2. Հնէաբանների համար նշանակալի գիտական աղբյուր է քաղաքակրթությունների
թողած աղբը, որն այլ կերպ անվանում են ‹‹մշակութային շերտ››: Դժվար է
ասել թե ինչ կարծիք կկազմեին ապագայի հնեաբանները մեր քաղաքակրթության
մասին:
Աղբի դեմ ‹‹պայքարը›› բիզնեսի տեսակ է, որը կարիք ունի
համակարգման և խթանման: Այնուամենայինիվ այսօր բազմաթիվ գործոններ
խանգարում են մեռզ ունենալ մաքու քաղաք:
3. Թափոնների կառավարման ամենանախնտրելի տարբերակը դրանց քանակի
կրճատումն է: Այս նպատակով սպառողների խորհուրդ է տրվում ձեռք չբերել
այնպիսի արտադրանք, որի օգտագործման արդյունքում առաջանում են
չվերամշակվող թափոններ: Նույն սկզբունքով արտադրողներին խորհուրդ է
տրվում խուսափել թափոններ առաջացնող ապրանքների արտադրությունից: Եթե
այնուամենայնիվ հնարավոր չէ կրճատել թափոնների ծավալը գոնե կարելի է
վերօգտագործել դևրանք: Կամ կարելի թափոնները վերամշակել, այսդեպքում
թափոնները ոչ թե ‹‹հանձնվում են հողին››, այլ ենթարկվելով վերամշակման
նորից ներգրավվում են արտադրության մեջ: Եթե թափոնները հնարավոր չէ
կրճատել, վերօգտագործել կամ վերամշակել, ապա աղբը կուտակելով հատուկ
նախատեսված վայրերում կարելի է այրել վերածելով էլեկտրաէներգիայի:
Թափոնների կառավարման ամենաքիչ նախնըտրԵլի տարբերակի դեպքում այն
ընդհամենը կուտակվում է աղբանոցներում: Այս տարբերակը ամենաէժանն Է և
ամենատարածվածը: Սակայն նույնիսկ աղբանՈցնԵրը պետք է աշխատեն հատուկ
չափանիշներով, հակառակ դեպքում նրանք դառնում են վտանգավոր շրջակա
միջավայրի համար:
4. Երևանից աղբը դատարկվում է
Նուբարաշենի թափոնակուտակիչում:
Մնալով արևիօ տակ աղբը նեխում է`
արտադրելով մեթան գազ, որը զգալի
վնաս է պատճառում շրջակա
միջավայրին: Աղբի նման օգտագործումը
բնապահպանական վնաս է հասցնում և
ռեսուրսների վատնում է: Դրանով մենք
իսկ հերքում ենք ‹‹քարից հաց քամող››
ազգի մեր համբավը: Ոլորտի
զարգացման և մաքուր քաղաք ունենալու
համար մնում է մի բան` ստեղծել
այնպիսի օրենսդրություն և
ենթաքառուցվածքներ, որ աղբահանումը
դառնա շահութաբեր բիզնես:
