The professional cycling bubble! Is change possible...

1. Met verbazing en verwondering nam ik kennis van de term ‘omerta’
tijdens De Wereld Draait Door. De zogeheten geheimhoudingsplicht, een
ongeschreven regel in het wielerpeloton om je kop in het zand te steken.
Dat klinkt dom
Ik zal mijn verbazing en verwondering in een eerste context plaatsen door
het antwoord van Boogerd op de vraag of hij niet beter had kunnen zwijgen
over zijn dopinggebruik: “precies drie jaar geleden was de druk zo hoog,
waren er zoveel bewijzen tegen mij, dat het gewoon zielig was om te blijven
ontkennen.”
Als er geen bewijzen waren geweest dan had hij niets gezegd, dan had hij
nooit bekend. “Dat klinkt dom” mompelt Boogerd.
Ik zie het al voor me in huize Boogerd: ja maar papa, ik wilde wel eerlijk zijn
maar jij zegt zelf altijd dat je pas eerlijk hoeft te zijn als het echt niet anders
kan. Inderdaad, dat klinkt best dom…
Verliezen wat nooit van jou geweest is
Als je iets te verliezen hebt dan beken je niet, je gaat pas all the way als je
alles kwijt bent. Wat heeft een ‘dopingzondaar’ dan te verliezen en wat raakt
hij precies kwijt? Zijn geloofwaardigheid? De overwinningen? De functie
binnen het wielrennen die hij verdient heeft op basis van de resultaten uit
het verleden? Het geld dat hij verdient heeft door te liegen en te bedriegen?

2. Wonderlijk, hoe kun je iets verliezen of kwijtraken wat nooit van jou
geweest is?
Ik begrijp het ook wel, ik kies zelf ook wel eens voor de weg van de minste
weerstand om zo mijn eigen hachje te redden: liegen. Aangeleerd gedrag,
geen mens wordt geboren als leugenaar. Eerlijkheid is gelukkig ook aan te
leren!
Ik ben het overigens met Boogerd eens dat je niet over anderen moet praten
wanneer het over doping gaat. Door alleen over jezelf te praten, houd je het
zuiver en neem je verantwoordelijkheid voor jouw aandeel. Hoe meer
betrokkenheidvan anderen, hoe meer de waarheid vertroebelt.
Armstrong of Boogerd
Dit staat overigens in schril contrast met het gedachtegoed van de
antidoping autoriteit: strafvermindering in ruil voor relevante informatie.
Verschrikkelijk contraproductief, het werkt schimmigheid, leugens en
bedrog alleen maar verder in de hand. Wielrenners die ervoor kiezen om
andere wielrenners te beschuldigen krijgen als beloning strafvermindering.
Zijn die beschuldigen nu de waarheid of pure laster, weet u het?
Dus niet over anderen praten en geen strafvermindering, maar wat dan wel?
Dat maakt het nu allemaal zo lastig, wat moet het wielrennen dan wel?
Misschien wel gewoon wat de wielrenners verkondigen, hard trainen en
wedstrijden rijden.

3. Het zou in ieder geval helpen om één strafmaat te hanteren, of je nu
Armstrong heet of Boogerd: dopinggebruik is dopinggebruik. Ik wacht
daarnaast met smart op de eerste wielrenner die uit de 'dopingkast' komt,
die het lef heeft eerlijk te zijn terwijl de strafbare feiten nog niet verjaard
zijn.
Boogie Wonderland
Tja, het wielerevangelie wordt herschreven als we de huidige generatie
wielrenners moeten geloven. Wat houdt het nieuwe evangelie dan in en wie
durft deze nog te verkondigen? Wie wil er überhaupt nog in geloven?
Het probleem zijn de wielrenners zelf, geloven zij er nog wel in? Het
'nieuwe' wielrennen wordt namelijk gebouwd op de ruïnes van het oude
wielrennen, samen met al die mensen die verantwoordelijk zijn voor
deze ruïnes.
Ik vrees dat Boogie Wonderlandgemeengoedblijft in het wielerpeloton...
... daar waar de wielrenner altijd meer nodig heeft dan wat hij krijgt.