Medische corruptie in de Belgische justitie. Lees hier het onstellende verhaal van Alain Heyrman. (bron: P-magazine, copyright René De Witte) Intussen zijn we 5 jaar later. Er is nog steeds geen onderzoek gevoerd. De doofpotaffaire blijft voortduren. Meer informatie op www.stopmisbruikverzekeringen.be

1. MEDISCH DOSSIER
22 l P-magazine 07.12.2010
Als uw verzekeringsagent doktertje speelt...
“Operatie?
niet nodig!”
Elk jaar worden
in ons land tussen
7.000 en 8.000 perso­
nen als gevolg van een
arbeidsongeval blijvend
arbeidson­ge­schikt. Het zal je
maar overkomen: lichamelijke
schade, inkomstenderving en
soms ook een hoop miserie met
de ver­zekeringsmaatschappij. Het
overkwam Alain, inmiddels twaalf
jaar geleden. Zijn dossier zit nog
altijd muurvast.
vinden wij
Tekst en foto’s: René De Witte

2. 07.12.2010 P-magazine l 23
D
ie ochtend van
maandag 5 oktober
1998, is Alain Hey-
rman op weg naar
zijn werk op de
fruitterminal van Noord Natie in
de Antwerpse haven. Leuke baan
is het, met een mooi loon waar-
mee hij zijn hobby kan betalen:
jagen in Schotland. En zijn verza-
meling Schotse whis­ky uitbrei-
den, niet om de flessen soldaat te
maken, maar om ze zorgvuldig te
bewaren voor de dag dat hij een
whiskybar opent, zijn grote droom.
Het leven lacht hem toe. Vaste
vriendin, geen of nauwelijks zor-
gen, goede gezondheid. Ontelbare
keren heeft hij de weg afgelegd.
Het gebeurt in enkele tellen. De
frontale klap is enorm. Alain
wordt zwaargewond afgevoerd
naar het Sint-Annazieken­huis in
Beveren.
Zo begint het verhaal dat Alain,
vandaag 47, ons in zijn apparte­
ment in Beveren vertelt. Hij weet
uit ervaring dat het risico niet
denkbeeldig is dat we hem zullen
beschouwen als zijnde tegen een
molenwiek te hebben gelopen. En
dus heeft hij voor ons zijn dos­sier
boven gehaald. Hij kan immers
alles bewijzen. Het is een lang
verhaal, waarschuwt hij. En niet
eenvoudig, of eigenlijk toch wel
eenvoudig, want in essentie gaat
het om een schurkenverhaal van
artsen en experts die in het be-
lang van verzekeringsmaatschap-
pijen medische dossiers manipu-
leren of, nog erger, vervalsen. En
daar zelfs bij het gerecht mee
wegkomen. Een crimineel sy-
steem. En Heyr­man wikt zijn
woorden niet.
cirkelbed
De letsels zijn ernstig. Om te be-
ginnen is er de gebroken nek, een
zogeheten Hangman’s fracture,
typisch bij verhangingen, een
breuk waarbij het ruggenmerg zo
zwaar is beschadigd dat er meest-
al een verlamming van het hele
lichaam optreedt, inclusief van
de ademha­lingsspieren en dus
dodelijk. Een zeldzame keer
treedt een der­gelijke breuk op bij
verkeersongevallen. Die pech
heeft Heyrman.
Hij heeft ook nog een levensge-
vaarlijke inwendige bloeding
waarbij het bloed zich ophoopt in
de ruimte tussen het schedelbot
en het buitenste hersenvlies. En
om zijn toestand nog problemati-
scher te maken, zijn er scherven
in de epidurale ruimte, in het
wervelka­naal.
Alain Heyrman is er dus ernstig
aan toe wanneer hij onder de
ogen komt van dr. DM, de arts die
hem gedurende de eerste maan-
den zal behandelen, eerst een
week of drie in het ziekenhuis,
later tij­dens zijn bezoeken aan de
polikliniek. Pas onderzocht, hoort
Heyrman dat een interne fixatie
zal worden uitgevoerd, een opera­
tie waarbij een verbinding wordt
gemaakt tussen de verschillende
nekwervels. Een zware ingreep.
Maar de arts zal, tot de niet ge­
ringe verbazing van Heyrman, iets
helemaal anders met hem doen.
ALAIN HEYRMAN: “Ik werd in
tractie gelegd, in zo’n cirkelbed
dat volledig kan draaien. Ze
maakten met bouten een metalen
beugel vast aan mijn hoofd, met
een gewicht eraan om mijn nek te
rekken. Dat heet een externe trac-
tie. Vreselijk was dat. Zo lag ik
daar een dag of 24, waarna ik in
een halo-vest werd gestopt, een
kunst­stof­fen vest die wordt opge-
hangen aan een ring die met pen-
nen op het hoofd wordt gespan-
nen.
»De externe tractie was de
slechtst denkbare behandeling
die ik kon krijgen, vertelde dr. R,
een neuroloog, mij later. Middel­
eeuws, zei hij. Met mijn verwon-
dingen moest absoluut worden
ver­meden dat ik kon bewegen,
wat in dat cirkelbed wél kon. Een
cirkelbed was uit den boze bij
mij. Ik had spasmen aan beide
benen, ongecontroleerde spiersa-
mentrekkingen en hevige schok-
ken ter hoogte van de hals. Myo-
clonieën, noemt men dat.”
abnormaal
HEYRMAN: “Nu zal je misschien
zeggen dat iedereen zich kan
vergis­sen, ook een arts. Maar de
keuze voor een externe tractie in
plaats van een interne fixatie, wás
helemaal geen vergissing. Dat
vernam ik later toen de assistente
van de arts, een zekere Anne­mie,
haar mond voorbij praatte. Ze ver-
telde dat ik op weg was naar het
operatiekwartier toen er een tele-
foon kwam van verzeke­rings­
maatschappij Assubel bij wie
Noord Natie verzekerd was, om
de fi­xa­tie niet te laten doorgaan.
Een verzekeraar die tussenkomt,
dat kan toch niet? Toch wel, zei
de assistente. Ze vertelde dat
haar baas onder grote druk stond.
En dat er in verband met mijn
dossier abnormaal veel post was.
Dat had ze nooit meegemaakt.
»Ik vroeg me af welk belang
een verzekeringsmaatschappij
hierbij kon hebben. Tot de neuro-
loog mij dat uitlegde. Bij een in-
terne fixatie ben je sowieso zwaar
invalide. Je kan bijvoorbeeld je
hoofd niet draaien. De kans is
zeer groot dat je blijvend invalide
en arbeidsongeschikt wordt. En
dat kost een verzekeraar een bom
geld. Daarom dus.
»Bij een tractie vallen de mo-
gelijke medische gevolgen nadien
veel moeilijker rechtstreeks in ver-
band te brengen met het ar­beids­
ongeval. Veronderstel dat je jaren
later nog altijd hoofdpijn hebt,
dan kan de discussie natuurlijk
beginnen. Want: is die hoofdpijn
wel het rechtstreekse gevolg van
het ongeval? Of is er ondertussen
iets anders de oorzaak geworden?
Dat is exact wat ook met mij is
gebeurd. En dat heeft alles met
die myoclonieën te maken.”
observatie
Terwijl Alain Heyrman zijn verhaal
vertelt, zien we hem om de paar
minuten, soms sneller, en half-
weg een zin, kort maar hevig
schok­ken. Terwijl hij naar adem
lijkt te happen, produceert hij een
he­vig hikgeluid. De eerste keer is
het schrikken, en voor hem al­licht
wat gênant, maar het went. Eén
zaak is echter duidelijk: deze man
kan geen normale conversatie
voeren.
Dat, bovenop de andere onge-
makken en/of gevaren van myo-
clonische spiersamentrekkingen,
maakt Heyrman ongeschikt voor
een normale baan. En daar draait
het om: zijn die spasmen het ge-
volg van het ongeval, of traden ze,
zoals de verzekeraar be­weert, la-
ter op? Ze waren er vanaf de eer-
ste dag, zegt Heyrman. Dat kan
hij illustreren met een tweede
vreemd voorval.
Het is de avond na het ongeval.
De bezoekuren zijn voorbij. Ook
zijn vriendin Karine is vertrokken,
maar omdat ze wat is vergeten,
keert ze op haar passen terug.
Aan het bed van Alain staat een
on­bekende man. In burgerkle-
ding. Hij staat haar vriend duide-
lijk te observeren.
HEYRMAN: “Ik had hem zelf niet
opgemerkt, zo was hij dus letter­
lijk mijn kamer binnengeslopen.
Toen Karine hem vroeg wie hij wel
mocht zijn, gaf hij haar zijn kaart-
je: dokter DG, controlearts van
mijn werkgever. Die stond daar
niet om mij te onderzoeken, hè.
Ik weet wat hij daar stond te doen.
Hij wilde zien hoe erg het was
met die schokken. Ik zou nog al-
tijd willen weten wat hij in zijn
ver­slag heeft geschreven, maar
dat stuk heb ik nooit mogen zien.
En dat is natuurlijk geen toeval,
Alain Heyrman, na
een arbeidsongeval
slachtoffer van
een vuil spelletje
tussen artsen en
verzekeringen.

3. 24 l P-magazine 07.12.2010
in de klauwen van de verzekering
want het kan niet anders dan dat
hij de spiersamentrekkingen moet
hebben opgetekend.”
veel geld
HEYRMAN: “Daar draait mijn
hele dossier dus om. Al van de
eerste dag in het hospitaal deed
ik er mijn beklag over, maar de
arts zei dat die spiersamentrek-
kingen normaal waren en dat ze
wel vanzelf zouden overgaan. En
dus hechtte hij er geen belang
aan, ook niet toen ik na mijn ver-
blijf in het ziekenhuis bij hem
voor ambulante verzorging ging
en mijn klachten bleef herhalen.
Nu doen uitschijnen dat die myo-
clonieën pas een jaar of twee na
mijn ongeval optraden, is een fla-
grante leugen. U kan mijn huis-
arts bellen.”
Dat doen we ook. Maar omdat we
weten dat de huisarts ons niet zo­
maar te woord zal staan, geeft
Heyrman hem de schriftelijke
toelating om met ons over hem te
praten. De arts is terughou­dend.
De Orde van Geneesheren heeft
niet graag dat artsen met de pers
praten over medische dossiers.
Maar toch moet hem iets van het
hart.
DE HUISARTS: “Kijk, vóór zijn
ongevalhadAlaindiestuiptrek­kin­
gen helemaal niet. Hij was een
sterke, gezonde man. Toen hij na
zijn ongeval hier voor het eerst
weer op visite kwam, had hij die
wel. Tja, kan ik dan anders dan
het rechtstreekse verband te leg­
gen? Dat ongeval heeft zijn leven
vernietigd en dat heeft dus met
die myoclonieën te maken.”
Met de verklaring van de huisarts
zou het eenvoudig moe­ten zijn.
Als de myoclonieën tot gevolg
hebben dat Heyrman niet ge-
schikt is om te gaan werken, heeft
die blijvende arbeids­on­
geschiktheid door de spasmen al-
les te maken met het arbeidsonge­
val. En dat kost de verzekeraar
veel geld.
Maar zie: polissen van ziekte, in-
validiteit en gewaarborgd inko-
men bepalen doorgaans dat psy-
chischeaandoeningenuitgesloten
zijn van vergoeding, tenzij de di-
agnose ervan steunt op organi-
sche ver­schijnselen. Of hoe het
voor de verzekeraar een wereld
van ver­schil uitmaakt of de myo-
clonieën rechtstreeks in verband
kunnen worden gebracht met de
‘organische verschijnselen’ (de
fracturen bij Heyrman), of niet.
Kunnen de myoclonieën niet di-
rect in ver­band worden gebracht,
dan kunnen de boeken dicht: ver-
goeding uit­keren, een minimale
arbeidsongeschiktheid betalen en
dat is het dan. Er staat met ar-
beidsongevallen veel geld op het
spel.
Verzekeraars zijn private vennoot-
schappen die in de eerste plaats
behept zijn met winstgevendheid.
Dat helpt om het dossier van Hey-
rman te begrijpen. Elke euro be-
sparing spekt de resultaten. En
dat zijn de arbeidsongevallenver-
zekeraars: winstgevend. Uiteraard
willen ze dat graag zo houden. En
daar zijn blijkbaar vele midde­len
goed voor.
niets doen
Eind mei 1999. Heyrman is nog
niet hersteld. De schokken zijn
niet verdwenen, hij heeft even-
wichtsstoornissen en voelt zich
duizelig. De huisarts heeft hem
Nootropil voorgeschreven, een
medicijn dat vervelende bijwer­
kingen kan hebben. Een normaal
mens zou in die omstandighe­den
niet gaan werken, maar Heyrman
moet dat. Noord Natie en Assubel
hebben een regeling getroffen
waarbij hij het werk hervat, welis-
waar slechts drie uur per dag, drie
dagen per week.
HEYRMAN: “Nu ja, ik moest daar
op een stoel zit­ten, hoefde verder
niets te doen. Het belangrijkste
was dat ik zo­gezegd nog maar tij-
delijk arbeidsongeschikt was. Dat
doen bedrijven wel vaker: mensen
die niet volledig hersteld zijn,
toch laten komen. Met een arm of
een been in het gips, maakt niets
uit. Kom maar naar het werk,
maar werken hoeft niet. Smerig.
En onwet­tig.”
15 juni 1999. Heyrman is nog
maar enkele keren voor enkele
uurtjes op het werk geweest. Hij
krijgt een hevige schok in de hals-
streek, heeft het gevoel dat zijn
benen van onder zijn romp wor-
den wegge­slagen, verliest het
evenwicht, valt van een trapje en
wordt afge­voerd naar Beveren.
Daar kennen ze hem.
HEYRMAN: “Men moest mij als
het ware nog van de brancard til-
len of ik hoorde de verpleegster
tegen dr. DM zeggen: ‘Dokter, de
verze­kering van Alain aan de tele-
foon’. Waarop ik de dokter aan de
te­lefoon hoorde zeggen: ‘Jaja, als
je het maar op papier zet’. Wat er
op papier moest gezet worden,
heb ik nooit kunnen achterhalen.
Gelooft het of niet, maar de diag-
nose was dat ik een ‘verkeerde
beweging of inspanning’ had ge-
daan. Niets bijzonders, dus. Ik
kon ‘s anderendaags gewoon op-
nieuw naar het werk.”
echte strijd
HEYRMAN: “Dat vond mijn huis-
arts te belachelijk voor woorden.
Hij verwees mij naar een specia-
list voor nader onderzoek van mijn
evenwichtsstoornissen. Zolang de
oorzaken niet waren achterhaald,
was ik voor hem arbeidsonge-
schikt. De specialist wilde een
bloed­onderzoek van mij.
»Dat onderzoek was nog niet
eens gebeurd, of ik kreeg van As­
subel te horen dat mijn arbeids-
ongeschiktheid op 1 september
af­liep. Hoezo, op 1 september
gaan werken!? Mijn huisarts had
mijn ongeschiktheid verlengd.
Van hem mocht ik dus niet. Bo-
vendien had het ziekenfonds van
Bond Moyson mij ondertussen
voor meer dan 66% invalide ver-
klaard. Dat was blijkbaar allemaal
van geen tel.
»In samenspraak met mijn
huisarts heb ik toen tegen de con­
trolearts van Assubel een klacht
ingediend bij de Orde van Genees­
heren. Ik kreeg een brief met de
bevestiging dat de Orde mijn
klacht had ontvangen en zou on-
derzoeken. Mijn aanwezigheid
was niet gewenst en bewijzen
“Volgens Assubel liep mijn arbeidsongeschikt-
heid af op 1 september. Terwijl het ziekenfonds
mij net voor 66% invalide had verklaard.”
Kilo’s dossiers, verder
staat Heyrman na twaalf
jaar vechten nog niet.

4. 07.12.2010 P-magazine l 25
hoefde ik ook al niet over te
maken. Nog sterker: ik kreeg
doodleuk te lezen dat de Orde
niet zou bekendmaken welk ge-
volg mijn klacht zou krijgen.”
Heyrman zal inderdaad nooit
wat vernemen over het besluit
van de Orde. De eerst veldslag
is een maat voor niets. Maar de
echte strijd moet nog begin-
nen. Die wordt op twee terrei-
nen gevoerd: de politierecht-
bank van Sint-Niklaas en de
arbeidsrechtbankinAnt­werpen.
De eerste – waar hij de degens
moet kruisen met Fortis In­
surance – beslist over de ver-
goedingen voor de lichamelijke
scha­de. De tweede over de ar-
beidsongeschiktheid en de
inkomstender­ving.
mallemolen
In beide procedures wordt een
gerechtsdeskundige aange-
steld. Van deze gerechtelijke
experts wordt het antwoord ver-
wacht op een aan­tal vragen:
hoe zit het met de ‘consolida-
tie’ van de fracturen, hoe zit
dat nu met die myoclonieën, en
in welke mate is Heyrman – al
dan niet blijvend – arbeidson-
geschikt? Het worden twee
malle­molens van onderzoeken
en tegenonderzoeken en met
daarbij twee ar­biters van wie
men vooral onpartijdigheid, on-
afhankelijkheid en objectiviteit
zou mogen verwachten.
HEYRMAN: “Maar hoe kan dat
van artsen die de ene keer op-
treden als controlearts van deze
of gene verzekeringsmaat-
schappij en de an­dere keer
worden aangesteld als gerech-
telijk expert waar ze de­zelf­de
maatschappijen tegenkomen in
zaken voor een politierecht­
bank, een burgerlijke of een
correctionele rechtbank?”
Heyrman zal vreemde dingen
meemaken. Hij kan er inmid-
dels een boek over schrijven.
HEYRMAN: “Zo stuurde een
van die experts mij een keer
naar dr. DM (de eerste arts die
Heyrman behandelde; red.) om
bij hem een kopie op te vragen
van het document van eerste
vaststelling, uit oktober 1998.
Dat vond ik al vreemd, want hij
had dat rechtstreeks kunnen
opvragen. Maar goed, ik ernaar
toe, maar die kopie kreeg ik
niet. Ik moest een week later
maar eens terugkomen, wat ik
ook deed. Toen kreeg ik een do-
cument met als hoofding ‘Me-
disch attest eigen gebruik’.
»Medisch attest eigen ge-
bruik, dat had ik nog niet ge-
zien. Waarom ik niet gewoon
een kopie van het orgineel
kreeg en de arts met de hand
het originele document had
overgeschreven, begreep ik
niet. Tot ik merkte dat in dat
‘attest eigen gebruik’ één zin-
netje was toegevoegd: ‘Geen
neurologische uitval’. Dat was
dus bedoeld om de expert diets
te maken dat er bij de eerste
vaststelling geen sprake was
van myoclonieën.”
Het attest is volgens Heyrman
zonder enige twijfel een vals
stuk, maar wel eentje dat voor
de verzekeraar van cruciaal be-
lang is om de gevolgen van het
ongeval voor het bepalen van
de invaliditeit en arbeidsonge-
schiktheid te minimaliseren.
Wanneer Heyrman de ver­slagen
van de twee deskundigen onder
ogen krijgt, weet hij niet wat hij
leest. Eén en al manipulatie,
zegt hij. We moeten maar eens
naar zijn advocaten Sven Mary
en Marijn Van Nooten bellen.
Mr. MARIJN VAN NOOTEN:
“Nu moet ik zeggen dat toen
mijnheer Heyr­man voor het
eerst bij ons op kantoor kwam,
wij moeite hadden om zijn ver-
haal zomaar te geloven. Toen
we zijn dossier bestudeerden,
konden we echter niet anders
dan vaststellen dat alle medi-
sche verslagen die in zijn voor-
deel pleitten, in de gerechtelijke
verslagen sys­tematisch werden
genegeerd. Echt grof, bij mo-
menten.”
Daar is menig voorbeeld van.
Een (kleine) selectie.
Voorbeeld 1. Heyrman moet op
onderzoek naar dr. VZ in ver-
band met de oorzaak van zijn
myoclonieën. De vraag is im-
mers: zijn die van psychogene
(psychologische) oorsprong?
Wat schrijft dr. VZ? ‘Daar de
schokachtige bewegingen ech-
ter niet stereotiep zijn, dient te
worden gedifferentieerd met
een psychogene bewegings-
“Als kersverse trainer in eerste klasse is de
druk vaak groot. Om te winnen, natuurlijk,
maar ook om een ploeg tussen de lijnen te
brengen die er tot de laatste seconde voor
gaat. Soms moet ik met kleine instructies
een wedstrijd doen kantelen. Dat kan
alleen met een hoofd en lichaam die fris
zitten. Daarom neem ik na een tip van mijn
apotheker en met goedkeuring van de arts
van onze vereniging al een tijdje Ostrin®
Q10. Dat helpt me om steeds bij de pinken
te blijven.“
Bob Peeters, ex-Rode Duivel en
oud-profvoetballer bij onder meer Lierse,
Roda JC en Vitesse, momenteel trainer bij
Cercle Brugge.
OESTERS VOOR EXTRA
KRACHT.
Ostrin®
Q10 geeft u een serieuze duw in de
rug en helpt bij tijdelijke vermoeidheid en luste-
loosheid. Dankzij zijn uitgebalanceerde mix van
oesterextract en diverse andere bestanddelen
kan u er weer tegenaan, in volle kracht en
vitaliteit.
Oesters behoren tot de sterkste dieren ter
wereld. De oester kan, ondanks het feit dat hij
slechts beschikt over een spiertje van nog geen
centimeter, zijn schalen zo krachtig gesloten
houden, dat het onmogelijk is deze zonder hulp-
middelen te openen. Hij kan een gewicht van
5 kilo, meer dan 150 maal het eigen lichaams-
gewicht, gedurende circa 10 uren weerstaan.
De oester dankt zijn kracht aan een hoog tau-
rinegehalte wat bijdraagt tot een betere uithou-
ding en helpt tegen tijdelijke vermoeidheid.
Die natuurlijke kracht vindt u ook terug in
Ostrin®
Q10, dat naast het extract van Japanse
oesters, ook verrijkt is met Co-enzym Q10,
Extramel®
, ginseng, taurine en zink.
Ostrin®
Q10 is toegelaten door het BOIC en
staat niet op de dopinglijst.
Eén tablet Ostrin®
Q10 bevat de kracht van
maar liefst 75 verse oesters! Goed voor
meer levenslust, een beter geheugen en
excellente prestaties!
Verkrijgbaar in de
apotheek
Prijs: €27,60
- Rijksweg 9 - 2880 Bornem www.ostrin.eu
OSTRIN Q10
GEEFT EXTRA
KRACHT!

5. 26 l P-magazine 07.12.2010
stoornis. Teneinde te onderschei-
den wordt de patiënt doorverwe-
zen naar professor dr. ZdB aan de
ULB.’
Wat maakt de gerechtsdeskundi-
ge ervan? ‘Ook dr. VZ vermoedt de
mo­gelijkheid van psychogene be-
wegingsstoornissen’. Nee, dat
schreef VZ dus niet.
Voorbeeld 2. Heyrman gaat dus
op onderzoek bij professor ZdB
die op wetenschappelijke wijze
vaststelt dat er geen psychogene
oorzaak is.
Wat maakt de deskundige ervan?
‘Prof. ZdB beschikte klaarblijke­
lijk niet over het ganse dossier,
want hij maakt geen melding van
psychogene bewegenisstoornis-
sen’. Ook dat klopt niet.
Voorbeeld 3. Het vorige zijn
slechts twee voorbeelden van hoe
ver­slagen (op niet eens subtiele
wijze) worden verdraaid. De ex-
perts gaan er blijkbaar van uit dat
een rechter de oorspronkelijke,
vol­ledige medische verslagen
nooit zal lezen. Maar het kan nog
gro­ver. Heyrman beschikt over
liefst drie verslagen die
ondubbelzin­nig vaststellen dat bij
hem sprake is van spinale, en dus
niet van psychogene myoclonie-
ën. Ze hebben dus met zijn onge-
val te maken.
De verslagen zijn bij de deskun-
dige door Heyrman neergelegd,
spre­ken in zijn voordeel en kun-
nen natuurlijk niet worden
doodgezwe­gen. Wat nu? De truc
is eenvoudig. Men moffelt ze weg
in de bijla­gen en verzwijgt ze in
het verslag. Want welke rechter
steekt zijn kostbare tijd in het le-
zen van bijlagen?
Voorbeeld 4. Een beproefde truc
die ook bij Heyrman wordt ge-
bruikt, is de ge­rechtspsychiater.
In zijn geval: CD.
HEYRMAN: “Wat een onvoorstel-
bare klucht was dat. Hij verklaar-
de mij kleinzerig, terwijl ik eerder
een test had afgelegd die net het
tegenovergestelde bewees. Klein-
zerig, ik? Ik ben nondedju twee
jaar paracommando geweest! Wat
die man mij vooral wilde ver­tellen,
was dat ik beter de strijd kon sta-
ken.”
Lachwekkend
En dat is nu net wat Alain Heyr-
man niet bereid is te doen. Wan-
in de klauwen van de verzekering
neer de experts weigeren om cor-
recties aan te brengen aan hun
voorver­slagen en ze vasthouden
aan hun conclusie dat hij – in het
beste geval – voor 13% arbeids-
ongeschikt kan verklaard worden,
is de maat voor hem vol. En zo
stapt hij op 19 mei 2003 naar de
onder­zoeksrechter in Dender-
monde met een eerste straf-
klacht.
Heyrman beseft ook wel dat zo-
lang het gerechtelijk onderzoek
loopt, de procedures voor de poli-
tie- en arbeidsrechtbank worden
stilgelegd. Maar hij verwacht dat
het gerecht snel werk zal maken
van zijn klacht. De feiten die hij
aanklaagt, zijn immers ernstig.
Het gaat om samenspannen tus-
sen artsen – een ge­rechtsarts,
een verzekeringsarts, een behan-
delende arts, een psy­chiater – en
dit om de financiële belangen van
verzekeraars te dienen. Maar Hey-
rman denkt fout. Het zal drie
onderzoeks­rechters en vijf jaar
duren, alvorens de artsen die door
Heyrman met de vinger worden
gewezen, in 2008 worden ver-
hoord.
Mr. VAN NOOTEN: “Dat strafon-
derzoek had niets om het lijf. Ja,
die artsen zijn verhoord, maar
hooguit twee, drie minuten.”
Nog vragen?
Het verhoor van de controlearts
van Assubel spant de kroon. Wie
het proces-verbaal leest, heeft
een idee van hoe lang dat verhoor
kan geduurd hebben: één mi-
nuut? Er worden geen vragen ge-
steld, en dus zijn er ook geen
antwoorden. Er zijn nochtans in-
teressante vragen te stellen, maar
kennelijk heeft de commissaris
die de ver­horen uitvoert, de op-
dracht gekregen vooral niet verve-
lend te gaan doen. Enkele voor-
beelden van vragen die wij zouden
gesteld hebben.
Vraag 1: klopt het dat Assubel
tussenkwam om de fixatie tegen
te houden?
Vraag 2: wanneer Assubel in au-
gustus 1999 een rapport ontvangt
over ‘de zeer uitgesproken para-
vertebrale spierspasmen’ bij Heyr­
man, wordt hij dezelfde dag toch
arbeidsgeschikt verklaard.
Vreemd, toch?
Vraag 3: volgens Assubel traden
de spasmen pas op in 2001.
Waarom betaalt Assubel dan van-
af 1999 de kosten terug die Hey-
rman betaalt aan zijn kinesist
voor ‘de behandeling van spier-
contracturen’?
Het zijn vragen die dus niet wor-
den gesteld. Omdat het allemaal
zo lang geleden is, heeft dr. DM
naar aanlei­ding van zijn verhoor
nog eens in het dossier gekeken.
Een paar passages:
Dr. DM: “Wat ik tegen de patiënt
destijds gezegd heb, kan ik er
niet in terugvinden. Ik kan mij
niet herinne­ren dat mijn besluit-
vorming op dat ogenblik beïn-
vloed zou geweest zijn door ie-
mand van de verzekering.”
Lezen we dat goed? Een speurder
zou vragen of het misschien soms
gebeurt dat er beïnvloeding ge-
beurt? En hij zou vragen wie An-
nemie is, en waar men die kan
vinden. Niets van dat.
En dan de cruciale passage.
Dr. DM: “De patiënt kwam ambu-
lant op controle (...) en toen heb
ik hem naar onze neuroloog ver-
wezen wegens spiersamentrek-
king in zijn rechtergezichtsveld,
als ik mij goed herinner. Ik kon dit
niet ver­klaren vanuit een fractuur.
Het bewijs dat ik hem naar de
neu­ro­loog heb verwezen, kan te-
“De latere toevoeging aan mijn medisch attest
diende enkel omdat de rechter geen verband
zou leggen tussen de spasmen en het ongeval.”
rug te vinden zijn in deze laatste
zijn medisch dossier.”
Een speurder zou hierop door-
gaan. Want terwijl in het gerech-
telijk expertiserapport staat dat
Dr. DM in 1998 en 1999 nooit
spiersa­mentrekkingen merkte,
verklaart hij nu dat die er wel wa-
ren ten tijde van de ambulante
behandeling die dus eind oktober
1998 be­gon. En dat hij in het
dossier de doorverwijzing naar
een neuro­loog zou kunnen vin-
den. Een speurder zou dat stuk
onmiddellijk opvragen. Niet dus.
HEYRMAN: “De verklaring van
dr. DM is vals. Hij hééft mij niet
door­verwezen. En intrinsiek geeft
hij ook toe dat het ‘medisch attest
eigen gebruik’ een vals stuk is. De
toevoeging dat er bij de eerste
vaststelling geen neurologische
uitval werd vastgesteld, diende
enkel om te vermijden dat de
rechter een direct verband zou
leggen tussen het ongeval en de
myoclonieën. Ongelooflijk hoe dr.
DM daar zo gemakkelijk mee
wegkwam.”
Het gerechtelijk onderzoek is zo
belachelijk, dat Heyrman bijko­
men­de onderzoeksdaden eist.
Ook nu vangt hij bot. In juni 2010
oordeelt men dat alle artsen ‘om-
standig’ werden verhoord en er
dus niets meer nodig is om de
waarheid te achterhalen.
November. Alain Heyrman is in-
middels naar het hof van cassatie
ge­stapt in een poging om een
toch een fatsoenlijk strafonder-
zoek af te dwingen. Hij hoorde
nog niets.
Alain vraagt of we zin hebben in
een glaasje van zijn betere whis-
ky. Zijn bar komt er toch nooit. p
“De gerechtspsychiater
noemde mij kleinzerig.
Ik ben twee jaar para-
commando geweest!”