaduitgeputindankbetuigingen,hemaangegeven?

6. Pagina6 van13
Een verraderlijkelente
Hans Geluk
‘Welke klantenhebikdanlatenliggen?’ vroegMaverik,zichbijnagelijktijdigrealiserenddat
hij hetSchotanusmetdeze vraag wel ergmakkelijkmaakte.
‘Atsmabelde me vorige weekopomdathij erhelemaal nietsvanbegreepdatje datartikel
overdie zogenaamde scharrelvarkenshadlatenplaatsen.Die beestenkomennooitbuiten,enjij laat
foto’safdrukkenvanvarkensdie metde boerininde wei spelen.Datisgewoonontzettendstom.’
Maverik moestzijntranenonderdrukken,totnogtoe wasC1000 zijngrootste troef.
‘Maar dat verhaal hebikcompleetherschreven,ikbentotdiepinde nachtmetdie rot
varkensbeziggeweest! Enze wilden koste wathetkosthuneigenverhaal latenstaan!’Erklonk
wanhoopdoorinMaveriksstem.
‘Je inzetisnooiteenonderwerpvandiscussie geweest,Pieter,maarje hadde zaaknaar
boventoe moetenescaleren,danhadC1000 nu geenkortgedingvanWakkerDieraan zijnbroek
gehad.Die miepdie datbladuitgeeftweetvantoetennochblazen.Atsmazouonmiddellijkbegrepen
hebbendathetzo de deurnietuitkon.’Maverikvoelde de vloer onderzichweekworden.Ook
Atsmahad hemlatenvallen.
‘Je kunthet tochnog eentijdje aanzien,Marco.Alsmijnsalariseenpuntisdanis daarover
metmij te praten.’
‘SorryPieter,ikgeloof inje talent,maarje communiceertgewoonniet.Ikhebzeldenzo’n
solokikkergezienalsjij.Zowerkenwe hiergewoonniet.’
Verdoofdstapte MaverikhetkantoorvanSchotanusuit. Hetwas alsof hij eenharde klapop
zijnhoofdhadgekregenenhetliefstwas hij ondereen palmineenvande hoekenvande
kantoortuin gaanliggen.Hetkwamnietinhemopmetiemandte praten,iemandinvertrouwente
nemen,datlagnu eenmaal nietinzijnaard. Hetwas nogmaar tienuur’s ochtendsende urenvan de
dag strektenzicheindeloosvoorhemuit. Werktuigelijkliephij naarzijnbureau,zette de computer
aan enopende eendocument. Hij keekerlangnaar, de inhoud drongniettothemdoor.Die dag
typte,lunchte enpraatte hij zondererzelf bij te zijn.
Toenhij ’s avonds vande parkeerplaatsnaarde AlbertHeijnliep,wasde zonnogmaar net
ondergegaan.De koele buitenluchtkrooponderzijngrijze pak,zijnlijf was helemaal klam.Snel deed
hij zijnjasje uitengooide hetoverzijnschouder. Nadathij eenpaarkeerdiepadem hadgehaald
voelde hij hetverdrietinalle hevigheid naarbovenkomen. Steedsweerhadhij geprobeerd hetzelfde
levente leidenalsanderen, meteenbaan,eenvrouw enliefhebberijen, maarhetwashemniet
geluktenhetzouhemook nietmeerlukken.Zijnfaçade wastotaal ingestort. Hij probeerde de pijnte
verbijtenen liepstijf verder. De mensendie metvolle boodschappenwagens de winkel uitkwamen
lopenprobeerdehij aante kijken metde doordeweekse zelfverzekerdheidvaneenblije burger.
Thuisprikte hij eenpaargatenin zijnmagnetronmaaltijd,gooideheminde ovenenwachtte
op hetpiepje.Hij nameenhap,constateerdevloekenddathet prutje nogveel te heetwas,liethet
staan terwijl hij zijnmail checkteenverorberde toeneenlauwe maaltijd.
Hij ging vroegopzijnbedliggen,maarkonde slaapnietvatten.Hij dachtaan hetgesprek
metSchotanus endaarna aan Charlotte, toenzij hemvolkomenonverwachtshad vertelddatze van
hemwilde scheiden. Al meerdaneenjaarworstelde hij meteendiepedepressie,afgewisseldmet
driftbuien,die gelukkignoggeenschade haddenaangericht.Hij zaghetgezichtvanSchotanus endat
van zijnvrouw tegenhempraten,beideondoordringbaar alsglas.
Hij woelde enmaalde. Vanzijndigitalewekkerkwameenrode gloed,die zichsteedsdieper
inzijnogennestelde.Pasurenlater,nadathij de wekkerhadomgedraaid,gleedhij weg.

7. Pagina7 van13
Een verraderlijkelente
Hans Geluk
Hij droomde overCharlotte.Hetwaseendroomdie hij wel vakerhad,scheldendslingerdehij
al zijnwoede naarbuiten,sloeghaar,neukte haarengreephaar tenslotte bij de strot.Vlakvoordat
hij wakkerwerd moesthij zichschrapzettenomnietvan een steil dakaf te glijden.
Kimberley,dachthij,toenhij zijnogen ’sochtendsvroeg weeropendeed,ikmoetKimberley
meenemen.Overmorgenzouereenbedrijfsborrel zijn,waaropookechtgenotenenpartnerswelkom
waren. Vanavond zouhij haar bellen,zijncollega’szoudenversteldstaan.
Maverik had Kimberley twee weken geledenontmoet,opde vrijdagvoorPasen.Zijn
werkweekwashij minof meerzonderkleerscheurendoorgekomen enhij hadeenlangweekeinde
voor de boeg.Vaakbracht hij de hele avonddoorindezelfde kleren,alswaarmee hij vanzijnwerk
was gekomen,en hij hadzijnzwarte pakmetkrijtstreep,zijnwitteoverhemdenzijn bruine
puntschoenengewoonaangehouden.Zobanjerdehij rustig naarde winkel omboodschappente
doen.Inzijnrechterhandhadhij eenenorme rode tas,metdaaropde letters Bas.De zonscheenen
hetwaterin de grachtenweerspiegelde de blauwe hemel.Doorde luchtdwarreldenvlokkenzaad
van de iepenbomen.De gotenlageneral helemaalvol mee:doorschijnende,rondevliesjesdiebij
iedere windvlaagomhoogwervelden.Hetliefstwashij naastde stoeprandgaanlopenomermet zijn
schoenendoorheente waden.De natuurmanifesteerde haarvruchtbaarheiduitbundigenMaverik
lietzichmeeslepen.
De klantenservicebalie vande AlbertHeijnwaar Maverikaltijdzijninkopendeed,bevondzich
meteenlinksnade ingang.Hij hadhaar onmiddellijkgezien,wanthaarmooie gezichtstakhelderaf
tegenpakjessigaretten,doosjesaspirineen reeksen batterijen. Hetmoestbeslisteennieuw meisje
zijn. Hij beantwoordde haarblikenkeekmetersdiepinhaarogen,hetwarentoverlantaarnswaarin
al zijnerotische fantasieënronddraaiden.
‘Benje nieuwhier?’ zei hij,toenhij voorde baliewasgaanstaan.
‘Ja,ik werkhiernogmaar twee dagen.’ Haar volle, welluidende stemechode zijnlust.
‘Woonje hierin de buurt?’
‘Inde Antoniesbreestraat.Ikhebpaseenappartementje gekocht.’
‘Woonje daar alleen?’ Maverik begreepzelfnietwaterinhemgevarenwas.
‘Ja,met mijntwee poezen.’
Daar zouhij geenlastvan hebben.Hij keeknaarhaargoedgevulde lippen,die enigszins
vochtigwaren.Haar schoonheidhadietsverdorvens, nuwisthij hetzeker. ‘Studeerje?’
‘Ja,klinische psychologie,aande UvA.’
‘Waarom werkje hier, jij moettochmakkelijkietsbeterskunnen krijgen?’ Zij keekhem
vragendaan en Maveriklietzijnbliknaarhaar collegaachterde balie schieten.Die leeknietste
horen. Maverik namhet zekere voorhetonzekere.Zwijgend haalde hij eenvisitekaartje eneen
vulpentevoorschijn,legdehetkaartje opde balie enschreef ereenpaarwoorden op.
‘Ikwil dat je me na werktijdevenbelt.Hetmaaktnietuithoe laat,’ zei hij.De collegastond
nu methaar rug naar hentoe.
Ze bekeek hetkaartje aandachtigenkeekhemaan.
‘Ikzal u bellen!’zei ze meteen bijnazakelijkeglimlach.Hij hadnieteenshaarnaamgevraagd.
Overeenhalf uurtje zoude bedrijfsborrel beginnenen de ogenvanMaverik haddenal een
tijdje zenuwachtigtussenzijncomputerschermende deurdaarachter heenenweergeflitst. Eerst
kwamde vrouwvan Dijkstrabinnenlopen.Haarenorme lijf wasgehuldineenlang,lichtgewaad,
waardoorze eruitzagals eendoorChristoingepaktmonument. Blijkbaarvielermethaar niette

8. Pagina8 van13
Een verraderlijkelente
Hans Geluk
sollen,wantDijkstrastondvrijwel onmiddellijkvanzijnbureauopom zich inhaar kielzogte
vervoegen. Laterverschenennoghetzenuwachtigevrouwtje van Wisse ende klerenkastvande
kleine FennaBallet.Rodolfo,zoals Maverik hemhadgedoopt,bleef inde deuropeningstaantotdat
zij wat rommeltjesinhaarwitte handtasje hadgestopt ennaarhemtoe dribbelde.
Om vijf overvijf liepKimberley de kantoortuinbinnen. Hij constateerdemetgenoegendat
Jansenhaar alseerste inhetvizierkreeg. Deinendbewoogze zich inde richtingvandie blaaskaak,
die haar geenmomentuithetoogverloor.
Haar lange,zwarte harenhingen losalsvóórde zondeval. Haarborstenrezen goudbruin uit
haar decolleté omhoog.Daaronderde smalle taille,noglagerde opbollende heupen,nauwelijks
verhulddooreen flinterdun zwartrokje dattotnetbovenhaar knieën kwam. Zilvergrijze pantiesmet
glittersenzwarte pumps veranderdenhetsaaie projecttapijtonderhaarvoeten ineenhippe
catwalk.
Ze liepvoorJansenlangs,waarbij deze zijnogenevenneersloeg.Alspuntje bij paaltje kwam,
was hij dusbang voormooie vrouwen,die lelijke kruisingtusseneencorpsbal eneenvarkensboer.
Steedsmeercollega’s,vrouwennetzogoedalsmannen,kekenhaarna terwijl ze eleganttussende
steigerhoutenbureausdoormanoeuvreerde.Jansensogenhingenaan haar billen,hetschuimliep
nog netnietuitzijnmond.
En nu zag iedereen voorwie ze kwam. Ze bleef voorhetbureau vanMaverik stilstaan,keek
hemveelbetekenend aanenglimlachteeenbeetjegemaakt. Maverik bedachtzichdatditzowel aan
onwennigheidalsaanverwendheid konliggenenhoopte dat de toeschouwers hetophetlaatste
zoudenschuiven.Ze zoudenhetbeslistmetelkaareenszijndatzo’nschoonheidhetrechthadzich
eenbeetje blaséte gedragen.
Hij stondheel langzaamop enposteerde zichzotegenoverhaardatzoveel mogelijk collega’s
henenprofil kondenzien.Toenlegde hij zijngrote handen ophaarheupen enliethij zichdoorhaar
op de mondzoenen, waarbij hij zijnhoofdenigszinsheerszuchtigeenbeetje omhooghield. Erkon
nietde minste twijfel overbestaan datzij vanhemwas. Alserpersfotografeninde buurtwaren
geweestdie daaromvroegen,zou hij dittheaterstukje beslistnogeenkeerhebben opgevoerd.
Evenlaterstonden ze opde modieuze vlondersvande ruime binnenplaats,waarde
bedrijfsborrelsmeestal werdengehouden.Eenuurtje geledenwashetgestoptmetregenen,het
houtglomnog. In grote,vierkante bakken,opde randen waarvanasbakken,fluitjeschampagneen
schaaltjesmetborrelnootjes samendromden,stonden zilvergrijze olijfboompjesnaarde Spaanse
middagzonte verlangen.Kimberley bleef tegenzijnlinkerellenboogaanstaan,alsof ze meteen
elastiekje aanhemvastzat. Tussen twee groepjes mensendoorloerend vergeleek AlexandraStastok,
de enige vrouwopkantoordie voorenigszins aantrekkelijk kondoorgaan, haarverdienstenmet die
van Kimberley.HetwasoverduidelijkdatAlexandraslechttegenhaarverlieskon.
Er wasin die weekeengrote orderbinnengehaalden VanderSpeer,tenslotte adjunct-
directeur,begonaan eentoespraak.Eenbijstergoede spreeksterwasze niet,wathaar de bijnaam
the speech machinehad opgeleverd.Hij hoopte datde blikkenvanzijncollega’ssnel naarhemen
Kimberleyzoudenafdwalen.
Het praatje vanVan derSpeerbegonmetde gebruikelijke volzinnen overde ‘bijnaniette
overschattenimpact’ die ditnieuwe projectvoorSchotanus&Co énvoor de samenlevinginzijn
geheel zouhebben. Hetbedrijflietzichaltijd graagvoorstaan opzijnmaatschappelijke roeping,die
door Maverik overigensnietergserieuswerdgenomen.Hetgebrekaanconsideratie metde eigen
medewerkers wasdaarvoorte schrijnend.

9. Pagina9 van13
Een verraderlijkelente
Hans Geluk
ToenkwamVan derSpeerbij hethoogtepuntvanhaarspeech.‘We gaan duseenkeurmerk
ontwikkelenvoorsnoepgoedenbij zo’nprachtigresultaathoorteenfeestje!’Ze zweegevenomde
gangmakersonderhetpersoneel de gelegenheidte gevenhuncowboykretente latenhoren.
TypischSchotanus & Co, dachtMaverik,eenkeurmerkvoorsnoep,zoietskonden ze alleen
hierbedenken.
‘En wat hoorter bij eenfeestje? Weetjij hetPieter?Nee?Feestmutsen bedoel iknatuurlijk!’
Er werdenvellenpapierrondgedeeld ende secretaresse vanVanderSpeerlegde uithoe je daar
hoedjesvankonvouwen.
Evenlaterstond iedereenelkaarmetéénhandophethoofdaan te kijken.De hoedjesmet
daarop hetlogoende kleurenvanhetbedrijf,dathunde opdrachthad gegund,warennetietste
kleinuitgevallen. AlleenKimberley paste hethoedje precies. Methaar stralende,fluwelenhuidjekon
ze zo in eenreclamespotje vooreenwasverzachter terecht.
Maverik hieldpreciesinde gatenwie naarhaar keken. Ehrharthadhaar al opzichtigstaan
monsterenterwijl hij zohardaan zijnsigarettrok,dat Maverik het uiteindesteedsalseenledlampje
zag oplichten. Maverik hadvanhemwel eenknipoogverwacht,maarzoverkwamhetniet. Wisse
loerde overde schoudervanDijkstra naarKimberleyen hadduidelijkmoeite de aandachtbij zijn
gesprek te houden.Inditgeval konhij zichdat veroorloven,wantDijkstrawas zijnmindere.
Toenbegonde adjunctte zingen. ‘Een-twee-drie-vier,hoedjevan,hoedjevan,een-twee-
drie-vier,hoedje vanpapier!’ Zondereenkrimpte geven viel de restvanhetpersoneel in:‘Enalshet
hoedje dannietpast,zettenwe hetineenglazenkast -’totdathetliedje alseennachtkaarsuitging
eniedereenopluidetoonmetelkaarbegonte praten.De papierenhoedjeswaren al snel spoorloos
verdwenen.
Daar kwamde baas naar hentoe gestapt.‘Pieter,stel me eensvooraandie prachtige
vrouw!’Schotanuswas inhetopenbaaraltijdjoviaal tegenzijnmedewerkers.
‘Mag ik je aan Kimberleyvoorstellen’,zei Maverik meteenbredegrijns.
‘IkbenKimberleyZomer,aangenaam.’Ze maakte zelfseensoortreverence.
‘Marco Schotanus!’zei Schotanus.‘Aangenaam!Leukdatje erbent. Pieter,ikbenjaloersop
je!Wat vindje van onswerk?’
‘Indrukwekkend!’ zei Kimberley eenbeetje geforceerd enthousiast.‘Pieterheeftme verteld
overdie restaurantsdie Schotanus &Co heeftopgezet,waareenzamemensenelkaarkunnen
ontmoeten,eh –’
‘RestaurantVoormekaar’zei Schotanus.‘Jadatlooptgoed. Daar zijnwe twee jaargeleden
mee begonnenen erzijnnu al 16 restaurants’. Dat we vondMaverik nogal eenoverstatement.
Schotanus& Co mocht vande opdrachtgeverde foldertjes,de websiteenaf entoe eenpersbericht
schrijven,nauwlettend inde gatengehoudendoorminimaalviermanagers.Daarvanwaseraltijdwel
eendie ontevreden naarMarco Schotanus belde.Eenhalf uurlaterzat Maverik dan met
zweetplekkenals stuwmeren onderzijnoksels inSchotanus’ kantoorenalshij hetkantoorvan
Schotanus meteenschorre stem weerverliet,stondopzijnrughet met grote lettershet woord
sjlemiel geschreven. Laterhadhij ontdektdathetbij Schotanushetbeste werkte omte roependat
de klantonzin beweerde, endanhardte lachen. Nudeeddater allemaal nietmeertoe.
‘Wat doe je in hetdagelijkse leven,alsje je nietmet Maverik bezighoudt?’ vroegSchotanus
enigszinsspottendaanKimberley.De ogenvan Maverik flitstenschichtiginhaarrichting.
‘Ikbenverantwoordelijkvoorde klantenservice bij AlbertHeijn.Ikhebheterheel ergnaar
mijnzin.’Maveriksblikweekuitnaareenvande olijfboompjes,alsof hij zich klaarmaakteomzich
daarachterte verstoppen.Maarhet gespreknameentotaal andere wending.

10. Pagina10 van 13
Een verraderlijkelente
Hans Geluk
‘Zo jongendan al managervanzo’n belangrijk onderdeelvanhetbedrijf!Je hebteen
getalenteerdevrouw, Maverik!Klantenzijnje grootstekapitaal. Relatiebeheer,
reputatiemanagement,PR(SchotanussprakhetopzijnAmerikaansuit,als pieaaarh),datiswaar
bedrijven inde toekomstde slagmee gaanwinnen. Ikgeloof absoluutdatwe nogmaar aan het
beginvaneen complete reshuffling inde supermarktbranche staan.Wie wil overleven,moetzijn
klantenkoesteren.’Diepinzijnhartwas Schotanus eenkleineNapoleon,die zichgraaginepische
termenuitdrukte. Zowisthij eenvisionaire ladingaanzijnuitsprakente geven,die op veelvanzijn
klantenindruk maakte.
‘Wij hebbenonlangseenklus aangenomenvooreen concurrentvanjullie,we gaanhunhele
customercare op de schopnemen –’ gingSchotanus intussen verder,terwijl hij Kimberley ernstig
aankeek.HetwasMaverik al vakeropgevallenhoe snel mensen ermetinformatievandoorgingen,in
de richtingdie hunop dat momenthet beste uitkwam.Ze piktenernetdatene woordje uit,waarze
zelf ooitietsoverhaddengehoordof waarze huneigen verhaal aan vast kondenknopen.Datdit
mechanisme hémnute hulp schoothadhij in zijnstoutste dromennietkunnenvoorzien. Vanaf nu
was KimberleyZomerHoofdCustomerCare bij AlbertHeijn,nietsmeerennietsminder.
Schotanus wasklaar metzijnbetoogenstondnu ongeduldigvanzijnene voetopzijnandere
te wippen.Ditwasheteinde vanhunaudiëntie. Enweergebeurde erietswat Maverik totaal niet
had verwacht:Schotanus gaf Kimberleyeenhandkus,inclusief eenbuigingvanzijnenorme bovenlijf.
Op de vraag wat voorkrachtenveld veroorzaakte dattientallennekkenzich preciesindie seconde
naar henomdraaiden,hadMaverik hetantwoordschuldigmoetenblijven. Uitde groepjesmensen
schoten blikkenalsboemerangsnaarhetopzienbarende tafereeltje enweerterug.De bedrijfsborrel
had werkelijknietbeterkunnenverlopen.
‘Wat eenaardige man,die Marco Schotanus’,ze Kimberleytoenze hetkantoorpandhadden
verlatenenweerinde autozaten.
‘Benje gekgeworden,hetiseen zeldzamehufter,hij heeftme ontslagen!’Eigenlijkhadhij
voor haar voorlopigde succesvollezakenmanwillenblijven,maarhij konzichnietbeheersen.
‘Hè,waarom dan, doe je hetdaar nietgoed?’
‘Ikdoe het prima,maar Schotanushoudtniet vanmensenmeteeneigenmening’,zei
Maverik, enigszins geïrriteerddoorhaardirectheid.
‘Die mensenopde borrel warentochnietallemaal meelopers?’
Maverikvondhaar nu ronduitbrutaal enreageerde fel. ‘Hetzijnallemaalbraveriken,die
overdagnaar hemlopente grijnzenenzich’snachtsdoor hemin hunreet latennaaien.’ Kimberley
keekhemfronsend aan.
‘Pasop die fietsers!’ gildeKimberley ineens.
‘Gotverdomme!’riepMaverik,terwijlhij keihardopde remtrapte. Vóórhemwarenineens
twee fietsersopgedoken. ‘Wil je datverdomme nooitmeerflikken,ikschrikme de tyfus!’Hij tilde
zijnrechterhand vanhetstuurom haar met de achterkantervaninhet gezichtte meppen,maar
hieldzichin enzwaaide metzijnvuistvoorhaargezicht.
‘Volgensmij hadje die fietsershelemaal nietgezien!’Haarogenwarenwijd opengesperd.
‘Natuurlijkhadikdie idiotenwel gezien, hoe durf je,stomme koe, doorjouhadikze bijna
geschept!’
Kimberleyverstarde.‘Ikwil datje me thuisafzet,hierhebikdusgeenzinin.’
‘Ikhebje nognodig,slet’, blafte Maverik,terwijl hij zijnrechterhandruw tussenhaarbenen
wrong.Kimberley probeerde hemwegte duwen.

11. Pagina11 van 13
Een verraderlijkelente
Hans Geluk
‘Alsje eenverstandigmeisjebent gaje mee’, vervolgde hij zachter.‘Je wiltje zuurverdiende
centjestochnietmislopen?’
Terwijl hij opde bankzat enzijnschoenen uittrok, bleef Kimberley staan.
‘Ga naar bovenentrek die lingerie aandie ikpasvoorje heb meegenomen.’Hij doelde op
eensetje van vuurrode nepzijde,afkomstigvanChristine le Duc.Tepelsengenitaliënwerdenerniet
door bedekt,hetwas meereensoortomlijsting.
‘Kunnenwe nietevenrustigwatdrinken?’
‘Zeg, gaan we nu ineenshetonschuldige maagdje uithangen?Núishettijdvoorde vrouwtjes
om te incasseren.’Terwijl hij sardonischgrinniktezette hij de televisie aan enbegonte zappen.
Vanuitzijnooghoeken zaghij haarwerktuigelijk richtingde trap lopen. Toenze bovenwasliep
Maverik naar eengrote kast waar hij enige tijdinbleef rommelen.Daarnaginghij weeropde bank
zittenenzapte verder.Bij eennatuurfilmmetparende chimpansees legdehij de afstandsbediening
weg.Zijnhandstreekbijnaliefdevol overde zwartlerenrijzweepdie opzijnknieënlag.
ToenMaverik de volgendeochtend de garderobe vanhetkantoorbinnenliep,liephij daar
Dijkstrategenhetlijf. Dijkstra’sgroetwerddoorMaveriknietbeantwoord enbij hetverlatenvande
kleine ruimteduwde MaverikDijkstrazelfsbijnaomver.
‘Schijnheilige lul!’riepMaverikoverzijnschouder. Dooreen roodwaasliephij verder,uitde
buurtvan de bom die hij hadachtergelaten.Zijnhartklopte inzijnkeel,maarachterhembleef het
rustig. ToevalligwasFennaBallet hetpand netbinnengekomen,met eenjackje vanroodlakleeren
haar gebruikelijke wittehandtasje.Ze deednetof ze nietshadgehoord,maardat had ze wél,anders
had ze Maverik gewoon gegroet.
Maverik rende alseendolle stiernaarboven, naarzijneigenafdeling.HetkantoorvanVan
derSpeerbevondzichhalverwege de trap,de deurstondopen.Hij stakzijnhoofdomde hoek,
vastbeslotenomook haar de waarheidte vertellen.Ze waserniet.
Achterzijnbureauaangekomen,pakte hij meteende telefoon enbeldenaarAtsmavan
C1000. ‘GoedemorgenmeneerAtsma,hoe gaathet vandaagmetu?’ zei hij ietste zalvend. Hij zag
zijncollega’sverbaasdinzijnrichting kijken.
‘…’
‘Ikbelde opom te informerenhoe hetmethetkortgedingisafgelopen,datleekmij wel zo
gepast.’
‘…’
‘Ohwerkelijk,watvervelend,maarook wel eenbeetje terechtvindtuniet?’ ToenMaverik
dat zei keekhij Jansen,die tegenoverhemzat, uitdagend aan. Jansenkeek snelomlaagnaarzijn
toetsenbord.
‘…’
‘Maar ikhad jullie toch duidelijk gewaarschuwd?Ikhadtoch eenprachtigartikel voorjullie
geschreven,vooreengereduceerdtarief van210 europer uur?Wat verwachtu dan, alsu hetadvies
van uw consultants inde windslaat?’Jansen keeknaarhemopen Maverik konde paniekin zijnogen
lezen.
‘…’
‘Restmij nogte zeggendatik u’,haastte Maverikzichte zeggen,‘behalve eenmanager-van-
lik-mijn-leuter,ookeen uiterstonaangenamepersoonlijkheidvind …’Maverikzag Jansenvanzijn

12. Pagina12 van 13
Een verraderlijkelente
Hans Geluk
stoel opstaaneninde richtingvande deurlopen.‘Hé mensen,Atsmaheeftopgehangen,zouik soms
ietsverkeerdsgezegdhebben?’
Na ditkorte telefoongesprek liephij rustighetpandweeruiten stakde straat overnaar de
Coffee Company.Hetrode waasgingliggenenhij wasniemandmeerietsverplicht.
Aan de bar bestelde hij eengrote latte macchiato,waarnahij zichin eenvande bruine
loungefauteuils lietzakken.Zijnkoffiewerdgebracht,hij nameenpaarslokkenenleunde tevreden
achterover.De muziekstondhard,wathemgewoonlijkgehinderdzouhebben. Boven
minimalistische pianoklankenzweefde eenslepende mannenstemmeteenragfijnvibrato.Hij liet
zichmeevoerendoorde melodie, waarintegelijk melancholie enhoop doorklonken.Eigenlijkwashet
eenmooie dag.
Na verloopvantijd stapte hij naarde bar envroegaan eeninhetzwart geklede jongenmet
gel inzijnhaar wat voormuziekze op haddenstaan.
‘Hetis Moby, ... … feel so bad.’
‘Wat zegje’,zei Maverik,‘Why do I feel so sad?’
‘Why doesmy heartfeel so bad’,herhaalde de jongen.‘Zijnnummerslijkenallemaaleen
beetje opelkaar,maarhetheeftwel iets.’
‘Wil je hetnog eenkeerdraaien? Ikvindhetergmooi’,zei Maverik.
De jongenvondhetgeenprobleem.
‘Heel ergbedankt’,zei Maverik.
Hij luisterde enberustte. Opzijnwerkhadhij zichgerehabiliteerden Schotanuswasverleden
tijd. Charlotte ende pijndie haarvertrek hadveroorzaakthadhij achter zich gelaten.Híj was de
poppenspelerdie aande touwtjestrok,niemandkonhemietsmaken.Binnenkortzouhij metTara
eenweekje naarZeelandgaan.Hij hadeenluxe vakantiehuisje gehuurd opeengrote camping vlak
aan zee. Daar zoudenveel vriendinnetjesvoorTararondlopen. Hij moestnietvergetenhaar
springtouwmee te nemen.
Hij voelde inde zakvan zijnjasje enhaalde ereenrode laklerenportemonneemeteen
glimmendemetalen knipuit.Hij bekeekhemaandachtig.Hij hadeenmotief vangestanstefiguurtjes,
metdaartussenopregelmatige afstandende initialenLV. Aande binnenkantvande portemonnee
was hetmerkgedrukt:LouisVuitton.Blijkbaarstondende initialen aande buitenkantvoorhetzelfde.
KimberleywasgewooneenSurinaamse snol diemetdure namenpronkte. Wateenogen zette ze op
toenhij ineens de rubberenbal vande mondknevelinhaarmond duwde en de riempjesophaar
achterhoofd aantrok!Zodrahij haar metzijnzweep begonte slaan,pakte ze hemstevigbij de enkels
vast,alsof ze haar toevluchtbij hemzocht. Doorde knevel konze haartong nietbewegen, wateen
ongearticuleerdgelalopleverde dathemsteedsverderbuitenzichzelf bracht.Bij elke klapvoelde hij
haar handensamenknijpen.Toennamhij haarop de manierdie Charlotte hemnooithadtoegestaan.
De tranenstroomdenoverhaarwangen enze kermde vanontzetting.Ietslaterhadhij gefascineerd
naar de rode striemenophaar beweginglozebillenenbovenbenengekeken.
Hoe was heteigenlijkzovergekomen?Hij wist hetnieteensmeer.Ze hadhemhelemaal
nietsmisdaan, maarhetbelangrijkste wasdat hij zichweerinbalansmetde wereld voelde. Gelukkig
was ze nietzwaargeweest.
In haar portemonnee vondhij hetvisitekaartje terug,dathij haar ruimtwee wekengeleden
had gegeven. Hij visteheteruitenbekeekhetaandachtig.
‘€ 300 verdienen?’

13. Pagina13 van 13
Een verraderlijkelente
Hans Geluk
Grinnikend stopte hij hetterug inde binnenzakvanzijnjasje.Toenliephij metde
portemonnee naarde baren betaalde met hetkleingelddaterinzat.Opstraat zou hij het lelijke ding
wel ineengemeentelijkeafvalbak deponeren.Zoudenze haaral missenbij AlbertHeijn?
---------------------------------------------------