Chris Helweg The proportions of the Arctic mineral reserves are by all means impressive. The region estimatedly contains 25% of the world’s hydrocarbons, mostly in the form of natural gas. Russia’s portion of the Arctic is known to hold at least 560 billion barrels of crude which is 2.5 the total in Saudi Arabia. Moreover, the lures of the Arctic region include deposits of diamonds, gold, platinum, manganese, nickel, titanium, coal, etc. which are mostly found on the territory of Russia. Importantly, the Northern maritime route is the avenue opening access to all of the above. De verhoudingen van de Arctic minerale reserves zijn oké indrukwekkend. Het gebied bevat estimatedly 25% van's werelds koolwaterstoffen, meestal in de vorm van aardgas. Ruslands gedeelte van het Noordpoolgebied is bekend dat het houden van minstens 560 miljard vaten ruwe olie die 2.5 is het totaal in Saoedi-Arabië. Bovendien omvatten de kunstaas van het Noordpoolgebied afzettingen van diamanten, goud, platina, mangaan, nikkel, titaan, kolen, enz., die meestal te op het grondgebied van Rusland vinden zijn. Nog belangrijker is, is de noordelijke maritieme route de laan die toegang tot al het bovenstaande te openen.

1. Fight Over Arctic Region
Written by ORIENTAL REVIEW
http://orientalreview.org/2012/05/12/fight-over-arctic-region-and-the-russian-path-towards-peace/

2. The US Council on Foreign Relations authoritatively projects that in the XXI century
the rivalry over Arctic mineral riches will escalate into a new type of a Cold War,
which promises to be a conflict profoundly different from the one that marked the XX
century’s bipolarity epoch. Indeed, it is impossible to overlook the fact that calls for
the internationalization of Russia’s Northern maritime route emerged as a recurrent
foreign-policy theme both in the West and in the East since the dawn of the XXI
century.

3. In the XX century the interests of Russia’s Arctic neighbors – the US, Canada,
Denmark, and Norway – were as a general rule confined to the Arctic Ocean coast,
but that changed immediately with the discovery of gigantic reserves of energy and
metals in the region. At the moment, the cohort of players eager to join the
competition over the Arctic shelf comprises a far greater and steadily growing
number of countries along with powerful transnational corporations.
The proportions of the Arctic mineral reserves are by all means impressive. The
region estimatedly contains 25% of the world’s hydrocarbons, mostly in the form of
natural gas. Russia’s portion of the Arctic is known to hold at least 560 billion barrels
of crude which is 2.5 the total in Saudi Arabia. Moreover, the lures of the Arctic
region include deposits of diamonds, gold, platinum, manganese, nickel, titanium,
coal, etc. which are mostly found on the territory of Russia. Importantly, the Northern
maritime route is the avenue opening access to all of the above.

4. The list of countries currently eying the Arctic reserves includes the US, Norway,
Finland, Sweden, Denmark, Canada, Iceland, plus Japan, South Korea, and China.
It attests to the Asian tigers’ interest in the remote northern region that the three
countries are busily building their own icebreaker fleets. China is to launch its own
icebreaker in 2013 but already explores the Arctic region with the help of the
Xuelong (Snow Dragon) one which it bought from Ukraine.
In the meantime, the American continent and Europe appear to be sliding towards
what can become the first serious conflict over the Arctic region due to a dispute
over Hans Island which is simultaneously claimed by Denmark and Canada. The tiny
island happens to be located in the center of the north-western channel linking the
Arctic and the Pacific Oceans, and the history of the discord has already counted
around three decades. The game – an otherwise nominal rivalry during which the
two countries took turns installing their flags on the contested knoll – occasionally
echoed with strong government-level statements and exposed the parties involved to
real risks. Denmark started with dispatching patrol boats to the island and officially
voicing a protest against the visit paid to it by the Canadian defense minister, and
later put together a plan calling for the establishment of a national Arctic military
command in 2011-2014, the deployment of a military base in the northern part of
Greenland, and the creation of an Arctic rapid reaction force. Canada responded
with military exercises in its northern coastal zone and announced that it would set
up an Arctic navy of 8 vessels of an appropriate class, while the US quietly sent over
24,000 servicemen to Alaska.

5. The US can demand a share of the Arctic as the country owning Alaska, but the
legal component of the bid is weak considering that Washington never penned the
1982 UN Convention on the Law of the Sea. It should be taken into account that, if
the Arctic region is to be carved up, the US will formally be entitled to its modest
sector with which the hyper-ambitious global superpower evidently may not content.
As a result, Washington churns out proposals for internationalizing the Arctic
resources and feeding them to international business grands such as Shell whose
appetites run high despite the threat posed to Alaska’s fragile environment by the
intensifying oil race the company is provoking.
Greenpeace activists who days ago climbed aboard a Shell icebreaker and locked
themselves to it in a protest against the company’s exploratory drilling in the Arctic
cite completely reasonable objections against economic incursions into the region.
The circumstances that cannot be ignored are (1) the weather unpredictability in the
area; (2) the region’s extremely low temperatures; and (3) the long distances from
shores to deposits due to which – if spills occur – mitigation would meet with
extraordinary difficulties in the short summertime period and be completely
impossible in winter.
The purpose behind the row staged by Greenpeace was to bring about the
realization that transnational companies and a number of countries pursue narrow
corporate interests in the Arctic at the expense of the international community as a
whole. It is also true that stiff competition between those who hope to eat into the
riches of the Arctic region is prone with frightening conflicts, but it must be noted at
this point that consensus among the contenders is reached with remarkable
easiness on one particular issue – namely, the internationalization of the Northern
Sea Route.

6. The climate change being a media staple these days, the push for the
internationalization – as well as the oil companies’ keen interest in the Arctic and the
searches for options that would lead to a change of the status of the Russian internal
straits – are in part motivated by the expectations of climate change that would make
the majority of maritime links between the Arctic and the Pacific Oceans permanently
ice-free. Curiously, the forecasts issued by the marine and river transit agency of
Russia’s Ministry of Transportation, and those offered by the Russian Arctic and
Antarctic Institute indicate that, by 2025, the temperatures in the Arctic will decrease
by half of a degree or more rather than rise. Consequently, the icy areas will not
contract but further spread over some 1.2 – 1.6 million km squared of marine
surface. The projection fits into a wider pattern of large-scale climate change which
shows that at the moment the Earth is passing the so-called fourth thermal peak,
with an imminent natural cooling ahead.
Research data, however, seems to leave the Western governments in various ways
pressuring Russia unperturbed as the ecological and minority groups they lavishly
sponsor urge the UN to probe into the alleged abuses and infringements on the
rights of stateless northern indigenous peoples by Russian energy, timber, and
freight companies. In a parallel process, the Western media portray Russia as a
country unable to exploit its Arctic territories and maritime routes with due regard for
environmental safety.

7. Russia faces considerable economic and political risks in connection with the
situation and should be careful not to give in to pressure. The control over the Arctic
shelf is of key importance to the country due to both the mineral resources
underneath and the strategic role of the Arctic Ocean which can be used to launch
missiles targeting Russia or to intercept Russian missiles. The former Soviet Union
took to the Arctic exploration at the earliest phase of its existence, in 1922-1923,
sent expeditions to chart the northern maritime routes, and persistently cultivated
them as an integrated transit network with all the necessary support infrastructures.
Returns on investments in the Northern Sea Route have never been a problem.
Some 130 convoys passed via the avenue during World War II. Subsequently, the
USSR maintained in the Arctic zone the powerful Northern Navy, parks of nuclear-
driven icebreakers and nuclear submarines along with a system of research bases,
industrial facilities, and a fleet of freight liners.

8. The Soviet spending on the Northern Sea Route and pertinent infrastructures shrank
by a factor of 12 under M. Gorbachev, causing the transit volumes to plummet and
the population – to migrate south. With problems mounting, Russia frequently
suggested to its Arctic peers tighter coordination in the region and invited
investments in the Northern maritime route (for example, the approach was
announced at an international conference in Oslo in November, 1999).
Moscow unveiled a concept of the East-West transit corridor at a meeting of the
Barents Euro-Arctic Council in Norway, the plan being to upgrade the Northern
maritime route to an international transit lane with convincing competitive
advantages over rival southern avenues. No doubt, all of the potential partners could
benefit from implementing the project, the reasons being as follows,

9. 1. The project offers the advantage of scale. Given proper infrastructural
investments, the Northern Sea Route can serve to efficiently connect the epicenters
of global economic development located in North America, West Europe, and South
East Asia.
2. The project has a significant security dimension. The rival southern routes are
confronted with various threats ranging from the Somalian piracy to terrorism, while
Russia’s Northern Sea Route boasts nearly absolute immunity to similar challenges.
3. The route tariffs may translate into appreciable cost benefits for freight carriers. It
did not evade watchers that the Suez Canal Authority Chairman promptly
volunteered deep discounts when the theme of the Northern Sea Route started to
grab the headlines, though the realism of his pledge appeared questionable – for
example, the Suez insurance costs jumped roughly by a factor of 10 on piracy
concerns.
4. Traversing the Northern maritime route takes relatively little time. For instance,
freight would reach Shanghai from Russia’s Murmansk via the Arctic in 22 days in
contrast to the 42 days needed if the Suez Canal is part of the route.
5. In terms of distance, the Northern Sea Route provides the shortest link between
the Far East and Europe. The northern route from Shanghai to Hamburg, for
example, is around 6,400 km shorter than the rival southern one.
6. Shorter distances clearly mean much-welcome fuel savings.
7. Russia’s seaports are in every sense well-equipped to function as critical transit
hubs. Sited in the north of the European part of Russia, Murmansk is a de facto gate
to the Arctic, and the seaport at the Far-Eastern Petropavlovsk-Kamchatsky with its
bay staying ice-free all year is an excellent outlet of the Asia Pacific region.
8. Russia’s icebreaker fleet enjoys a reputation of the world’s best and will be an
ever more valuable asset.

10. Strijd Over de Arctische regio en de Russische
weg naar vrede
Geschreven door Oosterse REVIEW

11. De Amerikaanse Council on Foreign Relations projecten bindend die in de XXI eeuw
die de rivaliteit over Arctic minerale rijkdom tot een nieuw type van een koude oorlog,
die belooft escaleren zal te worden een conflict diepgaand verschillend van degene
die gemarkeerd de XX eeuw bipolarity tijdperk. Inderdaad, het is onmogelijk om te
vergeten dat verlangt dat de internationalisering van het noordelijke maritieme route
van Rusland naar voren als een terugkerend thema van de buitenlands beleid zowel
in het westen en in het Oosten sinds de dageraad van de XXIE eeuw gekomen.
In de XX eeuw waren de belangen van Ruslands Arctic buren – de VS, Canada,
Denemarken en Noorwegen – als een algemene regel beperkt tot de kust van de
Noordelijke IJszee, maar dat veranderde meteen met de ontdekking van gigantische
reserves van energie en metalen in de regio. Op dit moment bestaat de cohort van
spelers enthousiast om deel te nemen aan de wedstrijd over de Arctische plat uit
een veel groter en gestaag groeiend aantal landen samen met machtige
transnationale bedrijven.

12. De verhoudingen van de Arctic minerale reserves zijn oké indrukwekkend. Het
gebied bevat estimatedly 25% van's werelds koolwaterstoffen, meestal in de vorm
van aardgas. Ruslands gedeelte van het Noordpoolgebied is bekend dat het houden
van minstens 560 miljard vaten ruwe olie die 2.5 is het totaal in Saoedi-Arabië.
Bovendien omvatten de kunstaas van het Noordpoolgebied afzettingen van
diamanten, goud, platina, mangaan, nikkel, titaan, kolen, enz., die meestal te op het
grondgebied van Rusland vinden zijn. Nog belangrijker is, is de noordelijke
maritieme route de laan die toegang tot al het bovenstaande te openen.

13. De lijst van landen die momenteel aandacht op de Noordpool behoudt omvat de
U.S., Noorwegen, Finland, Zweden, Denemarken, Canada, IJsland, plus Japan,
Zuid-Korea en China. Het getuigt van de Aziatische tijgers belangstelling voor de
afgelegen noordelijke regio dat de drie landen druk aan het opbouwen zijn dat hun
eigen icebreaker vloten. China is het opstarten van een eigen icebreaker in 2013
maar al verkent de Arctische regio met de hulp van de Xuelong (Snow Dragon) die
het gekocht uit Oekraïne.
In de tussentijd, lijken het Amerikaanse continent en Europa te worden glijden naar
wat kan worden de eerste ernstige conflict over het Noordpoolgebied als gevolg van
een geschil over Hans eiland waarin tegelijkertijd wordt beweerd door Denemarken
en Canada. Het kleine eiland gebeurt te bevinden in het midden van het Noord-
Westelijk kanaal koppelen het Arctische gebied en de Stille Oceaan, en de
geschiedenis van de verdeeldheid heeft ongeveer drie decennia al geteld. Het spel –
een anders nominale rivaliteit waarin de twee landen beurten installeren hun vlaggen
op de bestreden knoll – af en toe weerklonk met sterke regeringsniveau verklaringen
en de betrokken partijen om te reële risico's blootgesteld.

14. Denemarken begonnen met de verzending patrouilleboten naar het eiland en
officieel het uiten van protest tegen het bezoek aan het door de Canadese
defensieminister betaalde, en later zetten samen een plan op oproepen tot de
oprichting van een nationale Arctic legerleiding in 2011-2014, de inzet van een
militaire basis in het noordelijke deel van Groenland, en de oprichting van een
Arctische snelle interventiemacht. Canada reageerde met militaire oefeningen in de
noordelijke kustgebieden en aangekondigd dat het zou het opzetten van een
Arctische Marine van 8 vaartuigen van een passende klasse, terwijl de VS rustig
meer dan 24.000 militairen naar Alaska verzonden.
De Verenigde Staten kan eisen een deel van het Noordpoolgebied als het land
bezitten van Alaska, maar de juridische component van het bod is zwak gezien het
feit dat Washington nooit het VN-Verdrag van 1982 inzake het recht van de zee
geschreven. Het moet worden rekening gehouden dat, als het Noordpoolgebied
worden opgedeeld, de Verenigde Staten formeel gerechtigd te zijn bescheiden
sector waarmee de hyper-ambitieuze mondiale supermacht blijkbaar kan niet
tevreden. Dientengevolge, Washington bussen uit voorstellen voor de
internationalisering van de Arctic middelen en voederen aan internationale zakelijke
grands zoals Shell waarvan eetlust, ondanks de dreiging oplopen gesteld aan
Alaska's fragiele omgeving door de toenemende olie-race het bedrijf is provocer

15. Greenpeace-activisten die dagen geleden klom aan boord van een Shell-ijsbreker en
sloten zich aan bij een protest tegen het vennootschappelijk verkennend boren in het
Noordpoolgebied cite volledig redelijke bezwaren tegen economische invallen in de
regio. De omstandigheden die niet kunnen worden genegeerd zijn (1) de
onvoorspelbaarheid van het weer in het gebied; (2) de regio extreem lage
temperaturen; en (3) de lange afstanden van oevers aan deposito's als gevolg van
die – als er lekkages optreden – mitigatie zou voldoen aan buitengewone
moeilijkheden in de korte zomer periode en worden volledig onmogelijk in de winter.
Het doel achter de rij enscenering van Greenpeace was om te brengen over de
realisatie dat transnationale ondernemingen en een aantal landen smalle zakelijke
belangen in het Noordpoolgebied ten koste van de internationale gemeenschap als
geheel nastreven. Het is ook waar dat stijve concurrentie tussen degenen die hopen
om te eten in de rijkdom van het Noordpoolgebied gevoelig met angstaanjagende
conflicten is, maar opgemerkt moet worden op dit punt dat consensus onder de
kanshebbers wordt bereikt met opmerkelijk gemak op een specifieke kwestie
namelijk de internationalisering van de Noordelijke Zeeroute.
De klimaatverandering wordt een nietje media deze dagen, de push voor de
internationalisering-evenals de grote belangstelling de oliemaatschappijen in het
noordpoolgebied en de zoekopdrachten voor opties die tot een wijziging van de
status van de Russische interne zeestraten leiden zou – zijn ten dele motivat Ed
door de verwachtingen van de klimaatverandering dat de meerderheid van de
zeeverbindingen tussen het Arctische gebied en de Stille Oceaan permanent ijsvrije
zou maken. Vreemd genoeg, de prognoses afgegeven door de zee en de rivier
transit Agentschap van Ruslands ministerie van transport, en die welke worden
aangeboden door de Russische Arctische en Antarctische Instituut blijkt dat de
temperaturen in het Noordpoolgebied in 2025 door de helft van een graad afnemen
zal of meer in plaats van opkomst. Bijgevolg is het ijzige gebied niet zal contract
maar verder verspreid over ongeveer 1,2-1,6 miljoen kilometer kwadraat van
mariene oppervlak. De projectie past in een breder patroon van grootschalige
klimaatverandering waaruit blijkt dat op dit moment de aarde van de zogenaamde
vierde thermische piek passeren is, met een dreigende natuurlijke koeling vooruit.

16. Onderzoeksdata, lijkt echter te laat van de westerse regeringen op verschillende
manieren onder druk van Rusland onverstoorbaar als de ecologische en
minderheidsgroepen die rijkelijk zij sponsoren dringen er bij de VN aan de sonde
naar de vermeende schendingen van en inbreuken op de rechten van staatloze
noordelijke inheemse volkeren door Russische energie, hout en de de
vrachtbedrijven. In een parallel proces, de westelijke media portretteren Rusland als
een land niet in staat te exploiteren de arctische gebieden en maritieme routes met
inachtneming verwijzing voor milieuveiligheid.
Rusland geconfronteerd met aanzienlijke economische en politieke risico's in
verband met de situatie en moet oppassen niet te zwichten voor druk. De controle op
de Arctische plank is van cruciaal belang voor het land als gevolg van de minerale
hulpbronnen onder zowel de strategische rol van de Noordelijke IJszee, die kunnen
worden gebruikt om de raketten gericht op Rusland of te onderscheppen van
Russische raketten. De voormalige Sovjet-Unie nam naar de Arctische exploratie in
de vroegste fase van haar bestaan, in 1922-1923, verzonden expedities naar het
noordelijke maritieme routes, grafiek en aanhoudend verbouwd hen als een
geïntegreerde transit-netwerk met alle de nodige steun infrastructuur. Rendement op
investeringen in de Noordoostelijke Doorvaart nog nooit een probleem geweest.
Sommige 130 konvooien doorgegeven via de laan tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Vervolgens, de Sovjet-Unie gehandhaafd in de arctische zone de krachtige
noordelijke Marine parken van nucleair aangedreven ijsbrekers en nucleaire
onderzeeërs samen met een systeem van onderzoek basen, industriële installaties
en een vloot van vracht voeringen.

17. De Sovjet-uitgaven voor de Noordelijke Zeeroute en relevante infrastructuur kromp
met een factor 12 onder M. Gorbachev, waardoor de doorvoer volumes dalen en de
bevolking – naar het zuiden te migreren. Met problemen montage, Rusland vaak
voorgesteld om haar Arctic peers strakkere coördinatie in de regio en investeringen
in de noordelijke maritieme route uitgenodigd (bijvoorbeeld de aanpak werd
aangekondigd op een internationale conferentie in Oslo in November 1999).
Moskou onthulde een concept van de Oost-West transit corridor tijdens een
bijeenkomst van de Euro-Arctische Raad voor de Barentszzee in Noorwegen, het
plan om te upgraden van de noordelijke maritieme route naar een internationale
transit lane met overtuigende concurrentievoordelen op rivaal Zuid wegen. Geen
twijfel, kunnen alle potentiële partners profiteren van de uitvoering van het project,
de redenen worden als volgt,

18. 1. het project biedt het voordeel van de schaal. Gezien de goede infrastructurele
investeringen, kan de Noordelijke Zeeroute dienen om efficiënt verbinding maken
met de epicenters van de mondiale economische ontwikkeling gelegen in Noord-
Amerika, West-Europa en Zuidoost-Azië.
2. het project heeft een belangrijke beveiligingsverbeteringen dimensie. De
rivaliserende zuidelijke routes worden geconfronteerd met verschillende
bedreigingen, variërend van de Somalische piraterij tot terrorisme, terwijl Ruslands
Noordelijke Zeeroute beschikt over bijna absolute immuniteit voor soortgelijke
uitdagingen.
3. de tarieven van de route kunnen worden omgezet in aanzienlijke kostenvoordelen
voor vracht vervoerders. Het deed niet aan onttrekken dat de Suez Canal Authority
Voorzitter snel vrijwillig diepe kortingen wanneer het thema van de Noordelijke
Zeeroute gestart om de krantenkoppen, maar het realisme van zijn belofte
verscheen twijfelachtige – bijvoorbeeld de Suez verzekeringskosten volgers steeg
ongeveer met een factor 10 op piraterij zorgen.
4. het doorlopen van de noordelijke maritieme route vergt relatief weinig tijd.
Bijvoorbeeld, zou vracht Shanghai van Ruslands Murmansk via het Noordpoolgebied
bereikt in 22 dagen in tegenstelling tot de 42 dagen nodig als het Suezkanaal deel
van de route uitmaakt.
5. In termen van afstand biedt de Noordelijke Zeeroute de kortste verbinding tussen
het Verre Oosten en Europa. De noordelijke route van Shanghai naar Hamburg,
bijvoorbeeld, is ongeveer 6400 km korter dan de rivaliserende Zuid.
6. kortere afstanden betekenen duidelijk veel-Welkom brandstofbesparing.
7. Ruslands zeehavens zijn in alle opzichten goed uitgerust om te functioneren als
kritische doorvoer hubs. Gevestigd in het noorden van het Europese deel van
Rusland, Murmansk is een feitelijke poort naar de Noordpool en de zeehaven in de
verre-oostelijke Petropavlovsk-Kamtsjatki ligt met de baai die blijven het hele jaar
ijsvrij is een uitstekende uitlaatklep van de Asia Pacific regio.
8. Russische ijsbreker vloot heeft een reputatie van's werelds beste en zullen een
steeds waardevoller actief.