De terroristische organisatie heeft een rechtszaak tegen de Europese Unie verloren. Het gevolg is dat de Europese Unie een vergoeding zal krijgen van de terroristen.

1. ARREST VAN HET GERECHT (Eerste kamer – uitgebreid)
6 maart 2019 (*)
„Gemeenschappelijk buitenlands en veiligheidsbeleid – Beperkende maatregelen tegen bepaalde
personen en entiteiten met oog op de strijd tegen terrorisme – Bevriezing van tegoeden –
Mogelijkheid voor een autoriteit van een derde land om te worden aangemerkt als bevoegde
instantie in de zin van gemeenschappelijk standpunt 2001/931/GBVB – Feitelijke grondslag van
de besluiten tot bevriezing van tegoeden – Motiveringsplicht – Beoordelingsfout –
Eigendomsrecht”
In zaak T‑289/15,
Hamas, gevestigd te Doha (Qatar), vertegenwoordigd door L. Glock, advocaat,
verzoekster,
tegen
Raad van de Europese Unie, aanvankelijk vertegenwoordigd door B. Driessen en N. Rouam,
vervolgens door B. Driessen, F. Naert en A. Sikora-Kalėda, als gemachtigden,
verweerder,
ondersteund door
Europese Commissie, aanvankelijk vertegenwoordigd door F. Castillo de la Torre en R. Tricot,
vervolgens door F. Castillo de la Torre, L. Baumgart en C. Zadra, als gemachtigden,
interveniënte,
betreffende een verzoek krachtens artikel 263 VWEU tot nietigverklaring van besluit (GBVB)
2015/521 van de Raad van 26 maart 2015 inzake de actualisering en wijziging van de lijst van
personen, groepen en entiteiten bedoeld in de artikelen 2, 3 en 4 van gemeenschappelijk
standpunt 2001/931/GBVB betreffende de toepassing van specifieke maatregelen ter bestrijding
van het terrorisme en tot intrekking van besluit 2014/483/GBVB (PB 2015, L 82, blz. 107), en
tevens van uitvoeringsverordening (EU) 2015/513 van de Raad van 26 maart 2015 tot uitvoering
van artikel 2, lid 3, van verordening (EG) nr. 2580/2001 inzake specifieke beperkende
maatregelen tegen bepaalde personen en entiteiten met het oog op de strijd tegen het terrorisme
en tot intrekking van uitvoeringsverordening (EU) nr. 790/2014 (PB 2015, L 82, blz. 1), voor
zover deze handelingen verzoekster betreffen,
wijst
HET GERECHT (Eerste kamer – uitgebreid),
samengesteld als volgt: I. Pelikánová, president, V. Valančius, P. Nihoul (rapporteur),
J. Svenningsen en U. Öberg, rechters,
griffier: J. Palacio González, hoofdadministrateur,
gezien de stukken en na de terechtzitting op 12 juli 2018,

2. het navolgende
Arrest
Achtergrond
Resolutie 1373 (2001) van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties
1 Op 28 september 2001 heeft de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties resolutie 1373 (2001)
aangenomen, waarbij strategieën zijn vastgesteld om het terrorisme, en met name de
financiering ervan, met alle mogelijke middelen te bestrijden. Punt 1, onder c), van die resolutie
bepaalt met name dat alle staten onverwijld de tegoeden en andere financiële activa of
economische middelen moeten bevriezen van de personen die terroristische daden plegen,
proberen te plegen, vergemakkelijken of eraan deelnemen, van de entiteiten die aan die
personen toebehoren of door hen worden gecontroleerd, en van de personen en entiteiten die
namens of in opdracht van die personen en entiteiten handelen.
2 Bedoelde resolutie bevatte geen lijst van personen, entiteiten of groepen op wie die maatregelen
moeten worden toegepast.
Unierecht
3 Aangezien hij van mening was dat de uitvoering van resolutie 1373 (2001) een optreden van de
Europese Unie vereiste, heeft de Raad van de Europese Unie op 27 december 2001
gemeenschappelijk standpunt 2001/931/GBVB betreffende de toepassing van specifieke
maatregelen ter bestrijding van het terrorisme (PB 2001, L 344, blz. 93) vastgesteld. In het
bijzonder voorziet artikel 2 van gemeenschappelijk standpunt 2001/931 in de bevriezing van de
tegoeden, financiële activa of andere economische middelen van de op de lijst in de bijlage bij
dat gemeenschappelijk standpunt vermelde personen, groepen en entiteiten die betrokken zijn
bij terroristische daden.
4 Dezelfde dag heeft de Raad ter uitvoering van de in gemeenschappelijk standpunt 2001/931
beschreven maatregelen op het niveau van de Unie verordening (EG) nr. 2580/2001 inzake
specifieke beperkende maatregelen tegen bepaalde personen en entiteiten met het oog op de
strijd tegen het terrorisme vastgesteld (PB 2001, L 344, blz. 70), evenals besluit 2001/927/EG
tot vaststelling van de lijst, als bedoeld in artikel 2, lid 3, van verordening nr. 2580/2001
(PB 2001, L 344, blz. 83).
5 De naam „Hamas-Izz al-Din al-Qassem (terroristische tak van de Hamas)” stond op de lijst die
als bijlage is gehecht aan gemeenschappelijk standpunt 2001/931 en die welke is opgenomen in
besluit 2001/927. Deze twee instrumenten werden regelmatig geactualiseerd overeenkomstig
artikel 1, lid 6, van gemeenschappelijk standpunt 2001/931 en artikel 2, lid 3, van verordening
nr. 2580/2001, waarbij de naam „Hamas-Izz al-Din al-Qassem” op de genoemde lijsten bleef
staan.
6 De Raad heeft op 12 september 2003 gemeenschappelijk standpunt 2003/651/GBVB
vastgesteld waarmee gemeenschappelijk standpunt 2001/931 werd geactualiseerd en
gemeenschappelijk standpunt 2003/482/GBVB werd ingetrokken (PB 2003, L 229, blz. 42),
alsmede besluit 2003/646/EG tot uitvoering van artikel 2, lid 3, van verordening nr. 2580/2001
en tot intrekking van besluit 2003/480/EG (PB 2006, L 229, blz. 22). De naam van de
organisatie die op de lijsten van deze handelingen stond was „Hamas (inbegrepen Hamas-Izz al-
Din al-Qassem)”.

3. 7 De naam van deze organisatie is op de lijsten van de daaropvolgende handelingen blijven staan.
Bestreden handelingen
8 Op 20 februari 2015 heeft de Raad aan de advocaat van verzoekster medegedeeld waarom hij
voornemens was om verzoeksters naam op de lijsten voor de bevriezing van tegoeden te
handhaven, en aangegeven dat de advocaat van verzoekster tot uiterlijk 6 maart 2015
betreffende deze handhaving opmerkingen kon indienen en eventuele bewijsstukken kon
overleggen.
9 Verzoekster heeft niet gereageerd op dit schrijven.
10 Op 26 maart 2015 heeft de Raad besluit (GBVB) 2015/521 inzake de actualisering en wijziging
van de lijst van personen, groepen en entiteiten bedoeld in de artikelen 2, 3 en 4 van
gemeenschappelijk standpunt 2001/931 en de intrekking van besluit 2014/483/GBVB (PB 2015,
L 82, blz. 107) vastgesteld, alsook uitvoeringsverordening (EU) 2015/513 tot uitvoering van
artikel 2, lid 3, van verordening nr. 2580/2001, en tot intrekking van uitvoeringsverordening
(EU) nr. 790/2014 (PB 2015, L 82, blz. 1) (hierna samen: „bestreden handelingen”). De naam
„Hamas (inbegrepen Hamas-Izz al-Din al-Qassem)” bleef op de lijsten in de bijlage bij deze
handelingen staan (hierna: „litigieuze lijsten”).
11 Bij brief van 27 maart 2015 heeft de Raad de advocaat van verzoekster medegedeeld om welke
redenen de naam „Hamas (inbegrepen Hamas-Izz al-Din al-Qassem)” op de litigieuze lijsten
bleef staan, waarbij werd aangegeven dat kon worden verzocht om heroverweging van deze
lijsten in het kader van artikel 2, lid 3, van verordening nr. 2580/2001 en artikel 1, lid 6, van
gemeenschappelijk standpunt 2001/931.
12 Verzoekster heeft niet gereageerd op dit schrijven.
13 In de motivering bij de brief van 27 maart 2015 (hierna: „motivering van de bestreden
handelingen”) baseerde de Raad zich op de volgende nationale beslissingen: 1) een beschikking
van de Secretary of State for the Home Department (minister van Binnenlandse Zaken van het
Verenigd Koninkrijk; hierna: „Home Secretary”) van 29 maart 2001 tot wijziging van de UK
Terrorism Act 2000 (wet van het Verenigd Koninkrijk van 2000 betreffende terrorisme) en
inhoudende een verbod op Hamas-Izz al-Din al-Qassem, die werd beschouwd als een
organisatie die bij terroristische activiteiten was betrokken (hierna: „beslissing van de Home
Secretary”); 2) een beslissing van de United States Secretary of State (minister van Buitenlandse
Zaken van de Verenigde Staten) van 8 oktober 1997 waarbij in het kader van de Immigration
and Nationality Act (wet van de Verenigde Staten over immigratie en nationaliteit), Hamas als
buitenlandse terroristische organisatie werd aangemerkt (hierna: „Amerikaanse beslissing van
1997”); 3) een beslissing van de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken van 31 oktober
2001 genomen ingevolge Executive Order 13224 (presidentieel decreet nr. 13224) (hierna:
„Amerikaanse beslissing van 2001”), en 4) een beslissing van 23 januari 1995 genomen
ingevolge Executive Order 12947 (presidentieel decreet nr. 12947) (hierna: „Amerikaanse
beslissing van 1995”).
14 In het hoofdgedeelte van de motivering van de bestreden handelingen stelde de Raad eerst vast
dat elk van de nationale beslissingen aan te merken is als een beslissing van een bevoegde
instantie in de zin van artikel 1, lid 4, van gemeenschappelijk standpunt 2001/931 en dat zij nog
steeds in voege zijn. Voorts gaf hij aan dat hij had nagegaan of hij beschikte over gegevens die
pleiten voor de schrapping van verzoekster van de litigieuze lijsten, en dat hij er geen had
gevonden. Verder was hij van mening dat de redenen die de plaatsing van Hamas op de
litigieuze lijsten hadden gerechtvaardigd, geldig bleven en dat deze bijgevolg op de litigieuze
lijsten moest worden gehandhaafd.

4. 15 De motivering van de bestreden handelingen ging voorts vergezeld van een bijlage A
betreffende de „beslissing van de bevoegde instantie van het Verenigd Koninkrijk”, en een
bijlage B betreffende de „beslissingen van de bevoegde instanties van de Verenigde Staten”. Elk
van deze bijlagen bevatte een beschrijving van de nationale wetgeving op basis waarvan de
beslissingen van de nationale instanties waren vastgesteld, een voorstelling van de definities van
de begrippen terrorisme die in die wetgeving voorkomen, een beschrijving van de procedures tot
heroverweging van deze beslissingen, een beschrijving van de feiten waar de genoemde
instanties zich op baseerden, en de vaststelling dat deze feiten als terroristische daden in de zin
van artikel 1, lid 3, van gemeenschappelijk standpunt 2001/931 aan te merken waren.
16 In punt 15 van bijlage A bij de motivering van de bestreden handelingen gaf de Raad aan dat
het verbod in het Verenigd Koninkrijk in oktober 2014 het voorwerp vormde van een
heroverweging door de interministeriële werkgroep belast met de heroverweging van de
verboden, en dat deze had geconcludeerd dat uit de aangegeven elementen redelijkerwijze kon
worden afgeleid dat Hamas-Izz al-Din al-Qassem nog steeds betrokken was bij terrorisme.
17 In punt 17 van bijlage B bij de motivering van de bestreden handelingen vermeldde de Raad
verschillende feiten die zich tussen 2003 en 2011 hadden voorgedaan en waar de Amerikaanse
autoriteiten zich op hadden gebaseerd om verzoekster als buitenlandse terroristische organisatie
aan te merken, zonder daarbij de beslissingen te noemen waarin deze werden vermeld.
Procesverloop en conclusies van partijen
18 Bij verzoekschrift, neergelegd ter griffie van het Gerecht op 2 juni 2015, heeft verzoekster het
onderhavige beroep ingesteld.
19 Bij beslissing van de president van het Gerecht van 18 juni 2015 is de onderhavige zaak
toegewezen aan de Zesde kamer.
20 Bij beslissing van 28 juli 2015 heeft de president van de Zesde kamer van het Gerecht
overeenkomstig artikel 69, onder d), van het Reglement voor procesvoering beslist om de
behandeling van de onderhavige zaak te schorsen in afwachting van de eindbeslissingen van het
Hof in de zaken C‑599/14 P, Raad/LTTE, en C‑79/15 P, Raad/Hamas.
21 Bij akte, neergelegd ter griffie van het Gerecht op 16 september 2015, heeft de Europese
Commissie verzocht om toelating tot interventie in de onderhavige procedure aan de zijde van
de Raad.
22 Op 3 oktober 2016 is de zaak opnieuw toegewezen, namelijk aan de Eerste kamer.
23 Bij brief van 27 juli 2017 werden de partijen uitgenodigd om hun opmerkingen in te dienen
over de gevolgen voor de onderhavige zaak van de arresten van 26 juli 2017, Raad/LTTE
(C‑599/14 P, EU:C:2017:583), en 26 juli 2017, Raad/Hamas (C‑79/15 P, EU:C:2017:584).
24 Op 14 september 2017 heeft de Raad dit verzoek beantwoord.
25 Op 27 november 2017 heeft de Raad het verweerschrift ingediend.
26 Bij besluit van 6 december 2017 heeft de president van de Eerste kamer de Commissie
toegelaten tot interventie. De Commissie heeft haar memorie ingediend en de hoofdpartijen
hebben binnen de gestelde termijnen hun opmerkingen hierover ingediend.
27 Partijen zijn ter terechtzitting van 12 juli 2018 in hun pleidooien en hun antwoorden op de
vragen van het Gerecht gehoord.

5. 28 Verzoekster verzoekt het Gerecht:
– de bestreden handelingen nietig te verklaren voor zover zij op haar betrekking hebben,
„met inbegrip van Hamas-Izz al-Din al-Qassem”, en
– de Raad te verwijzen in de kosten.
29 De Raad, ondersteund door de Commissie, verzoekt het Gerecht:
– het beroep in zijn geheel te verwerpen, en
– verzoekster te verwijzen in de kosten.
In rechte
30 Verzoekster voert zeven middelen aan:
– schending van artikel 1, lid 4, van gemeenschappelijk standpunt 2001/931;
– vergissingen betreffende de juistheid van de feiten;
– onjuiste beoordeling van het terroristische karakter van de organisatie Hamas;
– schending van het beginsel van niet-inmenging;
– schending van de motiveringsplicht;
– schending van het beginsel van de eerbiediging van de rechten van verdediging en van het
recht op effectieve rechterlijke bescherming in de nationale procedures, en
– schending van het eigendomsrecht.
31 Het vijfde middel zal in de tweede plaats worden onderzocht.
Eerste middel: schending van artikel 1, lid 4, van gemeenschappelijk standpunt 2001/931
32 In het kader van het eerste middel betoogt verzoekster, nadat zij haar opmerkingen geeft over
de identificatie van de organisaties die het voorwerp zijn van de beslissingen van de instanties
van het Verenigd Koninkrijk en de Amerikaanse instanties, dat de Raad artikel 1, lid 4, van
gemeenschappelijk standpunt 2001/931 heeft geschonden door deze beslissingen aan te merken
als beslissingen van bevoegde instanties in de zin van deze bepaling.
33 De handhaving van de naam van een persoon of een entiteit op de lijst van bevriezing van
tegoeden is in essentie de verlenging van de aanvankelijke plaatsing op de lijst en veronderstelt
bijgevolg dat het gevaar van betrokkenheid van de persoon of entiteit in kwestie bij
terroristische activiteiten, zoals aanvankelijk door de Raad is vastgesteld op basis van de
nationale beslissing die als grondslag voor de aanvankelijke plaatsing op de lijst heeft gediend,
nog steeds bestaat (arresten van 26 juli 2017, Raad/LTTE, C‑599/14 P, EU:C:2017:583, punt 61,
en 26 juli 2017, Raad/Hamas, C‑79/15 P, EU:C:2017:584, punt 39).
34 Het middel is dus ter zake dienend.
35 Nadat de organisaties die het voorwerp uitmaken van de beslissingen waar de Raad naar
verwijst zullen zijn geïdentificeerd, dienen eerst de kritiekpunten die specifiek de beslissingen
van de Amerikaanse instanties betreffen te worden onderzocht en vervolgens die welke

6. gemeenschappelijk zijn aan de Amerikaanse instanties en die van het Verenigd Koninkrijk.
Identificatie van de organisaties die het voorwerp zijn van de beslissingen van de instanties van
het Verenigd Koninkrijk en van de Amerikaanse instanties
36 Verzoekster voert aan dat volgens de door de Raad medegedeelde motivering, de bestreden
handelingen gebaseerd zijn op een beslissing van de Home Secretary, waarbij Hamas-Izz al-Din
al-Qassem, de gewapende arm van Hamas, is verboden, en op drie Amerikaanse beslissingen,
die Hamas zonder nadere precisering als voorwerp hebben.
37 Verzoekster betwijfelt of de Amerikaanse instanties de bedoeling hadden om Hamas in haar
geheel op de lijst te zetten en is van mening dat de Raad, door aan te nemen dat dit het geval
was, een extensieve lezing van hun beslissingen hanteert, die niet duidelijk blijkt uit de door de
genoemde instanties gepubliceerde lijsten.
38 In dat verband moet worden opgemerkt dat de Amerikaanse beslissingen uitdrukkelijk melding
maken van de „Hamas”, waarbij deze benaming in de Amerikaanse beslissing van 1997 wordt
aangevuld met een twaalftal andere benamingen, zoals „Izz-Al-Din Al-Qassam brigades”,
waaronder deze beweging eveneens bekend stond.
39 Anders dan verzoekster suggereert, kan deze omstandigheid niet worden uitgelegd als zouden
de Amerikaanse instanties de aanduiding hebben willen beperken tot „Hamas-Izz al-Din al-
Qassem”. Ten eerste zijn er bij die andere benamingen ook benamingen die verwijzen naar
Hamas in haar geheel zoals „Islamic Resistance Movement”, hetgeen de Engelse vertaling is
van „Harakat Al-Muqawama Al-Islamia”, een andere benaming die ook aanwezig is en waarvan
Hamas een acroniem is. Voorts heeft de vermelding van deze verschillende benamingen enkel
als doel om de concrete efficiëntie van de tegen Hamas genomen maatregel te waarborgen door
ervoor te zorgen dat deze zich uitstrekt tot alle bekende benamingen en afdelingen.
40 Uit het voorgaande volgt dat de beslissing van de Home Secretary betrekking heeft op Hamas-
Izz al-Din al-Qassem terwijl de Amerikaanse beslissingen betrekking hebben op Hamas, met
inbegrip van Hamas-Izz al-Din al-Qassem.
Kritiekpunten die specifiek de beslissingen van de Amerikaanse instanties betreffen
41 Verzoekster betoogt dat de Raad de bestreden handelingen niet kon baseren op de beslissingen
van de Amerikaanse instanties omdat de Verenigde Staten een derde staat zijn en de instanties
van die landen dus principieel geen „bevoegde instanties” zijn in de zin van artikel 1, lid 4, van
gemeenschappelijk standpunt 2001/931.
42 Op dit punt voert verzoekster primair aan dat het door artikel 1, lid 4, van gemeenschappelijk
standpunt 2001/931 opgezette systeem gebaseerd is op het vertrouwen dat aan nationale
instanties wordt gegeven en dat als grondslag het beginsel van loyale samenwerking tussen de
Raad en de lidstaten van de Unie heeft, het delen van gemeenschappelijke waarden, die in de
Verdragen zijn neergelegd, de eerbiediging van gedeelde normen zoals het Europees Verdrag tot
bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden, getekend te Rome op
4 november 1950, en het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie. De instanties
van derde staten kunnen dit vertrouwen niet genieten.
43 In dit verband dient te worden opgemerkt dat het in artikel 1, lid 4, van gemeenschappelijk
standpunt 2001/931 gehanteerde begrip „bevoegde instantie” volgens het Hof niet beperkt is tot
instanties van de lidstaten maar in beginsel ook instanties van derde staten kan omvatten (arrest
van 26 juli 2017, Raad/LTTE, C‑599/14 P, EU:C:2017:583, punt 22).
44 De door het Hof gegeven uitlegging wordt gerechtvaardigd door de bewoordingen van artikel 1,

7. lid 4, van gemeenschappelijk standpunt 2001/931, die het begrip „bevoegde instanties” niet
beperken tot de instanties van de lidstaten, en door de doelstellingen van dat gemeenschappelijk
standpunt, dat is vastgesteld om uitvoering te geven aan resolutie 1373 (2001) van de
Veiligheidsraad van de Verenigde Naties, die de strijd tegen het terrorisme op mondiaal niveau
wil intensiveren door stelselmatige en nauwe samenwerking tussen alle staten (arrest van 26 juli
2017, Raad/LTTE, C‑599/14 P, EU:C:2017:583, punt 23).
45 Subsidiair, voor het geval dat zou worden aanvaard dat een instantie van een derde staat een
bevoegde instantie in de zin van artikel 1, lid 4, van gemeenschappelijk standpunt 2001/931 kan
uitmaken, voert verzoekster aan dat de geldigheid van de door de Raad vastgestelde handelingen
eveneens afhangt van de controles die door hem moeten worden uitgevoerd om onder meer te
verzekeren dat de Amerikaanse wetgeving verenigbaar is met het beginsel van de rechten van
verdediging en het recht op effectieve rechterlijke bescherming.
46 In casu zou de Raad zich er in de motivering van de bestreden handelingen echter in wezen toe
beperkt hebben de procedures van heroverweging te beschrijven en vast te stellen dat er
beroepsmogelijkheden bestonden, zonder na te gaan of de rechten van verdediging en het recht
op effectieve rechterlijke bescherming waren gewaarborgd.
47 In dit verband moet worden opgemerkt dat, volgens het Hof, de Raad, wanneer hij zich baseert
op een beslissing van een derde staat, voorafgaandelijk moet nagaan of de beslissing is
vastgesteld met inachtneming van de rechten van verdediging en het recht op een doeltreffende
voorziening in rechte (zie in die zin arrest van 26 juli 2017, Raad/LTTE, C‑599/14 P,
EU:C:2017:583, punt 31).
48 In de motivering van zijn eigen handelingen is de Raad verplicht om aanwijzingen op te nemen
waaruit kan worden opgemaakt dat hij dit heeft nagegaan (zie in die zin arrest van 26 juli 2017,
Raad/LTTE, C‑599/14 P, EU:C:2017:583, punt 31).
49 Daartoe dient de Raad in zijn motivering de redenen te vermelden waarom hij van mening is
dat de beslissing van het derde land waarop hij zich wil baseren, met inachtneming van de
rechten van de verdediging en het recht op een doeltreffende voorziening in rechte is genomen
(arrest van 26 juli 2017, Raad/LTTE, C‑599/14 P, EU:C:2017:583, punt 33).
50 Volgens de rechtspraak mogen de vermeldingen betreffende deze beoordeling die in de
motivering moeten worden opgenomen in voorkomend geval beknopt zijn (zie in die zin arrest
van 26 juli 2017, Raad/LTTE, C‑599/14 P, EU:C:2017:583, punt 33).
51 Verzoeksters argumenten met betrekking tot het beginsel van de rechten van verdediging en het
recht op effectieve rechterlijke bescherming dienen in het licht van de hierboven in de punten 47
tot en met 50 aangehaalde rechtspraak te worden onderzocht.
52 Wat de eerbiediging van de rechten van verdediging betreft, voert verzoekster aan dat de Raad
in de motivering van de bestreden handelingen niet heeft vermeld waarom hij, na verificatie, van
mening was dat dit beginsel in de Verenigde Staten werd gewaarborgd in het kader van
administratieve procedures die verband houden met het aanmerken van organisaties als
terroristische organisaties.
53 Overigens vereist de Amerikaanse wetgeving niet dat van beslissingen van de instanties op dit
gebied kennis wordt gegeven, en zelfs niet dat deze worden gemotiveerd. Volgens verzoekster
bevat artikel 219 van de Immigration and Nationality Act, waar de Amerikaanse beslissing van
1997 op is gebaseerd, weliswaar een verplichting om de plaatsingsbeslissing openbaar te maken
in het federaal register, maar geldt hetzelfde niet voor presidentieel decreet nr. 13224, dat aan de
grondslag ligt van de Amerikaanse beslissing van 2001 en niet voorziet in een dergelijke
maatregel.

8. 54 In dat verband zij eraan herinnerd dat volgens de rechtspraak het beginsel van de rechten van
verdediging verlangt dat wanneer besluiten de belangen van de adressaten aanmerkelijk
beïnvloeden, deze laatsten in staat moeten worden gesteld om naar behoren hun standpunt
kenbaar te maken over hetgeen als grond voor de betrokken besluiten tegen hen wordt
ingebracht (zie in die zin arrest van 26 september 2013, Texdata Software, C‑418/11,
EU:C:2013:588, punt 83 en aldaar aangehaalde rechtspraak).
55 In geval van maatregelen tot plaatsing van personen of entiteiten op een lijst voor de bevriezing
van tegoeden, brengt dit beginsel met zich mee dat aan de betrokken persoon of entiteit de
redenen van deze maatregelen worden medegedeeld bij de vaststelling van het besluit of
onmiddellijk erna (zie in die zin arrest van 21 december 2011, Frankrijk/People’s Mojahedin
Organization of Iran, C‑27/09 P, EU:C:2011:853, punt 61).
56 Zoals hij dat deed voor het recht op effectieve rechterlijke bescherming heeft de Raad in
punt 16 van bijlage B bij de motivering van de bestreden handelingen het volgende verklaard:
„Aangaande de procedures tot heroverweging en de beschrijving van de beschikbare
beroepswegen is de Raad van mening dat de wetgeving van de Verenigde Staten de bescherming
van de rechten van verdediging waarborgt […]”.
57 De informatie die door de Raad wordt verschaft in de motivering van de bestreden handelingen
verschilt vervolgens naargelang de onderzochte Amerikaanse beslissing.
58 Wat ten eerste de presidentiële decreten nr. 12947 en nr. 13224 betreft, die de grondslag vormen
van de Amerikaanse beslissingen van 1995 en 2001, blijkt niet uit de algemene beschrijving van
de Raad dat er enige verplichting is voor de Amerikaanse instanties om aan de betrokkenen
kennis te geven van een motivering of zelfs om deze beslissingen openbaar te maken.
59 Hieruit volgt dat de eerbiediging van de rechten van verdediging voor die twee beslissingen niet
is onderzocht en overeenkomstig de in de punten 47 tot en met 50 in herinnering gebrachte
rechtspraak, kunnen zij dus niet als grondslag voor de bestreden handelingen dienen.
60 Wat ten tweede de Amerikaanse beslissing van 1997 betreft, zet de Raad inderdaad uiteen dat
ingevolge de Immigration and Nationality Act de aanwijzing van buitenlandse terroristische
organisaties of de beslissingen naar aanleiding van de intrekking van deze aanwijzingen in het
federale register openbaar worden gemaakt. De Raad verschaft echter geen enkele aanwijzing
over de vraag of in casu de openbaarmaking van de Amerikaanse beslissing van 1997 een
motivering bevatte. Bovendien blijkt ook niet uit de motivering van de bestreden handelingen
dat, afgezien van het dispositief van de beslissing, op enige wijze een motivering – welke dan
ook – aan verzoekster ter beschikking is gesteld.
61 In deze omstandigheden moet worden onderzocht of de vermelding dat een beslissing openbaar
is gemaakt in het publicatieblad van een derde land voldoende is om ervan uit te gaan dat de
Raad in overeenstemming met de in de punten 47 tot en met 50 hierboven aangehaalde
rechtspraak, heeft voldaan aan zijn verplichting om te onderzoeken of de rechten van
verdediging werden geëerbiedigd in de derde landen waar de beslissingen werden genomen, op
grond waarvan de bestreden handelingen zijn vastgesteld.
62 Hiervoor moet worden verwezen naar de zaak die aanleiding heeft gegeven tot de arresten van
26 juli 2017, Raad/LTTE (C‑599/14 P, EU:C:2017:583), en 16 oktober 2014, LTTE/Raad
(T‑208/11 en T‑508/11, EU:T:2014:885). In die zaak had de Raad in de motivering van een van
de betrokken handelingen aangegeven dat de beslissingen van de instanties van de derde staat
openbaar gemaakt werden in het publicatieblad van die staat zonder meer informatie te
verschaffen (arrest van 16 oktober 2014, LTTE/Raad, T‑208/11 en T‑508/11, EU:T:2014:885,
punt 145).

9. 63 In het arrest van 26 juli 2017, Raad/LTTE (C‑599/14 P, EU:C:2017:583, punten 36 en 37), heeft
het Hof, gelet op het geheel van de vermeldingen met betrekking tot de beslissingen van de
instanties van het derde land in de motivering van de verordening van de Raad, geoordeeld dat
deze onvoldoende waren om vast te stellen dat deze instelling voldaan had aan haar
onderzoeksplicht inzake de inachtneming van de rechten van verdediging in het derde land.
64 Dezelfde conclusie moet om dezelfde reden in de onderhavige zaak worden getrokken met
betrekking tot de enkele vermelding in de motivering van de bestreden handelingen, volgens
welke de Amerikaanse beslissing van 1997 in die staat in het federale register openbaar was
gemaakt.
65 Om deze redenen en zonder dat het nodig is om de vraag inzake de eerbiediging van het recht
op effectieve rechterlijke bescherming te onderzoeken, dient te worden vastgesteld dat de
motivering betreffende de Amerikaanse beslissingen in casu ontoereikend is, zodat deze laatste
niet als grondslag voor de bestreden handelingen kunnen dienen.
66 Aangezien artikel 1, lid 4, van gemeenschappelijk standpunt 2001/931 echter niet verlangt dat
de handelingen van de Raad gebaseerd worden op meerdere beslissingen van bevoegde
instanties, konden de bestreden handelingen ook alleen naar de beslissing van de Home
Secretary verwijzen, zodat het onderzoek van het beroep moet worden voortgezet, waarbij het
beperkt zal worden tot de bestreden handelingen voor zover deze gebaseerd zijn op
laatstgenoemde beslissing.
Kritiekpunten die gemeenschappelijk zijn aan de beslissingen van de Amerikaanse instanties en
die van het Verenigd Koninkrijk
67 Verzoekster betoogt dat er drie redenen zijn waarom de beslissingen van de Amerikaanse
instanties en van de instanties van het Verenigd Koninkrijk, die ten grondslag liggen aan de
bestreden handelingen, geen „beslissingen van bevoegde instanties” zijn in de zin van artikel 1,
lid 4, van gemeenschappelijk standpunt 2001/931.
68 Overeenkomstig hetgeen overwogen werd in punt 66 hierboven, worden deze redenen hierna
onderzocht voor zover ze betrekking hebben op de beslissing van de Home Secretary.
– Voorkeur die dient te worden gegeven aan rechterlijke instanties
69 Verzoekster voert aan dat volgens artikel 1, lid 4, van gemeenschappelijk standpunt 2001/931
de Raad zich alleen kan baseren op administratieve beslissingen wanneer de rechterlijke
instanties geen enkele bevoegdheid hebben op het terrein van de strijd tegen het terrorisme. In
casu zou dat echter niet het geval zijn, aangezien de rechterlijke instanties in het Verenigd
Koninkrijk wel bevoegd zijn op dit terrein. De beslissing van de Home Secretary mocht dus in
de bestreden handelingen niet in aanmerking worden genomen door de Raad.
70 De Raad betwist dit betoog.
71 In dit verband dient te worden opgemerkt dat volgens de rechtspraak de administratieve en niet-
rechterlijke aard van een beslissing niet doorslaggevend is voor de toepassing van artikel 1,
lid 4, van gemeenschappelijk standpunt 2001/931 aangezien uit de eigen bewoordingen van dat
artikel uitdrukkelijk volgt dat een niet-rechterlijke instantie ook als bevoegde instantie in de zin
van die bepaling kan worden aangemerkt (arresten van 23 oktober 2008, People’s Mojahedin
Organization of Iran/Raad, T‑256/07, EU:T:2008:461, punten 144 en 145, en 16 oktober 2014,
LTTE/Raad, T‑208/11 en T‑508/11, EU:T:2014:885, punt 105).
72 Artikel 1, lid 4, tweede alinea, van gemeenschappelijk standpunt 2001/931 bevat weliswaar een
voorkeur voor de beslissingen van rechterlijke instanties, maar sluit geenszins uit dat rekening

10. wordt gehouden met beslissingen die van de bestuurlijke instanties afkomstig zijn wanneer deze
instanties naar nationaal recht de bevoegdheid hebben gekregen om beperkende beslissingen te
nemen ten aanzien van groeperingen die bij het terrorisme betrokken zijn en deze instanties,
hoewel slechts bestuurlijk van aard, niettemin kunnen worden beschouwd als „equivalenten”
van rechterlijke instanties (arrest van 16 oktober 2014, LTTE/Raad, T‑208/11 en T‑508/11,
EU:T:2014:885, punt 107).
73 Volgens de rechtspraak moeten administratieve instanties worden beschouwd als gelijkwaardig
aan rechterlijke instanties wanneer hun beslissingen kunnen worden onderworpen aan een
rechterlijke toetsing (arrest van 23 oktober 2008, People’s Mojahedin Organization of
Iran/Raad, T‑256/07, EU:C:2008:461, punt 145).
74 Dientengevolge betekent het feit dat de rechterlijke instanties van de betrokken staat
bevoegdheden op het gebied van de bestrijding van het terrorisme hebben, dus niet dat de Raad
geen rekening mocht houden met de beslissingen van de nationale bestuurlijke instanties die
belast zijn met de vaststelling van beperkende maatregelen op het gebied van terrorisme (zie in
die zin arrest van 16 oktober 2014, LTTE/Raad, T‑208/11 en T‑508/11, EU:T:2014:885,
punt 108).
75 In casu volgt uit de door de Raad verschafte informatie dat tegen de beslissingen van de Home
Secretary kan worden opgekomen bij de Proscribed Organisations Appeal Commission
(commissie van beroep betreffende verboden organisaties, Verenigd Koninkrijk), die oordeelt
aan de hand van de beginselen van de rechterlijke toetsing, en dat elke partij tegen de beslissing
van de commissie van beroep betreffende verboden organisaties met betrekking tot rechtsvragen
beroep kan instellen bij een rechter, wanneer zij daartoe toestemming heeft verkregen van deze
commissie of, bij gebreke daarvan, van de rechter (zie in die zin arrest van 12 december 2006,
Organisation des Modjahedines du peuple d’Iran/Raad, T‑228/02, EU:T:2006:384, punt 2).
76 In deze omstandigheden blijkt dat de beslissingen van de Home Secretary vatbaar zijn voor
rechterlijke toetsing en dat deze bestuurlijke instantie, overeenkomstig de in de punten 72 en 73
hierboven aangehaalde rechtspraak, dus moet worden beschouwd als gelijkwaardig aan een
rechterlijke instantie en derhalve, zoals de Raad betoogt, als een bevoegde instantie in de zin
van artikel 1, lid 4, van gemeenschappelijk standpunt 2001/931, in lijn met de rechtspraak die
zich al meermaals heeft uitgelaten in die zin (arresten van 23 oktober 2008, People’s Mojahedin
Organization of Iran/Raad, T‑256/07, EU:T:2008:461, en 16 oktober 2014, LTTE/Raad,
T‑208/11 en T‑508/11, EU:T:2014:885).
77 Verzoekster erkent dat het Gerecht in verschillende arresten heeft erkend dat de Home
Secretary als bevoegde instantie kon worden aangemerkt, maar benadrukt dat er in die zaken
naast zijn beslissingen ook een rechterlijke beslissing was, hetgeen in casu niet het geval is.
78 In dit verband moet worden opgemerkt dat de beslissing van de betrokken bestuurlijke
instanties, anders dan verzoekster betoogt, niet in elk arrest over handelingen die waren
gebaseerd op een beslissing van de Home Secretary, vergezeld ging van een rechterlijke
beslissing. Zo ontbrak een dergelijke beslissing in de zaak die aanleiding gaf tot het arrest van
16 oktober 2014, LTTE/Raad (T‑208/11 en T‑508/11, EU:T:2014:885). In de zaak die aanleiding
gaf tot het arrest van 23 oktober 2008, People’s Mojahedin Organization of Iran/Raad
(T‑256/07, EU:T:2008:461), verwees het Gerecht naast de bestuurlijke beslissing ook naar een
rechterlijke beslissing. Die verwijzing vond echter plaats in een zeer specifieke context waarin
de bestuurlijke beslissing door de verzoeker aangevochten was op nationaal niveau, hetgeen hier
niet het geval is.
79 Uit het voorgaande volgt dat de bestreden handelingen niet nietig kunnen worden verklaard
omdat de Raad in de motivering ervan verwijst naar een beslissing van de Home Secretary, een

11. bestuurlijke instantie.
– Feit dat de beslissing van de Home Secretary bestaat in het plaatsen op een lijst van
terroristische organisaties
80 Verzoekster stelt dat de activiteit van de bij de bestreden handelingen betrokken bevoegde
instanties, waaronder de Home Secretary, in de praktijk bestaat in het opstellen van lijsten van
terroristische organisaties om hun een beperkende regeling op te leggen. Bij deze activiteit van
plaatsing op een lijst gaat het niet om een sanctiebevoegdheid die vergelijkbaar is met de
„inleiding van een onderzoek of een vervolging” of met een „veroordeling”, wat de
bevoegdheden zijn die een „bevoegde instantie” volgens de bewoordingen van artikel 1, lid 4,
van gemeenschappelijk standpunt 2001/931 moet hebben.
81 De Raad betwist dit betoog.
82 In dit verband moet worden opgemerkt dat volgens de rechtspraak gemeenschappelijk
standpunt 2001/931 niet verlangt dat de beslissing van de bevoegde instantie wordt genomen in
het kader van een strafrechtelijke procedure stricto sensu, mits de nationale procedure in
kwestie, gelet op de doelstellingen die gemeenschappelijk standpunt 2001/931 nastreeft in het
kader van de uitvoering van resolutie 1373 (2001) van de Veiligheidsraad van de Verenigde
naties, maar bedoeld is voor de bestrijding van het terrorisme in ruime zin (arrest van 16 oktober
2014, LTTE/Raad, T‑208/11 en T‑508/11, EU:T:2014:885, punt 113).
83 In die zin heeft het Hof geoordeeld dat aan de bescherming van de betrokken personen niet
werd afgedaan wanneer de beslissing van de nationale instantie niet paste in een procedure tot
oplegging van strafsancties, maar wel in een procedure tot oplegging van preventieve
maatregelen (arrest van 15 november 2012, Al-Aqsa/Raad en Nederland/Al-Aqsa, C‑539/10 P
en C‑550/10 P, EU:C:2012:711, punt 70).
84 In casu voorziet de beslissing van de Home Secretary in verbodsmaatregelen jegens
organisaties die als terroristisch worden beschouwd en is zij dus, zoals door de rechtspraak
vereist, te plaatsen binnen een nationale procedure die er primair toe strekt om ten aanzien van
verzoekster preventieve of repressieve maatregelen op te leggen uit hoofde van de strijd tegen
het terrorisme (arrest van 16 oktober 2014, LTTE/Raad, T‑208/11 en T‑508/11, EU:T:2014:885,
punt 115).
85 Wat de omstandigheid betreft dat de activiteit van de betrokken instantie leidt tot de vaststelling
van een lijst van personen of entiteiten die betrokken zijn bij het terrorisme, moet worden
benadrukt dat dit als zodanig niet inhoudt dat deze instantie geen individuele beoordeling heeft
verricht van elk van de personen of entiteiten voordat zij hen op die lijsten heeft geplaatst, of dat
deze beoordeling noodzakelijkerwijze willekeurig of ongegrond is (zie in die zin arrest van
16 oktober 2014, LTTE/Raad, T‑208/11 en T‑508/11, EU:T:2014:885, punt 118).
86 Bijgevolg gaat het niet zozeer om de omstandigheid dat de activiteit van de betrokken instantie
leidt tot het opstellen van een lijst van personen of entiteiten die bij het terrorisme betrokken
zijn, maar om de vraag of die activiteit met voldoende waarborgen is omkleed opdat de Raad
zich daarop kan baseren voor zijn eigen beslissing tot plaatsing op de lijst (zie in die zin arrest
van 16 oktober 2014, LTTE/Raad, T‑208/11 en T‑508/11, EU:T:2014:885, punt 118).
87 Verzoekster betoogt derhalve ten onrechte dat het erkennen dat uit de bevoegdheid voor de
plaatsing op een lijst kan blijken dat er sprake is van een bevoegde instantie, principieel in strijd
is met gemeenschappelijk standpunt 2001/931.
88 Aan deze vaststelling wordt niet afgedaan door de andere argumenten van verzoekster.

12. 89 In de eerste plaats voert verzoekster aan dat volgens artikel 1, lid 4, van gemeenschappelijk
standpunt 2001/931 alleen de lijsten die door de Veiligheidsraad van Verenigde Naties zijn
opgesteld door de Raad in aanmerking mogen worden genomen.
90 Dit argument kan niet slagen aangezien de laatste volzin van artikel 1, lid 4, eerste alinea, van
gemeenschappelijk standpunt 2001/931 alleen beoogt de Raad de mogelijkheid te bieden om tot
aanvullende aanwijzingen over te gaan, naast de aanwijzingen die hij op basis van beslissingen
van de bevoegde nationale instanties mag verrichten.
91 In de tweede plaats benadrukt verzoekster dat, voor zover de Unie de door de bevoegde
instanties voorgestelde lijsten overneemt, de lijst van de Unie neerkomt op een lijst van lijsten,
waardoor de werkingssfeer van in voorkomend geval door instanties van derde staten
vastgestelde nationale bestuurlijke maatregelen wordt uitgebreid tot de Unie, zonder dat de
betrokken personen daarover geïnformeerd worden en zonder dat zij in staat zijn zich
daaromtrent effectief te verdedigen.
92 In dit verband moet worden vastgesteld dat, zoals verzoekster aangeeft, de Raad zich bij het
identificeren van personen of entiteiten die moeten worden onderworpen aan maatregelen van
bevriezing van tegoeden, baseert op vaststellingen die door bevoegde instanties zijn gedaan.
93 In het kader van gemeenschappelijke standpunt 2001/931 is een speciale vorm van
samenwerking ingevoerd tussen de instanties van de lidstaten en de instellingen van de Unie, die
voor de Raad de verplichting met zich meebrengt om zich zo veel mogelijk te verlaten op de
beoordeling van de bevoegde nationale instanties (zie in die zin arresten van 23 oktober 2008,
People’s Mojahedin Organization of Iran/Raad, T‑256/07, EU:T:2008:461, punt 133, en
4 december 2008, People’s Mojahedin Organization of Iran/Raad, T‑284/08, EU:T:2008:550,
punt 53).
94 Het komt in beginsel niet aan de Raad toe om zich uit te spreken over de eerbiediging van de
grondrechten van de betrokkene door de instanties van de lidstaten, aangezien deze bevoegdheid
toekomt aan de bevoegde nationale rechterlijke instanties (zie in die zin arrest van 11 juli 2007,
Sison/Raad, T‑43/03, niet gepubliceerd, EU:T:2007:207, punt 168).
95 Slechts indien de verzoeker op basis van concrete elementen betwist dat de instanties van de
lidstaten de grondrechten hebben geëerbiedigd, moet het Gerecht bij wijze van uitzondering
nagaan of deze daadwerkelijk zijn in acht genomen.
96 Wanneer echter instanties van derde landen betrokken zijn, moet de Raad, zoals hierboven in de
punten 47 en 48 is aangegeven, zich ambtshalve vergewissen van het feit dat deze waarborgen
daadwerkelijk worden geboden en zijn beslissing op dit punt motiveren.
– Geen vermelding van bewijzen of serieuze en geloofwaardige aanwijzingen die grond
opleveren voor de beslissing van de Home Secretary
97 Verzoekster voert in wezen aan dat de Raad, aangezien hij steunde op een administratieve
beslissing en niet op een rechterlijke beslissing, in de bestreden handelingen moest aantonen dat
deze beslissing werd genomen „op grond van bewijzen of serieuze en geloofwaardige
aanwijzingen” zoals vereist door artikel 1, lid 4, van gemeenschappelijk standpunt 2001/931.
98 Aangezien dit argument niet de kwalificatie als „beslissing genomen door bevoegde instanties”
betreft in de zin van artikel 1, lid 4, van gemeenschappelijk standpunt 2001/931, die het
voorwerp vormt van het onderhavige middel, maar wel de motivering van de bestreden
handelingen, zal het worden onderzocht in het kader van het vijfde middel, waarin het eveneens
wordt aangevoerd.

13. Conclusie
99 Uit de punten 47 tot en met 65 hierboven blijkt dat de Amerikaanse beslissingen niet als
grondslag kunnen dienen voor de bestreden handelingen aangezien de Raad zijn
motiveringsplicht betreffende het onderzoek naar de eerbiediging van het beginsel van de
rechten van verdediging in de Verenigde Staten niet is nagekomen.
100 Uit de punten 38 tot en met 40 hierboven blijkt bovendien dat de beslissingen van de
Amerikaanse instanties waar dit middel betrekking op heeft, het geheel van Hamas betreffen
terwijl de beslissing van de instanties van het Verenigd Koninkrijk enkel ziet op Hamas-Izz al-
Din al-Qassem.
101 Volgens verzoekster volgt daaruit dat de bestreden handelingen nietig moeten worden verklaard
voor zover zij Hamas betreffen en slechts kunnen blijven bestaan voor zover zij zien op Hamas-
Izz al-Din al-Qassem.
102 Volgens de Raad kan geen enkel onderscheid worden gemaakt tussen deze twee „bewegingen”
of „delen van een beweging” aangezien verzoekster in het verzoekschrift betreffende het arrest
van 14 december 2018, Hamas/Raad (T‑400/10 RENV, EU:T:2018:966), haar organisatie zo
voorstelde dat zij beide omvatte.
103 In dat verband verwijst hij naar de punten 7 en 8 van dat verzoekschrift:
„[…] Hamas omvat een politiek bureau en een gewapende arm: de Ezzedine Al-Qassam
brigades [= Hamas IDQ]. Het bestuur van Hamas wordt gekenmerkt door tweeledigheid. Het
interne bestuur, verdeeld tussen de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook, en het externe
bestuur in Syrië […] ... De gewapende arm geniet weliswaar een zekere onafhankelijkheid, maar
blijft gebonden aan de algemene strategieën die worden uitgewerkt door het politieke bureau.
Het politieke bureau neemt de beslissingen en de brigades leven deze na wegens de sterke
solidariteit als gevolg van de godsdienstige component van de beweging.”
104 Zoals in punt 293 van het arrest van 14 december 2018, Hamas/Raad (T‑400/10 RENV,
EU:T:2018:966), is geoordeeld, heeft deze verklaring een aanzienlijke bewijskracht omdat zij,
zoals de Raad benadrukt, uitgaat van verzoekster en omdat verzoekster deze in het kader van het
verzoekschrift in de zaak die tot het genoemde arrest heeft geleid, vooraan in haar argumentatie
heeft vermeld.
105 In haar memories heeft verzoekster uiteengezet dat deze twee „bewegingen” of „delen van een
beweging” in werkelijkheid niet op één lijn mogen worden geplaatst en zelfs niet met elkaar in
verband worden gebracht aangezien zij volledig autonoom functioneren.
106 In het kader van de maatregelen tot organisatie van de procesgang heeft het Gerecht aan
verzoekster gevraagd om bewijselementen aan te dragen voor haar beweringen, maar zij was
niet in staat enig element over te leggen.
107 In deze omstandigheden kan voor het vaststellen van de gevolgen van het antwoord op het
eerste middel in het onderhavige beroep Hamas-Izz al-Din al-Qassem niet als een van Hamas
onderscheiden organisatie worden beschouwd (zie in die zin arresten van 29 april 2015, Bank of
Industry and Mine/Raad, T‑10/13, EU:T:2015:235,235, punten 182, 183 en 185, en 29 april
2015, National Iranian Gas Company, T‑9/13, EU:T:2015:236, punten 163 en 164).
108 Dit geldt des te meer nu Hamas, hoewel sinds verschillende jaren jegens haar maatregelen van
bevriezing van tegoeden zijn vastgesteld, niet heeft gepoogd om tegenover de Raad aan te tonen
dat zij in het geheel niet betrokken was bij de acties die de aanleiding vormden voor deze
maatregelen, door ondubbelzinnig afstand te nemen van Hamas-Izz al-Din al-Qassem, dat

14. volgens haar daarvoor als enige verantwoordelijk was.
109 Hieruit volgt dat dit middel moet worden afgewezen.
Vijfde middel: schending van de motiveringsplicht
110 Zoals hierboven in punt 97 reeds is aangegeven, voert verzoekster aan dat de Raad in de
motivering van de bestreden handelingen melding had moeten maken van de „bewijzen of
serieuze en geloofwaardige aanwijzingen” op grond waarvan de beslissingen van de bevoegde
instanties waren genomen.
111 De Raad, ondersteund door de Commissie, is van mening dat dit argument niet steekhoudend is.
112 Gelet op punt 66 hierboven dient dit middel enkel te worden onderzocht met betrekking tot de
beslissing van de Home Secretary.
113 In dat verband moet worden vastgesteld dat het middel feitelijk onjuist is. Anders dan
verzoekster betoogt heeft de Raad namelijk in punt 14 van bijlage A bij de motivering van de
bestreden handelingen aangegeven welke feiten ten grondslag lagen aan de beslissing van de
Home Secretary.
114 Het argument ontbeert in ieder geval elke grond.
115 In dat verband dient te worden opgemerkt dat volgens artikel 1, lid 4, eerste alinea, van
gemeenschappelijk standpunt 2001/931 de lijsten voor de bevriezing van tegoeden worden
opgesteld op basis van welbepaalde inlichtingen of dossierelementen die aantonen dat door een
bevoegde instantie een beslissing is genomen ten aanzien van bedoelde personen of entiteiten,
ongeacht of het gaat om de inleiding van een onderzoek of een vervolging wegens een
terroristische daad, de poging tot het plegen van een dergelijke daad, de deelname aan of het
vergemakkelijken van een dergelijke daad, „op grond van bewijzen of serieuze en
geloofwaardige aanwijzingen”, dan wel om een veroordeling wegens dergelijke feiten.
116 Uit de algemene opzet van deze bepaling volgt dat het vereiste dat de Raad, alvorens de namen
van personen of entiteiten op de lijsten van bevriezing van tegoeden te plaatsen op basis van
beslissingen van de bevoegde autoriteiten, nagaat of die beslissingen zijn genomen „op grond
van bewijzen of serieuze en geloofwaardige aanwijzingen”, alleen betrekking heeft op
beslissingen inzake de inleiding van een onderzoek of een vervolging maar niet op beslissingen
inzake veroordelingen.
117 Het onderscheid dat aldus tussen beide soorten beslissingen wordt gemaakt, vloeit voort uit de
toepassing van het beginsel van loyale samenwerking tussen de instellingen en de lidstaten,
welk beginsel te gelden komt bij de vaststelling van beperkende maatregelen ter bestrijding van
het terrorisme en op grond waarvan de Raad de plaatsing van terroristische personen of
entiteiten op de lijsten van bevriezing van tegoeden moet baseren op door de nationale instanties
genomen beslissingen, zonder dat hij deze ter discussie moet of zelfs kan stellen.
118 Aldus omschreven is het beginsel van loyale samenwerking van toepassing op nationale
veroordelingbeslissingen, met als gevolg dat de Raad, alvorens de namen van personen of
entiteiten op de lijsten van bevriezing van tegoeden te plaatsen, niet hoeft na te gaan of die
beslissingen zijn gebaseerd op bewijzen of serieuze en geloofwaardige aanwijzingen en dat hij
zich op dit punt moet verlaten op de beoordeling van de nationale instantie.
119 Nationale beslissingen tot inleiding van een onderzoek of een vervolging worden naar hun aard
genomen aan het begin of in de loop van een procedure die nog niet is afgerond. Om de
doeltreffendheid van de bestrijding te waarborgen, werd het nuttig geacht dat de Raad zich bij

15. de vaststelling van beperkende maatregelen op dergelijke besluiten kan baseren, ook al zijn zij
slechts van voorbereidende aard, met dien verstande dat de Raad, teneinde de bescherming van
de bij deze procedures betrokken personen te waarborgen, dit slechts kan doen wanneer hij eerst
heeft nagegaan of die beslissingen zijn gebaseerd op bewijzen of serieuze en geloofwaardige
aanwijzingen.
120 In casu is de beslissing van de Home Secretary definitief in die zin dat deze niet moet worden
gevolgd door een onderzoek. Blijkens het antwoord van de Raad op een vraag van het Gerecht
beoogt de beslissing bovendien verzoekster te verbieden in het Verenigd Koninkrijk, en voorziet
zij in strafsancties voor personen die enige band moet haar onderhouden.
121 In die omstandigheden is de beslissing van de Home Secretary geen beslissing tot inleiding van
een onderzoek of een vervolging en moet zij gelijkgesteld worden met een
veroordelingsbeslissing, zodat ingevolge artikel 1, lid 4, van gemeenschappelijk standpunt
2001/931 de Raad niet verplicht was om in de motivering van de bestreden handelingen de
bewijzen en serieuze aanwijzingen op te nemen die ten grondslag lagen aan de beslissing van
die instantie.
122 In dat verband is de omstandigheid dat de Home Secretary een bestuurlijke instantie is,
irrelevant, aangezien, zoals uit de punten 75 en 76 hierboven blijkt, zijn beslissingen het
voorwerp kunnen vormen van rechterlijke toetsing en hij derhalve als gelijkwaardig aan een
rechterlijke instantie moet worden beschouwd.
123 Bijgevolg moet het vijfde middel ongegrond worden verklaard.
Tweede middel: vergissing betreffende de juistheid van de feiten
124 In punt II.7 van de motivering van de bestreden handelingen stelt de Raad dat de beslissingen
van de bevoegde instanties waarop hij zich heeft gebaseerd om verzoeksters naam op de
litigieuze lijsten te plaatsen, nog steeds in voege waren.
125 In punt 15 van bijlage A bij de motivering van de bestreden handelingen voegt de Raad daaraan
toe dat het verbod jegens verzoekster in het Verenigd Koninkrijk het voorwerp vormde van een
heroverweging door de interministeriële werkgroep belast met de heroverweging van verboden,
en dat deze had geconcludeerd dat Hamas-Izz al-Din al-Qassem nog steeds betrokken was in
terrorisme, op grond van bij wijze van voorbeeld aangehaalde feiten.
126 Deze feiten zijn de volgende. Ten eerste zouden tijdens het conflict tussen Israël en Gaza in de
zomer van 2014 zes Israëlische burgers en een Thais onderdaan zijn gedood tijdens
raketaanvallen, en een Duits cruiseschip zou geraakt zijn door raketaanvallen. Ten tweede zou
Hamas gebruik hebben gemaakt van sociale media om, onder andere, vliegtuigmaatschappijen
in het Verenigd Koninkrijk te waarschuwen dat zij een aanval plande op het vliegveld Ben
Gourion in Tel Aviv (Israël), hetgeen burgerslachtoffers kon veroorzaken, en zou Hamas
inderdaad hebben gepoogd het vliegveld aan te vallen in juli 2014.
127 In het kader van een antwoord op een vraag van het Gerecht heeft de Raad bevestigd dat de
heroverweging van de beslissing van de Home Secretary door de interministeriële werkgroep
belast met de heroverweging van verboden geen aanleiding gaf tot een nieuwe beslissing.
128 Bovendien heeft de Raad in punt 10 van bijlage B bij de motivering van de bestreden
handelingen aangegeven dat de meest recente heroverweging van de Amerikaanse beslissing
van 1997, waarin Hamas als buitenlandse terroristische organisatie was aangemerkt, werd
afgerond op 27 juli 2012 en de regering had doen besluiten dat de omstandigheden waarop deze
beslissing was gebaseerd niet zodanig waren gewijzigd dat zij de intrekking van de plaatsing
rechtvaardigden.

16. 129 Verder heeft de Raad in punt 17 van bijlage B bij de motivering van de bestreden handelingen
verschillende feiten beschreven die zich tussen 2003 en 2011 hebben voorgedaan, en waarop de
Amerikaanse autoriteiten zich baseerden om verzoekster als buitenlandse terroristische
organisatie aan te merken, zonder daarbij de precieze bron van deze feiten te vermelden.
130 In antwoord op een vraag in het kader van een maatregel tot organisatie van de procesgang
heeft de Raad toegelicht dat bepaalde van deze feiten afkomstig waren van een herziening in
2008 van de Amerikaanse beslissing van 1997, die niet vermeld werd in de motivering van de
bestreden handelingen.
131 De feiten die in punt 17 van bijlage B bij de motivering van de bestreden handelingen worden
opgesomd zijn de volgende:
– Hamas heeft een zelfmoordaanslag opgeëist die plaatsvond in september 2003 en tijdens
welke negen soldaten van het Israëlische leger werden gedood en dertig personen gewond
raakten in de buurt van het Assof Harofeh-ziekenhuis en de militaire basis van Tzrifin
(Israël);
– in januari 2004 heeft een kamikaze in Jeruzalem een bus vernietigd dicht bij de residentie
van de eerste minister, waarbij elf burgers werden gedood en dertig anderen gewond
raakten; deze daad werd opgeëist door Hamas samen met de Al-Aqsa Martelarenbrigade;
– in januari 2005 hebben terroristen explosieven doen ontploffen aan de Palestijnse kant van
de grensovergang van Karni; hierdoor werd een bres geslagen die gewapende Palestijnse
mannen in staat stelde om in het Israëlische gedeelte binnen te dringen; zij hebben zes
Israëlische burgers gedood en vijf andere verwond; deze daad werd opgeëist door Hamas
samen met de Al-Aqsa Martelarenbrigade;
– in januari 2007 heeft Hamas de ontvoering van drie kinderen in de Gazastrook opgeëist;
– in januari 2008 heeft een Palestijnse sluipschutter in de Gazastrook een vrijwilliger uit
Ecuador van 21 jaar gedood terwijl die aan het werken was op de velden van de kibboets
Ein Hashlosha (Israël); deze daad is opgeëist door Hamas;
– in februari 2008 heeft een kamikaze van Hamas een bejaarde vrouw gedood en
achtendertig andere personen verwond in een commercieel centrum in Dimona (Israël);
een politieman heeft een tweede terrorist neergeschoten voordat die de tijd had om zijn
explosievengordel te activeren; Hamas heeft deze aanslag als „heldhaftig” bestempeld;
– op 14 juni 2010 hebben gewapende aanvallers in Hebron (Westelijke Jordaanoever) het
vuur geopend tegen een politiewagen, waarbij een politieman werd gedood en twee
anderen werden verwond; bij een gezamenlijke actie van de Israëlische veiligheidsdienst,
de Israëlische politie en de Tsahal (Israëlisch leger) werden de aanvallers op 22 juni 2010
gevat; tijdens de ondervragingen heeft het commando van Hamas dat verantwoordelijk
was voor de aanval aangegeven dat zijn leden verschillende jaren geleden werden
gevormd en dat zij wapens hadden bemachtigd, waaronder kalasjnikovs en
aanvalsgeweren; tijdens deze ondervragingen is tevens gebleken dat het commando van
plan was om andere daden te plegen, waaronder de ontvoering van een soldaat en van een
burger in Gush Etzion, ten noorden van de berg Hebron;
– in april 2011 heeft Hamas een Kornet-raket gelanceerd die een Israëlische schoolbus
raakte, waarbij een leerling van elf jaar ernstig gewond raakte en de chauffeur van de bus
lichtgewond; de explosieve lading die bij de aanval werd gebruikt kon de bepantsering
van een modern pantservoertuig doorboren, en

17. – op 20 augustus 2011 hebben aanvallers raketten afgevuurd tegen inwoners van Ofakim
(Israël), waarbij twee kinderen en een andere burger gewond raakten; deze daad werd
opgeëist door Hamas.
132 In punt 32 van het arrest van 26 juli 2017, Raad/Hamas (C‑79/15 P, EU:C:2017:584), heeft het
Hof geoordeeld dat wanneer, zoals in casu, niet langer louter op basis van het nog steeds van
kracht zijn van de nationale beslissing die als grondslag voor de aanvankelijke plaatsing heeft
gediend, tot de conclusie kon worden gekomen dat het gevaar van betrokkenheid van de persoon
of entiteit in kwestie bij terroristische activiteiten nog steeds bestond, de Raad verplicht was om
de handhaving van die persoon of die entiteit op bedoelde lijst te gronden op een geactualiseerde
beoordeling van de situatie, rekening houdend met recentere feitelijke elementen die aantonen
dat bedoeld gevaar nog steeds bestond.
133 Gelet op de overwegingen in de punten 124 tot en met 131 hierboven moet in casu worden
vastgesteld dat de Raad de herplaatsing van de verzoeksters naam op de litigieuze lijsten heeft
gebaseerd op de handhaving van de beslissingen die werden aangemerkt als beslissingen van
bevoegde instanties in de zin van artikel 1, lid 4, van gemeenschappelijk standpunt 2001/931 en
tevens op de feiten die waren vermeld in punt 15 van bijlage A en in punt 17 van bijlage B bij
de motivering van de bestreden handelingen; deze feiten zijn recentere elementen die de Raad
autonoom heeft aangevoerd en dienen aan te tonen dat het risico op betrokkenheid van Hamas
bij terroristische organisaties was blijven bestaan.
134 In het kader van haar tweede middel voert verzoekster aan dat de Raad, door zich te baseren op
de in de bestreden handelingen vermelde feiten, zijn motiveringsplicht heeft geschonden en zich
heeft vergist betreffende de juistheid van die feiten.
135 Gelet op het antwoord op het vijfde middel en de elementen genoemd in de punten 115 tot en
met 122 en 133 hierboven moet het onderhavige middel slechts worden onderzocht voor zover
het de feiten betreft die in punt 15 van bijlage A en in punt 17 van bijlage B bij de motivering
van de bestreden handelingen worden vermeld.
Schending van de motiveringsplicht
136 Verzoekster betoogt dat de feiten vermeld in punt 15 van bijlage A en punt 17 van bijlage B bij
de motivering van de bestreden handelingen op te onnauwkeurige wijze zijn uiteengezet omdat
zij noch gedateerd, noch gelokaliseerd zijn, en dat de Raad evenmin uitlegt hoe zij aan Hamas
zijn toegerekend.
137 Volgens het Hof is de Unierechter onder meer verplicht om na te gaan of de motiveringsplicht
als voorzien in artikel 296 VWEU is nagekomen en derhalve of de aangevoerde redenen
voldoende nauwkeurig en concreet zijn (arresten van 26 juli 2017, Raad/LTTE, C‑599/14 P,
EU:C:2017:583, punt 70, en 26 juli 2017, Raad/Hamas, C‑79/15 P, EU:C:2017:584, punt 48).
138 Volgens vaste rechtspraak moet de door artikel 296 VWEU vereiste motivering de redenering
van de instelling die de handeling heeft verricht, duidelijk en ondubbelzinnig tot uitdrukking
doen komen, opdat de belanghebbende de rechtvaardigingsgronden van de genomen
maatregelen kan kennen en de bevoegde rechter zijn toezicht kan uitoefenen (zie arrest van
15 november 2012, Raad/Bamba, C‑417/11 P, EU:C:2012:718, punt 50 en aldaar aangehaalde
rechtspraak).
139 Het is niet noodzakelijk dat alle relevante feitelijke en juridische omstandigheden in de
motivering worden gespecificeerd, aangezien bij de vraag of de motivering van een handeling
aan de vereisten voldoet, niet alleen acht moet worden geslagen op de bewoordingen ervan,
doch ook op de context en op het geheel van rechtsregels die de betrokken materie beheersen
(arresten van 15 november 2012, Raad/Bamba, C‑417/11 P, EU:C:2012:718, punt 53, en

18. 14 oktober 2009, Bank Melli Iran/Raad, T‑390/08, EU:T:2009:401, punt 82).
140 In het bijzonder is een bezwarende handeling voldoende gemotiveerd, wanneer zij tot stand is
gekomen in een context die de betrokkene bekend is, zodat hij de strekking van de hem
betreffende maatregel kan begrijpen (arresten van 15 november 2012, Raad/Bamba, C‑417/11 P,
EU:C:2012:718, punt 54, en 14 oktober 2009, Bank Melli Iran/Raad, T‑390/08, EU:T:2009:401,
punt 82).
141 In het onderhavige geval dient te worden vastgesteld dat de door de Raad in punt 15 van
bijlage A en in punt 17 van bijlage B bij de motivering van de bestreden handelingen vermelde
feiten, aangezien zij zich hebben voorgedaan in een context die verzoekster bekend was,
voldoende nauwkeurig en concreet zijn beschreven om door verzoekster te kunnen worden
betwist en door het Gerecht te kunnen worden getoetst, ook al wordt niet uitdrukkelijk vermeld
waar en wanneer zij zich juist hebben voorgedaan, en evenmin waarom zij aan Hamas kunnen
worden toegerekend.
142 Het eerste onderdeel van het tweede middel is derhalve ongegrond.
Vergissing betreffende de juistheid van de feiten
143 Verzoekster stelt dat de Raad de juistheid van de feiten genoemd in punt 15 van bijlage A en in
punt 17 van bijlage B bij de motivering van de bestreden handelingen, moest bewijzen. In casu
werd dat bewijs niet geleverd.
144 Meer in het bijzonder betwist verzoekster het in punt 17 van bijlage B vermelde feit uit januari
2004 betreffende de explosie van een bus, dat niet zou zijn opgeëist door Hamas maar door de
Al-Aqsa Martelarenbrigades, de gewapende arm van Fatah.
145 Ter terechtzitting heeft verzoeksters advocaat gesteld dat Hamas alle feiten betwist die door de
Raad in de bestreden handelingen zijn vermeld.
146 In antwoord op een vraag van het Gerecht in het kader van een maatregel tot organisatie van de
procesgang heeft de Raad diverse artikelen en publicaties overgelegd om deze feiten aan te
tonen.
147 In dat verband moet worden opgemerkt dat wat latere beslissingen inzake de bevriezing van
tegoeden betreft, het Hof van oordeel is dat de Unierechter, afgezien van de in de punten 136 tot
en met 142 hierboven bedoelde nakoming van de motiveringsplicht, moet nagaan of deze
motieven zijn gestaafd (arresten van 26 juli 2017, Raad/LTTE, C‑599/14 P, EU:C:2017:583,
punt 70, en 26 juli 2017, Raad/Hamas, C‑79/15 P, EU:C:2017:584, punt 48).
148 Het Hof is eveneens van oordeel dat de betrokken persoon of entiteit in het kader van een
beroep tegen zijn handhaving op de litigieuze lijsten alle elementen kan bestrijden waarop de
Raad heeft gesteund om aan te tonen dat het gevaar van betrokkenheid bij terroristische
activiteiten nog steeds bestaat, los van de vraag of die elementen uit een nationale beslissing van
een bevoegde instantie of uit andere bron komen (arresten van 26 juli 2017, Raad/LTTE,
C‑599/14 P, EU:C:2017:583, punt 71, en 26 juli 2017, Raad/Hamas, C‑79/15 P, EU:C:2017:584,
punt 49).
149 Het Hof voegt hieraan toe dat het in geval van betwisting aan de Raad staat om aan te tonen dat
de aangevoerde feiten gegrond zijn en aan de Unierechter om na te gaan of die feiten materieel
juist zijn (arresten van 26 juli 2017, Raad/LTTE, C‑599/14 P, EU:C:2017:583, punt 71, en
26 juli 2017, Raad/Hamas, C‑79/15 P, EU:C:2017:584, punt 49).
150 In dit verband moet worden opgemerkt dat een partij, wanneer zij de door de andere partij

19. aangebrachte bewijselementen betwist, volgens de rechtspraak moet voldoen aan de twee
cumulatieve eisen.
151 In de eerste plaats mogen haar betwistingen niet algemeen van aard zijn maar moeten ze
concreet en onderbouwd zijn (zie in deze zin arrest van 16 september 2013, Duravit
e.a./Commissie, T‑346/10, niet gepubliceerd, EU:T:2013:477, punt 55).
152 In de tweede plaats moeten de betwistingen die de juistheid van de feiten betreffen duidelijk in
het eerste processtuk betreffende de bestreden handeling voorkomen (zie in die zin arrest van
22 april 2015, Tomana e.a./Raad en Commissie, T‑190/12, EU:T:2015:222, punt 261). Dit
betekent in casu dat enkel de in het verzoekschrift geformuleerde betwistingen in aanmerking
kunnen worden genomen.
153 Die eisen hebben als doel om de verwerende partij in staat te stellen om vanaf het stadium van
het verzoekschrift duidelijk te weten welke verwijten haar worden gemaakt door de verzoeker
en om aldus haar verdediging naar behoren te kunnen voorbereiden.
154 In casu wordt van de feiten die zijn vermeld in punt 15 van bijlage A en punt 17 van bijlage B
bij de motivering van de bestreden handelingen alleen het feit uit januari 2004 relatief duidelijk
en nauwkeurig betwist in het verzoekschrift; de andere daden zijn niet het voorwerp van enige
specifieke kritiek in deze fase van de procedure. Deze andere daden zijn slechts in de fase van
de terechtzitting betwist, door een algemene verklaring dat verzoekster betwistte dat „de feiten
die door de Raad [waren] aangevoerd ter rechtvaardiging van de handhaving van deze
organisatie op de lijst van terroristische organisaties [konden] worden toegerekend aan de
politieke vleugel van Hamas”.
155 In deze omstandigheden moet worden vastgesteld dat de betwisting, die aldus op algemene
wijze en laat in de procedure is geformuleerd, niet voldoet aan de voorwaarden van de
rechtspraak om in aanmerking te worden genomen, en voorts dat de betwisting die betrekking
heeft op het feit in januari 2004, gesteld al dat zij gegrond is, in ieder geval niet zou kunnen
slagen omdat de andere daden die de Raad in punt 15 van bijlage A en in punt 17 van bijlage B
bij de motivering van de bestreden handelingen heeft genoemd, aangezien zij niet naar behoren
zijn betwist, wel in aanmerking kunnen worden genomen om te rechtvaardigen dat het risico dat
verzoekster in terroristische activiteiten betrokken was, nog steeds bestond.
156 Onder die feiten zijn die van 2011 tot 2014 in ieder geval recent genoeg om de bestreden
handelingen te rechtvaardigen.
157 Het tweede middel moet derhalve worden afgewezen.
Derde middel: onjuiste beoordeling van het terroristische karakter van de organisatie Hamas
158 Verzoekster meent dat de Raad door de bestreden handelingen vast te stellen een
beoordelingsfout heeft gemaakt betreffende haar kwalificatie als terroristische organisatie.
Volgens haar is het Gerecht bevoegd om de kwalificatie te toetsen die de Raad heeft gegeven
aan de feiten die door hem als terroristische daden worden aangemerkt, en dient die toetsing
plaats te vinden zowel voor de feiten die de Raad autonoom heeft ingeroepen, als voor de feiten
die in de beslissingen van de bevoegde instanties zijn aangevoerd.
Beslissingen van bevoegde instanties
159 Voor de in de beslissingen van de bevoegde instanties aangevoerde feiten moet het Gerecht
volgens verzoekster nagaan of de door deze instanties gegeven kwalificatie gebaseerd is op de
definitie van terrorisme die is neergelegd in gemeenschappelijk standpunt 2001/931. In het
onderhavige geval zou deze controle niet kunnen worden uitgevoerd omdat de Raad geen

20. informatie heeft verschaft over deze kwalificatie.
160 Gelet op het antwoord op het eerste middel, hoeft dit onderdeel slechts te worden onderzocht
voor zover het de beslissing van de Home Secretary betreft.
161 Aangezien in antwoord op het vijfde middel werd geoordeeld dat de bewijzen en aanwijzingen
waarop deze beslissing is gebaseerd niet hoeven te worden vermeld in de motivering van de
bestreden handelingen, kan van de Raad niet worden verlangd dat hij de door de nationale
instantie uitgevoerde kwalificatie controleert en in deze handelingen het resultaat van die
kwalificatie beschrijft.
162 In het onderhavige geval geldt dit des te meer nu de beslissing uitgaat van een lidstaat waarvoor
artikel 1, lid 4, van gemeenschappelijk standpunt 2001/931 en artikel 2, lid 3, van verordening
nr. 2580/2001 een speciale vorm van samenwerking met de Raad hebben opgezet die voor deze
instelling de verplichting met zich meebrengt om zich zo veel mogelijk te verlaten op de
beoordeling van de bevoegde nationale instantie (arresten van 23 oktober 2008, People’s
Mojahedin Organization of Iran/Raad, T‑256/07, EU:T:2008:461, punt 133, en 4 december
2008, People’s Mojahedin Organization of Iran/Raad, T‑284/08, EU:T:2008:550, punt 53).
Autonome door de Raad aangevoerde feiten
163 In de motivering van de bestreden handelingen heeft de Raad de in punt 15 van bijlage A
vermelde feiten aangemerkt als terroristische daden in de zin van artikel 1, lid 3,
punt iii), onder a), d), f), g) en i), van gemeenschappelijk standpunt 2001/931, die ertoe strekten
de in artikel 1, lid 3, punten i) en ii), van hetzelfde gemeenschappelijk standpunt vermelde
doelen te bereiken, en heeft hij de in punt 17 van bijlage B vermelde feiten aangemerkt als
terroristische daden in de zin van artikel 1, lid 3, punt iii), onder a), b), c), en f), die ertoe
strekten de in artikel 1, lid 3, punten i) en ii), van hetzelfde gemeenschappelijk standpunt
vermelde doelen te bereiken.
164 Verzoekster meent dat de Raad een fout heeft gemaakt door deze feiten als terroristische daden
te kwalificeren. Ten eerste zou het feit dat al deze feiten plaatsvonden in het kader van de
bezettingsoorlog die door Israël in Palestina wordt gevoerd de Raad ertoe moeten aanzetten om
deze kwalificatie jegens haar niet te hanteren. Vervolgens zou, gesteld al dat die feiten zouden
zijn aangetoond, daaruit niet volgen dat deze plaatsvonden met de doelstellingen die de Raad
aanhaalt en die vermeld zijn in artikel 1, lid 3, punten i), ii) en iii), van gemeenschappelijk
standpunt 2001/931.
165 Deze twee argumenten hebben in feite betrekking op de vraag of de Raad bij de kwalificatie
van de feiten die zijn vermeld in punt 15 van bijlage A en in punt 17 van bijlage B bij de
motivering van de bestreden handelingen, rekening had moeten houden met de omstandigheid
dat het Israëlisch-Palestijns conflict valt onder het recht inzake gewapende conflicten.
166 In dit verband moet worden opgemerkt dat volgens vaste rechtspraak het bestaan van een
gewapend conflict in de zin van het internationale humanitaire recht niet de toepassing uitsluit
van de bepalingen van het Unierecht inzake de preventie van terrorisme, zoals
gemeenschappelijk standpunt 2001/931 en verordening nr. 2580/2001, op eventuele in dat kader
gepleegde terroristische daden (arrest van 16 oktober 2014, LTTE/Raad, T‑208/11 en T‑508/11,
EU:T:2014:885, punt 57, zie ook in die zin arrest van 14 maart 2017, A e.a., C‑158/14,
EU:C:2017:202, punten 95‑98).
167 Ten eerste wordt immers in gemeenschappelijk standpunt 2001/931 geen onderscheid gemaakt,
wat de werkingssfeer ervan betreft, tussen het geval waarin de betrokken handeling is gepleegd
in het kader van een gewapend conflict in de zin van het internationale humanitaire recht, en het
geval waarin dat niet zo is. Ten tweede hebben de Unie en haar lidstaten de doelstelling het

21. terrorisme te bestrijden, ongeacht de vorm die het aanneemt, zulks in overeenstemming met de
doelstellingen van het geldende internationale recht (arrest van 16 oktober 2014, LTTE/Raad,
T‑208/11 en T‑508/11, EU:T:2014:885, punt 58).
168 Juist om binnen de Unie uitvoering te geven aan resolutie 1373 (2001) van de Veiligheidsraad
van de Verenigde Naties (zie punt 1 hierboven) waarin deze „de noodzaak [herbevestigt] om
met alle middelen, conform het Handvest van de Verenigde Naties, te strijden tegen de
bedreigingen van de internationale vrede en veiligheid door terroristische handelingen” en „de
staten [oproept] om de internationale samenwerking te vervolledigen door het nemen van
aanvullende maatregelen, teneinde op hun grondgebied met alle geoorloofde middelen de
financiering en de voorbereiding van terroristische daden te voorkomen en te beteugelen”, heeft
de Raad gemeenschappelijke standpunt 2001/931 vastgesteld (zie de overwegingen 5‑7 van dit
gemeenschappelijk standpunt) en vervolgens, overeenkomstig dit gemeenschappelijk standpunt,
verordening nr. 2580/2001 (zie de overwegingen 3, 5 en 6 van deze verordening) (arrest van
16 oktober 2014, LTTE/Raad, T‑208/11 en T‑508/11, EU:T:2014:885, punt 59).
169 Derhalve moet het derde middel ongegrond worden verklaard.
Vierde middel: schending van het beginsel van niet-inmenging
170 Verzoekster voert aan dat de Raad door de bestreden handelingen vast te stellen het beginsel
van niet-inmenging heeft geschonden, dat volgt uit artikel 2 van het Handvest van de Verenigde
Naties, en dat een beginsel van ius cogens is dat voortvloeit uit de soevereine gelijkheid van
staten in het volkenrecht, en verbiedt dat een staat of de regering van een staat als een
terroristische entiteit kan worden beschouwd.
171 Verzoekster stelt dat zij meer is dan een niet-gouvernementele organisatie en al helemaal geen
informele beweging, maar een wettige politieke beweging die in Palestina verkiezingen heeft
gewonnen, en die het hart vormt van de Palestijnse regering. Aangezien Hamas zich genoopt
zag om functies uit te oefenen die verder gaan dan een gewone politieke partij, zijn haar daden
in Gaza in werkelijkheid gelijk te stellen met deze van een overheid en kunnen deze dus niet
worden veroordeeld vanuit het oogpunt van antiterrorismemaatregelen. Van alle personen en
entiteiten die op de litigieuze lijsten zijn geplaatst, bevindt verzoekster zich als enige in een
dergelijke situatie.
172 In dit verband moet worden opgemerkt dat het beginsel van niet-inmenging, dat een beginsel
van internationaal gewoonterecht is en ook beginsel van niet-interferentie wordt genoemd, als
inzet het recht van elke soevereine staat heeft om zonder inmenging van buitenaf zijn zaken te
regelen, en een uitvloeisel is van het beginsel van soevereine gelijkheid van de staten.
173 Zoals de Raad opmerkt, geldt dit volkenrechtelijke beginsel voor soevereine staten, en niet voor
groeperingen of bewegingen (arrest van 16 oktober 2014, LTTE/Raad, T‑208/11 en T‑508/11,
EU:T:2014:885, punt 69 en aldaar aangehaalde rechtspraak).
174 Aangezien zij noch een staat, noch de regering van een staat is, kan Hamas geen beroep doen
op het beginsel van niet-inmenging.
175 Het vierde middel moet bijgevolg ongegrond worden verklaard.
Zesde middel: schending van het beginsel van eerbiediging van de rechten van verdediging
en schending van het recht op effectieve rechterlijke bescherming in de nationale procedures
176 Verzoekster betoogt dat haar procedurele rechten in casu niet zijn geëerbiedigd in de loop van
de nationale procedures omdat zij niet is ingelicht over de Amerikaanse beslissingen en de
beslissing van de Home Secretary ondanks het feit dat Hamas in Doha (Qatar) en in Gaza

22. officiële kantoren heeft. Het gebrek aan kennisgeving en motivering evenals de onmogelijkheid
waarin zij zich bevond om opmerkingen in te dienen, zouden de eventueel beschikbare
beroepswegen ondoeltreffend gemaakt hebben.
177 Verzoekster besluit dat als de Raad niet aantoont dat de regering van de Verenigde Staten en die
van het Verenigd Koninkrijk hebben getracht om Hamas in te lichten en dat dit door
omstandigheden buiten hun wil is mislukt, de bestreden handelingen nietig moeten worden
verklaard wegens schending van het beginsel van eerbiediging van de rechten van verdediging
en schending van het recht op effectieve rechterlijke bescherming.
178 Gelet op hetgeen in punt 66 hierboven werd vastgesteld, dient dit middel enkel te worden
onderzocht in verband met de beslissing van de Home Secretary.
179 Ter terechtzitting heeft verzoekster echter aangegeven dat zij afzag van haar zesde middel wat
deze beslissing betreft.
180 Derhalve behoeft niet meer op het zesde middel te worden beslist.
Zevende middel: schending van het eigendomsrecht
181 Verzoekster voert aan dat de bevriezing van tegoeden een ongerechtvaardigde aantasting van
haar eigendomsrecht vormt aangezien de bestreden handelingen onrechtmatig zijn om de in de
eerdere middelen uiteengezette redenen.
182 De Raad, ondersteund door de Commissie, is van oordeel dat dit middel ongegrond is.
183 Aangezien de vorige middelen zijn verworpen is dit middel zonder grondslag en moet het
bijgevolg ongegrond worden verklaard.
184 In ieder geval moet eraan herinnerd worden dat de grondrechten, waaronder het
eigendomsrecht, in het Unierecht geen absolute bescherming genieten. De uitoefening van deze
rechten kan worden onderworpen aan beperkingen, mits deze daadwerkelijk beantwoorden aan
door de Unie nagestreefde doelstellingen van algemeen belang en, deze doelstellingen in
aanmerking genomen, geen onevenredige of onduldbare ingreep opleveren waardoor deze
rechten in hun kern worden aangetast (zie in die zin arrest van 15 november 2012, Al-
Aqsa/Raad en Nederland/Al-Aqsa, C‑539/10 P en C‑550/10 P, EU:C:2012:711, punt 121 en
aldaar aangehaalde rechtspraak).
185 Aangaande de eerste voorwaarde wordt in herinnering gebracht dat de bevriezing van tegoeden,
financiële activa en andere economische middelen van de personen en entiteiten van wie
overeenkomstig de regels van verordening nr. 2580/2001 en gemeenschappelijk standpunt
2001/931 is vastgesteld dat zij betrokken zijn bij de financiering van het terrorisme, een
doelstelling van algemeen belang is, aangezien zij deel uitmaakt van de bestrijding van de
bedreigingen van de internationale vrede en veiligheid door terroristische daden (zie in die zin
arrest van 15 november 2012, Al-Aqsa/Raad en Nederland/Al-Aqsa, C‑539/10 P en C‑550/10 P,
EU:C:2012:711, punt 123 en aldaar aangehaalde rechtspraak).
186 Aangaande de tweede voorwaarde dient te worden opgemerkt dat de maatregelen van
bevriezing van tegoeden, en in het bijzonder de handhaving van verzoeksters naam op de
litigieuze lijsten, niet als onevenredig of onduldbaar voorkomt, noch een aantasting lijkt te
vormen van de kern van de grondrechten of bepaalde daarvan.
187 Dit type maatregelen is immers noodzakelijk in een democratische samenleving om het
terrorisme te bestrijden (zie in die zin arrest van 23 oktober 2008, People’s Mojahedin
Organization of Iran/Raad, T‑256/07, EU:C:2008:461, punt 129).

23. 188 Bovendien zijn de maatregelen van bevriezing van tegoeden niet absoluut maar voorzien zij in
de mogelijkheid om toe te staan dat bevroren tegoeden worden gebruikt om in essentiële
behoeften te voorzien of bepaalde verplichtingen na te komen, en ook om specifieke
machtigingen te verlenen om in welbepaalde omstandigheden bevroren tegoeden, andere
financiële activa of andere economische middelen vrij te geven (zie arrest van 15 november
2012, Al-Aqsa/Raad en Nederland/Al-Aqsa, C‑539/10 P en C‑550/10 P, EU:C:2012:711,
punt 127 en aldaar aangehaalde rechtspraak).
189 Bovendien wordt de handhaving van de naam van personen en entiteiten op de lijsten voor
bevriezing van tegoeden periodiek geëvalueerd teneinde te waarborgen dat de namen die niet
meer beantwoorden aan de criteria om op die lijsten te staan, worden geschrapt (arrest van
15 november 2012, Al-Aqsa/Raad en Nederland/Al-Aqsa, C‑539/10 P en C‑550/10 P,
EU:C:2012:711, punt 129).
190 In deze omstandigheden moet het zevende middel ongegrond worden verklaard.
Kosten
191 Volgens artikel 134, lid 1, van het Reglement voor de procesvoering wordt de in het ongelijk
gestelde partij verwezen in de kosten, voor zover dat is gevorderd.
192 Aangezien verzoekster in het ongelijk is gesteld, moet zij overeenkomstig de vordering van de
Raad worden verwezen in haar eigen kosten alsook in die van de Raad.
193 Volgens artikel 138, lid 1, van het Reglement voor de procesvoering dragen de instellingen die
in het geding hebben geïntervenieerd voorts hun eigen kosten.
194 Bijgevolg draagt de Commissie haar eigen kosten.
HET GERECHT (Eerste kamer – uitgebreid),
rechtdoende, verklaart:
1) Het beroep wordt verworpen.
2) Hamas zal haar eigen kosten en die van de Raad van de Europese Unie dragen.
3) De Europese Commissie zal haar eigen kosten dragen.
Pelikánová Valančius Nihoul
Svenningsen Öberg
Uitgesproken ter openbare terechtzitting te Luxemburg op 6 maart 2019.
ondertekeningen
* Procestaal: Frans.