#wijsprekenvooronszelf

1. “STUK
ONGELUK”

2. Oeps, een ongelukje!
Ik was zo’n ongelukje.
Ik bracht ongeluk.
Althans volgens mijn moeder.
En dat heb ik geweten…

3. Door mij was er:
geen kans op een diploma
geen goede job
geen vrijheid
geen vrijgevochten leven.
Door mij was er de gevangenis van een
huwelijk, dat ‘van moetens’ was.

4. En dus leefde ik als KOPP-kind in functie van
haar grillen.
Ik was luisterend oor, troostende haven,
pispaal, scheldmuur en boksbal.
Voelsprieten voorspelden weinig goeds en
zorgden voor gedienstig en gedwee zorgen
voor rust in huis.
Ik had geen recht op eigen gevoelens en
gedachten.
Ik moest luisteren. Of voelen.

5. Zelden waren het klappen. (maar toch…)
Vaker waren het kleinerende
woorden, misprijzende
opmerkingen en dreigende taal.
Meestal was wat niet gezegd werd
nog stukken dreigender.
(“Als ge nu niet oppast, dan maak ik u kapot…”)

6. Wat ik het meest heb gemist?
Kind mogen zijn.
Onbezorgd mezelf mogen zijn.
Een eigen mening en innerlijk leven mogen
hebben.
Verzorgd en graag gezien mogen zijn.
Niet alleen hoeven zijn in een wereld vol
chaos, dreiging en onvoorspelbaarheid.

7. Wat mij geholpen heeft?
Graag gezien worden door belangrijke anderen.
Mogen rouwen om wat nooit heeft mogen zijn.
Een eigen plek kunnen vinden en mogen innemen
(in therapie, maar vooral ook daarbuiten).
Niet langer hoeven leven in functie van angst en
dreiging, maar na meer dan 20 jaar bewust de
navelstreng zelf doorgeknipt hebben.
Waarom zou ik nog langer leven in functie van
iemand die me het leven niet eens heeft gegund?

8. Ik kies
voor het
geluk!
En ik wens je toe
dat jij dat ook doet!