3. ქრისტიანული მწერლობა საერო მწერლობა
ხელოვნებას აქვს
განსწავლის ფუნქცია
მასში ადამიანს
ხიბლავსზნეობრივი
გაკვეთილები
იდეალია თავშეკავება.
ხორცი სულის დილეგად
მიიჩნევა.
შეადარეთ
ხელოვნებას აქვს
ესთეტიკური ტკბობის
ფუნქცია.
მასში ადამიანს ხიბლავს
მხატვრულ-გამომსახ -
ველობითი ხერხები
არაფერი ადამიანური
მისთვის უცხო არაა
4. ადამიანის სხეულიდან ყურადღების ცენტრში ექცევა
მხოლოდ ხელები (მათ ეტყობათ სულის მოძრაობა)და
თვალები(ითვლება სულის სარკედ).
5. ქრისტიანულ ანუ სასულიერო მწერლობაში
დომინირებს ოთხი უმთავრესი ღირსება:
სიკეთე სიბრძნე
სიყვარული მშვენიერება
სიკეთე
უმთავრესია
6. მაშინდელი შეხედულებით, სიკეთით
აღბეჭდილი სახე უფრო დიდ
მშვენიერებად ითვლებოდა, ვიდრე
კეკლუცი სილამაზე
7. არჩევანის თავისუფლება
კაცის სიკეთე
ანგელოზებრივზე
მეტად ფასობს,
მხოლოდ ადამიანს აქვს
არჩევანის
თავისუფლება. მას
შეუძლია იყოს
კეთილიც და ბოროტიც.
ანგელოზი მხოლოდ
კეთილია. ასეთია მისი
ბუნება.
8. ბედნიერება ტანჯვის გზით
შინაგანად
გაწონასწორებული
სახე.
არ გრძნობს სხეულის
ტანჯვას,ისეა
გამსჭვალული
სულიერი
ბედნიერებით.
ეს არის ქრისტიანული
ტრაგიზმის ესთეტიკა.
10. აბსტრაქტული მონუმენტალიზმი
ტაძრის ფონია ცა და დედამიწა
ფრესკის ფონია თავად ტაძარი და კედელზე
საგულისხმებელი ზეციური სივრცე.
მწერლობაში ადამიანი წარმოდგენილია, როგორც
მთელი ისტორიის მონაწილე.სულიერად
თანაზიარი ადამიანობისა, წარსულისა და
მომავლისა(სახეები მონუმენტურია,დიადი და
შთამბეჭდავი, თანაც ზოგადი და აბსტრაქტული).
11. “სულს სწყურია საზღვარი, როგორც
უსაზღვროება”,-ეს ძველი ფიქრია ჩვენამდე
მოღწეული.
ისე არასოდეს აფიქრებდათ უსაზღვროება
და საზღვრული, უსასრულობა და
სასრული, როგორც იმ ეპოქაში.
სიცოცხლე წარმავალია, წარმავალია მისი
მშვენებაც...როგორ ვეზიაროთ
მარადიულობას?
ამაზე ფიქრით იწყებოდა და მთავრდებოდა
შემოქმედება.
