1. As creacións den teatro son ideas para axudar aos nenos/as a desenrolar a expresión escrita-verbal e
corporal e, a estimular a capacidade de memoria e mental.
Temos aquí algúns exemplos dalgunhas obras de teatro creadas polos nenos/as de 6ºB
O TEATRO DAS MATES

2. “UNHA PORTA NA PIZARRA”
PERSONAXES: O Profe de Mates, Marcos, Silvia, Raúl, Xoán e Breixo.
DESEÑO ESCENARIO: Unha aula.
VESTIARIO: Rapaces.
NARRADOR/A: Miguel
(Estamos en plena clase de matématicas. Os alumnos nos seus pupitres e o profesor xunto a pizarra
intentando explicar a súa lección.
Hoxe toca Polígonos, pero parece que o tema non suscita moito interése entre os alumnos: uns
bostezan descaradamente, outros cuchichean a escondidas, outros xogan co móvil...)
Profe de Mates: (Traxeado e con enormes gafas, un pouco chapado a antiga.)... Un polígono é a
porción dun plano limitado por líneas rectas. Os elementos dun polígono son: os lados, os vértices e
os ángulos. Os polígonos poden clasificarse según o seu número de lados e a medida dos seus lados
e ángulos...
(De pronto un avionciño de papel voa pola clase, hai unha risa xeral.)
Profe de Mates: Pero isto que éééééééé? Quén foi?
Silencio. Marcos lentamente é un pouco avergonzado, levanta a man.)
Marcos: Fun eu.
Profe de Mates: Marcos, imaxinávamo.
Marcos: Só quería demostrar que os polígonos tamén voan.
Profe de Mates: Qué gracioso...(Recolle o avión do chan mirao.) É casi un triángulo perfecto, pero
por unha vez non estás equivocado, qué figura temos aquí? (Busca a quén preguntar.) A ver, a ver...

3. isto Silvia...
(Todos miran a Silvia que está tumbada sobre a súa mesa, parece profundamente durmida.)
Profe de Mates: Silvia?... Non me oíches ou é que non sabes a resposta? (Acércase máis a ela.)
Silvia?...
(De pronto Silvia solta un ronquido espectacular e o Profe de Mates da un salto hacía atrás do susto.
Todos ríense a carcaxadas é Silvia desperta.)
Silvia: Qué, qué pasa?
Profe de Mates: Pero bueno! (Ante o revolto xeral intenta imporse sen éxito) Señores, un pouco de
orde por favor! Non sei que vos sucede hoxe pero estades insoportables é como sigades así eu
marcho.
Silvia: (Realmente arrepentida.) Perdóeme, Profe pero é que en canto comeza a clase de
matemáticas dame un sono...(É bosteza.) Ui! Perdón
Omar: É que as mates son un pouco rollo
Sara: Eu non podo con ellas.
Marcos: Pois anda que eu!
Profe de Mates: Pero non vos dades conta que as matemáticas forman parte da nosa existencia?
Chema: De verdade?
Profe de Mates: Pois claro. Pénsao ben, despertate a alarma dun reloxo é grazas ao reloxo sabes en
qué hora é ao redor sueles organizar a túa xornada, colles un autobús para vir a escola é gracias á
que leva un número no parte de arriba sabes que autobús é o teu é a donde te leva. É isto por poñer
só un exemplo. Os números é as matemáticas están na túa vida cotiá dende que te levantas ata que
te acostas.
Chema: Buf! Que agobio ¿non?
Profe de Mates: O noso mundo sería un caos absoluto sen os números, se non fora polas
matemáticas non sei qué sería de nos...
Marcos: Pois por eu como si desapareceran todas, mellor, para o que has quero... As matemáticas só
sirven para complicarnos a vida, ¿a que sí?
Chema: Estou totalmente de acordo.
Sara: É eu!
Rober: A verdade é que a veces son un pouco difíciles...
Omar:¿Sólo a veces?
Marcos: Fóra as matemáticas! Fóra as matemáticas!
(Os demais unénse tamén aos gritos de Marcos, algúns incluso seguen o ritmo golpeando na mesa.
Únicamente Róber manténse ao marxe un pouco asustado. O Profe de Mates pon cara de non saber
o qué facer.)
Todos: Fóra as matemáticas! Fóra as matemáticas!
(Sobre todo ese griterío, soa de pronto un trono que retumba violento por toda a sala, as luces
parpadean dúas ou tres veces antes de producirse o apagón.)
Chema: Qué pasou?
Sara: Qué foi iso?
Marcos: Pero quén apagou a luz?
Róber: Oh oh, isto non cheira ben...
(A luz volve pouco a pouco, con pequenos parpados, coma se lle costara regresar con toda á sua
forza.)
Omar: (Aplaudindo.) Por fin!
Silvia: E o Profe?
Chema: É certo, e o Profe non está...
Sara: Foi a mirar qué pasou coa luz.
Marcos: Ou cumpliu a súa ameaza é se foi da clase.
Róber: (Está como hipnotizado mirando a pizarra.) Eu creo que non se foi, ou polo menos, non
voluntariamente...
Silvia: É o Profe?

4. Chema: É certo, o Profe non está...
Sara: Foi mirar que pasou coa luz.
Marcos: Ou cumpliu a súa ameaza.
Róber: (Está como hipnotizado mirando a pizarra.) Eu creo que non se foi, ou polo, non
voluntariamente...
Silvia: Por que dis iso Róber?
Róber: Mirade o que hay escrito na pizarra. (Os demais acércanse a mirar.)
Sara: Eso non estaba antes do apagón.
Róber: Isto é moi raro...
Silvia: Parece unha mensaxe, non?
Chema: (Lendo.) Seis lados iguais forman unha porta extraña pero unha porta ao fin e ao cabo. Si
lográs debuxala abrirase para ti.
Omar: Moi bonito, e iso que quere dicir?
Róber: É unha especie de enigma xeométrico.
Marcos: (Con cara de non entender nada.) Enigma qué??
Róber: Xeométrico.
Marcos:(Resoplando.) Bueno!, xa estamos de novo coas matemáticas.
Sara: (Relendo o escrito na pizarra, intentando entendelo.) “Se logras debuxala abrirase para ti”...
Hay que debuxar unha especie de porta na pizarra é entonces abrirase ou algo así, non Róber?
Omar: Pero cómo vai a haber unha porta na pizarra se detrás dela hai unha parede que da contra a
clase de 6ºB?
Sara: Habrá que comprobalo, non che parece?
Marcos: Non será todo isto unha broma do Profe que quere tomarnos o pelo?
Silvia: Eu estou con Sara é Rober. O Profe de Mates desapareceu é alguén deixou esta misteriosa
mensaxe para nos.
Chema: É entonces que facemos? Contratamos un detective?
Sara: Un detective?... Non é necesario, para iso estamos nos
Róber: Cómo nos?
Sara: (Ilusionada.) Pero amigos, non vos dades conta?, está claro que éste é un novo caso para nos,
para “Os Últimos”...
(Todos miranse extranados, pero rápido comprenden é xuntos acaban a frase.)
Todos:... da Clase!” (Reúnense nun coro xuntan as mans é lanzan o seu grito de guerra.) Os Últimos
da Clase!... Os últimos serán os primeiros!!
Chema: Moi ben, pois mans a obra.
(Chema acercase a pizarra, colle unha tiza é empeza a debuxar un gran rectángulo.)
Sara: Pero que fas Chema?
Chema: Pois debuxar unha porta como di o enigma xeométrico ése.
Róber: Si, pero non da igual a porta que se debuxe
Chema: Mira Róber, unha porta e unha porta mires por onde a mires é todas son rectangulares.
Róber: Ésta non.
Chema: Agora verémolo. Ata lle vou un picaporte a porta para que quedes contento. Xa está! Vedes
que bonita quedou?... Vamos, seguídeme!...
(Nadie se move, dudan do resultado. Pero Chema sigue adiante é querendo atravesala choca coa
pizarra: PLOM!!! Do tremendo golpe, Chema rebota é cae ao chan. Todos ríen menos Sara que
corre a axudarlle.)
Sara: Ala que golpe! Estás ben, Chema?
Chema: (Todavía un pouco atontado polo porrazo.) Non sse abriu?
Sara: O qué? A túa cabeza?
Chema: Non, a porta.
Sara: Pois non, non se abriu.
Chema: Pareceme que a resposta non era a correcta, verdade?
Róber: É que ahí o pon ben claro, “Seis lados iguias forman unha porta extraña”, seis lados Chema

5. é non catro que son os que ti debuxaches para facer o teu rectángulo ou cuadrilátero, é dicir, de
catro lados. (Róber según fala vaise poñendo un pouco en plan mestre.) É cal é o polígono que ten
seis lados?
Silvia: O hexágono, non é así?
Róber: Exactamente!
Omar: Que ademáis de seis lados tamén ten seis ángulos, non?
Róber: Así é. E qué hexágono está formado por seis lados (é silabea remarcando ben a palabra:)
i-gua-is?
Silvia: Eso é máis fácil.
Róber: (Acercándose a pizarra, collendo unha tiza.) Pois non é outro que un hexágono equilátero.
Alcánzame a regra do Profe, Sara...
(É Sara acércase a mesa do Profe de Mates, colle a regra bastante longas que hai sobre ella é
despois pásalla a Róber.)
Sara: É para qué a necesitas, Róber?
Róber: Pois para que todos os lados salgan máis ou menos iguais é rectos. (É axudándose da regra
empeza a debuxar líneas ata completar o hexágono, un ben grande. Ao mellor ata necesita subirse a
unha silla para facer este gran polígono. Despois sinalando cada lado.) Un, dous, tres, catro, cinco e
seis lados, é todos iguais.
Marcos: Jooo!, qué tío máis listo...
Sara: Si atenderas na clase en vez de facer avionciños...
(De pronto algo ocurre na pizarra. Soa un ruído chirriante como de porta moi oxidada abríndose a
figura debuxada por Róber ábrese lentamente...)
Róber: (Alonxándose da pizarra, abraiado é algo incrédulo do que está vendo.) Estáse abrindo,
estáse abrindooo!!!...
FIN
Autor: Miguel 6ºB

6. FESTA NO COLEXIO
Personaxes: Ainara a prisma, Noemi a cono, Dina a pirámide, Óscar o hexágono, Hugo o
decágono e a Profesora Ana a circunferencia.
Narrador: Gabriel García Del Palo (O gran ángulo).
Narrador: Os alumnos chegaron á clase. Ainara estaba sentada, Noemi e Dina estaban falando, e
Óscar e Hugo estaban estudiando para o exámen de matemática que tiñan nun rato.
Ainara: Sentade todos nos sitios que vai vir a profesora e vos vai largar unha bronca do copón.
Óscar: Estamos estudiando.
Ainara: Dame igual, non quero perder tempo pola vosa culpa cando veña.
Óscar: Tranquila que non estamos falando alto.
Narrador: Os nenos estaban cada un ao seu rollo, e o peor de todo e que a profesora estaba
escoitando a súa conversa tras a porta da clase.
Dina: Teño que contarvos unha cousa moi impresionante!
Ainara: Qué é?

7. Dina: Chámome Dina.
Ainara: É impresionante!
Noemi: Que parvada máis grande. Cada día estades máis tolas.
Ainara e Dina: O sabemos dende hai tempo.
Noemi: Xa me parecía a min.
Hugo: Óscar deixame xa e marcha para o teu sitio, que non me deixas estudar ben.
Óscar: Vale, xa me vou, pero non me pegues!
Dina: Haxa paz que vos tiro pola ventá. Estades avisados.
Óscar: Tirareite eu antes.
Dina: Dixen que haxa paz!
Ainara: Veña, a estudar que a profe debe de estar ao caer.
Todos: A estudar!
Narrador: A profesora esperou a que estivera a clase en calma e entrou pola porta.
Profesora Ana: Estades listos para o exámen superdificil que vos preparei?
Todos: Síííí!
Hugo: Eu chapeime o libro.
Ainara: Vas sobrado, si non?
Hugo: Exacto.
Narrador: A profesora empezou a repartir as páxinas do exámen e todos empezaron a escribir.
Narrador: Ao terminar o día os rapaces estaban moi nerviosos do seu resultado e fóronse para as
súas casas con intriga. Máis tarde quedaron todos para falar sobre o seu resultado e todos sabían que
aprobarían.
Narrador: Ao día seguinte a profesora deu as notas.
Profesora Ana: Hugo, un 10, Óscar un 7'5, Noemi un 5'5, Ainara un 8'5 e Dina un 8'5.
Todos: Ben! Aprobamos todos!
Narrador: Despois de todo iso fixeron unha gran festa con patatillas, gominolas e moitos máis
doces.
Ainara: Isto é vida.

8. Dina: Unha vida tola...
Ainara 6ºB
FIN
“OS PROBLEMAS DE MATEMÁTICAS”.
Personaxes: Iago, María, o profe, Carlos, Iván e os pantasmas das matemáticas.
Escenario: Na clase de mates.
Vestiario: Disfraces de entroido.
Narrador: A nai de Carlos.
Un día calquera pola mañá Iago despertouse moi cedo porque acordouse de que tiña
un exame a segunda hora xusto antes de que comezara o entroido. Iago vesteuse a
présa para poder ver o seu programa favorito que comezaba unha hora antes de que
tivera que marchar ao colexio. Cando rematou o programa Iago fixo os deberes moi
rápido para que profe non lle castigara, pero tiña preguntas moi difíciles, así que
respondeunas de calquira xeito. De camio á escola Iago encontrouse coa sús amiga
María que tamén ía andando a escola porque non lle gustaba estar cos nenos no bus
escolar.
María -Hola Iago!.
Iago -Hola Maŕia!, canto tempo sen verte.
Os dous foros charlando ata chegar ao colexio pero chegaon dez minutos tarde ,asi
que, a profe castigoulles no pasillo para que pensaran sobre elo, Iago pensou que
como tña que estar castigado non lle ia dar tempo a rematar os novos deberes de
mates que acababa de mandar o profe. Como non os acabe non podería ir a festa de
entroido. Cando o profe lles mandou pasar. Iago púxose sentado rapidamente para
acabar os deberes, pero María non tiña presa, así que, púsoxe a debuxar no caderno
de mates en vez de facer os deberes.
Iago (Susurrando) -María ponte a facer os deberes senon non poderas ir a festa de
entroido.
María (Pasando de él) -Bo, a min dame igual o entroido, eu veño porque na miña casa
fai frío.
Nese mesmo momento... María quitouse o seu disfraz, se foi ao baño mentres Iago,
quedábase pensado no que acababa de pasar. Carlos non lle deu tempo a acabar os
deberes porque lles faltaban por facer 2 exescicios e os seus amigos Carlos e Iván

9. burláronse dél.
Carlos e Iván ( Con ton burlón) -Iago eres moi lento facendo os deberes, nós xa os
rematamos hai vinte minutos.
Iago púxose triste e non conseguía acabar os deberes porque eran moi difíciles, así
que o profe o castigou sen entroido ata que acabara. Iago e María quedáronse sós en
clase acabando os deberes, mentras os demais divertíanse na festa de entroido. Iago
acabou un exercicio, pero o último era moi difícil e púxose a chorar porque non podía
ir a festa de entroido.
Iago (chorando) -Por favor que alguén me axude!.
Nese momento a porta abriuse de golpe e unha brisa fresca entrou na sala
producíndolles aos nenos un medo terrible. De súpeto un libro de matemáticas, unha
regra e un lapis entraron voando pola porta, ¡Eran as pantasmas das matemáticas!
Iago e María (Berrando) -¡Socorro!
Iago e María estaban moi asustados porque na clase cada vez ía máis vento, nunca
viran unha pantasma de verdade e non sabían se escapar de eles ou quedarse para
loitar.
Pantasmas das matemáticas! – Nós non somos malos, somos bos pantasmas que os
van a axudar a rematar os deberes de mates!.
Os pantasmas axudaron a Iago e María a rematar os deberes en pouco tempo e
puideron ir a festa de entroido, cando chegaron a festa viron o título da festa e era :
“Bailando coas mates”. Os dous votáronse a rir ao chan pola aventura que tiveran na
clase e o ben que o pasaran os dous xuntos.
Fin

10. Hugo Cea Mariño 6ºB
“A MESTRE DE MATES”
Personaxes: Mestre Cristina, Doutor, Alumnos, Ainara, Alex e Señor,
Urxencias, numero 4, numero 3.
Escenario: Colexio, Parque e Casa
Vestiario: Roupa moderna
Narrador: Jonathan González Rodríguez
(Nun soleado dia)
MESTRE CRISTINA: Nenos sacade os libros de mates.
ALUMNOS: Si Cristina.
MESTRE CRISTINA: Abride o libro na páxina 129 e facede os exercicios
do 1 ao 5 e despois repasade o tema 8.
(Os nenos póñense a traballar)
MESTRE CRISTINA: Recollede os libros e cadernos que vai tocar o
timbre.
ALUMNOS: Vale!
(Despois do colexio a profesora decidiu dar unha volta polo parque)
MESTRE CRISTINA: Encántame pasar co ceo despexado
(Pero de repente a mestre tropeza cunha corda e caise ao chan)
SEÑOR: deus meu! Que fai esta señora tumbada no chan e
inconsciente?
SEÑOR: Vou chamar unha ambulancia a que a veñan recoller. Mira
encontrei una señora no chan e inconsciente.
URXENCIAS: Segue viva?
Señor: Si
URXENCIAS: Vale, agora mandamos unha ambulancia.
(Escoitase a serea da ambulancia chegando ao parque)
DOUTOR: Esta ben?
HOME: Si, solo esta inconsciente polo resto ben.
DOUTOR: Vamos levadea ao hospital.
(Mentres soa a serea da ambulancia, transportan a mestre ata o
hospital)
MESTRE CRISTINA: Onde estou?
DOUTOR: Esta no hospital
MESTRE CRISTINA: Que me pasou?
DOUTOR: Te encontrou un home no chan, as causas da caída e a

11. gravidade do golpe son descoñecidas, poderías estar alí horas no chan.
MESTRE CRISTINA: Vin como una silueta dun número, e moi raro.
DOUTOR: Pode que o haixa imaxinado polo golpe. Vaia a casa e
descanse.
MESTRE CRISTINA: Vale
(Mentres nunha cova baixo terra)
NÚMERO 4: Merda! Non conseguín desfacerme dela. Sei que algún día
pagará por borrar aos meus compañeiros. Menos mal que sobrevivín e
agora podo levar a cabo a miña vinganza. Jajajajajaja!
NÚMERO 3: Pode pegarlle un tiro
NÚMERO 4: Non. Sería máis fácil descubrir que a matei e mandaríanme
ao cárcere.
NÚMERO 3: Sempre podes envelenala.
NÚMERO 4: E perfecto! Tes razón podería envelenala.
(Mentres na casa da mestre)
MESTRE CRISTINA: E moi raro. Estou segura de que o vin de verdade,
pero porque quería atacarme ou matarme a min?
ALEX: Ola mestre. Eu mais Ainara vimos a visitarte.
MESTRE CRISTINA: Grazas. Non tiñades que facelo.
AINARA: Si que temos que vir para ver a nosa profesora favorita.
MESTRE CRISTINA: Moitas grazas.
ALEX: Por certo temos algo para ti nesta bolsa. E un reloxo novo e una
pulseira.
MESTRE CRISTINA: Grazas. Non sabedes o moito que os agradezo os
agasallos.
AINARA: Pois nos vamos indo.
MESTRE CRISTINA: Adeus e ata logo.
ALEX: Chao
MESTRE CRISTINA: Que rapaces mais bos. Por certo vou investigar o
que me pasou quizás sexa certo que me atacou un número e moi raro e
pode, ademais vin nas noticias que nun laboratorio demostraron que os
números poden converterse en seres vivos.
(Mentres a mestre cristina saca unha pizarra para poñer as anotacións
da súa investigación na cova do malvado número 4)
NÚMERO 4: Teño que ver como envelenar a mestre.
NÚMERO 3: Podes envelenar o café da maquina...
NÚMERO 4: E verdade. Non sei que faría eu sen ti.
(E mentres pola noite o numero 4 vai ao colexio e vota o veleno no
café da maquina)
NÚMERO 4: Xa está. Pronto levarei a cabo a miña vinganza.

12. (Pola maña na hora do recreo a mestre Cristina vai tomar o seu...)
MESTRE CRISTINA: A tomar o café. Aaaaaaaaah unha rata
bebendo da máquina.
(De repente a rata morre)
MESTRE CRISTINA: A rata morreu nada mais beber da máquina. Pode
que o café este envelenado.
(A mestre chama a policía)
MESTRE CRISTINA: Teño aquí unha máquina de café que conten veleno.
POLICÍA: Enseguida vamos para alá.
MESTRE CRISTINA: Grazas.
(Se escoita a serea de policía chegar)
POLICÍA: Informe.
MESTRE CRISTINA: Fun a máquina de café me encontrei con que a rata
despois de beber da máquina morreu.
(Una hora despois)
POLICÍA: Encontramos pegadas dun número 4 catro psicópata que vive
nunha cova na rúa Baiona.
MESTRE CRISTINA: Vou
POLICÍA: Non, e moi perigoso
MESTRE CRISTINA: Dáme igual.
POLICÍA: Pos entón vámonos.
(Chegan a cova do número 4)
POLICÍA: Abra a porta
MESTRE CRISTINA: Non abre.
POLICÍA: Tírarémola abaixo.
(Cae a porta)
POLICÍA: Arriba as mans. Queda detido polo intento de asasinato da
Mestre Cristina.
FIN

13. Autor: Jonathan Gonzále6ºB
“A MORTE DO 8”
PERSOAXES:Berta(9), Carlos(6), Kevin(10), Hipólito(5),
Xustina(11)
Escenario: caderno de mates.
Vestiario: roupa de policía
Narrador: Óscar
BERTA: Carlos hai unha división,vamos!.
CARLOS: Onde ?
BERTA: Na páxina 72.
CARLOS: Vale vamos.
CARLOS: Quen é o morto?
HIPÓLITOTO: O número oito.
BERTA: Causa da morte?
KEVIN: Unha división. Ainda non hai pegadas.
BERTA: Quen puido ser o culpable?
HIPÓLITO: Poderán ser o 1,o 2 ,e o 4 .
CARLOS: Pois vamos a investigar !
KEVIN: Eu e Hipólito vamos a buscar ao 1.
BERTA: Eu mais Carlos ao 2.
CARLOS: Antes hai que informar á capitana Xustina.
BERTA: Vale.
(E foron a comisaría na páxina 29).
XUSTINA: Interroguen ao 2 e ao 1
BERTA : Vale.
NÚMERO 1: Eu non fun...
CARLOS: Pois dígame a súa coartada.
NÚMERO 1: Estaba nunha suma!
BERTA: Alguén pode demostralo?
NÚMERO 1: Si, o Número 2.
BERTA: Carlos, foi o 4.
CARLOS: Vou avisar a Hipólito.
E foron a polo número 4 na súa casa na páxina 17.
BERTA: Abra a porta, policía!!.
HIPÓLITO: Vouna tirar abaixo.
CARLOS: (con voz sarcástica) ou podes xirar o pomo da porta, como ti queiras.
KEVIN: Iso tamén vale.
HIPÓLITO: Vale.
(e abren a porta).
(e ven a o número 4).
(póñenlle as esposas).
BERTA: Número 4, quedas detido pola división do número 8. FIN

14. Autor: Óscar Barbeito 6º B
OS SEGREDOS DAS MATES
Perxonases: Alumnos (Fred o número 8 , Bart o número 4 , Uxia o número 2),
Profesora Matilda o número 1 e Pai Antonio o número 5
Narrador/a: ??
Escenario: Un colexio
Profesora Matilda: Bos días numeriños!
Alumnos: Bos días profesora!
Profesora Matilda: Hoxe vou facervos o exame dos corpos xeométricos
Narrador/a: A profesora ao entregar os exames, os alumnos reunironse para decir as
súas notas
Fred: Eu saquéi unha C (6)
Uxía: Eu saquei unha A (10)
Bart (triste): Eu....Saquei unha F (3)
Uxía e Fred: Como vaslle dicir ao teu pai a túa nota?
Bart: Non sei, non llo digades
Uxía e Fred: Non sabemos gardar segredos!
Antonio o Pai: Ola meu numeriño. Que tal as clases?
Bart : Moi ben!
Antonio o Pai : Me alegro. Que tal o exame?
Narrador/a: Uxía e Fred non podían aguantar o segredo, entón se xiraron e miraron a
Bart. Eles estaban preocupados de que o pai de Bart se enterase
Bart: Moi ben ehhh... saquei unha A!
Uxía e Fred (nerviosos): mentira sacóu unha F. Sentímolo Bart

15. Antonio o pai: Como??
Bart: Sinto, tiña medo de que te enfadases
Antonio o pai: Non pasa nada, eu perdónote xa haberá máis exames
Bart: Grazas por non anoxarte.
Antonio o pai: Que vos parece se vamos ao cine
Bart,Uxía e Fred: Parécenos xenial!
Antonio o pai: Entón vamos
Narrador/a: E todos foron felices ao cine
FIN
Autora: Dina 6ºB